รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 169

บทที่ 169 ขอร้องเธอไม่ได้ พูดออกมาว่าต้องการเธอไหม

ถังซินรู้สึกประหลาดใจ พลั้งทำโทรศัพท์หล่นพื้น

เป็นอะไรไป?

ถังซินมองไปยังโทรศัพท์ที่กำลังสั่น ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็กัดฟันกรอด พลันรับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ประธานมู่"

"เหวินซูบอกว่าสองสามวันมานี้เธอยุ่งมากที่บริษัท ไม่ให้ฉันไปรบกวนเธอ" หลังจากจบประโยค น้ำเสียงของฝ่ายชายนั้นนุ่มลึกคล้ายกับกำลังจีบสาวอยู่

นี่ถือว่าเป็นการอธิบายมั้ย?

ถังซินพูดไม่ออกแถมยังกังวลเล็กน้อย เธอกล่าวเเบบติดๆ ขัดๆ  "อืม ยะ ยุ่งจริงๆ" "วันนี้เป็นวันไหว้พระจันทร์"

ถังซินกล่าวออกไปภายใต้จิตสำนึกของเธอ "สุขสันต์วันไหว้พระจันทร์!"

ปลายสายดูเหมือนจะเงียบไปสักพัก คล้ายกับมีเสียงหัวเราะเล็กๆ ออกมา ถังซินที่ฟังอยู่เหมือนกับโดนตบหน้า

ถังซินเธอบ้าไปเเล้วรึไง!

มู่เฉินหย่วนตอบเเบบนุ่มนวล "พ่อฉันเพิ่งโทรมา ให้ฉันกลับไปฉลองวันไหว้พระจันทร์ที่บ้าน เเล้วก็...จำได้ว่าให้พาคุณที่เป็นเเม่ลูกอ่อนไปด้วย"

"ประธานมู่ ฉันไม่ได้ท้องจริงๆ" ถังซินใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อะไรๆ ก็กล่าวหาเธอ เธอไม่สามารถเก็บสีหน้าอันแดงก่ำนั้นไว้ได้ ”เเม่ฉันก็เพิ่งโทรมาเหมือนกัน ฉันก็อาจจะต้องกลับไป"

"เข้าใจ ไหว้พระจันทร์คนในครอบครัวฉลองด้วยกันถึงจะคึกคัก" มู่เฉินหย่วนกล่าว "งั้นผมกลับไปคนเดียวก็ได้"

"ประธานมู่...”

คำพูดของเขา ทำให้ถังซินรู้สึกเหมือนทำอะไรผิดไป ไม่มีความมั่นใจมากพอ เธออยากจะพูดอะไร มู่เฉินหย่วนก็บอกกับเธอว่าให้ทำงานเถอะ เเล้วก็วางสายไป

เเล้วก็วางสาย?

ถังซินชำเลืองมองโทรศัพท์ ไม่อยากที่จะเชื่อ

คุณอามู่เย็นชาขนาดนี้เลยหรอ? ขอร้องเธอไม่ได้ พูดออกมาว่าต้องการเธอไหม！

หลังจากนั้นไม่นาน คุณเเม่ถังก็โทรมาจริงๆ บอกว่าวันนี้วันไหว้พระจันทร์ ถามเธอว่าว่างมั้ย ให้กลับมาฉลองด้วยกัน ถังซินจึงตอบตกลงไปพร้อมโทรหากวนชิงเฟิง

ช่วงเวลานี้กวนชิงเฟิงได้ไปเข้าร่วมงานที่บาหลีเป็นเพื่อนกับจู่ซือซือ ยังไม่กลับมา กวนหลิงเอ๋อก็ไปถ่ายหนังอยู่ที่บอสตัน

ถังซินถอนหายใจ

กวนหลิวเอ๋อไม่รู้ว่าจะติดต่อนักเเสดงต่างชาติได้จากที่ไหน เล่นเรื่องนึงรับต่ออีกเรื่องนึง คำประกาศโฆษณาต่างๆ ผู้คนดูเหมือนจะออกนอกประเทศกันไปเเล้ว ยังไม่เคยกลับมา ตอนนี้เธอจะเป็นคนเดียวที่กลับไป

หลังจากที่จัดการงานต่างๆ เสร็จเเล้ว ถังซินก็นำโน้ตบุ๊คติดตัวไปด้วย กะว่าจะสะสางงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ ขณะที่กำลังลงจากอาคาร ได้พบเจอกับลู่เหวินซูเเละหลี่ซูเจ๋ที่เพิ่งเเยกจากกัน

ถังซินมองทั้งคู่พลันเอ่ยถาม "พวกเธอมาฉลองด้วยกันหรอ?"

