ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 682

แองเจลีนรีบหยิบจดหมายขึ้นมาและเปิดโคมไฟตั้งโต๊ะบนโต๊ะกาแฟ ภายใต้แสงสีเหลืองจาง ๆ เธอกำลังเริ่มอ่านมัน

“เมื่อสองปีที่แล้ว เธอจากไปโดยไม่มีคำบอกลา คราวนี้ขอให้เป็นตาฉันบ้าง ตอนนี้เราหายกันแล้วนะ แองเจลีน เซเวียร์”

ไม่มีอารมณ์อ่านได้อีกในคำพูดที่แน่วแน่และไม่แยแสเหล่านั้น

แองเจลีนรู้สึกตัวแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยเสียงคร่ำครวญดัง “เขาหมายความว่ายังไง?”

ท่านปู่รู้สึกสงบอยู่ภายใต้เสียงคร่ำครวญของหลานสาว เมื่อลืมตาขึ้น เขามองไปที่หลานสาวด้วยความรู้สึกผิดที่ไหลออกมาจากดวงตาของเขา “ฉันแน่ใจว่าการเข้าใจคำในจดหมายฉบับหนึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผู้หญิงที่ฉลาดอย่างเธอนะ”

แองเจลีนฉีกจดหมายเป็นชิ้น ๆ “ฉันเข้าใจจดหมายนั่น แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจคือความรู้สึกของเขา เขาควรจะเป็นคนที่ใจกว้างเหมือนทะเลไม่ใช่เหรอ? เขาจะยังเก็บความขุ่นเคืองเช่นนี้เอาไว้อยู่ เป็นไปได้ยังไง? หลังจากที่ฉันได้ทำมาทุกอย่างนี้ก็เพื่อขอโทษ เขาก็ยกโทษให้ฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเขาถึงออกไปเหมือนเขาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง?”

ท่านปู่กังวลเรื่องที่จะแยกทั้งสองออกจากกันได้อย่างไรมาเป็นระยะหนึ่งแล้ว

ใครจะคิดว่าแผนของเจย์จะครอบคลุมขนาดนี้ ทำให้แองเจลีนเข้าใจผิดอย่างง่ายดายด้วยคำพูดของเขา

เขาเข้าใจแองเจลีนดีที่สุด

ด้วยการควบคุมหัวใจของแองเจลีน เขาสามารถทำให้เธอเกลียดเขาได้ง่าย ๆ เช่นเดียวกับที่เขาทำให้เธอตกหลุมรักเขา

ท่านปู่มีเรื่องที่หนักหนารออยู่ ทั้งหมดที่เขาต้องทำคือปลอบเด็กขี้แยคนนี้

“ใครบอกเธอว่าหัวใจของเขาเปิดกว้างดั่งท้องทะเล แองเจิล? นั่นเป็นเพียงความประทับใจที่เข้าใจผิดของเธอเอง คนอื่นบอกว่าเขาเป็นคนใจแคบที่มักจะแก้แค้นทุกสิ่งเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ตาม เขาเป็นคนที่ซับซ้อนที่ใช้เวลาทุกนาทีในการวางแผน เธอไม่รู้เลยเหรอ?”

แองเจลีนร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “ฉันต้องไปหาเขา ฉันจะถามด้วยตัวฉันเองว่าเขาหมายถึงอะไร เขาต้องการแยกจากกันด้วยดีเหรอ?”

แองเจลีนวิ่งไปด้วยน้ำตาที่ไหลอาบหน้า

ท่านปู่ถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

เขารักทั้งแองเจลีนและเจย์จากส่วนลึกของหัวใจ ไม่มีอะไรที่เขาต้องการมากไปกว่าให้พวกเขาใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกันอย่างมีความสุข

ถึงอย่างนั้น เขายังคงเป็นคนเห็นแก่ตัว ในกรณีที่ทั้งสองคนถูกมัดมือไว้ด้วยกัน เขาจะเลือกช่วยแองเจลีนถ้าเขาต้องเลือก

มันเป็นทางเลือกที่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเลือก

ท่านปู่หลับตาลงขณะเอนหลังพิงเก้าอี้โยก ฉากที่สับสนเริ่มเล่นในใจของเขา

“เซเวียร์ โอ้ เซเวียร์ ฉันจะทำยังไงดี? ฉันทำผิดพลาดอย่างมหันต์ นี่คือจุดจบของตระกูลอาเรสแล้วล่ะ” ดีแลน อาเรส พูดไม่ปะติดปะต่อในวันนั้น ขณะที่เขามาเคาะประตูบ้านท่ามกลางสายฝนที่เทลงมา

“โคลอี้ ยอร์กเหรอ?” เขาพึมพำชื่ออื่น

“นายหายโกรธกันแล้วเหรอ? เธอเป็นคนที่ทำให้นายดูขุ่นเคืองมาใช่ไหม?”

“ฉันไม่ได้คาดหวังทำสิ่งนี้เช่นกัน ฉันรู้สึกเหมือนถูกบางสิ่งครอบงำ ได้โปรด นายต้องช่วยฉันคิดแผนก่อน เซเวียร์ หรือพวกเราสิบคนในอาเรส... เราเกือบตาย!

“แผน? ให้เวลาฉันคิดสักครู่”

ดวงตาของท่านปู่เบิกกว้างเผยให้เห็นแววตาที่เจ็บปวด

ช่างเป็นแผนการที่ไร้มนุษยธรรมจริง ๆ

หัวใจของเขายังคงตกอยู่ภายใต้ความกลัวจากความทรงจำของมันในวันนี้

สำหรับครอบครัวอาเรสนั้น ดีแลนยอมปล่อยให้มือของเขาเป็นสีแดงด้วยเลือดของผู้บริสุทธิ์

เขาไม่ได้สนใจหลานสาวหรือหลานสะใภ้คนอื่น

ในทางกลับกัน เขาสูญเสียอำนาจที่จะหยุดอีกคนได้อีกครั้ง