รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 113

บทที่ 113 ไม่ได้ท้อง อย่าพูดแล้วค่ะ

อิตาลุงเลิกพูดสักทีจะได้ไหม ไม่ได้ท้องจริงๆ! ถังซินโดนยั่วยุจนหน้าแดงไปหมด

ก็คงมีแต่เวลาแบบนี้แหละที่เธอได้รับคำชมจากมู่เฉินหยวน

“แค่กๆ ไม่ต้องพูดแล้ว” ถังซินแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง ถ้าฟังคุณคุณอามู่พูดอีกสัก2ประโยคหน้าเธอคงร้อนไปหมดแน่ “เดี๋ยวฉันจะส่งคุณกลับบ้าน นอนหลับพักผ่อนให้สบาย พรุ่งนี้ก็หายแล้วนะคะ”

“คุณภรรยาไปด้วยกันใช่ไหม?”

แน่นอนว่าไม่!!

พอเห็นว่าถังซินไม่พูดไม่จา มู่เฉินหย่วนก็เลยพูดว่า “วันนี้เป็นวันเกิดของผม คุณไม่อวยพรผมหน่อยหรอ?”

“คนพวกนั้นไม่ใช่อวยพรให้คุณแล้วหรือไง?” ถังซินบ่นอุบอิบชั่วครู่ ไม่คิดว่ามู่เฉินหยวนกำลังจ้องเธออยู่ สายตาที่ลึกซึ้งของเขาเหมือนกับว่ากำลังรอบางอย่างอยู่ทำเอาใจของเธอสั่นไปชั่วครู่

นี่เขากำลังรอให้เธออวยพรอยู่งั้นหรอ

ตอนแรกถังซินจะไปส่งเขาที่บ้านพักแล้วเธอก็กลับมาพักผ่อน

แต่ว่ายากมากที่จะได้เห็นผู้ชายคนนี้มีสายตาที่อ่อนโยนไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรอีก

คุณอามู่ที่เป็นแบบนี้ เธอแทบไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ทำเอาใจอ่อนไปหมด

“โอเค”

ถังซินกลับรถแล้วตรงไปที่สวนสนุก

สวนสนุกในเวลากลางคืนของวันหยุดก็ยังคงคึกคัก เปิดไฟสว่างไสว ชิงช้าสวรรค์ที่สูงระฟ้าก็ยังหมุนไปหมุนมา มีเสียงหัวเราะดังไปทุกที่

หลังจากที่ได้รับบัตรเข้าสวนสนุก อากาศค่อนข้างหนาว มือของถังซินถูกฝ่ามือใหญ่ของเขากุมไว้

“สวนสนุกคนเยอะ ผมจูงมือคุณไว้น่าจะดีกว่า เดี๋ยวจะกระทบลูกในท้อง”

“…….”

โอ้ยย อิตาลุงนี่เลิกพูดสักทีได้ไหม ฉันไม่ได้ท้อง!

แน่นอนว่ามู่เฉินหยวนไม่ได้ยินเสียงในใจเธออยู่แล้ว เขาจูงมือเธอเดินฝ่าฝูงคน ถ้าบังเอิญมีใครมาเดินชนเขาก็จะเอามือมากันไว้หน้าถังซิน

แล้วยังพูดกับคนที่เดินชนด้วยสีหน้าจริงจังว่า “รบกวนเดินดูทางด้วยนะครับ ภรรยาของผมท้องอยู่”

คนที่เดินผ่านจึงขอโทษถังซิน

ถังซินรู้สึกอายจนอยากจะเอาหน้ามุดหนี

ในสวนสนุกมีขนมเยอะแยะมาก ถังซินเลยอยากจะลองซื้อมาชิมดู มู่เฉินหย่วนถ้าไม่พูดว่า “อันนี้เผ็ดเกินไป ไม่ดีต่อกระเพาะ” ก็พูดว่า “ไอศครีมเย็นเกินไป ห้ามกิน”

ทำเอาถังซินเองก็เริ่มโมโหแล้ว ดันมือของเขาออก “งั้นปล่อยให้ฉันหิวตายไปเลย!”

