ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 628

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเธอเห็นเครื่องปั้นดินเผาแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยบนพื้น เธอยืนยันความคิดของเธอได้เลย

แองเจลีนเดินช้า ๆ และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็เดินไปที่เตียงอย่างระมัดระวัง

“ท่านประธาน เมื่อคืนนี้คุณนอนหลับไม่สนิทหรือเปล่าคะ?” เธอถามเบา ๆ

สายตาเย็นชาของเจย์อาจทำให้กระทิงถึงตายได้ในตอนนี้ ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เธอ

เขาต้องการจะดูว่าเธอจะปฏิบัติต่อ ‘อดีต’ ซึ่งเป็นตัวเขาอย่างไรหลังจากที่เธอได้พบกับชายอื่น

เขาไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นแองเจลีนจึงคิดว่าคงเป็นคำตอบที่ใช่

ดังนั้นเธอจึงเกลี้ยกล่อมเขาอย่างอดทน “ทำไมคุณไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ ดิฉันจะร้องเพลงกล่อมให้——”

สีหน้าของเจย์ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด

แองเจลีนจึงพูดว่า “คุณไม่ชอบเพลงกล่อมเด็กสินะ งั้นฉันจะเล่าเรื่องให้คุณฟังดีไหม?”

“แองเจลีน เซเวียร์” เจย์พูดขึ้นทันที

ทุกครั้งที่เขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มของเธอคือช่วงเวลาที่เธอกลัวที่สุด

แองเจลีนเบิกตากว้างและพึมพำ “นายจำฉันได้ตั้งแต่แรก แล้วใช่ไหม?”

แล้วเธอก็คร่ำครวญว่า “แล้วทำไมนายถึงไม่บอกฉัน?”

น้ำเสียงของเจย์เย็นชาอีกครั้ง “ฉันควรถามคำถามนี้กับเธอดีไหม?”

“ที่รัก ฉัน——”

เมื่อแองเจลีนกำลังจะอธิบายตัวเอง เจย์ก็ตัดบทเธออย่างแรง “เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย มันไม่สำคัญอีกต่อไป เก็บข้าวของของเธอ แล้วออกจากอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนไปซะ”

แองเจลีนเหมือนเป็นน้ำแข็ง ตัวเธอเย็นชาไปถึงแก่นลึกของร่างกาย

เธอจับมือเจย์อย่างไร้ความหมายและสะอื้นไห้ “ที่รัก นายกำลังไล่ฉันออกไปเหรอ? ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป”

เจย์นอนอยู่บนเตียงด้วยความสิ้นหวัง

เมื่อแองเจลีนกำลังจะออกไป เธอมองเห็นเด็ก ๆ

เซ็ตตี้น้อยมองดูแองเจลีนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางในมือ และเธอก็ตะโกนว่า “คุณน้าอะไรก็ได้คะ ฉันบอกคุณแล้วว่าคุณจะไม่อยู่ในนั้นได้เกินสามวันหรอกนะ เราควรไปส่งคุณออกไปไหม?”

ร็อบบี้น้อยพูดขึ้นว่า “เยี่ยมมาก จากนี้คุณพ่อกับคุณแม่จะได้มีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

เจนสันเบื่อหน่ายกับร็อบบี้น้อยที่ขี้ขลาด “เจ้าโง่”

ดวงตาของแองเจลีนมีน้ำตา เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

เจนสันเดินเข้ามากอดเธอในเวลาสั้น ๆ “อย่าร้องไห้เลยนะ ผมจะขอให้คุณพ่อปล่อยคุณอยู่ที่นี่ต่อเอง”

แองเจลีนลูบหัวเขา จากนั้นเธอก็นั่งยอง ๆ ต่อหน้าเขา “เจนส์ พ่อของคุณโกรธมาก อย่าไปโน้มน้าวเขาตอนนี้เลย แล้วฉันจะหาทางกลับมาที่นี่ให้ได้อีกครั้ง”