ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 630

โจเซฟินเบิกตากว้างและตะโกนด้วยความไม่พอใจ “เฮ้ คุณผู้ดูแล ที่นี่คือบ้านของฉัน ไม่ใช่บ้านของเธอ เธอช่วยตระหนักถึงสิ่งรอบ ๆ ตัวเธอสักครู่ได้ไหม?”

“พระเจ้าคงตาบอดที่ทำให้เธอมีรูปร่างที่ดีและใบหน้าที่สวยงาม ตอนนี้เธอบอกฉันหน่อย ถ้าเธอไม่ได้เสแสร้งขนาดนั้น ทำไมพี่ชายของฉันถึงใจร้ายกับเธอได้ล่ะ?”

แองเจลีนเงยหน้าขึ้นจากโซฟา ดวงตาที่เศร้า รอยน้ำตาบนใบหน้าที่ยังเปียกอยู่ เธอดูเจ็บปวด “ทำไมพี่ชายของคุณถึงไม่ชอบฉัน?”

โจเซฟินกลอกตา “ถึงจะเป็นผู้ชายคนอื่น พวกเขาก็ไม่อาจต้านทานพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอได้หรอก เธอดูไม่เป็นผู้หญิงเอาเสียเลย”

“ผู้หญิง?” แองเจลีนนั่งตัวตรงและถามอย่างจริงจังว่า “ความเป็นผู้หญิงหมายความว่ายังไง?”

โจเซฟินแสดงท่าทีของผู้หญิงว่า “เธอต้องเขินเวลาพูด น้ำเสียงต้องอ่อนโยน เดินต้องเชื่องช้า เอวต้องพริ้วห้ามดึงความสนใจทั้งหมดให้ไปอยู่ที่ตัวเธอเอง ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบเวลาที่ผู้หญิงแย่งความสนใจของเขาไปหรอก”

แองเจลีนมีอาการขนลุก

โจเซฟินสังเกตว่าเธอไม่ค่อยเข้าใจ เธอจึงเลิกช่วยหล่อน “ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอเลย ทำไมฉันถึงต้องสอนเธอทั้งหมดนี้ด้วย”

ในขณะนั้น ฝนเตกเบาลง ลมหยุดพัดแรงและแสงจากหน้าต่างก็สาดส่องเข้ามา

โจเซฟินชี้ไปทางแองเจลีน “เธอออกไปได้แล้ว”

แองเจลีนตะโกนเบา ๆ ใส่โจเซฟิน “โจเซฟิน นี่ฉันเอง”

น้ำเสียงนั้นฟังเหมือนกับเสียงโกรธของโรส

เมื่อโจเซฟินได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น เธอก็จ้องมาที่หล่อนอย่างตกตะลึง

“เธอคือ…”

แองเจลีนถอดหน้ากากออก “ฉันเอง คู่หูของเธอไง นี่โรส”

ขณะที่เธอพูดถึงเรื่องนี้ แองเจลีนก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม “เขารู้ว่าฉันเป็นใครมานานแล้ว แต่เขาไม่ยอมบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาทำแบบนี้มันหมายความว่ายังไง บอกฉันที?”

โจเซฟินขยี้ผมของเธอและพูดอย่างอับอายว่า “พี่คะ สมองของพี่ชายฉันนี่มันบ้าไปแล้ว ตอนนี้ที่เธอถามฉัน ฉันไม่เคยเข้าใจว่าเขาคิดยังไงอยู่ อย่างไรก็ตาม…”

ความคิดแสนเฉลียวฉลาดเข้ามาครอบงำโจเซฟินในทันใด “ถ้าเขาไม่ยอมสารภาพกับเธอ งั้นเธอก็ควรระบุตัวตนของเธอเองต่อเขาสิ”

แองเจลีนมีสีหน้าหวาดกลัว “ตอนที่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล เขามักจะโกรธฉันทุกครั้งที่เห็นฉัน ฉันไม่กล้าสารภาพกับเขาหรอก เพราะฉันกลัวว่าเขาจะยังโทษว่าฉันจากไปโดยไม่บอกลา กลัวว่าเขาจะลงโทษฉันอย่างหนักน่ะสิ”

แองเจลีนกล่าวต่อ “เขาสามารถทุบตีและดุฉันได้ แต่ฉันไม่ต้องการให้เขาไปจากฉัน ใครจะรู้ว่าความกลัวของฉันจะเป็นจริง”

แองเจลีนมองดูโจเซฟินด้วยใบหน้าที่น่าสงสาร “ฉันไม่มีที่ไปแล้ว เธอให้ฉันอยู่กับเธอด้วยได้ไหม?”

“แน่นอน ฉันช่วยได้ เมื่อไม่นานมานี้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย ดังนั้นเธอมาทันเวลาพอดี เธอสามารถช่วยฉันคลายเครียดได้บ้าง”