รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 186

บทที่ 186 ฉันพูดได้อีกหมื่นครั้ง

เห็นหลินเฉิงจี๋มองลูกกวาดกระต่ายเหมือนกับมองสมบัติล้ำค่า ถังซินก็เมินเฉย “แค่ลูกกวาดอันหนึ่งเท่านั้น ถ้าคุณชอบกิน เดี๋ยวเจอร้านขายฉันจะซื้อให้คุณกินถุงหนึ่ง”

“อันเดียวก็พอแล้ว” หลินเฉิงจี๋พูด

ลูกกวาดอันนี้ ทำให้ความโกรธที่สะสมในใจเขาในช่วงเวลาหนึ่งหายไปหมดเลย พึงพอใจเป็นพิเศษ

ได้ไหม?

ได้อย่างแน่นอน ฉันพูดได้อีกหมื่นครั้ง แสนครั้ง......สิบล้านครั้ง

ถังซินไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเขาอยากชิมรสชาติลูกกวาดจริงๆ หลังจากที่ทั้งสองนั่งอยู่ในร้านเครื่องดื่ม ก็ไปเดินเล่นต่อ

สีท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง คนก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถนนเส้นนี้ไม่มีใครมองถังซินเลย มีแต่สาววัยรุ่นถือลูกกวาดกระต่ายพุ่งมาหาหลินเฉิงจี๋ ถามว่าได้หรือไม่

ถังซินรำคาญแล้ว หยิบผ้าปิดปากที่เพิ่งซื้อในร้านเครื่องดื่มมาปิดบังใบหน้าเขาไว้

วิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย “ไม่ใช่ว่ารับกุหลาบเขียวมาแล้วแสดงว่าหน้าตาฉันก็โอเคไม่ใช่เหรอ ทำไมถนนเส้นนี้ไม่มีชายคนไหนมองฉันเลย มีแต่เด็กหญิงไม่น้อยพุ่งมาหาคุณ!”

หลินเฉิงจี๋มองกุหลาบเขียวในมือเธอ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ยิ้มๆๆ! ยิ้มบ้าอะไร!” ถังซินกลอกตาใส่เขา “ฉันว่าคุณมีอิทธิพลต่อความรักฉันมาก ห้ามเอาผ้าปิดปากลงนะ รู้ไหม!”

“อืม”

ถึงเวลาทุ่มกว่า ท้องฟ้าก็เป็นสีดำทั้งหมด แสงดาวสว่างสดใส ทุกที่ครึกครื้นเป็นพิเศษ

ถังซินซื้อตั๋วเรือชมวิวสองใบ ไปข้ามเรือเฟอร์รีกับหลินเฉิงจี๋

ถังซินมองคนจำนวนมากตรงหน้า พูดกับหลินเฉิงจี๋ “ถึงตาคุณแสดงบทบาทแล้ว รอขึ้นไปชั้นสามนะรู้ไหม แย่งโต๊ะริมหน้าต่างมา!”

เรือชมวิวชนิดนี้ไม่มีที่นั่ง VIP อื่นๆ คนที่เข้ามาก่อนสามารถแย่งตำแหน่งที่ดีที่สุดได้ก่อน

หลินเฉิงจี๋พยักหน้า

พอประตูเปิด ทุกคนก็เบียดเสียดเข้าไปในเรือชมวิว ถังซินพบว่ามือถูกหลินเฉิงจี๋ดึงอยู่ ราวกับกลัวเธอหายไปอย่างไรอย่างนั้น ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “คุณรีบไปหาที่นั่ง ไม่ต้องมาจูงฉัน”

เธอออกแรงชักมือออก เร่งหลินเฉิงจี๋ “รีบเร็วเข้า!”

หลินเฉิงจี๋หันศีรษะมามองเธอหนึ่งครั้ง ไม่นานก็ไม่เห็นเงาแล้ว

เมื่อถังซินเบียดเข้ามาในเรือชมวิว หลังขึ้นไปถึงชั้นสามอย่างเหนื่อยหอบ ไม่นานก็เห็นหลินเฉิงจี๋ครอบครองตำแหน่งริมหน้าต่างพอดี เธอวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เห็นไหม ฉันให้คุณได้ครอบครองตำแหน่งที่ไม่เลว!” ที่นั่งของพวกเขา เห็นวิวแม่น้ำทั้งหมด ลมเย็นๆ พัดเข้าแก้ม เย็นสบาย “ชอบไหม?”

