รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 189

บทที่ 189 คุณต้องจดจำผม

กลางดึก——

แสงจันทร์สดใสชัดเจนส่องลงมายังทะเลนก คลื่นใหญ่ซัดหินบนหาดทราย ล้างจนพวกมันยิ่งเป็นประกาย วัยรุ่นชายถือไฟฉายเดินเท้าเปล่าอยู่ริมหาดทราย

แสงไฟฉายกวาดไปที่กลุ่มก้อนหิน ชายหนุ่มมองอย่างละเอียดและตั้งใจ ไม่ปล่อยไปแม้แต่ก้อนเดียว คลื่นที่กระเซ็นเข้ามาทำให้ขาสองข้างเขาจมน้ำบ่อยครั้ง

หินจำนวนมากผ่านการกระเซ็นของคลื่น ถูกล้างกลายเป็นรูปทรงต่างๆ แปลกตาหลายชนิด

แต่ไม่มีอันนั้นที่เขาต้องการ

ชายหนุ่มโน้มตัว ใช้ไฟฉายกวาดส่องไม่หยุด สามชั่วโมงเต็ม ลมเย็นพัดปลายเสื้อเชิ้ตของเขาสะบัด ไม่นานก็ใช้มือจับริมฝีปาก แล้วไอออกมาอย่างแรง

“คุณชาย!” จงเชิงปรากฏตัวขึ้นจากความมืดเงียบๆ เขาจับมือหลินเฉิงจี๋ไว้ “คุณกลับไปก่อนเถอะครับ สิ่งของที่คุณต้องการจะหา ผมจะช่วยคุณหา”

“ไม่ได้ ฉันต้องเป็นคนหาด้วยตัวเอง” หลินเฉิงจี๋สะบัดมือเขา แล้วหาต่อ

จงเชิงตามไป ขมวดคิ้วแน่น เป็นกังวลอย่างมาก “คุณชายร่างกายคุณไม่ไหวแล้วนะ......ทำไมคุณต้องหาของที่ไม่มีอยู่จริงพวกนั้นด้วย? คุณหญิงถังไม่เหมาะกับคุณเลย”

หลินเฉิงจี๋หันร่างไปตบเขาอย่างแรงหนึ่งที ทั้งร่างมีความร้ายกาจอย่างแรงกล้า “เธอจะเหมาะหรือไม่เหมาะกับฉัน ไม่ต้องให้นายพูด! ถึงจะเป็นแค่ตำนาน ไม่ใช่เรื่องจริงแล้วมันยังไง?”

“ฉันจะต้องหาหินรูปหัวใจนั้นให้ได้ พิสูจน์ว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันไม่แยกจากกันตลอดไป ฉันต้องจูงมือเธอ บอกเธอว่าฉันรักเธอ แต่งงานกับเธอ ไม่ต้องกลัวเรื่องอะไรอีก”

“คุณชาย......”

“ไสหัวไป!”

หลินเฉิงจี๋ไม่สนเขาอีก หาหินต่อไป

จงเชิงถอนหายใจ ถอยออกไปข้างๆ เงียบๆ

ตีห้าครึ่ง ขณะที่ท้องฟ้าค่อยๆ เผยสีขาวหินอ่อน หลินเฉิงจี๋หาอยู่ที่หาดทรายเป็นเวลาเจ็ดชั่วโมง ในที่สุดท่ามกลางหินมากมาย เขาก็เห็นหินสีชมพูอ่อน

เขาเก็บหินไว้อย่างระมัดระวัง มุ่งหน้าไปทางที่เผยแสง

หินสีชมพูอ่อนเป็นรูปร่างหัวใจ โปร่งแสงบริสุทธิ์ใส แต่ขาวเนียน เหมือนหัวใจของคน รวมถึงความชอบและความบ้าคลั่งที่มีต่อคนรัก

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเล็กน้อย

ในที่สุดเขาก็หาเจอหินรูปหัวใจที่เป็นพยานความรักนิรันดร

--

ถังซินล้างหน้าแปรงฟันออกมาจากห้องน้ำ เห็นหลินเฉิงจี๋กำลังต้มกาแฟที่บาร์เครื่องดื่ม เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสูทดำ ปลายจมูกโด่งเข้ากับแว่นตาสีทอง ดูแล้วมีสุภาพและสง่างาม

เธอหาวหนึ่งที เอ่ยด้วยเสียงเกียจคร้าน “คุณตื่นเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?”

