รักแสนร้าย นิยาย บท 23

บทที่ 23 ว่าที่ภรรยา

ตามคำพูดของหมอแล้ว เธอถามเวลาที่เขาจะมาล่วงหน้าไว้ และเมื่อเขามา ก็อาศัยเวลาที่พยาบาลทุกคนก็วิ่งไปที่ทางเข้าเข้าเพื่อแอบดูเขา แล้วเธอก็วิ่งหนีไปโดยสวมชุดคนไข้ไว้

ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ มู่โล่หมิงเพิ่งจะเหยียบคันเร่งก็ติดไฟแดงทันที เขาทุบไปที่พวงมาลัยอย่างแรง มันส่งเสียงดังที่ก้องหู

“กู้เหวยยี!”

เมื่อกู้เหวยยีกลับไปที่คลับในชุดคนไข้ เพื่อนร่วมงานแทบจะจำเธอไม่ได้

เสี่ยวหยู้ก็เข้าไปทักทายด้วยความลังเล รู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอเหมือนเดิมไม่มีอะไรแปลกไป

ขณะที่กู้เหวยยีไปเปลี่ยนชุดทำงาน พี่จูก็ลาก เสี่ยวหยู้ เข้าไปในห้องที่ไม่มีคนอยู่ “นี่เธอเป็นอะไรกันแน่?”

เสี่ยวหยู้กัดฟันด้วยความโกรธ “ฉันวางยาไปแล้วจริงๆ เธอก็เห็นฤทธิ์ยาแล้วนิ แต่ฮั่วเจียงเหยี่ยช่วยเธอออกมาแล้วพาเธอไป!”

ไม่มีใครรู้ว่าที่จริงแล้วคนที่ดูแลกู้เหวยยีทั้งคืนคือ มู่โล่หมิง

พี่จูก็ถอนหายใจ “ยัยเด็กนี่ ไม่น่าเชื่อว่ามีคนปกป้องเยอะขนาดนี้

เสี่ยวหยู้ใจร้อนจนน้ำตาไหลออกมา

กว่าเธอจะมีโอกาสนี้ เธอไม่ยอมยกฮั่วเจียงเหยี่ยให้ใครแน่นอน!

ไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่กู้เหวยยีโดนส่งไปให้ลูกค้านิสัยเสีย หัวหน้าสวี่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่อง เห็นว่าสีหน้าเธอดูไม่ดีเธอจึงถาม

กู้เหวยยีหาโอกาสที่เรียกหัวหน้าสวี่ไว้ “หัวหน้าคะ เรื่องครั้งที่แล้วขอบคุณจริงๆ นะคะ”

หัวหน้าสวี่ เป็นคนฉลาด เธอยิ้มอย่างสุภาพ “นั่นก็งานของฉันเหมือนกัน สุขภาพเธอไม่ค่อยดี เดี๋ยวฉันสั่งคนส่งยาบำรุงไปให้เธอที่หอพักในภายหลังนะ”

แน่นอนว่าของพวกนี้ไม่ถึงมือกู้เหวยยีก่อนหน้านี้โดน เสี่ยวหยู้รับไว้ก่อนแล้ว

ทำแบบนี้นี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ากู้เหวยยีเริ่มระแวงเสี่ยวหยู้

เมื่อ ฮั่วเจียงเหยี่ยมาอีกรอบกู้เหวยยีเรียกเสี่ยวหยู้ ไปด้วยโดยบังเอิญ และเธอก็พบจุดสงสัยบางอย่าง

ฮั่วเจียงเหยี่ยจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเธอคิดอะไรอยู่ในใจเพียบ คิดถึงแต่เรื่องคืนนั้น และมันก็ยากที่จะเอ่ยปากถามกู้เหวยยี

เสี่ยวหยู้ โน้มตัวไปหาเขาแล้วรินไวน์หนึ่งแก้ว “ประธานฮั่วไม่ได้มานานแล้วนะคะ”

ฮั่วเจียงเหยี่ยพยักหน้าเบา ๆ

ขณะนั้น บาร์เทนเดอร์มาเรียกที่ประตู “กู้เหวยยี เธอไปเสิร์ฟเครื่องดื่มที่ห้องโถงสามหน่อย”

กู้เหวยยีขมวดคิ้ว

ห้องโถงที่สามเป็นสถานที่ที่การจัดการแย่ที่สุดในคลับเฮาส์นี้ สงวนไว้สำหรับคนงานและพนักงานธรรมดาที่เพิ่งได้เงินเดือนมา

ฮั่วเจียงเหยี่ยมองไปที่แผ่นหลังของเธอ ถาม เสี่ยวหยู้ ว่า “เธอยังรับผิดชอบห้องโถงที่สามอยู่หรือ?”

