รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 155

บทที่ 155 เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม

ถังซินพูดไม่ออก “ฉันแค่ถามดู คุณอย่าคิดมากขนาดนั้นสิ”

“คุณถังชอบพี่ใหญ่จริง ๆ สินะ” ลู่เหวินซูขมวดคิ้ว “ถึงพี่ใหญ่ผมจะอายุมากไปหน่อย แต่ก็ไม่มีนิสัยแย่ แถมยังเกิดมาเป็นทหาร ประสบการณ์ชีวิตไม่ต้องพูดถึงเลย”

“ทหารเหรอ” ถังซินช็อคนิด ๆ คิดโยงไปถึงว่าจะพูดอะไร เธอขอคำยืนยันจากลู่เหวินซู “คุณหมายถึง เมื่อก่อนคุณวี่เป็นทหาร ต่อมาก็มาทำธุรกิจใช่ไหมคะ”

ลู่เหวินซูตกใจกับการตอบโต้ของเธอจนตัวโยน จึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ว้าว พี่ใหญ่ผมเป็นทหารทำให้คุณตกใจขนาดนี้ได้เลยเหรอเนี่ย หรือว่าคุณถังแพ้คนในเครื่องแบบ”

ถังซินมึนงงนิดหน่อย

พระเจ้า ถ้าสมัยก่อนวี่เหวินถิงเป็นทหาร ถ้างั้นข้อมูลก็ตรงกับที่ฉางผิงพูดเป๊ะเลยเหรอ จะว่าไปแล้ว ฉางผิงอาจเป็นลูกชายของวี่เหวินถิงก็ได้หรือเปล่า”

ถ้างั้นแม่ของฉางผิงเป็นใคร ซ่งจิ้งเหอเหรอ

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ ...

ถังซินมองไปทางมู่เฉิงหย่วน ว้าวุ่นใจจนไม่รู้จะบรรยายอย่างไร

มู่เฉิงหย่วนไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ถ้าเขาแต่งงานกับซ่งจิ้งเหอ นั่นไม่เท่ากับว่ามีลูกชายอีกหนึ่งเหรอ ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขาเป็นพี่น้องกับวี่เหวินถิง นั้นไม่เท่ากับว่าเลี้ยงลูกชายแทนวี่เหวินถิงเหรอ”

“นี่ นี่ คุณถัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” ลู่เหวินซูโบกมือหน้าถังซิน “ทำไมคุณเอาแต่จ้องพี่รองผมล่ะ หรือว่ากำลังเปรียบเทียบว่าพี่ใหญ่กับพี่รองใครดีกว่ากัน”

ถังซินได้ยินที่เขาพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่ก็พยักหน้าอย่างใจลอยลงไปสองที

มู่เฉินหย่วนหน้าเศร้าขึ้นมาทันที จับด้ามจับวีลแชร์แน่นอย่างไม่รู้ตัว เปิดปากพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก คุณไม่ใช่สเป็กของพี่ใหญ่ผม”

จิตใต้สำนึกบอกให้ลู่เหวินซูหันไปมองมู่เฉินหย่วน พูดด้วยความกลุ้มใจ “จริงเหรอ ทำไมผมไม่รู้..”

มู่เฉินหย่วนมองเขาด้วยสายตาอาฆาต “ไอ้สี่ นายควรจะถือโอกาสก่อนที่ฉันจะเดือด รีบพากุหลายเหล่านั้นกับคุณหลี่ไสหัวออกไปซะนะ”

“ก็ได้ ขอบคุณสำหรับกุหลาบนะครับพี่รอง” ลู่เหวินซูรีบเผ่นออกไป หันไปตะโกนทางสวนดอกไม้ “นางฟ้าน้อย พี่รองผมบอกว่าคุณชอบต้นไหนดึงเอาได้เลย”

“จริงเหรอคะ ประธานมู่ใจดีจังเลย”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแน่น ในใจรู้สึกร้อนรนมาก เดือดจนอยากจะเอาพลั่วพลังสวนดอกไม้ให้เรียบ

ถังซินไม่รู้ว่าทำไมมู่เฉินหย่วนถึงโกรธ ใบหน้าหม่นหมองลง เธออยากพูดอะไรหน่อยแต่สุดท้ายก็กลืนมันลงไปเงียบ ๆ

ก่อนที่จะไปถังซินก็เอ่ยปากขึ้น “ประธานมู่ ฉันจะหาแม่บ้านให้คุณนะคะ พรุ่งนี้ก็มา...”

