รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 งานเลี้ยงวันเกิดครบเดือน

เมื่อถังซินกำลังขาดสติ เสียงน้ำในห้องอาบน้ำก็ค่อยๆ หยุดลง เสียงเดิน ตึงๆ กำลังออกมา เธอรีบนำมือถือใส่กลับเข้าไปในกระเป๋า แกล้งทำเป็นกำลังเก็บเสื้อผ้า

“คุณทำไมถึงมาได้？” มู่หยางชิวรู้สึกตกใจเมื่อเห็นถังซินปรากฏตัวให้ห้องนอนสำรอง สายตาในทันใดนั้นก็จดจ้องไปบนเสื้อผ้า พอเห็นว่าไม่มีอะไรก็รู้สึกโล่งใจ

ใบหน้าของถังซินดูเหมือนปกติ ยิ้มแล้วก็เอาเสื้อผ้ายื่นให้เขา “ฉันเห็นคุณไม่กลับมาห้องนอนใหญ่ ก็เลยลองมาดู อยากจะถามว่างานเลี้ยงครบรอบเดือนลูกชายของน้องชายญาติของคุณ พวกเราจะใส่เงินในซองแดงเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสม”

“บ้านเรากับบ้านเขาสนิทกัน ก็ใส่ไปแปดหมื่นแปดหยวนก็แล้วกัน”

ตัวเลขนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว

ถังซินเก็บสายตาที่ผิดปกติเอาไว้ เม้มปากนิดหนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าก็ดีนะ แต่ว่าหยางชิว คุณก็รู้ว่าแม่ฉันเข้าโรงพยาบาล เงินฉันก็เหลือไม่เท่าไหร่ เรื่องเงินคงต้องเป็นคุณเตรียมแล้วหล่ะ”

พอได้ยิน สีหน้าหยางชิวก็เปลี่ยนไป ก็ได้พูดต่อไปว่า “แผนกนักแปลของพวกคุณเงินเดือนสูงไม่ใช่เหรอ ？คุณแม่เข้าโรงพยาบาลจะใช้เงินสักเท่าไหร่กัน ？”

เขาเห็นถังซินจ้องมองเขาอย่างไม่ระสายตา คิดว่าตัวเองคงพูดอะไรผิด

รีบใช้คำพูดปลอบใจทันที “เมียจ๋า ความหมายของฉันคือเมื่อก่อนเรื่องพวกนี้คุณเป็นคนรับผิดชอบ ฉันก็ไม่เข้าใจอะไรมาก ครั้งนี้คุณเป็นคนรับผิดชอบน่าจะดีกว่า”

“หยางชิว ถึงเงินเดือนของฉันจะสูง แต่ว่าส่วนใหญ่ก็เอาให้แม่ของคุณ” ถังซินพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเอง “ไม่งั้นก็ไปเอาที่แม่ของคุณก็ได้แปดหมื่นแปดหยวน ฉันคงไม่มีปัญญาหามาได้

สีหน้ามู่หยางชิวแข็งทื่อ คิดไม่ถึงว่า คนที่เชื่อฟังอะไรง่าย ๆ อย่างถังซิน ในตอนนี้ท่าทางดูแข็งกร้าว

เขาก็ถูกบีบบังคับไม่ง่ายเหมือนกัน พยักหน้า เอ่ยปากไปว่าถึงตอนนั้นค่อยไปถอนเงิน

มองเห็นในมือถังซินถือเอกสารชุดหนึ่ง มู่หยางชิวถาม “นี่อะไร จะเอาให้ฉันเหรอ？”

พอพูดเสร็จ มู่หยางชิวยังคิดที่จะหยิบเอกสารมาดู มือของถังซินก็หดไปข้างหลัง

“เอ่อ..เป็นเอกสารฉบับหนึ่ง” ถังซินก็อ้างว่า “ในห้องนอนของฉันไม่มีปากกา ก็เลยหยิบเอกสารมาที่ห้องนี้”

มู่หยางชิวไม่สงสัยอะไรในคำพูดของเธอ “ปากกาอยู่บนชั้นวางตรงหัวเตียง”

“ฉันรู้แล้ว เอกสารเซ็นต์เรียบร้อยแล้ว คุณพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะออกไปแล้ว”

พอกลับมาถึงห้อง ถังซินก็ล้มลงนอนบนเตียง

ถังซินคิดๆ ดูเมื่อก่อนตัวเองช่างทึ่มจริงๆ เพราะรู้สึกว่ามาพึ่งพิงบ้านตระกูลมู่ จะทำอะไรก็ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ แม่สามีจัดงานเลี้ยงดื่มชา วันเกิดของญาติพี่น้องต่างๆ นานา ค่าใช้จ่ายทั้งหมดล้วนแต่เป็นเธอเป็นคนควัก

ดังนั้นเมื่อเห็นน้องชาย น้องสะใภ้ อุ้มลูกมาต้อนรับคนที่หน้าประตู ก็เดินเข้าไปหา ยิ้มแย้มแล้วพูดว่า “โอ้โห เวยเวย ครบรอบวันเกิดลูก ดูจากเลือกสถานที่จัดงานครบรอบเดือน คงจะแพงน่าดู？”

“คุณป้า เราครอบครัวเดียวกัน！” หลานสะใภ้ปากหวานมาก “พวกคุณมาร่วมงานเลี้ยงครบรอบเดือนลูกของฉัน ฉันไม่รู้ว่าดีใจมากขนาดไหน อาหารมื้อนี้แพงก็คุ้มค่า”

ถังซินยิ้มแบบเย็นชา

อะไรครอบครัวเดียวกัน เธอยังไม่รู้จักหลานสะใภ้ชื่อซ่งเวย ดีพอ ?

ซ่งเวยตระหนี่ขี้เหนียวมากกว่าหลิวฟางอีก รับเงินจากคนอื่นก็ไม่เคยมีสิ่งตอบแทน แถมยังหลงใหลในชื่อเสียงจอมปลอม！

สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คาดไว้ หลังจากหลานสะใภ้นิ่งไปสักพัก แสร้งพูดว่า “ที่จริงไม่ได้คิดอยากเลือกโรงแรมที่แพงหรอก แต่ว่าก่อนหน้านี้ได้ส่งข่าวให้คุณอา อยากจะเชิญคุณอามาร่วมงานเลี้ยงครบรอบเดือนลูกของฉัน คุณอาก็รับปากว่าจะมาร่วม มู่ซางกลัวว่าโรงแรมที่ไม่มีระดับ ทำให้ไม่เข้าสายตาของคุณอา ก็เลยให้ฉันเลือกโรงแรมนี้”

สีหน้าหลิวฟางชักไม่ค่อยจะดี

แม้แต่ลมหายใจของถังซินก็หยุดไปหลายวินาที

มู่หยางชิวกับมู่ซางเรียกว่าคุณอา นอกจากมู่เฉินหย่วน ก็ไม่มีใครอีกแล้ว

ไม่ใช่มั้ง มู่เฉินหย่วนงานยุ่งมาก แม้แต่กลับมาจากต่างประเทศก็ไม่ทันเข้ามาดูแลบริษัท น้อยมากที่จะสนใจเรื่องญาติพี่น้องตระกูลมู่ จะเป็นไปได้ยังไงที่จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงครบรอบเดือนลูกของมู่ซาง ？