รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 176

บทที่ 176 ฉันมาทำตัวน่าขายหน้าถึงบ้านยายเลยหรอ

ถังซินฝันร้ายอีกแล้ว

ทว่าครั้งนี้ตอนที่เธอตื่นขึ้นมากลับนอนทับอยู่บนตัวของมู่เฉินหย่วน

ที่จริงแล้วบนเตียงนี้มีเส้นแบ่งเขตแดน แต่แขนทั้งสองข้างของมู่เฉินหย่วนยังอยู่แนบกับเอวบางๆของเขา กฎของการนอนเตียงเดียวกันนี้ เธอเองที่นอนดิ้นจนไประรานที่คนอื่น

หน้าของถังซินแดงขึ้นเล็กน้อย และค่อยๆเอาเท้าที่พาดอยู่บนตัวของเขาออกและวางดีๆ

ลุงเล็กนอนหลับสนิทขนาดนี้เลยหรอ?

ถังซินจ้องไปยังมู่เฉินหย่วนที่กำลังหลับลึกอยู่ ขนตายาวเป็นแพที่งอนลง ลูกกระที่โค้งให้ความรู้สึกเซ็กซี่ ยากที่จะทำให้ใครอดใจไม่กดไหว

เธอกดลงไปนิดหน่อยอย่างคันไม้คันมือ หลังจากนั้นพริบตาเดียว ข้อมือของเธอก็ถูกจับไว้

ชายหนุ่มเหลือบมองไปยังเธอ เสียงแหบซากที่เพิ่งตื่นนอนในตอนเช้า อีกทั้งยังเป็นน้ำเสียงที่ทนไม่ได้ “คุณถังซิน คุณชอบกดลูกกระเดือกคนอื่นเล่นหรอ? นิสัยไม่ดีเลยนะ”

“ฉันแค่สงสัยเฉยๆ” เธอถูกจับได้ซะแล้ว ถังซินยิ้มแหยะๆ “ประธานมู่คะ คุณนอนได้อร่อยมาก”

“ผมได้นอนตอนตีห้า” มู่เฉินหย่วนมองดูเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “มีบางคนนอนไม่ค่อยจะอยู่สุข ชอบมาก่ายผมตลอดเวลา แถมยังถีบผมตกลงไปด้วยครั้งหนึ่ง”

ถังซิน “...”

ดูจากสถานการณ์ที่ตื่นนอนตอนเช้าแล้วนั้น มู่เฉินหย่วนไม่น่าจะโกหกเธอ

“อะไรกัน ฉันไปล้างหน้าดีกว่า” ถังซินการขออ้างเพื่อจะหนีไป ทว่าผลลัพธ์คือเมื่อเธอลุกขึ้นกลับถูกเขาดึงไปยังตัวของเขา ทั้งสองแนบชิดกัน

มู่เฉินหย่วนล็อคแขนเธอไว้ พร้อมทั้งจ้องมองไปยังเธอ “คุณไม่คิดว่าควรจะชดใช้ให้ผมหน่อยหรอ?”

“ชด ชด ชด” ถังซินติดอ่างเล็กน้อย ร่างทั้งร่างของเธอแข็งทื่อไปหมด ท่าทีแบบนี้ทำให้เธอใจบางมากๆเลยล่ะ “หลังจากกลับไป ฉันจะทำข้าวให้คุณทานเยอะๆเลย หึ!”

ชายหนุ่มดึงเธอมาไว้ตรงหน้า บังคับให้เธออยู่แนบชิดกับเขา แล้วค่อยๆประกบริมฝีปากกับเธอ

ลมหายใจของถังซินสอดประสานกับเขา ใจเต้นแรงพร้อมจะระเบิดออก เธอทนไม่ไหวที่จะไม่จูบตอบ

จูบเสร็จ ถังซินยื่นมือไปจับหัวของเขาทั้งสองข้าง พร้อมทั้งพูดเชิงบังคับแบบแข็งๆคล้ายหุ่นยนต์ “ประธานมู่คะ ถ้าคุณไม่ชอบ...”

มู่เฉินหย่วนมองเธอและฟังเธอพูดอย่างตั้งใจ เพื่อให้ถังซินมีความกล้าที่จะพูดออกมา เธอมีคำพูดมากมายที่เตรียมไว้ในใจ เมื่อตอนที่เธอกำลังจะพูดต่อนั้นก็รู้สึกว่าร้อนวาบขึ้นมาบริเวณช่วงท้องด้านล่าง ราวกับว่า...

เหมือนว่ามู่เฉินหย่วนน้องก็รู้สึกได้เช่นเดียวกัน อารมณ์ของพวกเขาเปลี่ยนอย่างกะทันหัน

ถังซินึลานออกมาจากบนตัวของเขา หลังจากที่เห็นรอยเลือดเปื้อนอยู่บนชุดนอนสีเทาควันบุหรี่ของเขา เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าอย่างรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ “โอ้มายกอด ขายหน้ามากๆเลย!”

ฉันมาทำตัวน่าขายหน้าถึงบ้านยายเลยหรอ!

