รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 328

บทที่ 328 เห็นได้ชัดว่าฉันเป็นคนพบเธอก่อน

“ ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อตัวฉันเอง…”เขาพูดพึมพำเบาๆด้วยน้ำเสียงที่ทุกข์ทรมานและอ้างว้าง “แต่ว่าฉัน ฉันไม่มีอะไรเลย ของพวกนั้นล้วนแต่เป็นภาพลวงตา”

“คำพูดของพ่อก็จอมปลอม จดหมายพวกนั้นก็จอมปลอม ความอ่อนโยนของแม่ก็จอมปลอมเช่นกัน”

ภาพลวงตาพวกนั้นได้อยู่เป็นเพื่อนเขามายี่สิบกว่าปี เป็นดวงไฟเล็กๆที่คอยผลักดันให้เขาเดินต่อไป เป็นความกล้าของเขา แต่ตอนนี้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว มันเหมือนกับเขายืนโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ในที่มืดเพียงลำพัง

ใครก็ไม่ต้องการเขาแล้ว

“มีสิ นายยังมีฉัน” น้ำเสียงของเขาทำให้ถังซินรู้สึกเสียใจ “ฉันไม่ใช่ภาพลวงตา ฉันอยู่เคียงข้างนายตลอด ไม่เชื่อนายก็ลองคลำดูสิ” เธอดึงมือของเขามาวางไว้ที่บนใบหน้า ความเย็นของมือเขา ทำให้ถังซินเกือบจะร้องไห้ออกมา

สุดท้ายไหล่ของหลินเฉิงจี๋ก็ผ่อนคลายลง และหันตัวกลับมา

ถังซินใช้แสงไฟอ่อนๆที่อยู่ในห้อง มองดูในตาสีฟ้าของเขาที่ไม่เหลือความฮึกเหิมและกล้าหาญอีก เหมือนคนที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวา

เธอจับมือที่กำลังสั่นเครือของหลินเฉิงจี๋ ริมฝีปากเปิดออกหลายครั้งและจึงพูดอย่างอึกอักออกมาว่า “หลินเฉิงจี๋ นายอย่าเป็นแบบนี้…พูดอะไรก็ได้ อย่าเป็นแบบนี้…”

ถังซินหวาดกลัวลักษณะแบบนี้ของเขา

เขาอายุยังน้อย ควรที่จะมีชีวิตชีวาให้มาก มองทุกอย่างอย่างหยิ่งยโส ในตัวไม่ควรจะมีความหมดอะไรตายอยากเช่นนี้

ด้านนอกฝนยังตกหนัก เม็ดฝนได้ตกกระทบมาที่บนหน้าต่าง ก่อให้เกิดเป็นจังหวะดังออกมา อากาศที่เย็นชื้นได้เล็ดลอดเข้ามาในห้องชั้นลอยตามช่องประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง

ในตาของหลินเฉิงจี๋สะท้อนภาพที่ทุกข์ทรมานและใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาของถังซินออกมา เขามองดูเช่นนี้อยู่ครู่หนึ่ง

ความเงียบสงบในห้องชั้นลอยแทบจะทำให้รู้สึกสะกดอารมณ์

หลังจากผ่านไปนาน ฝ่ามือของชายหนุ่มก็ทาบลงไปที่หน้าของถังซิน และลูบไปมาเบาๆ และพูดออกมาด้วยเส้นเสียงที่เบามาก “เห็นได้ชัดว่าคนที่เจอเธอก่อนคือฉัน คนที่ชอบเธอก็คือฉัน”

“ทำไมเธอถึงชอบคนอื่นแล้วหล่ะ?”

“ฉันขอโทษ ขอโทษ” ถังซินไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร เธอจึงพูดได้แค่เพียงคำว่าขอโทษ ซ้ำไปซ้ำมา และจับมือเขาไว้แน่น “ฉันจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ไปไหนแล้ว”

ถังซินดูออกว่าผ้าพันแผลบนตัวเขาไม่ได้เปลี่ยนมานานแล้ว สีหน้าของเขาดูแล้วก็ผิดปกติ ถ้ายังไม่เปลี่ยนยาและผ้าพันแผลอีกล่ะก็ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง?

บางที หลังจากที่เขามาที่นี่ก็อาจจะไม่ได้คิดถึงอะไรต่อจากนี้อีกแล้ว และไม่คิดที่จะไปจากที่นี่

ในขณะที่ถังซินกำลังคิดเช่นนี้ ก็รู้สึกเสียใจจนน้ำตาไหล

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อก พลางพูดเสียงเบาๆขึ้นว่า “ฉันจะเรียกหมอมาช่วยทำแผลให้นาย ไม่ใช่ว่านายยังมีของขวัญที่จะมอบให้ฉันหรอ? ฉันเฝ้ารอของขวัญชิ้นนั้นมากๆ”

“เธอยังต้องการอีกหรอ?”

“ต้องการ” ถังซินเอ่ยขึ้น “ฉันชอบของขวัญทุกชิ้นที่นายมอบให้ ฉันเก็บมันไว้อย่างดี และฉันก็ยังชอบดอกคาเมลล่า จากนี้ไปนายส่งให้ฉันอีกได้มั้ย?”

