รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 164

บทที่ 164 พี่เฉินพี่เรียกมันทำไม

ขณะที่ถังซินกำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ในห้องครัว มู่เฉินหย่วนก็มองดูเธออยู่ที่ปากประตู ไม่เคลื่อนย้ายสายตาไปไหน ถังซินหันกลับมามองเขาหลายครั้งก็ยังคงเห็นเขามองเธออยู่ ทำให้เธอร้อนรนอยู่ไม่สุข

"อาน้อย คุณอ่านหนังสือพิมพ์ไปไม่ได้หรอ?"

จ้องมายังเธอซะขนาดนี้ เธอรู้สึกเหมือนทำกับข้าวเเขนขากางไม่ค่อยสะดวก

มู่เฉินหย่วนไปอ่านหนังสือพิมพ์ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ฉันไปดูมาเเล้ว ในหนังสือพิมพ์ไม่มีสาวสวยๆ เลย"

ถังซินหน้าเเดงอีกครั้ง

อาหารเช้าเป็นโจ๊กฟักทองบำรุงร่างกายเเละซาลาเบา

มู่เฉินหย่วนคีบซาลาเบาขึ้นมาเเล้วกัดเข้าปาก น้ำซุปก็ได้กระเด็นกระดอนไปทั่ว คล้ายกับเขาถูกทำให้ตกใจกลัว

"ฟู่!" เเวบเเรกที่ถังซินได้เห็นสีหน้าของมู่เฉินหย่วน เธอรู้สึกมึนเล็กน้อย เเละไม่สนใจซุปที่อยู่บนตัว เธอยิ้มพร้อมเป่าออกมา หลังจากยิ้มจนพอเเล้ว เธอก็ได้สอนเขากินซาลาเบาอย่งเคร่งขรึม

"นี่น้ำส้มสายชู" ถังซินใช้ตะเกียบจิ้มไปที่ด้านบนของเกี๊ยวให้เป็นรูเล็กๆ เเล้วเทน้ำส้มสายชูเข้าไป "หลังจากทำเเบบนี้เเล้ว ความร้อนจากด้านในก็จะออกมา เวลากินจะได้ไม่พ่นออกมาเรี่ยราด"

”เเบบนี้นี่เอง" มู่เฉินหย่วนเข้าใจในสิ่งที่สอน พลันกัดซาลาเบาที่ถังซินได้ทำไว้เรียบร้อยเเล้วไปอีกคำพร้อมกล่าวชม "อร่อยสุดยอด ฝีมือการเข้าครัวของเเม่สาวนับวันยิ่งดีขึ้นนะ"

ถังซินชำเลืองมองเขาครู่หนึ่ง "เมื่อก่อนฝีมือชั้นไม่ดีงั้นหรอ?"

"เมื่อก่อนก็ดี"

"......"

หลังจากที่ทานไปสักพัก สายตาของถังซินก็ได้เลื่อนไปยังใบหน้าของชายหนุ่มพร้อมเอามือเท้าคาง มองขนตาอันเรียวยาวของเฉินหย่วน คล้ายกับพัดอันเล็กๆ สองอัน ใบหน้าด้านข้างนั้นดูดีเป็นอย่างมาก

เธอยื่นมือออกไปบีบคลึง

มู่เฉินหย่วนหันหน้ามามองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกสงสัย

ถังซินเพิ่งรู้สึกได้ว่าตัวเองทำเรื่องโง่อะไรลงไป จึงรีบชักมือกลับพร้อมมองซ้ายมองขวา "เเค่กๆ ฉันเห็นผมของลุงน้อยมันมันน่ะ ควรจะสระได้เเล้วนะ"

"เเต่สภาพนี้ฉันไม่ค่อยสะดวกน่ะสิ" มู่เฉินหย่วนชี้ไปยังวิลเเชร์ที่ตนนั่งอยู่ "คนสวย คุณช่วยผมหน่อยละกัน"

ถังซินพยักหน้าภายใต้จิตสำนึก

สองวินาทีผ่านไป เธอหมุนตัวพร้อมเอาฝ่ามือมาปิดหน้าของตัวเอง "ถังซินเธอบ้าไปเเล้วหรอ เธอจะพยักหน้าทำไม สมองถูกประตูหนีบไปเเล้วหรอ!"

เเต่ว่าเรื่องที่ตัวเองรับปากไว้นั้น เเค่เเข็งใจทำเดี๋ยวมันก็ผ่านไป

หลังจากทำความสะอาดห้องครัวเสร็จ ถังซินก็ขึ้นไปหามู่เฉินหย่วนที่ชั้นบน เป็นครั้งเเรกที่เธอเหยียบเข้าไปในห้องนอนของเขา ลักษณะภายในห้องนอนนั้นดูสูงส่ง มีไม้จันทร์ที่ซีดจางซึมซาบไปทั้งหัวใจ

ถังซินใช้รีโมทคอนโทรลเปิดม่านในห้องอาบน้ำให้เลื่อนขึ้น ดวงอาทิตย์ดวงใหญ่ได้สาดส่องเข้ามาอบอุ่นลูกตา

