รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 167

บทที่ 167 สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุข

ณ สนามบินหนานเฉิง

ซ่งจิ้งเหอกับเสื้อกันลมตัวหนึ่งซึ่งกำลังห่อหุ้มร่างกายอันผอมเพรียวของเธอดูมีสง่าราศีมาก หลังจากคุยโทรศัพท์กับลูกชายเสร็จ หน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ลากกระเป๋าไปที่โถงใหญ่

ของขวัญชิ้นนี้ ลูกต้องชอบอย่างแน่นอน

ห้องโถงของสนามบินคนพลุกพล่านมาก อยู่ๆก็ได้ยินเสียงใครสักคนกำลังเรียกเธอ

“ซ่งจิ้งเหอ”ซ่งจิ้งเหอหันกลับไปมอง เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยกำลังถือกระเป๋าแบบผู้หญิงสีม่วง

ความทรงจำในอดีตมากมายก็เข้ามาในหัว เธอกำราวรถลากไว้แน่น

ซ่งจิ้งเหอยืนขึ้น ก้มหัวทักทาย “สวัสดีค่ะคุณป้าวี่ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

“ดูจากข้างหลัง ใช่เธอจริงๆด้วย” คุณวี่ที่ดูสง่างาม แต่น้ำเสียงมีเสน่ห์ เธอดูมีระดับมาก 

แม่วี่หัวเราะเบาๆ “ประมาณสี่ปีแล้วสินะ ไม่คิดเลยว่าเธอจะเก่งขนาดนี้ ตระกูลซ่งที่เนี๊ยบขนาดนั้นจะยอมรับเธอ แถมยังได้หมั้นกับประธานมู่อีก”

ซ่งจิ้งเหอพยายามเก็บความรู้สึก “ต้องขอบคุณคุณป้านั่นแหละค่ะ ถ้าไม่มีเงินมากมายของคุณ ไม่งั้นฉันคงไม่ได้ดีขนาดนี้”

“มันคู่ควรกับเธอน่ะ” คุณวี่หัวเราะ สายตาไม่มีความดูถูกดูแคลนเลยสักนิด “เธอมีความสามารถนะ แต่ก็เป็นเมียน้อย สกปรก ราคาถูก” 

“คุณพูดถูก ฉันทั้งสกปรกและราคาถูกในสายตาคุณ” ซ่งจิ้งเหอเดินมาตรงหน้าป้าวี่ ยิ้มแล้วพูดว่า 

“แค่คุณไม่ดูถูกฉัน ฉันก็อยากขอบคุณพระเจ้าแล้วล่ะค่ะ”

“คุณอย่าลืมนะ มันจะไม่เป็นแบบนี้ตลอดไปหรอก คุณเชื่อฉันเถอะ สักวันคุณจะต้องมาขอโทษฉัน” 

แล้วเธอก็หันหลังเดินไป

ป้าวี่โกรธมาก

แค่สี่ปี เธอไปเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้กล้าท้าทายฉันขนาดนี้

ป้าวี่หันไปถามผู้ช่วยข้างๆ “เหวินถิงจะกลับมาไหม”

“คุณชายกลับมารอบหนึ่ง แล้วก็ไปนิวยอร์กอีกรอบ เหมือนว่ามีงานด่วนที่ต้องทำ” ผู้ช่วยพูด 

“โทรหาเขา บอกว่าคุณปู่ไม่สบาย ให้รีบกลับมาเลย” ป้าวี่สั่ง 

“แล้วก็ติดต่อเพื่อนๆของหัวหน้าหลี่ด้วย ให้เขามากินข้าวที่บ้าน แล้วเอาเงินมาด้วย”

--

ถังซินพามู่เฉินหย่วนไปเที่ยวเล่นข้างนอก พอค่ำก็กลับมาบ้าน

ตอนทำอาหารเย็น เธอคิดถึงเรื่องที่ซ่งจิ้งเหอต้องปกปิดเรื่องลูก เขาเหม่อลอยจนไม่ทันระวัง เธอถูกมีดบาด บนเขียงเต็มไปด้วยเลือด

“ไงล่ะ” มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้ามา เห็นถังซินโดนมีดบาด แล้วยังยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ เขาเอาถังซินไปข้างนอกแล้วหาพาสเตอร์ยาให้เธอแปะซะ 

เขาท่าทีอบอุ่นมาก

ถังซินถามมู่เฉินหย่วน “นี่คุณมู่ ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“ถามมาสิ” 

“ก็คือน้องชายฉันมีเพื่อนสองคน เพื่อนAกับเพื่อนBเป็นพี่น้องที่รักกันมาก แต่แฟนของเพื่อนAเลิกกับเพื่อนAเขามีลูกด้วยกันหนึ่งคน แล้วแฟนสาวของAก็ไปแต่งงานกับB” 

