รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 ฉันอยากให้นายบ้านแตกสาแหรกขาด

หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ คุณแม่ลู่ก็ยิ้มออกมาเบาๆ “ดีมากเลย”

เธอดูถูกตระกูลของหลี่ซูเจ๋ แต่เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กดี และยังเป็นนักออกแบบ จะช่วยลู่เหวินซูในด้านการทำงานได้ จึงพอถูๆไถๆให้เธอสามารถยอมรับได้

“ขอบคุณค่ะคุณป้า” หลี่ซูเจ๋แก้มแดง ริมฝีปากยิ้มกว้าง

ไม่นาน ลู่เหวินซูก็ลงมากับคุณพ่อลู่

คุณพ่อลู่ดูสูงหล่อเปล่งประกาย ดูกระฉับกระเฉง และมีแววตาที่เฉียบแหลม ไม่เหมือนกับคนอายุห้าสิบกว่า เขาพูดคุยอยู่กับลู่เหวินซู ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มแจ่มใสตลอด

“ที่รัก” คุณแม่ลู่กล่าวต้อนรับและจูงแขนของเขา “เหวินซูเคยบอกคุณแล้วใช่มั้ย ว่าวันนี้จะพาสาวน้อยคนหนึ่งกลับมา ฉันชอบเธอมากเลย”

คุณพ่อลู่พูดพลางยิ้มหัวเราะ “จะไม่รู้ได้ยังไง เขาเข้าไปในห้องหนังสือก็พูดตลอด”

“ไม่ใช่ว่าอยากจะให้พ่อเจอแฟนของผมหรอ” ลู่เหวินซูลากหลี่ซูเจ๋เข้ามา พ่อเก็บการแสดงออกที่ชั่วร้ายกลับไปเลย อย่าทำให้แฟนของผมกลัว

“ไอ้ลูกคนนี้ ฉันชั่วร้ายยังไง?” คุณพ่อลู่ตั้งใจพูดอย่างโกรธเคือง เขาประสานแววตากับหลี่ซูเจ๋ โฉมหน้าของเธอทำให้เขามึนงง ตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

หลี่ซูเจ๋ยิ้มกว้าง โค้งคำนับเขา และทักทายอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะ คุณลุง”

คุณแม่ลู่เห็นคุณพ่อลู่ชะงักงง จึงผลักเขา “ที่รัก ซูเจ๋ทักทายคุณหน่ะ!”

“อ้อ สวัสดี สวัสดี” คุณพ่อลู่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก ผ่านไปชั่วแวบเดียว น้ำเสียงก็กลับมาเป็นปกติ “ไม่เลวเลย”

“อันนั้นแน่นอน ลูกชายของพ่อตาดีขนาดนี้” ลู่เหวินซูพูดอย่างภาคภูมิใจ และยังจูบหลี่ซูเจ๋ต่อหน้าคนรับใช้และคุณพ่อลู่คุณแม่ลู่

คุณแม่ลู่แสดงการประนามเขา “คนเยอะขนาดนี้ ไม่อายบ้างหรอ”

“คนกันเองทั้งนั้น กลัวอะไร”

ทั้งสี่คนไปนั่งที่โต๊ะอาหาร

ลู่เหวินซูนั่งใกล้หลี่ซูเจ๋ เอาใจใส่ดีเป็นอย่างมาก คีบอาหารให้หลี่ซูเจ๋ไม่หยุด

คุณแม่ลู่เห็นแล้วจึงถอนหายใจและพูดขึ้นว่า “ลูกโตแล้ว มีแฟนก็ไม่ต้องการแม่แล้ว”

“แม่ หลี่ซูเจ๋มาครั้งแรก ผมกลัวว่าเธอจะตื่นเต้น” ลู่เหวินซูรีบคีบอาหารให้คุณแม่ลู่ และพูดปลอบขึ้นว่า “แม่เป็นที่หนึ่งในใจผม ไม่มีใครมาเทียบได้ แม่ดีที่สุด”

คุณแม่ลู่ถูกปลอบจึงยิ้มกว้างไปจนถึงรูหู

“ที่รัก ทำไมไม่พูดอะไรเลยหล่ะ?” เมื่อเห็นคุณพ่อมู่สีหน้าเคร่งขรึม คุณแม่ลู่จึงเข้าไปใกล้ๆและพูดเสียงเบาๆขึ้นว่า “จริงๆแล้วหลี่ซูเจ๋นั้นดีมากเลย ดูมีความก้าวหน้า คุณคิดว่าไงคะ?”

“ก็ธรรมดานะ” คุณพ่อลู่เพ่งเล็งไปที่ตรงข้ามบนโต๊ะอาหาร ก็เห็นลู่เหวินซูดีกับหลี่ซูเจ๋มาก น้ำเสียงจึงเย็นชาขึ้น “เธอไม่รู้นิสัยของเหวินซูหรอ? เป็นเพียงแค่ตอนใหม่ๆก็เท่านั้น”

แต่คุณแม่ลู่กลับไม่คิดเช่นนั้น “ไม่น่าใช่นะ นี่คือผู้หญิงคนแรกที่เหวินซูพากลับมาบ้าน ฉันเห็นสีหน้าคุณไม่ค่อยดี คุณถือสาตระกูลของซูเจ๋หรอ?”