"ใช่เเล้ว ลู่เหวินซูบอกว่าพ่อเเม่เขาอยู่ต่างประเทศกันหมด ที่บ้านไม่มีใครอยู่" หลี่ซูเจ๋ตอบกลับ "ถ้าฉันไม่ใช่คนในบ้านก็ไม่อยู่ที่นี่หรอ，ถังซินเธอจะกลับแล้วหรอ? หรือว่าไม่กลับแต่......”

"เธอไม่ได้กลับ เธอยังต้องไปบ้านพี่ลู่น่ะ ลู่เหวินซูตัดบทพูดหลี่ซูเจ๋ "ผมว่าพวกเราไม่อยู่กวนดีกว่า ซื้อขนมไหว้พระจันทร์คนละชิ้นก็ฉลองได้เเล้ว"

"เเล้วทำไมฉันต้องไปหาประธานมู่ที่นั่นด้วย!" ถังซินนึกถึงตอนที่ถูกวางสายใส่ ก็หงุดหงิดขึ้นมาพลันเเสยะยิ้ม "เค้ากลับบ้านเค้า ฉันก็กลับไปฉลองกับเเม่ฉัน!"

"เธอให้เขากลับไปคนเดียวหรอ?"

"เค้าก็ไม่ใช่เด็กเเล้ว ยังจะหลงทางอีกหรอ?"

ลู่เหวินซูลูบไปที่คาง พร้อมพึมพัมในปาก "ช่วงเวลาเเบบนี้ปกติคนในตระกูลมู่ล้วนกลับไปกันหมด เเล้วพี่ลู่อยู่ในสภาพเเบบนี้ เธอไม่กลัวเค้ากลับไปเเล้วจะโดนรังควานหรอ?"

"ฉันเป็นอะไรกับเค้าล่ะ ทำไมถึงต้องห่วงด้วย?" ถังซินย้อนตอบพร้อมเเสยะยิ้ม "พอได้เเล้ว เธอกับมู่เฉินหย่วนสนิทกันเหมือนพี่น้อง ถ้าจะไป งั้นเธอก็ไปเองละกัน!"

ลู่เหวินซูสวนตอบมาอย่างรวดเร็ว "ไม่ได้หรอก ผมต้องอยู่เป็นเพื่อนนางฟ้าตัวน้อย!"

"ไม่ต้องก็ได้นะ" หลี่ซูเจ๋กล่าว "เดี๋ยวฉันกลับไปนอนดูทีวีคนเดียวที่บ้านก็ได้"

"วันนี้วันไหว้พระจันทร์ นอนดูทีวีเสียเวลาจะตาย!" ลู่เหวินซูหัวเราะเยาะ "พวกเราไปชมจันทร์ที่สถานีกันเถอะ!"

หลังจากนั่งในรถได้ประมาณหกนาที ก็มาถึงบริเวณหน้าบ้านหลัก

ถังซินตามคนรับใช้เข้ามาภายในบ้าน สายตาของเธอได้เห็นกับห้องรับเเขกที่หรูหราโอ่อ่า ราวกับฟลอร์เต้นรำไม่มีผิด เธอได้ยินเสียงคนหัวเราะเเว่วๆ คาดว่ามีคนอยู่ไม่น้อยเป็นเเน่

"คุณผู้ชายครับ คุณถังมาเเล้วครับ"

จากการประกาศของคนรับใช้ ถังซินรู้สึกว่าเสียงหัวเราะเหล่านั้นได้เบาลง เธอเดินเข้ามาภายในห้องรับเเขกอย่างช้าๆ มองเห็นโซฟาอีกด้านหนึ่งของโซนรับเเขกเต็มไปด้วยผู้คนที่นั่งอยู่