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนไม่ดีใช่ไหม” 

ถังซินรู้สึกงุนงง “ไม่ๆๆ เขาไม่ใช่ผู้หญิงไม่ดีแบบนั้น เขาอึดอัดในมาก แถมเพื่อนAยังรู้อีกด้วย แล้วเพื่อนAก็เลยไม่ชอบแฟนเก่าของเขาไปเลย แต่เขาไม่รู้เรื่องลูกของเขานะ ที่ฉันอยากถามคือถ้าคุณเป็นB แล้วคุณรู้เรื่องทั้งหมด คุณจะทำยังไง”

“ก็คงอึดอัดมากเลย ปิดบังเรื่องลูกผู้หญิงนั่นแหละทำไม่ถูก” มู่เฉินหย่วนตอบ 

“ผู้หญิงทำแบบนี้ อาจทำให้ความสัมพันธ์ของAกับBแตกหักได้เลยนะ”

เงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดต่อว่า “ถ้าฉันเป็นB ฉันคงให้ผู้หญิงคนนั้นไปไกลๆเลยล่ะ แล้วก็จะไม่มีทางให้เธอมาทำลายความเป็นพี่น้องของAกับBอีก”

ถังซินนิ่งไปสักพัก

โห ไม่ใจร้ายมากไปหน่อยเหรอ

มู่เฉินหย่วนไปนั่งที่รถเข็น มองไปที่ถังซิน “ถังซิน ที่เธอพูดมาทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ”

ผู้หญิงคนนี้ยิ่งนานก็ยิ่งหนักข้อขึ้น พูดคำนึง เถียงสิบคำ เธอมองดูเขาที่ทำหน้าตาเบื่อโลกกินข้าวจนหมด ถังซินก็รู้สึกดีใจ ปลอกแอปเปิ้ลให้เขากิน แล้วก็ฮัมเพลงไปด้วยเก็บครัวไปด้วย ดูสบายอารมณ์

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไม่มีใครตามอารมณ์เธอไม่ทัน

หลังจากจัดการอะไรเรียบร้อยแล้ว ถังซินก็นึกขึ้นมาได้ว่าลู่เหวินซูเก็บของเอาไว้ในครัว เธอเปิดตู้ออก ในนั้นมีแก้วใบหนึ่งวางอยู่ เธอจึงหยิบลงมาด้วยความสงสัย ในแก้วยังมีกล่องอีกสองใบ

ถังซินหยิบกล่องขึ้นมาเขย่าดู พบว่าข้างในเป็นยาเม็ดหนึ่ง

เธอถ่ายรูปส่งให้ลู่เหวินซู

ถังซิน：(คุณลู่คะ ให้ฉันกินอันนี้เหรอคะ)

ลู่เหวินซู：(ใช่ครับ กินก่อนนอนนะ)

ถังซิน：(มันคืออะไรเหรอคะ)

ลู่เหวินซู：(ก็คือให้กินก็กินไปเถอะ มันจะทำให้เธอมีความสุขน่ะ)

ถังซิน：(………)

ลู่เหวินซู：(ที่รักอย่าสงสัยอะไรเลย เดี๋ยวตื่นมาเธอจะต้องขอบคุณฉันแน่นอน)

ถังซินไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ จึงเก็บโทรศัพท์ไป

จริงๆเธออยากจะเอาไปทิ้ง แต่คิดดูแล้วลู่เหวินซูก็ไม่เคยทำเรื่องอะไรไม่ดีกับเธอ กำชับว่าต้องกินซะด้วยสิ สรุปเธอก็กินมันจนได้

จากนั้นถังซินก็นึกถึงเรื่องราวในอดีตมากมาย

เช้าวันนั้นหลังจากเธอตื่น เธอเจอกับผู้ช่วยจางที่ระเบียงทางเดินของโรงแรม จากนั้นก็โดนคนที่จู่ซือซือสั่งมาลักพาตัว หลังจากหลบหนีได้มู่เฉินหย่วนก็อุ้มเธอกลับมาโรงแรม

จากนั้นก็......

อยู่ๆความทรงจำเหล่านี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว โดยเฉพาะหลังจากที่มู่เฉินหย่วนพากลับมาโรงแรม

นี่มันความฝันเหรอ

ถังซินตีตัวเองแรงๆหนึ่งที เจ็บมาก หลับตานึกดู ความทรงจำเหล่านั้นมันก็ยังชัดเจนเหมือนเดิม เธอจึงตีตัวเองอีกที เจ็บกว่าเดิมอีก