แม้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นอาจจะเป็นคำโกหก แต่กลับน่าฟังขนาดนี้ เขาถูกทำให้เกิดความรู้สึกอีกแล้ว

“ได้”

ถังซินติดต่อคุณหมอที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลเมืองหางซี โดยโทรศัพท์ไปบอกอาการของผู้ป่วยและที่อยู่ ให้เขามาภายในหนึ่งชั่วโมง จะคิดค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ก็ได้ทั้งนั้น

หลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว เธอจึงไปพูดโน้มน้าวหลินเฉิงจี๋ บอกว่าในห้องชั้นลอยค่อนข้างเย็นและชื้น จากนั้นจึงเอาเสื้อโค้ทคลุมทั้งสองคนและพาเขาเข้าไปในบ้าน เปิดไฟและเครื่องทำความอุ่น

หลินเฉิงจี๋ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา โดยไม่ปริปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวตลอดเวลา

หลังจากผ่านไปสี่สิบนาที คุณหมอก็มาด้วยท่าทีที่ยุ่งจนงานล้นมือ และยังพาพยาบาลมาด้วยอีกหนึ่งคน

หลังจากที่คุณหมอเข้ามาในบ้านก็ได้ตรวจร่างกายให้กับหลินเฉิงจี๋ จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “บาดแผลได้มีเลือดออกมาสองครั้งและแนบติดไปกับผ้าพันแผล ถ้าจะฉีกออกมาคาดว่าคงจะลำบาก”

เมื่อถังซินได้ยิน จึงแสดงความกังวลออกมา “สาหัสมากหรอคะ?”

“ก็ไม่ถึงกับมาก” คุณหมอเอ่ยขึ้น และสวมถุงมืออย่างรวดเร็ว และให้พยาบาลใส่ยาให้ “เพียงแค่เขาจะเจ็บ ต้องทนเจ็บสักครู่”

ถังซินเข้าไปจับมือหลินเฉิงจี๋ไว้ และพูดด้วยเสียงเบาๆขึ้นว่า “ค่อนข้างเจ็บ ทนเจ็บหน่อยได้มั้ย? ฉันจะคอยอยู่ตรงนี้ ถ้านายทนไม่ไหวก็กัดแขนของฉันไว้”

หลินเฉิงจี๋ส่ายหน้า “ทำไม่ลง”

ถังซินแสร้งทำเป็นหลับตา แต่กลับนอนไม่หลับตลอดเวลา

หลังจากที่ได้ยินเสียงลมหายใจที่สงบนิ่งของเขา เธอจึงลืมตาขึ้นมา ภายใต้แสงที่มืดสลัว เธอมองไปที่ข้างใบหน้าของหลินเฉิงจี๋ ในใจช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

ถ้าในตอนนั้น เขาบอกเรื่องราวเหล่านี้ทั้งหมดกับตนเอง ทุกอย่างก็จะดีแล้ว พวกเขาคงจะไม่พลาดโอกาส

แต่เสียดาย ที่ไม่มีคำว่า ถ้า

……

ถังซินนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืน เธอตื่นขึ้นมาตอนฟ้าสาง

เมื่อสองวันที่ผ่านมานี้หลินเฉิงจี๋เหมือนกับเหนื่อยล้ามาก เขายังคงนอนหลับสนิท เธอมองไปที่เขาและขยับมือเท้าเบาๆเพื่อที่จะเดินออกไปจากห้องนอน เธอสั่งซื้อวัตถุดิบการทำอาหารและพวกของใช้เพื่อให้ความอบอุ่นจากทางออนไลน์

หลังจากที่เธอจัดของระเกะระกะในห้องรับแขกเสร็จแล้ว วัตถุดิบการทำอาหารที่เธอสั่งออนไลน์ก็มาส่งพอดิบพอดี

ในขณะถังซินกำลังต้มโจ๊ก ก็ได้ต่อสายโทรศัพท์หาจงเซิง

เธอรู้สึกสงสารหลินเฉิงจี๋ แต่ก็ทำได้เพียงแค่สงสารเท่านั้น สิ่งที่เธอสามารถทำได้เมื่อคืนเธอก็ได้ทำไปหมดแล้ว ที่เหลือก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนที่อยู่ใกล้ตัวเขา

ในครั้งนี้ต่อสายเพียงแค่ครั้งเดียวก็มีคนรับสายแล้ว

ถังซินพูดเอ่ยออกมาก่อน “ฉันตามหาหลินเฉิงจี๋พบแล้ว เขาอยู่ที่วิลล่าที่ซื้อไว้ที่เมืองหางซี นายรู้ที่อยู่มั้ย? เขาไม่เป็นไรแล้ว นายมาที่นี่เถอะ”

“ขอบคุณ” เสียงของจงเซิงแสดงความเหนื่อยล้าออกมา เหมือนกับตามหาหลินเฉิงจี๋มานานแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จิตใจก็ดูเหมือนกับสงบลง แต่จงเซิงกลับบอกว่าไม่สามารถที่จะมาได้ “คุณถัง ตอนนี้คุณชายต้องการอะไร คุณน่าจะรู้ดีกว่าผม”

ถังซินบีบโทรศัพท์ไว้แน่น

เป็นเพราะว่าเธอรู้ เธอจึงโทรศัพท์หาจงเซิง

ถ้าเธอคอยดูแลหลินเฉิงจี๋ตลอดเวลา ถ้าอย่างนั้นจะเอามู่เฉินหย่วนวางไว้ในฐานะอะไร?