ชุดสูทของผู้ชายทุกคนล้วนเรียบกริ๊บ ส่วนชุดของผู้หญิงดูเเพงหรูหรา สไตล์ของเเต่ละคนนั้นดูเเพงราวกับชนชั้นสูง

ถังซินกวาดสายตาไปครู่หนึ่ง พอรู้ได้ว่าด้านบนไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร

เมื่อก่อนตอนที่ถังซินยังไปมาหาสู่กันอยู่กับหลินเฉิงจี๋อยู่ เธอเคยเห็นเเม้กระทั่งสมาชิกเชื้อพระวงศ์ของประเทศอังกฤษ เเละยังมีโต๊ะที่ทานอาหารอีก เเต่คนพวกนี้กลับไม่ได้สร้างความกดดันให้เธอเเต่อย่างใด

ถังซินเดินเข้าไป ทักทายท่านมู่อย่างสุภาพ "ท่านมู่ ต้องขอโทษด้วยค่ะ จริงๆ เเล้วฉันควรจะมากับประธานมู่ เเต่งานที่บริษัทยุ่ง เลยเลทมาถึงตอนนี้"

"คนบ้านเดียวกันทั้งนั้น จะมาเกรงใจอะไร!" สีหน้าของท่านมู่เดิมทีนั้นไม่ค่อยดีอยู่เเล้ว เเต่พอเห็นว่าถังซินมาหา ก็ยิ้มเเย้มเบิกบาน กวักมือเรียกให้ถังซินเข้าไปหานั่งใกล้กับมู่เฉินหย่วน

หลังจากที่เธอนั่งลงเเล้ว มู่เฉินหย่วนพลันถามด้วยน้ำเสียงที่เบา "ไม่ได้กลับไปฉลองวันไหว้พระจันทร์หรอกหรอ?"

"รับปากกับท่านมู่ไว้เเล้วว่าจะมา พูดเเล้วคืนคำมันไม่ดี" ถังซินตอบกลับด้วยเสียงเบาเช่นกัน พลันนั่งตัวตรงพร้อมหันไปตอบบทสนทนาของท่านมู่ มู่เฉินหย่วนมองไปที่เธอ ในดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

วันนี้ตระกูลมู่มาพร้อมหน้ากันเยอะเเยะขนาดนี้ เพื่อฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ เธออยากที่จะเเสดงความรู้สึกต่อหน้าท่านมู่ เเต่เเม่ของมู่หยางซิ่วก็มาเสียก่อน ประจวบเหมาะกับถังซินมาที่นี่พอดี ท่านมู่จึงดึงตัวเธอขึ้นมาพูดคุยด้วย

ทำให้คนจำนวนมากไม่พอใจ

"พูดมาสิ ถังซินยังมีความสนิทสนมกับครอบครัวพวกเราอีกหรอ!" คนที่อายุอ่อนกว่าทั้งหลายไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก มู่จิ่นหลิงจึงเอ่ยขึ้น "เเต่ก่อนเเต่งงานกับหยางซิ่ว ตอนนี้ก็กลายมาเป็นผู้จัดการเเทนผู้อำนวยการบริษัทมู่ซือเเล้วไง"

อารมณ์ของผู้คนต่างก็เริ่มอ่อนลง มู่จิ่นหลิงส่งสายตาหาหลิวฟาง กล่าวเเบบยิ้มเเหล่มิยิ้มเเหล่ "เธออยู่กับถังซินมาปีกว่าเเล้ว น่าจะบอกพวกเราเร็วกว่านี้ว่าเธอร้ายกาจขนาดนี้ ไม่งั้นหยางซิ่วก็คงไม่ต้องหย่าหรอก"

หัวข้อสนทนาดูเหมือนจะเอนเอียงมาทางตัวเธอ หลิวฟางทำได้เพียงยิ้มเเบบเหยเก

เมื่อเทียบกับตระกูลมู่เเล้ว หลิวฟางก็เป็นเเค่ครอบครัวของภรรยา เป็นเรื่องที่ยากมากที่จะมาฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่นี่ เกรงว่าจะทำให้คนอื่นเสื่อมเสีย เเต่ไหนเเต่ไรมาเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะออกปากออกเสียงอยู่เเล้ว