“จะว่าไปแล้วตอนที่คุณทำเรื่องขายหน้า ผมยังไม่เคยเห็นสักครั้งเลยนะเนี่ย” มู่เฉินหย่วนเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเฉย เขาเหลือบไปมองรอยเลือดบนชุดนอน และส่งสายตามายังเธอก่อนจะเอ่ย “มันทำให้ผมรู้สึกดีอยู่หนึ่งอย่าง”

ถังซินไม่สนว่าเขาจะคิดยังไง เธอเดินไปห้องน้ำอย่างเร่งรีบเพื่อสงบสติอารมณ์

ตอนที่ถังซินล้างหน้าล้างตาเสร็จและออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าในห้องนอนมีชื่อของคุณหมอเยอะแยะเต็มไปหมด ขณะที่มู่เฉินหย่วนกำลังคุยกับคนที่นั่งอยู่บนรถเข็นนั้น ตอนที่เธอเดินไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะคุยกันจบแล้ว

ถังซินเอ่ย “ประจำเดือนฉันแค่มาน่ะ ประธานมู่คะ คุณเลี้ยงพวกคุณหมอไม่มากเกินไปหรอ?”

ทว่าเธอเองก็รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย

หลังจากที่รอให้คุณหมอเดินออกไป มู่เฉินหย่วนจึงหันมาคุยกับเธอ “ที่ผมเลี้ยงเขาเพราะฉันมีแผนการที่คิดไว้อีกหนึ่งแผน อีกสักพักคุณแค่นั่งสวยๆข้างๆผมก็พอไม่ต้องพูดอะไร”

ถังซินผิดหวังเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยรับไป

คุณผู้ชายมู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ไอจินเซวียนคนนี้...เห้อ!”

สีหน้าของมู่เจิ้งเฉิงเปลี่ยน ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “ดุแล้วนี่เหมือนจะเป็นการทะเลาะกันระหว่างเพื่อนนะ เฉินหน่วย นายกำลังทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่หรือเปล่า เข้าใจอะไรผิดหรอ?”

“ลุงสาม แหกตาไปดูที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะ!” มู่เฉินหย่วนไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งยังตะคอกต่อ “ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นญาติพี่น้อง กระสุนสองนัดนั้นได้ไปอยู่กลางหัวใจมันแน่!”

สีหน้าของมู่เจิ้งเฉิงอึกอัก

“จินเซวียนไม่ถูกก็จริง แต่เขาทำผิดคนเดียวจริงหรอ?” มู่เจิ้งหย่าเอ่ยขึ้น “ไฟในห้องไพรเวทรูมนั้นก็ดูมืดสลัว ฉันดูแล้ว อาจจะจำคนผิดก็ได้”

“มู่เฉินหย่วนยิ้มแล้วถามกลับ “อ่อ งั้นครั้งนี้ล่ะ ยังจะจำผิดอยู่มั้ย? บนถนนกั้นด้วยไฟถนนที่ทอดยาวไม่กี่เมตร มู่จินเซวียนสายตาสั้นเป็นพันเลยหรอ? ยังจะจำผิดคนมั้ย?”

“คุณอา .........ยังไงเขาก็เป็นหลานคุณอานะ แต่คุณอาต้องรู้ไว้ว่า คนที่เขาลงมือคือใคร แล้วลงมือได้หรือไม่!”

คนทั้งงานต่างพากันรู้สึกว่าห้องรับแขกเย็นลงจนทำให้ใจสั่นไปหมด

ปกติมู่เฉินหย่วนเป็นคนสุขุม น้อยครั้งมากที่จะกลับมายังคฤหาสน์มู่ ต่อให้มาก็แค่กลับมากินข้าวซึ่งทำให้ใครๆต่างพากันเกรงใจทุกครั้งที่เขามา และวันนี้เขากลับมากพร้อมกับความน่ากลัวที่สามารถฆ่าคนได้จึงทำให้ผู้คนต่างพากันรู้สึกหวาดกลัว

เฉินหย่วน ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งหน่า จะมาเทียบอะไรกับน้องได้?” มู่เจิ้งเฉิงลุกขึ้นยืนจากโซฟา “นายยังเป็นคนมนครอบครัวมู่อยู่รึป่าว ทำไมต้องให้คนอื่นทำให้เราแตกหัก?”

“ต่างพากันบอกว่าจินเซวียนผิด แต่ฉันว่าถังซินเองก็ผิดเหมือนกัน! เมื่อก่อนเธอเคยแต่งงานกับมู่หยางซิว ทั้งสองคนทะเลาะจนหย่ากันทำให้คนอื่นนากเกินจะรับได้ ใครจะรู้ว่าในใจของเธอต้องการจะแก้แค้นตระกูลมู่หรือไม่!”

“บอกไม่ได้แน่ชัดว่าอุบัติเหตุรถยนต์ของนายก็เป็นแผนการของเธอ เพราะอยากจะจับมู่ซื่อ”

มู่จินเซวียนเอ่ยปากต่อว่าเธอไม่มีชิ้นดี อีกทั้งยังใส่ร้ายเธอ สีหน้าถังซินเงียบขรึมลง มู่เฉินหย่วนจับมือเธอไว้แน่นเพราะไม่อยากให้เธอพูดอะไรออกมา

คุณผู้ชายมู่ตะคอกกลับเสียงดัง “พูดบ้าอะไรของนาย! อุบัติเหตุทางรถยนต์ของเฉินหย่วนเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด อย่าไปโทษซินน้อย แล้วการที่ให้เธอเป็นผู้จัดการก็เป็นความคิดของฉัน หรือนายมีปัญหากับความคิดของฉันในครั้งนี้?”