คุณพ่อลู่ส่งเสียงอืมออกมา “ตระกูลของเธอไม่ค่อยดีนัก และฉันก็กลัวว่าเหวินซูแค่เล่นสนุกเท่านั้น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ไม่ต้องพากลับมากินข้าวที่บ้าน เพื่อจะได้ไม่ต้องให้คุณรู้สึกพึงพอใจและสุดท้ายถึงเวลานั้นพวกเขากลับเลิกกันไป”

คุณแม่ลู่ก็คิดเหมือนกัน

เธอชอบหลี่ซูเจ๋มาก ทั้งฉลาดทั้งเป็นเด็กดี แต่ถ้าลู่เหวินซูอยากแค่สนุกจริงๆ เธอก็ทำอะไรไม่ได้มาก

เมื่อเห็นหลี่ซูเจ๋ไปทางห้องครัว คุณพ่อลู่ก็รีบลุกขึ้น “ฉันไปเอาน้ำซักแก้ว”

คุณแม่ลู่จึงเอ่ยขึ้นว่า “ให้คนใช้เอามาให้ก็ได้หนิ?”

“ไม่ต้องหรอก ผมไปเอาเอง”

คุณพ่อลู่เดินก้าวยาวเข้าไปในห้องครัว เมื่อเห็นหลี่ซูเจ๋กำลังหาของ เขาดึงปิดประตูเบาๆ เพื่อป้องกันไม่ให้คนข้างนอกเห็น บังเอิญที่หลี่ซูเจ๋หันมาพอดี

หลี่ซูเจ๋จึงเอ่ยถามขึ้นว่า “คุณลุง จะเอาอะไรหรอคะ?”

“เป็นเพราะฉันไม่ระวังเอง “หลี่ซูเจ๋ดึงเขาออกไปข้างนอก “พอแล้ว ไปกินข้าวเถอะ”

คุณพ่อลู่สีหน้าเคร่งขรึม

คุณแม่ลู่เมื่อเห็นคางของหลี่ซูเจ๋แดงก็ตกใจ เอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่ใช่หลี่ซูเจ๋ขัดจังหวะไว้ ลู่เหวินซูอยากจะพูดต่อว่าพ่อตัวเองอีกครั้ง

เมื่อกินข้าวกันไปพอสมควรเวลาแล้ว ลู่เหวินซูจึงเอ่ยถามคุณแม่ลู่ว่า “แม่ ลูกสะใภ้คนนี้แม่พอใจมั้ย?”

“มากเป็นอย่างยิ่ง” เรียกอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ คุณแม่ลู่จึงพูดหยอกล้อขึ้นว่า “ถ้าแม่ไม่พอใจหล่ะ?”

ลู่เหวินซูพูดอย่างเกินความจริงออกมาว่า “นี่ผมเหนื่อยยากลำบากมากกว่าจะหาลูกสะใภ้มาให้แม่ได้ ทั้งโลกไม่มีใครดีขนาดนี้อีกแล้ว”

“แม่ต้องพอใจสิ!”

คุณแม่ลู่ยิ้มและพูดขึ้นว่า “แม่ล้อลูกเล่น แม่พอใจมาก”

“พึงพอใจก็ดี เพราะว่า… “ลู่เหวินซูหยิบกล่องๆหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ข้างในคือแหวนเพชรเม็ดโต “พวกเราอยากหมั้นกันแล้ว?”

เรื่องเกิดกะทันหันขนาดนี้ คุณแม่ลู่กับคุณพ่อลู่ต่างชะงักงง แม้แต่หลี่ซูเจ๋ก็ยังงงเหมือนกัน

หลี่ซูเจ๋รู้สึกช็อคตกใจ

เธอเพียงแค่อยากคบกับเขา เพื่อดำเนินการวางแผนแก้แค้น ไม่เคยคิดว่าลู่เหวินซูจะพาเธอมากินข้าวที่บ้าน แถมยังล้วงแหวนออกมา เกินความคาดหมายของเธอ

ลู่เหวินซูเอาแหวนออกมาจากกล่อง น้ำเสียงจริงจังอย่างหาดูได้ยาก “ซูเจ๋ ฉันชอบเธอจริงๆ ทุกๆครั้งที่อยู่กับเธอ ทำให้ฉันเกิดความคิดที่อยากจะใช้ชีวิตกับเธอไปตลอดชีวิต แต่ว่า ฉันกลัวการแต่งงานนิดหน่อย ถ้าเธอไม่ถือสา พวกเราหมั่นกันไปก่อน รอ…”

“ทำเรื่องวุ่นวาย” คุณพ่อลู่ตบโต๊ะอย่างแรง ขัดจังหวะการสารภาพรักที่ซาบซึ้งใจ “เหวินซู ตอนนี้นายควรให้ความสำคัญกับกิจการ จัดการบริษัทของที่บ้านให้ดี”

ลู่เหวินซูจึงเอ่ยขึ้นว่า “การหมั้นก็ไม่ได้กระทบอะไรกับกิจการ”

คุณพ่อลู่พูดอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้ นิสัยนายรักสนุกเกินไป หมั้นแล้วยากที่จะไม่ทำให้คนอื่นเสียใจ”