รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 159

บทที่ 159 รสนิยมทางเพศของผมปกติมากนะ

“หยุด” กวนชิงเฟิงตัดบทพูดของเธอ “เจ๊ เจ๊คิดมากไปแล้วนะ”

“สาวที่รับโทรศัพท์คือ？”

เห็นถังซินถามไม่จบไม่สิ้น กวนชิงเฟิงก็ขมวดคิ้วแน่น พูดโกหกไป “ไม่ใช่สาวหรอก พี่น้องผมอีกคนเอง เขาเสียงค่อนข้างเล็ก”

คำพูดนี้ทำเอาถังซินตกใจจนเหยียบเบรกหยุดรถ มองเขาอย่างช็อค “นาย...เป็นเกย์เหรอ”

กวนชิงเฟิงยิ่งหน้าดำคร่ำเครียด “ไม่ใช่”

ถังซินกลับคิดว่าเขากำลังปกปิด แกล้งทำเป็นพูดอย่างสบาย ๆ “ก็ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้สังคมเขาพัฒนาขนาดนี้แล้วใช่ไหมล่ะ เพียงแต่ว่าอย่าเพิ่งไปบอกแม่ พวกนายรอไปสักระยะก่อนนะ”

“...”

ระหว่างทางที่เหลือ บรรยากาศอึดอัดนิด ๆ

ถังซินรู้ว่าคนเป็นเกย์ต่างก็รู้สึกมีปมด้อยกลัวสังคมรังเกียจ ก็พูดให้ความกระจ่างกับกวนชิงเฟิงอย่างตะกุกตะกัก

“ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ เจ๊ไม่ถือสา แค่นายชอบก็พอ”

“นายดูสิ หลายประเทศยอมรับการแต่งงานของเพศเดียวกันแล้ว สังคมรับพวกนายได้มากแล้วนะ เจ๊ก็ด้วยนะ”

“พวกนายคบกันไม่ต้องมีลูกให้ปวดหัว ดีออกจะตาย”

“...”

กวนชิงเฟิงมองนอกหน้าต่างอย่างไร้อารมณ์

พอทั้งสองคนถึงบ้านคุณแม่ถัง พอถึงเวลาทานข้าวพอดี คุณแม่ถังก็เตรียมอาหารมาหลายอย่าง รำพันตลอดเวลาว่ากวนหลิงเอ๋อเอแต่หาเงิน ไปถ่ายละครต่างประเทศไม่กลับมาเยี่ยมเลย

คุณแม่ถังคีบกับข้าวให้กวนชิงเฟิงแล้วถามอย่างอ่อนโยน “ชิงเฟิง ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง”

ถังซินคิ้วกระตุก รีบพูด “แม่ แม่ยังไม่เข้าใจชิงเฟิงอีกเหรอ เขาว่านอนสอนง่ายตั้งแต่เด็กแล้ว มีครั้งไหนบ้างที่ไปเรียนหนังสือแล้วทำให้แม่เป็นห่วงล่ะ”

“ถ้างั้นก็ดี” คุณแม่ถังพยัก ๆ หน้า ลังเล ๆ จากนั้นก็พูดขึ้น ๆ “ช่วงนี้แม่ไปทำธุระที่ห้องสมุดเห็นเด็กวัยรุ่นหลายคนได้เพื่อนกัน ถ้าแกเจอสาวที่ชอบ ก็ขอคบเป็นเพื่อนได้นะ แม่ไม่คัดค้าน อย่าทำให้เสียการเรียนก็พอ”

“แค๊ก แค๊ก” ถังซินสำลักน้ำแกงที่ดื่มจนไอ

คุณแม่ถังรีบเทน้ำให้เธอ “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินรับน้ำมาดื่มอึกใหญ่ ขณะเดียวกันก็มองคุณแม่ถังอย่างร้อนตัวด้วย คิดในใจว่า : ลูกชายแม่ได้เพื่อนแล้ว เพียงแต่ว่าไม่ใช่เพื่อนผู้หญิงนะสิ

“แม่ เรื่องนี้แม่ไม่ต้องเป็นห่วง เขาก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เขารู้จักกาลเทศะ” ถังซินพูดแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ฉันซื้อห้องชุดเอาไว้ เดี๋ยวนายย้ายเข้าไปอยู่สิ”

“บ้านก็ดีออก เจ๊ซื้อห้องให้เปลืองเงินทำไมเนี่ย”

ถังซินยิ้มตอบ “ห้องนายอยู่มานานมากแล้ว ชื้นนิด ๆ อีกอย่างนายสุขภาพไม่ดี อยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

“เจ๊ เจ๊ขายห้องเถอะ” ตั้งแต่ฝ่ายขายออกไป กวนชิงเฟิงก็ตามจู่ซือซือไปถ่ายละครตลอด ยุ่งมาก ลืมบอกเธอเรื่องห้องไปเลย “ผมก็ซื้อห้องเอาไว้ห้องหนึ่งเหมือนกัน”

ถังซินอึ้ง แล้วถามเขา “นายซื้อห้องอะไร”

“ก็ห้องที่พวกเราไปดูกันคราวที่แล้วไง”

“ไอ้ห้องเกือบสิบล้านนะเหรอ” ถังซินนึกขึ้นมาได้ ก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งที “ตอนนั้นเจ๊คิดว่า ทำไมพอออกจากห้องน้ำมาก็ขายห้องไป ที่แท้นายก็ซื้อบ้านไปแล้วนี่เอง นายเอาเงินเยอะขนาดนี้มาจากที่ไหน”