ไม่นานเธอก็รู้สึกว่าตัวเองมองหลินเฉิงจี๋เป็นคนธรรมดา พูดอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันลืมว่าคุณคือ......คนธรรมดาทั่วไปออกมาเที่ยวเบียดขนาดนี้ พวกคุณไม่น่าจะชอบ”

“ผมเที่ยวสนุกมาก” หลินเฉิงจี๋ถอดผ้าปิดปากออก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ความบันเทิงเป็นความสุขอย่างหนึ่ง การเบียดก็เป็นการเบียดที่มีความสุขเหมือนกัน ผมชอบการเบียดแบบนี้มาก”

ได้เบียดในรถไฟฟ้าใต้ดินกับเธอ ได้เบียดในเรือชมวิว

แค่มีเธออยู่ เขาก็ไม่รังเกียจสถานที่เบียดเสียดอีก ชอบมากๆ

“คุณชอบก็ดีแล้ว” ถังซินพูด “หน้าที่ของฉันคือทำให้คุณมีความสุขในช่วงเวลาเจ็ดวันนี้”

ในพริบตาเดียว สายตาของหลินเฉิงจี๋ก็ขุ่นมัวลง เขายกมุมปากพูด “ลำบากคุณแล้วนะ แต่นี่แค่วันแรก ยังมีอีกหกวันที่เหลือ ต้องรบกวนคุณมากหน่อยนะ”

“ฉันจะไปดูสักหน่อยว่ามีอะไรดื่ม” บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วน ถังซินคว้ากระเป๋าเงินแล้วรีบออกไป

เธอเพิ่งเดินไป มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้นมา

“เหรอ? งั้นผมก็คาดหวังมากนะ” มู่เฉินหย่วนไม่ได้หวาดกลัวสักนิด “แต่ก่อนถึงเวลานั้น คุณควรจะจัดการเรื่องของคุณให้ดีก่อนนะ เช่น......พี่ชายของคุณ”

หลินเฉิงจี๋โทนเสียงเปลี่ยนไปแล้ว “เรื่องของผม ผมแก้ไขได้!”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะเยาะ “จุดอ่อนเผยออกมาแล้ว บอกผมว่าคุณจัดการได้งั้นเหรอ? น่าตลกสิ้นดี! ถังซินคือคนของบริษัทมู่ซื่อ ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บที่คุณ คุณอย่าคิดว่าจะได้ออกประเทศเลย”

พูดจบ เขาก็ตัดสายไป

หลินเฉิงจี๋หว่างคิ้วขุ่นมัว เขาเห็นถังซินถือเครื่องดื่มกลับมา ก็รีบปลดล็อกโทรศัพท์ของเธอ ลบเบอร์มู่เฉินหย่วนที่โทรเข้ามา จากนั้นก็วางโทรศัพท์กลับไป

“อะ” ถังซินเอาน้ำแตงโมให้หลินเฉิงจี๋ เห็นสีหน้าเขาแปลกๆ ก็พูด “คำพูดฉันเมื่อกี้นี้อาจจะแรงเกินไป ขอโทษนะ”

หลินเฉิงจี๋ส่ายศีรษะ ยิ้มพูด “ผมไม่ได้เก็บมาใส่ใจ”

ถังซินอยากดูโทรศัพท์ แต่หลินเฉิงจี๋กลับพูดว่าวิวแม่น้ำสวยขนาดนี้ เล่นโทรศัพท์เสียเวลาเปล่า เธอคิดถึงสถานที่ที่ออกมาเป็นเพื่อนหลินเฉิงจี๋ ก็ไม่ดูโทรศัพท์แล้ว

เขามีความสุขก็พอแล้ว

ทั้งคู่รับลมเย็น เพลิดเพลินวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืน พึงพอใจอย่างมาก

ต่อมา หลินเฉิงจี๋ก็พูดแหย่กับอดีตของเธอ “ผมยังจำครั้งแรกที่เจอคุณได้ คุณเข็นกระเป๋าเดินทางใบโตมากๆ มองซ้ายมองขวาเหมือนไม่รู้จักทาง”

“วิทยาลัยนิวคาสเซิลมีคนจีนน้อยมาก ตอนนั้นผมเห็นคุณที่ผมดำตาดำก็แปลกใจมาก รีบไปคุยด้วย ไม่คิดว่าคุณจะสอบเข้าได้เอง ภาษาฝรั่งเศสเก่งขนาดนั้น”

“ตอนนั้นฉันคิดว่าคุณคือคนที่โรงเรียนส่งมารับ” คำพูดของเขากระตุ้นความทรงจำที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกออกมา “ไม่คิดว่าคุณก็คือนักเรียนเหมือนกัน โวยวายใหญ่โต”

เธอคิดว่าหลินเฉิงจี๋คือคนมารับ จึงให้เขาพาตัวเองไปที่หอหญิง พอถึงแล้วคิดว่าที่นี่มีวัฒนธรรมการให้ทิป กำลังจะควักสามดอลลาร์ให้เขา

มีคนเดินผ่านมาข้างๆ มองหลินเฉิงจี๋หนึ่งครั้ง แล้วเรียกเขาอย่างสุภาพ “Mr.Colbert”