รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 246

บทที่ 246 ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้

“เธออยากให้อันนี้กับฉันใช่ไหม” หลินเฉิงจี๋ถาม แววตาไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ

กาวเหม่ยซีกลัวนิด ๆ แขนสั่นทำอย่างไรก็ลุกไม่ขึ้น

จากนั้นเธอก็โดนเข็มฉีดยาแทงแขนเข้าอย่างแรง

พอแทงเข้าไปในร่างกายของกาวเหม่ยซีแล้วหลินเฉิงจี๋ก็บับคางเธอบังคับให้เธอมองตัวเองแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “กลับไปบอกจี้เจียจื้อว่าฉันจะต้องฆ่าเขาให้ได้”

กาวเหม่ยซีรูม่านตาขยายใหญ่ขึ้น อ้าปากหอบอยู่บนเตียง

หลินเฉิงจี๋เหวี่ยงเธอลงบนเตียง ยกเก้าอี้ทุบคอมพิวเตอร์แตกกระจาย แล้วเดินออกไปทั้ง ๆ ที่เสื้อก็ไม่เปลี่ยน

ลูกน้องบนทางเดินเห็นเขาก็รีบเข้ามา “คุณชาย”

“ไสหัวไป！” หลินเฉิงจี๋ตะคอกใส่ เหวี่ยงมือออกไปต่อยอย่างรุนแรง เขารู้สึกหวาน ๆ คอจึงพ่นเลือดออกมาเอามือยืนกำแพงเอาไว้

“จี้เจียจื้อ！” เขาหลับตาลง คิดถึงภาพในกล้องวงจรปิดแล้วก็กัดฟันพูด “ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้ ！ฉันจะฆ่าแก”

...

ตอนที่มู่เฉินหย่วนได้สติก็ปวดหัวจนจะระเบิด พอพบว่าหน้าอกของเขาถูกกดทับหนักมากเขาได้สติขึ้นมาทันที

นึกขึ้นมาได้ว่าขับรถมาคลับเฮาส์แล้วก็มีเกาพินถิงผลักประตูเข้ามา

พอคุ้นกับแสงไฟสลัว ๆ ในห้องวีไอพีเขาก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งฟุบอยู่บนหน้าอกของเขา ในอากาศยังมีกลิ่นนั้นอบอวลอยู่แสดงให้เห็นว่าในห้องวีไอพีนี้มีอะไรเกิดขึ้น

ไอ้อัปรีย์เอ้ย！

มู่เฉินหย่วนรู้สึกอาฆาตแค้นขึ้นมาในใจ พอจะดึงผู้หญิงที่อยู่บนตัวออกกลับบังเอิญเหลือบไปเห็นตุ้มหูไข่มุกผู้หญิงเข้าจึงชะงักมือ

เขาเคยเห็นตุ้มหูไข่มุกนี้มาหลายครั้งแล้ว

ขณะที่เขาได้สติผู้หญิงที่อยู่บนตัวก็ตื่นขึ้นเงยหน้ามองเขาอย่างมึน ๆ “เป็นอะไรเหรอคะ”

พอเห็นหน้าเธอมู่เฉินหย่วนก็โล่งอกไปที

โชคดีที่เป็นเธอ

“ฉันเหนื่อยมากจริง ๆ” ถังซินบ่นอุบอิบในคอ เสียงแหบแห้งแสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้า

เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยจูบหน้าอกของเขาคิดว่าฤทธิ์ยายังไม่สลายก็เลยพูดว่า “ขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหม เอวฉันก็เจ็บด้วย...”

มู่เฉินหย่วนรู้สึกว่าตรงที่โดนเธอจูบร้อนจนอบอุ่นไปถึงหัวใจเลยอดที่จะกอดเธอแล้วบรรจงจูบผมเธอเบา ๆ ไม่ได้

“จู่ ๆ คุณก็หัวใจเต้นเร็ว” ถังซินตกใจจนได้สติกลับมาไม่น้อยจึงรีบมองเขา “รู้สึกไม่สบายมากไหมคะ”

ทั้งคืนเห็นชัด ๆ ว่า...

ถังซินหัวใจเต้นเร็วชนิดคิดที่จะฉีกเกาพินถิงเป็นชิ้น ๆ

เธอไถ ๆ หน้าอกของชายหนุ่ม ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ก็ได้ ฉันช่วยคุณนะ...แต่ฉันปีนขึ้นไม่ไหวนะ ใช้วิธีอื่นช่วยคุณได้ไหมคะ”

ถังซินจูบริมฝีปากของเขา

จากนั้นก็ลงต่ำลงเรื่อย ๆ

มู่เฉินหย่วนเห็นรอยจูบบนไหล่เปลือยของเธอจึงจีบดึงเธอขึ้น “ไม่ต้องหรอก”

“คุณอึดอัดมากไหมคะ” ถังซินถาม เงยหน้ามองกลับเห็นแววตาชายหนุ่มที่ได้สติคืนมาแล้ว เธอจึงอึ้งจากนั้นหน้าก็ร้อนผ่าวจนแดงก่ำขึ้นมา

