ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 880

เซย์นมองออกไปที่ถนนไฮเวย์ กลังอย่างสุดขีด “โหย โยนฉันออกไปข้างนอกนั่นเหมือนจะฆ่าฉันชัด ๆ เจย์ ช่วยคิดวิธีที่อ่อนโยนกว่านี้หน่อยได้ไหม? ฉันขอร้อง”

ฟินน์เปิดหน้าต่างและจับเซย์น…

ลมกรรโชกแรงพัดเข้ามาในรถและเสียงกรีดร้องของเซย์นกำลังดังท่ามกลางสายลม…

“เจย์ แกคิดวิธีที่เลวร้ายแบบนี้ได้ แกมันไม่ใช่คนแล้ว”

ตึก!

เซย์นถูกโยนไปยังข้ามทางด้วยเสียงดังตึก

เขาปวดระบมไปทั่วร่างกายราวกับว่ากระดูกของเขากำลังแตกออกจากกัน

“แม่งเอ๊ย!” เซย์นสบถ “เจย์ ใจแกทำด้วยเหล็กรึไงวะ?” เขาแช่งขณะที่หลั่งน้ำตา

หัวใจของเจย์ทำมาจากเหล็กกล้า แต่มันมีไว้เพื่อปกป้องคนที่เขารักอย่างระมัดระวัง

รถโรลส์-รอยซ์ขับออกไปและยังเห็นมันได้จนกระทั่งมันหายไปที่สี่แยก เซย์นนั่งอยู่ข้างถนนบนไฮเวย์ รู้สึกหน้าแดงด้วยลมหนาว อดทนกับความเจ็บปวดที่แทบจะทำให้กระดูกทั่วร่างของเขาป่นปี้ เขาโบกรถที่กำลังจะมุ่งหน้าไปยังเมืองนางแอ่น

ในที่สุด คนขับผู้ใจดีก็รับเขาขึ้นรถ

เมืองนางแอ่น

แองเจลีนไม่รู้ว่าเธอเองหมดสติไปนานแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็นอนอยู่บนเตียงของเธอที่บ้านแล้ว

โคลนั่งอยู่หัวเตียง กำลังเช็ดเหงื่อเย็นจากหน้าผากของเธอ

โคลกระวนกระวาย “อย่างร้องสิ ผมกลัวการทำผู้หญิงร้องไห้ที่สุด โอเค ผมจะไม่พูดอีกแล้ว”

“เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน” แองเจลีนกล่าวอย่างเศร้าสร้อย

“คนเปลี่ยน แองเจลีน สักวันหนึ่ง เราจะเสียฟันของเรา ผมของเราจะเริ่มหงอก และผิวก็จะเหี่ยวย่น คุณจะรับประกันได้ยังไงว่าหัวใจของคนจะไม่เปลี่ยน?”

โคลพูดว่า “ใช่ เขาเคยมีคุณในหัวใจและสายตาของเขา แต่ตอนนี้เขาแก่แล้ว กล้ามเนื้อของเขาก็อ่อนแรงและยังมีที่ว่างขนาดใหญ่ขึ้นในตัวเขา เพราะงั้น เขาจึงสามารถเลี้ยงดูผู้หญิงอื่นได้”

แองเจลีนมองโคล พูดไม่ออก “นี่มันทฤษฎีวิปริตอะไรเนี่ย?”

เจย์ อาเรสช่างโดดเด่น เขาจะแก่ได้อย่างไร?

ท่าทีบูดบึ้งปรากฏขึ้นทางสีหน้าของโคล และเขาพูดว่า “คุณแม่บอกกับผมแบบนี้”