“ที่รักคุณอย่าโกรธเลย” มู่เฉินหย่วนยังรู้ว่าต้องง้อถังซิน “นี่ก็เพื่อลูกของเรานะ เราจะไม่กินอาหารตามใจอยาก เดี๋ยวผมซื้ออย่างอื่นให้คุณนะ”

เขาดึงให้ถังซินนั่งพักอยู่บนเก้าอี้ ส่วนตัวเองไปซื้อของ

ผ่านไปสักพักถังซินพึ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อกี้เธอเผลอหงุดหงิดใส่มู่เฉินหยวน เธอเอามือกุมหน้าตัวเองไว้

ดีนะที่พรุ่งนี้คุณมู่ตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้แล้ว ไม่งั้นคนที่อึดอัดก็คือเธอเอง

ไม่นานมู่เฉินหยวนก็ซื้อของกลับมา มือซ้ายถือลูกชิ้นปลา ส่วนมือขวาเป็นชานม รูปร่างของเขาสูงโปร่ง เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชนแบบนี้เขาดูสะดุดตามาก

“ผมชิมลูกชิ้นปลาไปลูกหนึ่ง สดมากเลย ที่รักคุณลองชิมดูสิ” มู่เฉินหย่วนจิ้มลูกชิ้นปลาขึ้นมาเป่าแล้วยื่นไปป้อนถังซิน “แล้วผมก็ยังซื้อชาแดงร้อนมาให้คุณด้วย”

“ฉัน.. เดี๋ยวฉันกินเอง” ถังซินรู้สึกแปลกๆไม่ชิน

“ที่รัก นี่คุณรังเกียจผมหรอ”

“……”

คุณชาย ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ฉันแค่ไม่ชินที่มีคนมาป้อนอาหารให้กินเฉยๆ!

มู่เฉินหยวนก็ยังคงไม่ลดมือลง ถังซินเลยจำใจต้องโน้มหัวไปกิน แต่ว่ามันก็อร่อยจริงๆนะ พึ่งจะกินหมดหนึ่งลูก เขาก็จิ้มอีกลูกมาเป่าแล้วยื่นให้เธอ

แล้วก็ยื่นชาร้อนให้เธอ

ถังซินเห็นว่ามู่เฉินหยวนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเธอ ก็รู้สึกเกรงใจกลัวว่าจะมีผลกระทบต่อผู้หญิงอื่นๆ จากนั้นเธอก็ทำท่าเล็กน้อยแล้วยิ้มให้กับกล้อง

เวลาเพียงแค่ 5 นาทีแต่เหมือนนานเป็นศตวรรษเพราะว่าอากาศค่อนข้างร้อน ถังซินลงมาจากม้าหมุน ผมที่ปรกตามใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

มู่เฉินหยวนเช็ดเหงื่อให้เธอ ถามว่า “จะเล่นอีกรอบไหม?”

“เล่นรอบเดียวก็พอแล้ว” ถังซินส่ายหัว หลังจากที่ทั้งสองเริ่มคุ้นเคยกันเธอก็เริ่มไม่รู้สึกอึดอัดอีกแล้ว และยอมรับความรู้สึกของเขา “ไปดูอย่างอื่นกันเถอะ”

“ตามใจคุณเลย”

บูธที่ถัดจากปาลูกโป่งล้อมไปด้วยคนจำนวนมาก ท่าทางคึกคักถังซินจูงมือมู่เฉินหยวนเข้าไปดู

ปรากฎว่าบนบูธนั้นมีเครื่องจับเวลาอยู่ สองมือจับราวแล้วห้อยตัวได้ถึง 420 วินาทีก็จะถือว่าชนะ ของรางวัลคือปลาวาฬสีน้ำเงินตัวใหญ่ที่อยู่หลังบูธ

ปลาวาฬตัวนั้นดูแล้วน่าจะยาว3เมตร ตัวใหญ่มาก

รอบๆมีคนเยอะมาก แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่ลองเล่น ถ้าไม่ใช่นักกีฬาล่ะก็จะให้ห้อยอยู่บนอากาศแบบนั้น420วินาทีไม่ไหวแน่ๆ

“ผู้แข่งขันเมื่อกี้ได้แค่2นาทีเองมั้ง เหงื่อก็ท่วมทั้งตัวแล้ว”

“ยากเกินไปมั้ง ใครจะไปทำได้เนี่ย”

“……”

พอเห็นว่าถังซินจ้องตุ๊กตาอยู่แบบนั้น มู่เฉินหย่วนเลยถามว่า “ที่รักคุณชอบอันนี้หรอ งั้นผมจะไปแข่งให้ชนะแล้วเอามาให้คุณ”

“ไม่ต้อง ฉันแค่ดูเฉยๆ......”

ถังซินยังไม่ทันพูดจบ มู่เฉินหย่วนก็เดินเข้าไปพูดกับเจ้าของบูธ เขาหันกลับมายิ้มให้เธอ ขยับมือขยับขาสักพักก็โหนขึ้นไปห้อยอยู่บนบาร์แล้ว

ถังซินเอามือปิดปาก

กีฬาแบบนี้จุดสำคัญคือแรงที่แขนทั้งสองข้าง ถ้าพูดแล้วอาจจะกระทบต่อแรงแขนได้เธอจึงไม่กล้าคุยกับเขา

นาฬิกาจับเวลาก็เดินไปเรื่อยๆ