รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 191

บทที่ 191 อย่าพูดว่าขอโทษ คุณไม่ผิด

หลังจากหญิงสาวโกรธจนเดินออกไปแล้ว หลินเฉิงจี๋ก็หยิบแชมเปญแก้วหนึ่งให้ถังซินแล้วพูดว่า “คุณยังอารมณ์ร้อนเกินไปอยู่นะ ถ้าทำธุรกิจอดทนไม่ได้ก็จะพ่ายแพ้ มู่เฉินหย่วนไม่ได้สอนคุณเหรอ?”

ถังซินถือแก้วแชมเปญไว้ พูดโอดครวญ “ฉันแค่ไม่พอใจท่าทางแบบนั้น”

“เมื่อกี้ฉันก็ดูเหมือนจะทำเกินไปจริงๆ” เธอนึกขึ้นมาได้ก็รู้สึกเสียใจ “เธอสำคัญไหม? กระทบกับธุรกิจของคุณไหม? ทำไมคุณไม่โน้มน้าวฉัน?”

สามคำถามโถมเข้าหาหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋หัวเราเบาๆ เอ่ยอย่างไม่สนใจ “เธอคุยกับเราได้ นั่นเป็นเกียรติของเธอ มีผมอยู่ คุณอยากจะพูดอะไรก็ตามใจคุณ ผมสนับสนุนคุณเอง”

ถังซินรู้สึกใบหน้าร้อนไปนิด รีบดื่มแชมเปญหนึ่งอึก แล้วมองไปทางอื่น

คนรู้จักหลินเฉิงจี๋เยอะมาก แต่ละคนเข้ามาทักทาย ถังซินยิ้มบางๆ อยู่ตลอดเวลา รู้สึกแก้มแข็งไปหมดแล้ว ได้นั่งหายใจหอบไม่ง่ายเลย การประมูลเริ่มขึ้นแล้ว

สินค้าประมูลมีสามสิบกว่าชิ้น ทั้งหมดเป็นของคนชนชั้นสูง หรือไม่ก็ของที่ดาราบริจาค ไม่ว่าการประมูลจะสำเร็จมากแค่ไหน เงินทั้งหมดก็จะใช้ไปกับการสร้างโรงเรียนประถมแห่งความหวัง รถพยาบาลต่างๆ

บางคนเพื่อชื่อเสียงของตัวเองก็จะใช้เงินที่สูงมากในการประมูลของชิ้นหนึ่ง บรรยากาศในงานเร่าร้นอมาก

“ต่อไปของชิ้นนี้คือสร้อยเพชรทองที่บริจาคโดยคุณชายหลิวเช่อ”

พิธีกรเปิดกล่องออกมา มีสร้อยเพชรสีทองเส้นหนึ่ง เปล่งประกาย อยู่บนกำมะหยี่ชั้นดี

ในงานมีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงไม่น้อย

ถังซินมองสร้อยคอเส้นนั้น ก็เข้าใจความรู้สึกของพวกเธอ

เพชรทองไม่ได้หายาก แต่เพชรทองของสร้อยเส้นนี้มีค่าความบริสุทธิ์สูงมาก และเม็ดก็ใหญ่มาก ถ้าใส่ร่วมงานเลี้ยงต่างๆ จะต้องมีบารมีอย่างมาก

หลินเฉิงจี๋เห็นเธอมองสร้อยคอก็เอ่ยถาม “ชอบไหม?”

“ฉันไม่ค่อยสนใจพวกเพชร” ถังซินพูด เธอรู้สึกว่ามันสวยดี แต่ไม่ได้สนใจขนาดนั้น “และเพชรทองเม็ดใหญ่ขนาดนี้ ราคาประมูลเริ่มต้นต้องสูงมาก”

ตอนนี้ พิธีกรพูด “Passionate เส้นนี้ การประมูลเริ่มต้นสามสิบล้าน!”

“อึก!” ถังซินเกือบพ่นแชมเปญที่ดื่มเข้าไปออกมา เธอหยิบกระดาษชำระมาเช็ดมุมปาก “ฉันคิดว่างานเลี้ยงการกุศลนี้ไม่ต่างอะไรกับงานประมูลเท่าไร เป็นการทำเงินทั้งหมด”

เพิ่งพูดจบ หลินเฉิงจี๋ก็ยกมือขึ้น น้ำเสียงมั่นคง มีพลังทิ่มแทง “ห้าสิบล้าน!”

ถังซินมองเขาทันที “คุณบ้าไปแล้ว?”

“ห้าสิบล้านเอง” หลินเฉิงจี๋ยิ้มเล็กน้อย

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่เอา!”

“ผมก็ไม่ได้บังคับให้คุณเอา ไม่เอาก็เอาไปทุบเล่น อย่าให้ผมไม่สบายใจที่เห็นคนอื่นใส่”

“......”

เสียงมั่นคงของชายคนหนึ่งดังผ่านมาจากด้านขวา “หกสิบล้าน”

เสียงคุ้นเคยทำให้ถังซินร่างแข็งทื่อ หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้วเช่นกัน

หลังจากผ่านไปหลายวินาที ถังซินก็หันขวาไปมอง

สายตาเธอมองผ่านฝูงชนไปเห็นชายที่ถูกสปอตไลต์ส่อง โครงหน้าเคร่งขรึมเย็นชา ริมฝีปากบางแดงสด นั่งในรถเข็นนิ่งๆ ที่ขามีผ้าห่มขนแกะผืนบางคลุมอยู่ ดูเย็นชาและใจร้ายมาก

เขามาได้อย่างไร?

