รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 104

บทที่ 104 ซุนหงอคงในกำมือเขา ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ออกไปไม่ได้

แผนก Regulators หนะหรอ ถือว่าเป็นมือขวาของมู่เฉินหย่วนเลยนะ ไปไหนมาไหนในมู่ซื่อได้หมด ออร่าพุ่งกระจาย นางถังซินมีสิทธิ์อะไรที่จะคว้าตำแหน่งนี้ไว้เชียว

มู่เฉินหย่วนถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “คุณมีปัญหากับการตัดสินใจของผมมั้ย”

“ประธานมู่คะ คุณธรรมของถังซินไม่ดี ไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้หรอกค่ะ” เจียงจิ้งเหมือนเสียสติไปแล้ว ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ควักแฟรชไดร์ฟอันหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วเสียบบนโน๊ตบุ๊ค

ไม่นาน บนผ้าโปรเจคเตอร์ก็มีภาพฉายปรากฏขึ้นมา เป็นภาพที่ถังซินเล่นไพ่ที่ประธานเกาที่ห้องวีไอพีส่วนตัว ภาพคมชัดเจนอย่างยิ่ง ถ่ายเห็นหน้าเธออย่างชัดเจน

“แหม ประธานเกา ฉันแทบจะเอาตัวเองไปเดิมพันแล้วนะ คุณจะใช้อะไรหละคะ ถ้าแค่เงินคงจะไม่ผ่านนะคะ”

“ประธานซ่งคะ คุณจะลองเดิมพันสักหน่อยมั้ยคะ ไม่ ไม่หรอก ไม่เสียหรอกค่าา”

“......”

ภายในคลิปวิดีโอนั้น เสียงหัวเราะหวานหยดของผู้หญิงดังก้องไปทั่วห้องประชุม ถังซินโน้มไปหาผู้ชายคนนี้ทีคนนั้นที แลดูเป็นผู้หญิงปล่อยเนื้อปล่อยตัว

ถังซินแสยะยิ้ม

เธอเองก็ยังคิดอยู่เลยว่าเจียงจิ้งจะยอมให้ตัวเองไปคุยงานกับประธานซ่งที่ร้านเหมยจวงได้ไง ที่แท้เตี๊ยมกับประธานซ่งไว้เรียบร้อย ถ้าไม่ใช่มู่เฉินหย่วนมาเมื่อคืนนะ ต่อให้เธอชนะก็คงออกจากที่นั่นไม่ได้อยู่ดี

ไม้นี้มาไม่ธรรมดาเลยนะ

เจียงจิ้งชี้ไปทางถังซินด้วยน้ำเสียงโมโหคับแค้น “ประธานมู่คุณดูเองสิคะ ถังซินดูไม่สำรวมเลย ให้เธอไปช่วยคุยงานกับประธานซ่ง แต่เธอกลับใช้ร่างกายยั่วอ่อยผู้ชาย”

“คนแบบเธอนะ อนาคตไม่รู้ว่าจะสร้างปัญหาทำให้มู่ซื่อเดือดร้อนขนาดไหน แล้วก็ไม่เหมาะที่จะเป็นผู้จัดการของแผนกื Regulators ด้วย ประธานมู่ลองคิดดูดี ๆ นะคะ”

มู่เฉินหย่วนนั่งนิ่ง ๆ ไม่เอ่ยปากพูดอะไร

ถังซินรู้ว่าเขากำลังให้โอกาสตัวเองในแก้ไขปัญหาเอง แต่ก็จริง เรื่องนี้ควรจัดการโดยเธอ

ยังดีที่เธอเตรียมตัวมาก่อนแล้ว

“พี่เจียงคะ พี่จะเอาแค่ส่วนหนึ่งของเรื่องมาตีความทั้งหมดไม่ได้นะคะ” ถังซินยิ้มบาง ๆ “เมื่อคืนคุณพี่ให้ฉันไปช่วยคุยเรื่องงานกับประธานซ่ง ทุกคนในแผนกก็ได้ยินหมด”

“ฉันช่วยประธานซ่งคุยเรื่องงานเสร็จ เขาว่าอยากจะขอบคุณฉันก็เลยลากฉันไปห้องเล่นไพ่ ช่วงก่อนหน้านั้นในคลิปที่ประธานซ่งรวนรามฉัน ทำไมพี่ไม่เปิดให้ดูบ้างหละคะ”

“ตอนเล่นไพ่ ฉันคนเดียวต้องเจอกับสามคน ทำไมหรอคะ ฉันต้องโดนพวกเขากลั่นแกล้งโดยที่นั่งเงียบเฉยหรอคะ คุณพี่ก็ตลกเหมือนกันนะคะ คุณพี่อ่อนแอเอง อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนพี่หมดนะคะ”

“ที่ฉันทำแบบนั้นไปคือกำลังปกป้องตัวเองจากการกลั่นแกล้งของผู้อื่น อีกเรื่อง ฉันเป็นคนของมู่ซื่อ เป็นตัวแทนของมู่ซื่อ ถ้าฉันไม่ใช้กลยุทธ์อะไรเลย รอให้คนอื่นมาแหกหน้ามู่ซื่องั้นหรอคะ”