"วันนี้อากาศไม่เลวเลยนะ!" ถังซินมองวิวทิวทัศน์ภายนอกผ่านกระจกบานยาว พร้อมพูดกับเฉินหย่วน "ลุงน้อย รอสักครู่เดี๋ยวฉันจะพาคุณออกไปนั่งเล่น"

"โอเค"

เธอรูดเเขนเสื้อขึ้น คิดจะประคองพามู่เฉินหย่วนไปยังอ่างล้างหน้า เฉินหย่วนส่ายหน้าปฎิเสธ "ผมไปเองได้"

ถังซินถอยออกไปเล็กน้อย มองมู่เฉินหย่วนดันวิลเเชร์ ออกเเรงลุกจากด้านใน สองมือโอบประคองขาหนึ่งขา ค่อยๆ หย่อนตัวลงไปนังเก้าอี้เอน หลังจากนั้นก็ทำอีกข้างหนึ่ง

เพียงเเค่การกระทำง่ายๆ อย่างหนึ่ง เเต่เขากลับใช้เวลาไปสิบกว่านาที เหงื่อไหลย้อยท่วมหัว

ถังซินรู้สึกเสียใจ บีบกำปั้นเเน่น

รอให้จัดการธุระของบริษัทมู่ซือให้เสร็จสรรพ เธอจะพามู่เฉินหย่วนไปต่างประเทศ จะต้องมีโรงพยาบาลที่รักษาขาของเขาได้อย่างเเน่นอน!

คำว่าให้คนสระผมให้ ถังซินทำมันได้อย่างคล่องเเคล่ว บางครั้งก็ยังถามมู่เฉินหย่วนว่าต้องการน้ำหนักมือที่หนักมั้ย

"คุณลุง คุณอย่าขยับ ก้มหัวลงหน่อย"

"ต่ำอีกนิด"

"เธอคิดเยอะไปละ" สีหน้าของถังซินไม่เป็นธรรมชาติอย่างมาก

จู่ซือซือสบถเสียงต่ำ ผลักถังซินออกพร้อมถลันเข้าไปในบ้าน ทั้งเรียกพี่เฉิน ทั้งย่ำขึ้นชั้นสองไปด้วย ถังซินมองจู่ซือซืออย่างจนปัญญาพลันปิดประตูใหญ่ลง

หลังจากที่รอถังซินตามขึ้นมายังชั้นบน ก็พบจู่ซือซือยืนเผชิญหน้าอยู่กับมู่เฉินหย่วน ตำหนิเธอด้วยความโกรธเเค้น

"พี่เฉิน พี่พาผู้หญิงคนนี้เข้ามาได้ยังไง ไม่รู้หรอว่ามันเหยียบเรือสองเเคม กำลังเเกล้งพี่เล่นอยู่ นี่ถ้าฉันมาไม่ทัน ก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรพี่บ้าง!"

ถังซิน "......"

"เธอไม่มีอะไรทำรึไง มาที่นี่เพื่อจะพูดเเค่นี้หรอ?" มู่เฉินหย่วนเอ่ยถามจู่ซือซือ

จู่ซือซือกระทืบเท้า พร้อมกล่าวอย่างพึมพัม "ที่ไหนกัน ไม่ใช่ว่าฉันส่งข้อความวีเเชทไปหาพี่เเล้วไม่ตอบหรอกหรอ ฉันเลยต้องมาหาพี่ที่นี่ พี่เฉิน ฉันก็เเค่เป็นห่วงพี่ เเต่พี่ทำเหมือนไม่อยากเห็นหน้าฉันอย่างนั้นเเหละ!"

"เเม่สาว เข้ามา"

จู่ซือซือหันกลับไปอย่างทันใด เห็นว่าชื่อที่เขาเรียกนั้นคือถังซิน พลันจ้องไปยังเธออย่างไม่เขื่อสายตา "พูดซิพี่เฉิน พี่เรียกมันมาทำไมกัน พวกเธอ......"

หลังจากที่รอถังซินเดินเข้ามา มู่เฉินหย่วนกล่าว "อย่าหยาบคาย เรียกว่าซ้อซะ"

"ไม่ใช่นะ คุณจู่ อย่าเข้าใจผิด!" ถ้งซินตกใจจนขนลุกชูชันทั้งร่างกาย "ประทานมู่เขา..."

"พี่เฉิน พี่ให้ฉันเรียกมันว่าซ้อหรอ?" จู่ซือซือยกระดับน้ำเสียงของตัวเองให้สูงขึ้น หยุดการอธิบายของถังซิน "เพราะอะไรพี่ถึงชอบนังวิญญาณหมาป่าเน่านี่ ฉันไม่ใช่ที่รักของพี่เเล้วหรอ?"

มู่เฉินหย่วนกล่าว "ฉันไม่เคยให้เธอเป็นที่รักของฉันสักหน่อย"

"พี่เฉิน พี่พี่พี่......" จู่ซือซือโกรธจนจะร้องไห้ "ฉันเเค่ไม่ได้มาหาพี่เเปปเดียว ในใจพี่ก็ไม่เหลือที่ว่างเเล้วหรอ?"

เห็นมู่เฉินหย่วนพยักหน้าอย่างสัตย์ซื่อ ถังซินที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหัวเราะออกมา

ทำยังไงได้ล่ะ ก็มันน่าหัวเราะจริงๆ หนิ