ถังซินเห็นมีคนนั่งล้อมรอบมู่เฉินหย่วนไม่น้อย ดูเหมือนจะมีคนวิพากษ์วิจารณ์เพราะการกระทำของเขา เธออยากลุกขึ้นไปโดยไม่รู้ตัว แต่เห็นเงาผอมบางนั่งข้างมู่เฉินหย่วน แนบชิดเขามาก ราวกับกำลังพูดอะไรอยู่

นั่นซ่งจิ้งเหอ

ถังซินลุกขึ้นแล้วนั่งกลับไป กดความไม่สบายใจไว้

หลินเฉิงจี๋เพิกเฉยกับการกระทำเล็กน้อยของเธอ เขาตะโกนราคาอีกครั้งด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เจ็ดสิบล้าน”

มู่เฉินหย่วนพูดต่อ “แปดสิบล้าน”

“แบบนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว” เหลินเฉิงจี๋มองมู่เฉินหย่วนหนึ่งครั้ง ยิ้มเล็กน้อย “หนึ่งร้อยล้าน”

มือของพิธีกรสั่นเทิ้ม

เป็นแค่งานเลี้ยงการกุศล สร้อยเส้นเดียวราคาประมูลสูงขนาดนี้!

“คุณชายหลินหนึ่งร้อยล้าน คุณชายมู่ยังประมูลอีกไหมครับ?” พิธีกรมองไปที่มู่เฉินหย่วนแล้วเอ่ยถาม

เขาทำร้ายเธอมากเกินไป เธอพยายามอยู่นานมาก ก็ไม่สามารถลืมมันได้

“อย่าพูดว่าขอโทษ คุณไม่ผิด” หลินเฉิงจี๋พูด

เขาไม่รีบ ยังมีเวลา ยังมีเวลาอยู่แน่ๆ ตอนเขาถามอีกครั้ง เธอจะให้อภัยเขา

หลอดเลือดหัวใจตีบทำให้หลินเฉิงจี๋หายใจไม่ออก

ถังซินรู้สึกได้ว่าแขนเขาสั่น รีบเอ่ยถาม “เป็นอะไร? ไม่สบายเหรอ?”

หลินเฉิงจี๋ส่ายศีรษะ “ผมคิดได้ว่ามีธุระยังไม่ได้จัดการ”

เขาดึงถังซินออกไป แกะดอกคามิเลียบนเสื้อผ้าออกมาแล้ววางไว้ในมือเธออย่างระมัดระวัง “ไปต้องไปก่อนนะ คุณรออยู่ที่นี่ จะมีคนมารับคุณ”

“เฮ้เฮ้! หลินเฉิงจี๋!”

ถังซินมองเขาออกไปอย่างรวดเร็ว เดินโซเซตามเขาไป ตามลงมาชั้นล่างไม่ง่ายเลย เห็นหลินเฉิงจี๋โน้มตัวเข้าไปในรถคันหนึ่ง รถก็ขับออกไปอย่างเร็ว

หัวใจเธอมีความรู้สึกแปลกๆ เอ่อล้นออกมา

ดูเหมือนหลังจากจากกันครั้งนี้ พวกเขาจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว

ขณะที่ถังซินจะกลับเข้าไปในโรงแรม ก็เจอกับมู่เฉินหย่วนออกมาพอดี ซ่งจิ้งเหอไม่ได้อยู่กับเขา

“ถังซิน ทำไมไม่บอกผม?” มู่เฉินหย่วนเลื่อนรถเข็นเข้ามา สีหน้าขุ่นมัว “คุณคิดว่าหลินเฉิงจี๋มีหุ้นพวกนั้นของบริษัทมู่ซื่อแล้วจะโค่นล้มได้เหรอ?”

ที่แท้เขารู้แล้ว

ถังซินเม้มปาก แกล้งทำเป็นพูดสบายๆ “ไม่มีอะไรน่ะ ฉันก็เป็นเพื่อนเขา ออกมาผ่อนคลายอารมณ์เป็นเพื่อนเขา แถมยังได้หุ้นกลับไป ดีจะตาย”

“ผมไม่ต้องการให้คุณเอาหุ้นบริษัทมู่ซื่อมาด้วยวิธีนี้!” น้ำเสียงของมู่เฉินหย่วนเคร่งเครียดมาก “ทางที่ดีคุณอย่าไปคุยกับเขา เกิดอะไรขึ้นมาแล้วไม่มีคนปกป้องคุณ”

ถูกเขาสั่งสอนแบบนี้ ถังซินก็โกรธเหมือนกัน “ฉันไม่คิดหาวิธี หรือให้รอบริษัทมู่ซื่อล้มละลายหรือไง? คุณคิดว่างานห่วยแตกแบบนี้ฉันอยากทำเหรอ? ฉันเบื่อตั้งนานแล้ว!”

เพราะเขากันการโจมตีเพื่อเธอด้วยชีวิตจนสูญเสียขาสองข้าง เธอรู้สึกผิดมาโดยตลอด อยากให้เขาและบริษัทมู่ซื่อมีชีวิตที่ดีอยู่เสมอ

รู้นานแล้วว่าความรู้สึกผิดมันเหนื่อยขนาดนี้ เธอรู้สึกว่ามู่เฉินหย่วนไม่ต้องปกป้องเธอยังดีเสียกว่า!