เสี่ยวหยู้ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ใช่ ใครให้เธอไม่ดูตัวเอง ทำให้ประธานมู่ขุ่นเคืองล่ะ.......”

เธอยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกถึงสายตาที่เย็นชาของ ฮั่วเจียงเหยี่ยและเธอก็เงียบไป

ไม่ใช่แค่ถูกเรียกให้ไปเสิร์ฟเหล้าที่ห้องโถงสาม แต่ยังมีพนักงานขายบริการชอบพูดจาแซะเธอ ซึ่งถึงขั้นที่ตั้งใจเอาเหล้าสาดเธอ

ครั้งที่รุนแรงที่สุดคือ มีท่านผู้หญิงคนนี้ยกมือขึ้นและตบหน้าเธอทันที “ผู้หญิงสำส่อนนี่เธอรู้กฎไหมเนี่ย กูยังนั่งอยู่ที่นี่เลย ก็ยังกล้าที่จะส่งสายตาให้ผู้ชายอีก!”

ไม่กี่วันต่อมา ฮั่วเจียงเหยี่ยดื่มเหล้าแล้วกำลังจะกลับไป ยังเดินไม่ถึงโรงรถก็โดนกู้เหวยยีเรียกไว้ซะก่อน

เธอไม่ได้เข้ากะกลางคืน เพราะฉะนั้นเธอก็เลยสวมเสื้อผ้าตามปกติของเธอ ดูบริสุทธิ์และสง่างามไม่เหมือนผู้หญิงที่ทำงานในสถานที่แบบนั้นเลย

ตาของฮั่วเจียงเหยี่ย สว่างขึ้นมาทันที “มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”

กู้เหวยยียิ้มออกมาจากใจ “คุณช่วยเหลือฉันมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้ฉันนับว่าคุณเป็นหนึ่งในเพื่อนไม่กี่คนของฉันแล้วนะ ไปดื่มกันหน่อยไหม?”

ฮั่วเจียงเหยี่ยเป็นคนเลือกสถานที่ที่ไป เป็นร้านเหล้าที่ขายเฉพาะไวน์มีระดับ

กู้เหวยยีสงสัยมาตลอดว่า ทำไมทุกครั้งที่เขาไปคลับเฮาส์เขาไปแค่ดื่ม

หลังจากที่ฮั่วเจียงเหยี่ยสั่งอาหารเสร็จ เขาก็พรึมพรำว่า: “ฉันมาที่นี่ปีละสองครั้ง ฉันจะไปดื่มที่คลับของคุณทุกครั้งที่ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี”

กู้เหวยยีเขาพูดต่ออย่างเงียบ ๆ แต่ไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนเรื่องคุย “ถ้าคุณบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันงั้นคุณช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”

วันรุ่งขึ้น ฮั่วเจียงเหยี่ยขอให้หัวหน้าสวี่อนุมัติใบลาของกู้เหวยยี แล้วพาเธอไปซื้อชุดมามากมายที่ห้างสรรพสินค้า จนทำให้กู้เหวยยี รู้สึกเหมือนมีเสี่ยมาเลี้ยงเธอไว้

“นี่นาย นายกำลังทำอะไรอยู่? เสื้อผ้าพวกนี้จะให้ฉันใส่ไปถึงชาติหน้าเลยหรือ?”

ฮั่วเจียงเหยี่ยยิ้มออกมา “เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”

สองชั่วโมงต่อมากู้เหวยยีที่เป็นคนใหม่ถูกนำตัวไปที่คฤหาสน์หรูสไตล์ยุโรปแห่งหนึ่งที่อยู่ใต้ภูเขา

หลังจากประตูเปิดออกมา มีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งที่แต่งตัวหรูหราดูดีเดินออกมาด้วยกัน

ฮั่วเจียงเหยี่ยจับมือกู้เหวยยีขึ้นมา “พ่อครับแม่ครับ นี่คือว่าที่ภรรยาของผมกู้เหวยยีครับ”