รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 101

บทที่ 101 จะแต่งงานกับผม คุณคู่ควรหรอ

หลี่ซูเจ๋รีบเชิญคนเข้ามา แถมชี้ให้รู้ว่าห้องนอนของถังซินอยู่ตรงไหน

มู่เฉินหย่วนอุ้มคนเข้ามาในห้องนอน เพิ่งจะวางลงเตียงหมาด ๆ กลับรู้สึกเหนียวเหนอะตรงบริเวณแขน สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที หันหลังอุ้มไปห้องน้ำแทน

หลี่ซูเจ๋รีบตามมา “เกิดอะไรขึ้นประธานมู่?”

“ประจำเดือนเธอมาหนะ” มู่เฉินหย่วนวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ ยกแขนขึ้นมาดูแล้วเห็นเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดเปรอะเปื้อนไปด้วยสีแดงสด คิ้วขมวดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เขาล้างน้ำทำความสะอาดเบื้องต้นแล้วบอกกับหลี่ซูเจ๋ว่า “คุณจัดการให้เธอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมไปก่อนนะ”

“อ๋อออได้ค่ะประธานมู่”

มู่เฉินหย่วนปิดประตูให้พวกเธอหลังจากเดินออกมา แขนเสื้อที่เปียกเฉอะแฉะติดแนบไว้กับผิว แต่บนนั้นยังมีสีแดงจาง ๆ หลงเหลืออยู่

เขาพับแขนเสื้อขึ้น กล้ามเนื้อแข็งแรงเป็นมัด ๆ เผยออกมา

ขณะที่กำลังนั่งลิฟต์อยู่ ฉากที่ถังซินเล่นไพ่ด้วยท่าทางเด็ดขาด ณ ร้านเหมยจวงแว๊บเข้ามาในหัวเป็นตอน ๆ ไม่คิดว่าจะกล้าเล่นหนักขนาดนั้นกับประธานเกา พอคิดแล้วเขาก็ยิ้มที่มุมปากเบา ๆ

ฝีมือเล่นไพ่เด็ด แถมโหดอีกต่างหาก

คุณถัง...ที่บางที่ต่อคุณไม่อยากนั่งก็ต้องนั่ง

หลังจากกาวเหม่ยซีส่งมู่เฉินหย่วนแล้วก็ขับรถกลับไปที่สิงสุ่ยวาน ตึกอาคารห่างจากถังซินเพียงถนนสีเขียวเส้นเดียวเท่านั้น เธอขึ้นไปที่ชั้น 26 ด้วยความคุ้นเคยแล้วเดินเข้าไปในห้อง

คอนโดนี้ตกแต่งด้วยการรับแสงแบบครบวงจร ห้องสองชั้นสไตล์วินเทจและบานกระจกที่กว้างใหญ่ กาวเหม่ยซีเข้ามาห้องปุ๊บก็เห็นผู้ชายที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าหน้าจก

แผ่นหลังของผู้ชายแลดูแข็งแรง มองจากด้านหลังเหมือนเขากำลังจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับความมืด

เธอถอดรองเท้าแล้วเดินไปเบา ๆ โอบผู้ชายเอาไว้จากด้านหลัง นิ้วเรียวยาวของเธอค่อย ๆ แกะเสื้อเชิ้ตเนื้อผ้าพรีเมี่ยมออก ลูบไล้กล้ามเนื้อที่แข็งแรงที่นูนขึ้นมาของเขา

นิ้วเพิ่งจะสัมผัสถึงกล้ามเนื้อก็โดนกำเข้าที่ข้อมือเอาไว้ น้ำหนักไม่เบาไม่เบามากเท่าไหร่ แต่ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้ ผู้ชายไม่แม้แต่จะหันหน้ามา แถมยังคุยโทรศัพท์ตามปกติ

‘’เออ ราคาตามนี้แหละ คุณไปจัดการซะ….”

หลังจากวางโทรศัพท์ หลินเฉิงจี๋ถึงหันหน้ามาพร้อมกับดึงมือของผู้หญิงออกมาจากเสื้อเชิ้ต แสงไฟสาดส่องบนใบหน้าของเขาทำให้เขาดูหล่อเหลาและอ่อนโยนมากขึ้น

หลินเฉิงจี๋ถามขึ้น “เรื่องที่ให้ไปติดตามเป็นไงบ้างแล้ว”

“ทุกครั้งที่มาคุณก็ถามแต่เรื่องงาน เป็นห่วงฉันหน่อยไม่ได้หรอ” กาวเหม่ยซีไม่แกล้งเสแสร้งทำตัวดูดีต่อไป ทำปากจู๋ด้วยความงอแงราวกับผู้หญิงเปราะบาง