แค่ไม่กี่ประโยคทำให้เจียงจิ้งอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก อายจนหน้าแดงก่ำ

เธอหันหน้าไปหามู่จิ่นหลิงด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

มู่จิ่นหลิงขมวดคิ้ว เหมือนกำลังโทษเธอที่ไม่คิดอะไรก่อนทำอีกคน เธอเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ถังซิน ต่อให้แกจะมีเหตุผลอีกมากมาย แต่ดูคลิปที่ฉายไปเมื่อกี้สิ ทุกคนไม่ได้ตาบอดนะ แกบอกว่าทำทุกอย่างเพื่อมู่ซื่อ แต่การที่แกทำแบบนี้ ไม่ได้กำลังทำร้ายชื่อเสียงของมู่ซื่อหรอ”

“ผู้จัดการมู่ยังไม่ได้ดูคลิปเต็มก็รีบตัดสินแล้วหรอคะ เด็ดขาดจริง ๆ นะคะ” ถังซินหัวเราะลั่น ล้วงเฟรชไดร์ฟออกมาจากซองเอกสาร “ฉันจะให้ผู้จัดการมู่ดูว่าการทำร้ายชื่อเสียงมู่ซื่อเป็นยังไง”

ถังซินโน้มตัวเบา ๆ ใช้นิ้วเคาะบนโน๊ตบุ๊คสองสามครั้ง โปรเจคเตอร์ดับลงและสว่างขึ้นอีกครั้ง

เธอกดไปที่เล่นวีดีโอ

ภาพที่เจียงจิ้งกำลังคุยกับผู้ชายบางคนที่ร้านอาหารปรากฏขึ้น จากนั้นทั้งสองยังไปโรงแรมด้วยกันอีก ภาพตัดไปที่เจียงจิ้งไปเตี๊ยมกับแผนกอื่นสร้างความแตกแยกความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

มู่เฉินหย่วนมองไปทางเธอด้วยสายตามีเลศนัย “คุณถังครับ แล้วก่อนหน้านั้นคุณไม่ได้ทำงานให้ผมหรอครับ”

แน่นอนว่าไม่ ก่อนหน้านั้นเธอทำเพื่อมู่ซื่อ

ทำงานเพื่อมู่ซื่อแค่ได้เงินก็พอ แต่ทำงานให้มู่เฉินหย่วนเท่ากับว่าเธออยู่ข้างเดียวกับเขา ทำให้เธอกลายเป็นปรปักษ์ต่อรองประธานซุนและอำนาจของคนอื่น ๆ แน่นอนว่าชีวิตในการทำงานไม่สงบแน่

แต่คำพูดเหล่านี้ถังซินพูดไม่ได้ เพราะมู่เฉินหย่วนเป็นเจ้านายของเธอนั้นเป็นความจริง เธอได้แค่พูดว่า “ฉันเป็นแค่นักล่ามคนหนึ่ง ในสมองมีแต่ภาษาต่าง ๆ ไม่สามารถมาบริหารได้ ทักษะการกำเนินการต่าง ๆ ก็มีไม่พอ”

“ถังซิน คุณมีความสามารถขนาดไหนผมเคยเห็นกับต” มู่เฉินหย่วนก้าวขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเธอ

ถังซินถอยไปข้างหลังตามสัญชาตญาณ แขนขาอ่อนแรง

มู่เฉินหย่วนจ้องไปทางเธอ ไม่มีท่าทางใด ๆ “เอาเธอไว้ในแผนกล่ามก็เหมือนกับเอาปลาใหญไปไว้ในบ่อเล็ก ผมเสียดาย ไม่อยากเห็นไข่มุขล้ำค่าจมอยู่ในกองดิน”

ถังซินตอบกลับ “ฉันอยากที่จะถูกหลบไว้ในกองดิน”

“ถังซิน เรื่องของมู่ซื่อไม่ต้องให้ผมพูดคุณก็น่าจะสังเกตุได้นะครับ” ลมหายใจของผู้ชายแตะเบา ๆ บนแก้มของเธอ ทั้งแผ่วร้อนทั้งคันยุบยิบ “คนของผมอยู่ที่นิวยอร์คหมดเลย เรียกกลับมาไม่ได้ ผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

นัยน์ตาของเขาคมเข้มราวกับหลุมดำ ลึกจนมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เหมือนกำลังจะสูบคนเข้าไปได้ ทั้งสองคนเข้าใกล้กันใหม่ ทำให้เธอขนลุกซู่ไปทั้งตัว ก้าวถอยหลังไปอีกจนหลังชนประตู

หัวใจเต้นรัว ราวกับจะหลุดออกมาจากอก

ทุกครั้งที่เธอรับมือกับคุณชายมู่ ถังซินรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นซุนหงอคงที่อยู่ในกำมือของเขา ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ออกไปไม่ได้ ทำได้แค่เดินตามเขา

ช่างน่าโมโหจริง ๆ