ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 625

แองเจลีนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเสียงที่นุ่มนวลของชายคนหนึ่งดังมาจากปลายสาย

“ที่รัก เดาสิว่าฉันเป็นใคร?”

“ให้ตายเถอะ ฉันจำนายได้แม้ว่าคุณจะกลายเป็นเถ้าถ่านก็ตาม ปีเตอร์ เป็นนายนั่นแหละ!” แองเจลีนจำเสียงของปีเตอร์ได้ชัดเจนมาก เพราะเขาคือคนที่คอยติดตามเธอผ่านช่วงเวลาที่มืดมนของเธอ

“แล้วรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของปีเตอร์เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แองเจลีนเป็นลูกค้าของเขา แต่เธอหนีไปก่อนที่ขั้นตอนการรักษาจะเสร็จสิ้น เพียงเพื่อไม่ให้ใบหน้าของแองเจลีนพังทลายและแตกสลายในภายหลัง ปีเตอร์จึงมาเมืองอิมพีเรียลเพื่อให้บริการกับเธอต่อไป

แองเจลีนสัมผัสได้ว่าเขากำลังทำอะไร เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “นายอยู่ในเมืองอิมพีเรียลเหรอ?”

“อยู่ในโรงแรมพินนาเคิล ย้ายก้นของเธอมาที่นี่เดี๋ยวนี้” ปีเตอร์กล่าว

แองเจลีนมองดูคลื่นยักษ์ที่อยู่ด้านนอก “เป็นวันพรุ่งนี้ที่เราจะเจอได้ไหม?”

ปีเตอร์มีน้ำเสียงกระวนกระวาย “ฉันมาไกลเพื่อมาพบเธอ และตอนนี้เธอกำลังเรียกร้องอีกเหรอ? ฉันมีเวลาแค่หกชั่วโมง มันขึ้นอยู่กับเธอนะ”

*ตู๊ด ๆ*

เขากดวางสายลงอย่างโกรธจัด

แองเจลีนก้มหน้าวางโทรศัพท์และพึมพำ “ในเมื่อนายมาหาฉันแล้ว ฉันจะให้นายเห็นหน้าก็แล้วกัน”

จากนั้นเธอก็เปิดตู้เสื้อผ้าและเริ่มหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัวทันที

ในห้องนอน เจย์มีออร่าเย็นเยียบรายรอบตัวเขา

มีผู้ชายต้องการชวนเธอออกไปในตอนกลางคืนและเธอก็ตกลงโดยไม่ลังเลเหรอ?

แม้แต่สภาพอากาศภายนอกในตอนนี้ก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการออกไปพบผู้ชายคนนั้นได้เลยเหรอ?

เขาจ้องมองเธอ มองดูเธอที่ยิ้มแย้มแจ่มใส หยิบเสื้อผ้าของเธอด้วยความตั้งใจ ความวิตกกังวลอย่างฉับพลันครอบงำเขา

แองเจลีนเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินออกจากห้อง การแต่งกายที่แต่งแค่กระโปรงจั๊มเปอร์แล้วมีเสื้อสเวตเตอร์ทับอยู่ อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเจย์ กระโปรงสีขาวที่สวมเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูดูเหมือนเป็นผลงานชิ้นเอกของเธอ

ประกายแห่งความสุขเปล่งอยู่ใต้ดวงตาของเธอ สิ่งนั้นที่แสดงออกมาก็คือ อีกนานแค่ไหนที่ใบหน้าของเธอจะปราศจากการทดสอบแบบนี้ ดังนั้นเธอทำได้แค่ระงับความสุขของเธอไว้เท่านั้น

“พรุ่งนี้นะคะ ท่านประธาน พรุ่งนี้ดิฉันจะทำให้เตียงของคุณอบอุ่น”

เจย์ปล่อยมือของเธอ ความกลัวผุดขึ้นในดวงตาของเขา

แองเจลีนดึงผ้าห่มคลุมเขา ปิดไฟและเดินจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ในความมืด ดวงตาของเจย์จ้องมองอย่างเยือกเย็น เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงสตอร์ม “ไปส่งผู้ดูแลข้างนอก นอกจากนี้ ให้หาว่าเธอกำลังไปพบกับใครด้วย”

แองเจลีนเดินออกจากหอท่าเรือหอมหวน ลมแรงจนเกือบทำร่มหักออกจากมือของเธอ แองเจลีนกัดฟันอย่างโกรธจัด “เจ้าบ้า ปีเตอร์ นายมาถูกเวลาเหลือเกิน มาถึงเมืองอิมพีเรียลในช่วงที่อากาศแย่ขนาดนี้ นายช่างเป็นลางที่ไม่ดีเลยจริง ๆ ”

สตอร์มได้ขับรถโรลส์-รอยซ์มาหยุดตรงหน้าแองเจลีน “ผู้ดูแลครับ ท่านประธาน ขอให้ผมไปส่งคุณ ขึ้นรถสิครับ!”

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วผู้ดูแลของท่านประธานเป็นภรรยาของเขา แต่เขายังไม่ยอมรับ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าพูดกับเธอแบบนั้นเช่นกัน

แองเจลีนเข้าไปในรถ