ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 946

แองเจลีนยืนอยู่ในสถานที่ก่อสร้างในชุดสูทสีขาวพร้อมกับผมหยักโศกยาวถึงเอว เธอมองดูสถานที่ก่อสร้างด้วยมือเท้าสะโพกและเริ่มบ่นว่า “ทำไมกองขยะในสถานที่ก่อสร้างถึงยังไม่ถูกย้ายออกไปสักทีล่ะ? ทำไมโครงการถึงไม่เสร็จตามแผนงานที่กำหนดไว้? เป็นใครที่ทำให้มันล้าช้าขนาดนี้เกรย์สัน? ไปตามหามาและไล่เขาออกซะ”

แองเจลีนมีสีหน้าที่เคร่งขรึม น้ำเสียงของเธอมีความเฉียบขาดและเย็นชา มันทำให้ทุกคนสั่งเทาด้วยความกลัว

“แล้วก็ นี่มันผ่านมาครึ่งปีแล้วที่การก่อสร้างอสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนได้เริ่มมา แต่ฉันไม่เห็นถึงความคืบหน้าของมันเลยสักนิด ฉันจะรู้ได้ไหมว่าคนที่รับผิดชอบโครงการก่อสร้างนี้กำลังทำอะไรอยู่? ถ้าพวกเขายังทำมันช้าเหมือนหอยทากขนาดนี้ บางทีฉันอาจจะตายก่อนที่การก่อสร้างจะเสร็จก็ได้นะ!”

หัวหน้านักออกแบบ ผู้จัดการโครงการและกลุ่มวิศวกรเดินตามเธอพร้อมกับท่าทีคอตก พวกเขากลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจหลัวจากที่โดนเธอต่อว่ามา

เบ็นมองไปที่แองเจลีนและส่ายหัวของเขา เขานึกในใจว่า “ใครจะไปแต่งงานกับผู้หญิงร้ายแบบนี้ได้ลง?”

เบ็นหันหลังกลับและเดินไปที่หอพัก

ข่าวที่เบ็นได้ย้ายไปที่หอพักพนักงานได้สร้างความไม่พอใจให้กับชาวประมงเมื่อพวกเขาได้รู้ว่าเบ็นได้รับการเลื่อนขั้นโดยที่ไม่ได้ทำงานหนักแต่อย่างใดเลย

ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วว่าเบ็นเป็นเด็กเสี่ยของผู้จัดการฮาเนส

เบ็นคิดว่าข่าวลือนี้เป็นแค่เรื่องเหลวไหลในตอนแรก แต่ตอนหลังเขาก็รู้ถึงสาเหตุ

ในวันนั้น ผู้จัดการฮาเนสรู้สึกเหนื่อยล้ามาก แล้วเขาก็ได้มาที่หอพักของเบ็น เมื่อเขามองเห็นเบ็น เขาก็พุ่งตรงเข้ามากอดเบ็นทันที

ทำให้เบ็นเกิดอาการโรคกลัวเชื้อโรคขึ้นมา เขาหลบอย่างว่องไวและทำให้ผู้จัดการฮาเนสล้มลงไปอยู่กับพื้นอย่างอนาถ ผู้จัดการกล่าวว่า “ฉันคิดว่านายก็ดูดีนะเบ็น ฉันบอกตามตรงนะ ฉันชอบนาย ถ้านายเต็มใจที่จะติดตามฉัน ฉันมั่นใจว่าฉันจะดูแลนายอย่างดีแน่นอน”

เบ็นรู้สึกโกรธ “ไปให้พ้นเลย”

ผู้จัดการฮาเรสเผยรอยยิ้มที่ช่างน่าขนลุก “โอ้ ไม่ ไม่ ไม่ พอดีมันมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นกับพิมพ์เขียวน่ะ และนายก็จะตกเป็นแพะรับบาปไป”

เบ็นเยาะเย้ย “ไม่หรอก ผมจะไม่เป็น”

ผู้จัดการฮาเนสยกนิ้วขึ้นและส่ายมัน “นายจะเป็น คิดถึงมาริลินเมียของนายและไทเกอร์ลูกชายของนายสิ อ๋อ แล้วก็ผู้ชายที่ช่วยชีวิตนายที่ยังคงอยู่ในสภาพผัก ถ้านายไม่อยากเป็นแพะรับบาป งั้นคนในหมู่บ้านบางคนจะทำให้ชีวิตของพวกเขาลำบากมากขึ้นนะ”

ผู้จัดการฮาเนสลูบจมูกของเขาและพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตว่า “มาริลินเมียของนายดูเปร่งปรั่งและน่าสนใจมาก ผู้ชายหลายคนในหมู่บ้านต่างก็โหยหาเธอ แล้วก็ยังมีผู้ชายคนนั้นที่อยู่ในสภาพผักอีก จะไม่มีใครสงสัยอะไรเลยถ้าจู่ ๆ เขาล้มป่วยและตายไป”

“คุณนี่มันช่างไร้ยางอายเสียจริง” เบ็นด่าตะเพิดอย่างโกรธจัด

ผู้จัดการฮาเนสกล่าวว่า “แล้วก็นะ เบ็น อย่าลืมพูดในสิ่งที่นายควรจะพูดเมื่อนายเจอกับท่านประธานหลังจากนี้ล่ะ”