“ไม่ต้อง”

มู่เฉินหย่วนปิดประตูทันทีอย่างไร้เยื่อใย

ลมเย็น ๆ พัดผ่านหน้าของถังซินไป เจ็บนิด ๆ เธอไม่เข้าใจเลย ถ้าลู่เหวินซูจะถอนกุหลาบในสวนดอกไม้ของเขา จะโกรธก็ควรไปโกรธลู่เหวินซูสิ ทำไมต้องทำหน้าบึ้งใส่เธอด้วยล่ะ

พอกลับไปแล้ว ลู่เหวินซูยังคงพาหลี่ซูเจ๋ไปร้านดอกไม้ซื้อกระถางดอกไม้ขนาดใหญ่ที่มีดอกกุหลาบสองสามดอกพร้อมดิน แถมยังบอกอีกว่าถ้าบ้านหลี่ซูเจ๋อยู่ไม่เหมาะที่จะปลูก เขาจะหาที่บ้านที่มีสวนให้ ช่างกล้ามาก

พอรถมาถึงคอนโด ลู่เหวินซูอยากจะยกกุหลาบให้หลี่ซูเจ๋ แต่หลี่ซูเจ๋ปฏิเสธ

“ลู่เหวินซู พวกพี่ชายของคุณดีจังเลยนะคะ” หลี่ซูเจ๋จับมือเขาแน่นแล้วพูดด้วยความซาบซึ้ง “คราวหน้าถ้าฉันว่าง ฉันจะซื้อชานมให้สามแก้ว ให้คุณดื่มให้หนำใจเลยค่ะ”

ลู่เหวินซูก็ซาบซึ้งใจเช่นกัน “เราจะสนิทกันมากกว่านี้ได้ไหม”

“คุณหมายความว่าอะไรคะ”

“ก็...” ลู่เหวินซูลูบ ๆ จมูก “คุณมีแฟนหรือยัง ถ้ายังไม่มี...”

“ไม่มีค่ะ” ลู่เหวินซูยังไม่ทันได้ดีใจ หลี่ซูเจ๋สาดน้ำเย็นใส่หน้าเขา “แต่ซินซินบอกว่าจะแนะนำน้องชายให้ฉัน สุดสัปดาห์เราจะไปดูหนังกัน พอถึงตอนนั้นก็ถือว่ามีแฟนแล้ว”

เห็นลู่เหวินซูใบหน้าสับสนมาก ถังซินทนไม่ไหวจนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

เธอกลัวว่าแม่บ้านจะดูแลมู่เฉินหย่วนไม่ดีจริง ๆ อีกอย่างวี่เหวินถิงก็ไปนิวยอร์กแล้ว เขาไม่เห็นน่าจะไม่เป็นไร แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่ควรยุ่งมาก ถึงได้ลังเล

“อยากไปก็ไปสิ” หลี่ซูเจ๋ไม่แคร์ กลับรู้สึกว่าไม่มีอะไร “เธอคิดมากจังเลย เอาเรื่องมาเก็บไว้ในใจ ฉันเหนื่อยแทนเธอไปหมดแล้วเนี่ย”

เธอพูดอีก “หรือว่าเธอดูไม่ออกเหรอว่าซ่งจิ้งเหอไม่ได้สนใจมู่เฉินหย่วน ส่วนใหญ่ก็เพื่อผลประโยชน์ สายตาที่เขามองประธานมู่ไม่เหมือนกับสายตาที่เธอมองประธานมู่เลยสักนิด”

ถังซินโดนพูดใส่เลยรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ “สายตาของฉันชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอ”

หลี่ซูเจ๋พยักหน้าอย่างมั่นใจ “ใช่”

“เธอมองคนอื่นอย่างระมัดระวัง” ถังซินยิ้ม “ถ้างั้นลู่เหวินซูล่ะ เธอดูไม่ออกว่าเขาสนใจเธอเหรอ”

“ดูออกไงฉันเลยปฏิเสธ” หลี่ซูเจ๋ดัน ๆ แว่น วิเคราะห์อย่างจริงจัง “หน้าก็บอกแล้ว ผู้ชายตาหวานเหมือนลูกท้อเจ้าชู้มาก ไว้ใจไม่ได้”

ถังซินปวดหัวนิด ๆ หันตัวไปห้องครัว “เธออยากกินอะไร”

“นี่ แทนที่จะทำอาหารให้ฉัน ไม่ไปเก็บของ รีบเตรียมอาหารกลางวันมีโภชนาการไปให้ประธานมู่ของเธอล่ะ”

“หุบปาก”

หลังจากที่ลังเลมาหนึ่งคืน ถังซินก็ยังไม่ไว้ใจแม่บ้าน เลยคิดจะไปอยู่ที่วิลล่าของมู่เฉินหย่วน แม้เพียงจะอยู่แค่สองสามวัน แต่ถ้าช่วยปรับอารมณ์ได้ก็ดี

เธอให้กาวเหม่ยซีเลื่อนงานวันนี้ออกไป เก็บข้าวของแล้วรีบไปที่วิลล่า

นี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้า เธอคาดว่ามู่เฉินหย่วนยังนอนหลับอยู่ด้านบนเลยถือวิสาสะหนิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตู

พอจะเปลี่ยนรองเท้าก็ตกใจที่มีคนทักจนตัวโยน

“เช้าขนาดนี้เลยเหรอ”

ถังซินตอบกลับไปทันที “ใช่ค่ะ โจ๊กต้องใช้เวลา”