ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 957

เจย์เดินเข้าไปหาเซ็ตตี้น้อยอย่างสง่างามและยืนตรงหน้าเธอ เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยนว่า “ถ้าหนูไม่ชอบให้ฉันเป็นครูสอนเปียโน งั้นฉันไปได้ทันทีเลยนะ หนูไม่เห็นต้องโมโหเลย”

เซ็ตตี้น้อยมองเขาตาลุกวาว เธออยากที่จะเรียกเขาว่า ‘คุณพ่อ’ มาก ๆ แต่คุณแม่ของเธอได้บอกเธอว่าอย่าทำอะไรให้คุณพ่อโกรธ

เจย์ยืนขึ้นและมองไปที่ฟินน์อย่างขอโทษ “ผมคิดว่าคุณควรจะขอคนอื่นแล้วล่ะ”

ขณะที่เจย์หันหลังเดินจากไป จู่ ๆ มือน้อย ๆ ก็จับที่เขา

เจย์หันหลังและเห็นว่าเซ็ตตี้น้อยกำลังมองเขาด้วยตาลุกวาว เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสารว่า “คุณคะ หนูขอโทษ ได้โปรดอยู่เป็นครูของหนูเถอะนะคะ ตกลงไหม?”

เจย์สะดุ้ง ประหลาดใจที่จู่ ๆ เซ็ตตี้น้อยก็เปลี่ยนท่าที

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อเขาเห็นเซ็ตตี้น้อยร้องไห้ เขาก็ใจอ่อน “ตกลง”

ฟินน์ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เซ็ตตี้น้อยดึงเจย์ไปยังห้องเปียโนอย่างเสน่หา ฟินน์เรียกพี่เลี้ยงเด็กให้มาอยู่ข้าง ๆ เขาและเตือนเธออย่างจริงจัง “มื้อเที่ยงของวันนี้ต้องอ่อน ๆ หน่อย แล้วก็ ครูสอนเปียโนคนนี้คือแขกผู้มีเกียรติ เพราะงั้นเราต้องดูแลเขาให้ดี”

“ได้ค่ะ” พี่เลี้ยงตอบกลับ

จากนั้นฟินน์ก็ออกไปทำงาน

ห้องเปียโน

เซ็ตตี้น้อยนั่งอยู่หน้าเปียโน หันหน้าไปและถามเจย์ว่า “คุณคะ คุณชอบเพลงอะไรเหรอ? ให้หนูเล่นให้คุณไหม?”

เจย์คิดหนัก

เขาคิดไม่ออกว่าเขาชอบเพลงอะไรอยู่พักใหญ่

เซ็ตตี้น้อยไม่อยากให้เขาคิดมากเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงแนะนำเขาเพลงหนึ่ง “คุณจะชอบเพลงนี้อย่างแน่นอน”

เจย์สะดุ้งขณะที่รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้าของเขาในตอนที่เห็นความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นของเซ็ตตี้น้อย

เซ็ตตี้น้อยพิงแป้นเปียโนขณะที่ความโศกเศร้าเกิดขึ้นบนหน้าของเธอ “ไม่ค่ะ” เธอตอบตามตรง

เจย์โทษตัวเองที่ทำตัวอย่างรู้อยากเห็น แต่เมื่อเขาได้ยินความโศกเศร้าในน้ำเสียงของเซ็ตตี้น้อย เขาก็อดไม่ได้ที่จะถามอย่างเห็นอกเห็นใจว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

“คุณพ่อและคุณแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วค่ะ” เซ็ตตี้น้อยพึมพำ

“หย่างั้นเหรอ?” เจย์ถาม

เซ็ตตี้น้อยส่ายหน้า และหน้าของเธอไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความเศร้า เสียใจและปวดใจ

เจย์ลูบหัวของเด็กน้อยคนนั้นเบา ๆ “อย่าเศร้าไปเลยนะ ทุกฤดูหนาวย่อมมาถึงจุดจบ และฤดูใบไม้ผลิที่งดงามอาจจะมาถึงในวันพรุ่งนี้”

เซ็ตตี้น้อยมองคุณพ่อของเธอ รอยยิ้มก็ฉายแสงบนหน้าของเธอ “อื้ม”

เธอเชื่อว่าคุณพ่อและคุณแม่ของเธอจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง