ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 675

“คำถามนี้สำคัญแค่ไหน?” เซย์นจ้องมอง

ดวงตาของโจเซฟินเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอกัดริมฝีปาก “ฉันใช้เวลาถึงสิบปีในชีวิตเพื่อรักนาย ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ฉันสูญเสียความเยาว์วัยไปเพราะนาย ทุกความรู้สึกของฉันขึ้นอยู่กับนาย แต่นายบอกฉันว่าไม่ใช่คำถามที่สำคัญงั้นเหรอ? นายคิดว่าฉันดูเป็นคนโง่ที่เสียเวลาสิบปีในชีวิตเพื่อรักผู้ชายที่ไม่สำคัญเหรอ?”

เซย์นตอบว่า “ฉันรู้ว่าเธอเสียสละเพื่อฉันมามาก แต่ความสัมพันธ์ก็เป็นเช่นนั้น เธอต้องพบคนที่ใช่ในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อให้ความสัมพันธ์เบ่งบาน เนื่องจากเราสองคนทำผิดพลาดไปแล้ว ตอนนี้ก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว หากเธอยังยืนกรานที่จะอยู่กับอดีต ความทุกข์ก็จะเพิ่มขึ้นเท่านั้น…”

เพียะ!

โจเซฟินตบหน้าเซย์นอย่างแรง

“เซย์น เซเวียร์ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันคอยดูนายอยู่ ฉันก็รอนายอยู่ที่จุดเดิมอย่างสุดใจ ฉันรอนายอย่างอดทน ฉันใช้เวลาทั้งหมดเพื่อนาย ฉันยอมวิ่งออกมาหานายเมื่อนายบอกว่านายต้องการคบกับฉันและฉันก็กลับเข้าไปในเปลือกของฉันเพื่อซ่อนตัวเมื่อนายบอกว่าเราไม่เหมาะสมกัน ตอนนี้นายกำลังบอกฉันว่าเราพบกันผิดที่และผิดเวลาสินะ เซย์น…”

โจเซฟินทรุดตัวลงและกรีดร้องสะอื้น “นายมันไอ้คนสารเลว”

เซย์นเลือดออกจากจมูกของเขา เขาเช็ดเลือดอย่างเงียบ ๆ พลางที่เขาจ้องไปที่โจเซฟิน

“ถ้าการจะตบฉันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น ก็ทำต่อไป”

โจเซฟินตอบว่า “ฉันจะไม่ตบนายแล้วและจะไม่ลงโทษนายอีกแล้ว ฉันอยากให้นายเป็นหนี้ฉันทั้งชีวิต ฉันอยากให้นายรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่นายนึกถึงฉัน”

เซย์นยิ้มอ่อน ๆ “หากฉันเสียใจ ฉันจะไม่คิดถึงเธออีกต่อไป ฉันจะทำดีกับเชอร์ลี่ย์เท่านั้น”

โจเซฟินจ้องไปที่เซย์น เขาเปลี่ยนความรู้สึกเธอให้กลายเป็นความล้มเหลวอย่างที่สุด ทำให้เธอไม่พอใจอย่างยิ่ง

เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการที่จะแก้แค้น “เซย์น นายไม่เคยสงสัยอะไรเลยเหรอว่าทำไมฉันถึงรีบออกจากประเทศไปหลังจากที่นายได้ไปเกณฑ์ทหาร?”

เซย์นมองไปที่เธออย่างตกตะลึง ...

ร่างกายของเซย์นสั่นสะท้านขณะที่เขาทรุดตัวลงใต้ต้นมะเดื่ออย่างอ่อนแรง ทุกอย่างดูว่างเปล่าและเหมือนกำลังหลงทาง

“ฉันขอโทษนะ โจเซฟิน อีกไม่นานเธอจะลืมฉันได้เอง” เขาพึมพำ

หลังจากอาหารมื้อกลางวันจบลงในบ้านของเซเวียร์ แองเจลีนก็กลับมาที่ห้องของเธอและเอนหัวพิงลงอย่างเฉื่อยชาขณะนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างมองดูดอกไม้ที่กำลังร่วงโรยอยู่ด้านนอก เธอคร่ำครวญว่า “ดอกไม้ไม่ได้ถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าเมื่อมันต้องร่วงโรยลงไป ในขณะที่กลีบดอกที่ร่วงหล่นจะแปรสภาพเป็นดินเพื่อหล่อเลี้ยงดอกไม้บานอีกดอกหนึ่ง เฮ้อ”

จากมุมมองของเธอ โจเซฟินเป็นเหมือนดอกไม้ดอกนั้น คอยดูแลเซย์นจนกระทั่งเซย์นพบรักแท้ของเขา สำหรับโจเซฟิน เธอต้องถอยออกมาในที่สุด

เจย์เข้ามาในห้องและบังเอิญได้ยินสิ่งที่เธอพูดและถามว่า “ทำไมเธอถึงถอนหายใจอีกแล้วล่ะ?”

แองเจลีนวิ่งไปหาเขาและคุกเข่าลงต่อหน้าเขา เอนตัวพิงเขาอย่างช้า ๆ เหมือนแมว ในขณะที่เธอบ่นว่า “ที่รัก โจเซฟินได้จากไปแล้ว”

“อืม”