กวนชิงเฟิงพูด “ผมมีเงินเยอะไม่ใช่เหรอ วางเงินดาว์น ผ่อนไม่กี่หมื่นต่อเดือนก็ได้แล้ว”

“ถึงตอนนั้นผมค่อยหาวิธี คืนห้องเจ๊ไปเถอะ” ในเมื่อเป็นอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลมู่ ถ้าเธอคุยกับมู่เฉินหย่วนก็น่าจะคืนห้องได้

“คืนอะไร เจ๊ก็ชอบไม่ใช่เหรอ” กวนชิงเฟิงไม่อยากคืน “ผ่อนไม่กี่หมื่นต่อเดือนผมจ่ายไหวน่า”

เพียงแต่ว่าจ่ายให้จู่ซือซือเท่านั้น

ถังซินไม่อยากให้เขาแบกภาระมากเกินไป กวนชิงเฟิงกลับรู้สึกว่าห้องชุดนั้นดีที่สุด ยืนกรานจะเอาให้ได้ คุณแม่ถังชอบเงินแต่ดันไม่ได้ฟังพี่น้องสองคนนี้คุยกันเลย

กินเสร็จ ถังซินก็ลากกวนชิงเฟิงมาอีกด้านแล้วพูดเบา ๆ “นายบอกเจ๊มาสิ ห้องนี้คือห้องที่นาย...กับคนรักซื้อใช่ไหม”

โรงเรียนงกจะตาย ถ้าหาเงินไปคืนไม่ทัน จะแจกเงินให้นักเรียนทุกวันเสียที่ไหนล่ะ

“ฉันคิดว่าเป็นวันเกิดประธานมู่ก็ต้องมีบะหมี่อายุยืนใช่ไหมล่ะคะ ก็เลยให้แม่ฉันทำให้ชามหนึ่ง แต่ประธานมู่เมาไปหน่อย สมองก็เลยเบลอ ๆ เห็นฉันเรียกแม่ฉัน คุณก็เลยเรียกตามไปหนึ่งที”

“จากนั้นแม่ฉันสมองก็ไม่ดี คิดว่าประธานมู่ คุณคือแฟนคนใหม่ของฉัน”

ถังซินยิ่งพูดถึงตอนสุดท้ายก็ยิ่งเขินจนเกือบจะไม่มีเสียงแล้ว แต่มู่เฉินหย่วนกลับเข้าใจจากนั้นคิ้วที่ขมวดก็ผ่อนคลายออก

ที่แท้คุณแม่ถังไม่ได้หูไม่ดีแต่ถังซินโกหกเขานี่เอง

มู่เฉินหย่วนก็ไม่ได้แสดงออก เพียงแต่ถามว่า “คุณพาผมไปฉลองวันเกิดที่ไหน ทำไมผมจำไม่ได้ล่ะ”

ถังซินยิ้มแห้ง “ก็แค่เดินเล่นไปมั่วซั่วเฉย ๆ ค่ะ”

เธอยังโชคดีที่ทุกครั้งที่มู่เฉินหย่วนเมาแล้วไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่อย่างนั้นเธออึดอัดน่าดู ถ้ามู่เฉินหย่วนรู้ว่าตัวเองทำเรื่องปัญญาอ่อนแบบนั้น สีหน้าก็คงสดใสมากกว่าเธอเสียอีก”

มู่เฉินหย่วนทำหน้าสงสัย

“เสี่ยวซูทานผลไม้หน่อยนะคะ สด ๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ” ถังซินยื่นจานผลไม้ไปให้ “ท่านไม่โกรธแล้วใช่ไหมคะ ถ้างันฉันถามท่านสักสองสามคำถามได้ไหมคะ”

“ถามสิ” มู่เฉินหย่วนไม่ได้ยินเธอเรียกตัวเองขนาดนี้นานมากแล้ว

ถังซินเห็นเขาจะหยิบส้ม ก็ชิงช่วยเขาหยิบก่อน แล้วก็ปอกเปลือกให้ ปากก็ถามไป “คุณมีเพื่อนประเภทนั้นไหมคะ”

“ประเภทไหน”

ถังซินอายนิด ๆ “ก็แบบว่าเป็น...เกย์”

เธอพูดตะกุกตะกัก สักพักมู่เฉินหย่วนถึงได้เข้าใจ สายตาอันเฉียบแหลมมองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ หนึ่งรอบ “คุณถามเรื่องนี้เพื่ออะไร”

จากนั้นเสียงเขาก็ดูประหม่ามาก สายตาลึกซึ้ง “คุณไม่ใช่ไบใช่ไหม”

“ไม่ไม่ค่ะ รสนิยมทางเพศฉันปกติมากค่ะ！” ถังซินรีบโบกไม้โบกมือ หน้าแดงนิด ๆ

มู่เฉินหย่วนก็ถอนหายใจโล่งอกไปที เกือบทำเอาเขาตกใจแล้วพูดต่อ “เคยเจอมาสองสามคน ทำไมเหรอ”

“จริงเหรอคะ” ถังซินย้ายเก้าอี้มาอยู่ข้าง ๆ เขา ถามด้วยความอยากรู้มาก “ถ้างั้นพวกเขานิสัยเป็นยังไง ชอบไปที่ไหนเหรอคะ”