เธออายจนเอาหัวหมุดลงไป “น่าขายหน้าชะมัดเลย”

เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไปเนี่ย！

พอได้ยินเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มถังซินก็ทุบหน้าอกของเขาอย่างแรงด้วยความที่ทั้งโกรธทั้งเขินอาย “คุณยังจะหัวเราะอีก！เมื่อคืนคุณทำเอาฉันตกใจแทบตาย คุณเกือบโดนข่มขืนแล้วรู้ไหมคะ”

“ก็ได้ ไม่หัวเราะก็ได้” มู่เฉินหย่วนกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอกของเขา “ขอบคุณนะ คุณถังที่ปกป้องความบริสุทธิ์ของผมเอาไว้”

ถังซินฟังอยู่ก็หงุดหงิด

พอรู้จากปากของมู่เฉินหย่วนว่าตัวเองส่งข้อความให้เขามาที่คลับเฮาส์ถังซินก็อึ้งไป “ฉันไม่ได้ส่งนะคะ เมื่อคืนบริษัทฉันมีงานเลี้ยง ฉันกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานค่ะ”

“คุณเคยให้ใครใช้มือถือคุณไหม”

ถังซินส่ายหัว “ฉันพกติดตัวตลอด แต่ว่าเมื่อวานตอนบ่ายมือถือฉันโดนแฮกมารอบหนึ่ง”

“ท่าทางอีกฝ่ายจะวางแผนล่วงหน้าเอาไว้” มู่เฉินหย่วนยิ้มมุมปากอย่างเย็นชาด้วยความอาฆาตแค้นสุดขีด “คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้ามาลงมือในที่ของผม มันช่างน่าเอือมระอาจริง ๆ”

ถังซินเช็ดน้ำตาแล้วกัดฟันพูด “ฉัน ฉันมันดวงซวยจริง ๆ เลย”

มู่เฉินหย่วนก้มตัวลงไป “มา ผมกอดคุณนะ”

“คุณห้ามหัวเราะแล้วนะ” ถังซินโกรธแทบตาย มองบนใส่เขา “ไปคิดบัญชีกับผู้หญิงคนนั้นด้วย！”

“ผมไม่ได้หัวเราะนะ”

“แต่ตาคุณกำลังหัวเราะอยู่นะ！”

“...”

มู่เฉินหย่วนกอดถังซินออกจากห้องวีไอพี คิดไม่ถึงว่าลู่เหวินซูกับอีกสองสามคนจะยืนอยู่ในทางเดิน

พอเห็นพวกเขาแล้วถังซินก็อยากจะหาสุสานฝังตัวเองเหลือเกิน

“พี่รอง” ลู่เหวินซูขึ้นมาต้อนรับแล้วมองถังซินที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาแว๊บหนึ่ง “คือว่าอะไรดีล่ะ ห้องวีไอพีกันเสียงได้ดีมาก พวกเราไม่ได้ยินอะไรเลยนะ ผมสาบาน”

ถังซินไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว

แม่งเอ้ย นายพูดแบบนี้ก็หมายความว่าเค้ารู้เรื่องที่ควรปกปิดกันหมดแล้วไม่ใช่เหรอหรือไง！

แค้นนี้มู่เฉินหย่วนจดจำเอาไว้เงียบ ๆ เขาถามลู่เหวินซู “ถามแล้วหรือยัง”

“ยัง รอพวกพี่โดยเฉพาะเลย”

“ฉันถามเอง” ถังซินให้มู่เฉินหย่วนปล่อยตัวเอง เห็นเกาพินถิงที่ถูกมัดแน่นยังไม่ตื่นเลยเอาฝ่ามือตบหน้าเธอไปอย่างแรง

เกาพินถิงกรีดร้อง ในที่สุดก็ลืมตาขึ้น

ถังซินจิกผมเธอแล้วถามอย่างเย็นชา “ใครใช้ให้แกทำขนาดนี้ฮะ”

เกาพินถิงเห็นผู้ชายหลายคนรอบตัวเอง แต่ละคนสายตาไม่ประสงค์ดี ไหล่ก็หด

เธอไม่พูด ถังซินก็ใช้หลังมือตบไปอีกหนึ่งที

“ไม่มีใครหรอก ฉันเกลียดขี้หน้าแก” เกาพินถิงตะคอกใส่ถังซิน “ฉันก็แค่ทนเห็นนางวันทองหลายสามสี่ผัวอย่างแกไม่ได้ อยากให้แกได้ลิ้มลองความเจ็บปวดดูบ้าง

เกาพินถิงมองเธอขึ้น ๆ ลง ๆ ด้วยท่าทียินดีปรีดาในความโชคร้ายของคนอื่น “แม้ว่าจะล้มเหลว แต่ก็ทำให้ผู้ชายเป็นพันเป็นหมื่นได้เห็นเรือนร่างแกก็ถือว่าคุ้มค่า”