เธอโน้มตัวไปทางหลินเฉิงจี๋ แถมเขย่งปลายท้าวอยากจะจูบเขา น้ำหอมบนตัวแพร่กระจายอยู่กลางอากาศ แต่หลินเฉิงจี๋หัวเราะแล้วเบี่ยงหน้าไปอีกทาง ทำให้จูบของเธอไม่มีที่ลงเอย

กาวเหม่ยซีโมโหจนสะบัดมือเขาออกแล้วเดินไปกินน้ำที่ตู้เย็น

“งอนอีกแล้วหรอ หืม” หลินเฉิงจี๋เดินตามไป นิ้วมือลูบไล้ระหว่างเส้นผมของเธอ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “รอให้ทุกอย่างจบสิ้นแล้วผมจะให้คุณไปพัก”

“ฉันไม่ต้องการวันหยุดพัก ฉันต้องการที่การปฏิบัติตัวของคุณ” กาวเหม่ยซีจ้องไปที่เขา พูดด้วยความโมโห “ฉันเป็นคู่หมั้นของคุณ แต่คุณดูรังเกียจฉันเหลือเกิน Colbert คุณเกลียดฉันใช่มั้ย”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะเบา ๆ ก้มหน้าหอมแก้มเธอ “จะเกลียดยังไงหละ ก็เพราะว่าคุณเป็นคู่หมั้นของผม ผมเลยให้เกรียติคุณเสมอมา อีกอย่างพวกเรามีอะไรทำที่ประเทศ Z อีกเยอะ ผมกลัวคุณจะไม่มีแรงต่างหาก”

“จริงหรอ”

กาวเหม่ยซีตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ต่อให้ไปเที่ยวคุณก็ไม่ไปเป็นเพื่อนอยู่ดี ไม่เห็นจะสนุกตรงไหนเลย”

เธอดึงคอเสื้อเขาไว้ บังคับให้เขาก้มหน้ามา ทั้งสองใกล้ชิดกันอย่างยิ่ง ริมฝีปากแทบจะประกบแนบชิด “หรือว่าทุกอย่างลงตัวแล้ว เรากลับไปแต่งงานกันดี”

หลินเฉิงจี๋แสยะยิ้มแล้วส่ายหัว ลูบไล้ผมของเธอ น้ำเสียงของเขายังคงอ่อนโยนเช่นเคย “ได้ไงหละ ต้องรอพี่ชายผมแต่งก่อนถึงจะเป็นผมได้”

“แต่งงานยังต้องตามลำดับอีกหรอ ยุ่งยากชะมัด!”

“ก็เพราะว่าเขาเป็นพี่ชายผมไง ผมต้องให้เกียรติเขาสิ” หลินเฉิงจี๋ลูบหน้าเธอเบา ๆ “ถ้าคุณมีเพื่อนที่เหมาะสมก็แนะนำให้พี่ชายฉันสิ เขาแต่งงานแล้ว เราก็แต่งต่อได้เลยหนิ”

นิ้วมือของผู้ชายเย็นยะเยือกราวน้ำแข็ง ไม่มีความร้อนใด ๆ หลงเหลือ เมื่อกาวเหม่ยซีได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกสันหลังเย็นว๊าบ

เธอคิดว่าเธอหลบเกลื่อนสีหน้าได้ดี แต่หลินเฉิงจี๋เห็นความรู้สึกเธอหมด

กาวเหม่ยซีพูดพรึมพรำขึ้น “เพื่อนฉันเยอะก็จริง แต่ก็ไม่ได้ดีเลิศเลอขนาดนั้น ถ้าพี่ชายคุณเรื่องมากหละ ช่างเถอะ ๆ เรื่องแต่งงานค่อยว่ากันอีกทีเนอะ”

“อืม จัดการเรื่องมู่ซื่อก่อนดีกว่า” หลิงเฉิงจี๋ยิ้ม “นี่ก็ดึกแล้ว ไปนอนเถอะครับ”

“งั้นฉันกลับห้องแล้วนะ คุณเองก็รีบพักผ่อนหละ”

หลังจากได้ยินเสียงประตูปิดอย่างชัดเจนแล้ว รอยยิ้มบนหน้าหลินเฉิงจี๋ค่อย ๆ จางหายไป รอยจูบบนแก้มนั้นทำให้เขาขยะแขยงอย่างมาก รีบหยิบทิชชู่เช็ดออกไป

เขายิ้มเบา ๆ “จะแต่งงานกับผม คุณคู่ควรหรอ‘

คนที่เขาอยากแต่งงานด้วยตั้งแต่แรกและตลอดไปมีเพียงคนเดียว และก็มีแค่เธอคนนั้นเท่านั้นที่จะแต่งงานกับเขา ส่วนคนอื่น….ไม่คู่ควร