“อืม”

ถึงจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อหลินเฉิงจี๋สักนิด อารมณ์แจ่มใสเหมือนเคย เพราะหาของที่ต้องการเจอแล้ว มุมปากยิ้มบางๆ

เขาไม่เพียงแต่ต้มกาแฟได้หอมฉุย แต่ยังประดับด้วยดอกไม้ สองมือเหมือนกับนักมายากล ไม่นานก็ประดับดอกคามิเลียสวยบนกาแฟแล้วส่งให้ถังซิน

ถังซินจิบหนึ่งอึก เต็มไปด้วยความชื่นชม

เธอเห็นว่าหลินเฉิงจี๋ดูเหมือนจะอารมณ์ดีมาก มือยันคาง เอ่ยถามอย่างสงสัย “ทำไมคุณถึงมีความสุขขนาดนี้?”

หลินเฉิงจี๋พูด “เพราะวันนี้จะได้ไปสถานที่ที่ผมชอบ”

สถานที่ที่เขาชอบเหรอ?

รถออกจากในเมือง เข้าไปในชานเมือง หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงบ้านเรียบง่ายหลังหนึ่ง

ถังซินเปิดประตูรถลงไป มองไปแวบหนึ่ง เต็มไปด้วยดอกคามิเลียสีขาวบริสุทธิ์ หอมจนมัวเมา เธอประหลาดใจ “ฤดูนี้ทำไมถึงมีดอกคามิเลียได้?”

แถมยังเป็นสีขาวทั้งหมด

“แค่มีคนดูแล ต้องใช้เวลาไปกับมัน ฤดูหนาวก็มีได้” หลินเฉิงจี๋ยิ้มตอบ

เขาจูงมือถังซินเข้าไปในแปลงดอกคามิเลีย ถังซินแอบดิ้นเล็กน้อย เห็นว่าดิ้นไม่หลุดก็เดินตามเขาไป

จากคำพูดของหลินเฉิงจี๋ ถังซินรู้ว่าไม่กี่เดือนก่อนเขาก็มาที่หางซีหนึ่งครั้ง เขาชอบบ้านหลังนี้เลยซื้อไว้ ให้คนรับใช้และคนสวนหลายคนมาดูแล

เพราะคุณแม่ก็เป็นคนประเทศ Z เหมือนกัน อยากเอาเถ้ากระดูกคุณแม่ย้ายมาที่นี่ ให้เธอได้กลับมาอยู่ในที่ที่ของตัวเอง คุณพ่อเขาบอกว่าหลังจากตายแล้วก็อยากฝังกับคุณแม่ ตัดสินใจว่าไม่ให้ย้ายเขา

จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปในบ้าน

การตกแต่งในบ้านนั้นเรียบง่ายและอบอุ่น มีกลิ่นอายของครอบครัว

หลินเฉิงจี๋พูด “ผมอยากอยู่ที่นี่ ทำอาหารกับคนที่ชอบ ตอนตากแดด ฝนตก ก็วิ่งออกไปตากฝนเป็นเพื่อนเธอ เห็นความบ้าๆ เหมือนเด็กเล็กของเธอ พึ่งพาผมคนเดียว”

ถังซินนึกถึงตระกูลใหญ่เบื้องหลังเขาอย่างอเล็กซ์เลียร์ ปากแดงก็เม้มแน่น

เกิดในตระกูลใหญ่แบบนั้น โดยเฉพาะอยู่ในตำแหน่งทายาท มีเรื่องมากมายที่ต้องทำ ชีวิตก็ไม่สามารถตัดสินใจด้วยตัวเองได้

เขาชอบชีวิตที่สุขสบาย แต่โชคชะตาไม่ให้มี

“มากับผม”

หลินเฉิงจี๋ลากถังซินไปที่สนาม แสงแดดส่องมาที่ร่างกาย รู้สึกอบอุ่น

เขาเงยศีรษะ หลับตาเพลิดเพลินกับแสงแดด พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนไม่เป็นคำพูด “ทุกครั้งที่ยืนใต้แสงแดด ตอนที่รู้สึกถึงความร้อนแรงนั้น ผมคิดว่าโลกใบนี้มันดีจริงๆ ที่มีแสดงแดด และมีคนที่เป็นห่วง”

“หลินเฉิงจี๋ หรือว่าคุณ......” ถังซินขมวดคิ้ว

วันนี้หลินเฉิงจี๋พูดเยอะมาก บางอย่างเธอฟังแล้วก็งงๆ รู้สึกแปลกๆ

เพราะเป็นวันสุดท้ายเหรอ?

หลินเฉิงจี๋จู่ๆ ก็หันร่างมา เอื้อมมือดึงเธอเข้าอ้อมกอด ราวกับใช้แรงทั้งร่างกายกอดเธอ

ถังซินถูกเขากักตัวไว้แน่น เกือบจะหายใจไม่ออกแล้ว

“กวนรั่วยิน ไม่ว่าความทรงจำที่ผมให้คุณจะเจ็บปวดหรือสวยงาม ผมอยากให้คุณจำมันทั้งหมด” เขาเอ่ยเบาๆ แนบหูเธอ “คุณต้องจดจำผม ต้องจดจำ”