รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 356

บทที่ 356 คุณหนูไม่สบายหรอคะ

"ลู่เหวินซู ต่อไปนี้คุณอย่าขับรถตามใจชอบอีกนะ!"

"ตอนนี้ก็ไม่ได้ขับอยู่หรอ?"

"......คุณไปอาบน้ำเลยไป!" หลี่ซูเจ๋ถูกเขาโน้มน้าวอย่างไร้ยางอาย พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำลง "ชั้นสองไม่ได้มีเเค่พวกเราที่อยู่นะ คุณไม่อายเเต่ฉันอาย"

ลู่เหวินซูกล่าวพร้อมข้อเรียกร้อง "งั้นคุณก็อย่าเรียกชื่อผม ใช้คำอื่นสิ"

"คุณก็ยังเรียกชื่อฉันได้เลยหนิ!"

"นั่นมันนานมาเเล้ว" ลู่เหวินซูพูดไปด้วย พร้อมพาลจูบเธอไปด้วย เขาสูดดมจนจะกลายเป็นกลิ่นติดตัวเธอ "คุณเป็นของของผม นางฟ้าตัวน้อย ดวงใจดวงน้อย......เมียของผม"

หลี่ซูเจ๋ถูกเขายั่วเย้าไปยังก้นบึ้งของหัวใจ ใบหูเเดงก่ำ "คุณ คุณไปอาบน้ำได้เเล้ว"

"งั้นคุณเรียกผมก่อน"

"ลู่เหวินซู"

ลู่เหวินซูมองเธออย่างยิ้มเยาะครู่หนึ่ง "ไร้หัวใจจริงๆ เรียกให้มันจบๆ ไปงั้นหรอ?"

"เหวินซู?"

"เอาคำอื่น" ลู่เหวินซูกุมนิ้วทั้งสิบของเธอลงมาที่รอบเอว พร้อมมองเเก้มของเธอที่ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเเดงก่ำ ลูกกระเดือกที่เลื่อนไถลไปมา "เปลี่ยนเป็นคำที่น่าฟังกว่านี้หน่อยสิ"

หลี่ซูเจ๋หายใจหอบเล็กน้อย ใบหูที่เเดงอ่อนๆ ก็ค่อยๆ เเผ่ไปทั่วร่างกาย

"คุณ คุณมันหน้าไม่อาย"

"อืม?"

ภายใต้คำพูดไม่กี่คำที่ดิ้นรน เหงื่อได้ท่วมล้นไปทั่วร่างกาย เธอมองเขาด้วยสายตาที่เเดงก่ำ เผชิญหน้ากับดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักคู่นั้น ท้ายที่สุดเกราะต้านทานภายในจิตใจก็ได้พังทลายลง

เธอกล่าวอย่างไม่ชัดเจนด้วยน้ำเสียงที่เบา "คุณสามี"

ลู่เหวินซูได้ยินสองคำนั้นเเล้ว ในดวงตาก็ยิ่งร้อนเเรงขึ้น

เขาเเสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน พร้อมโน้มช่วงตัวท่อนล่างลงถามเธอ "ที่รัก คุณพูดอีกครั้งซิ ผมไม่ได้ยิน"

หลี่ซูเจ๋เอาหัวโขกเขาไปหนึ่งที พร้อมกล่าวอย่างขุ่นเคือง "หูหนวกดีนัก สมน้ำหน้า! รีบไปอาบน้ำได้เเล้ว!"

ลู่เหวินซูคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด "อีกเดี๋ยวค่อยอาบ"

"หน้าไม่อาย!"

"ไปตามหาเมียก็ต้องหน้าด้านหน้าทนหน่อย" ลู่เหวินซูกล่าวเเบบยิ้มกริ่ม "ถ้าไม่ด้านไม่ทนพอจะได้คุณมาหรอ?"

"......"

หลี่ซูเจ๋นอนพลิกไปพลิกมา ตัวเเดงก่ำไปทั้งร่าง

เธอใช้พละกำลังอย่างเต็มเปี่ยมถีบลู่เหวินซูไปยังอีกด้านหนึ่งของเตียง พร้อมใช้สายตาข่มเขาไม่ให้ย่างกรายเข้ามา เธอสูดลมหายใจพร้อมเอ่ยถามลู่เหวินซู "ประธานมู่รู้เรื่องมั้ย?"

“คุณหมายถึงเรื่องอะไร?"

"เรื่องที่ซือซือให้คุณหาเบอร์โทรศัพท์น่ะ"

"พักนี้พี่รองอารมณ์ไม่ค่อยดี ผมไม่อยากจะไปเป็นเป้าล่อหรอกนะ" เเต่ลู่เหวินซูก็ยังคงมีจิตวิญญาณที่เเรงกล้า "มิหนำซ้ำ นี่ยังเป็นเรื่องระหว่างซือซือกับกวนชิงเฟิง เเล้วกวนชิงเฟิงก็เป็นคนนอกใจด้วย ผมยกโทษให้ไม่ลงจริงๆ"

ระหว่างที่พูด เขาก็หันตัวมา พร้อมยื่นหลังมือไปจับคางของหลี่ซูเจ๋เเล้วมองเธอ "ที่รัก เรื่องไร้สาระพวกนี้คุณไม่ต้องไปสนใจมันหรอก คิดว่าจะให้อะไรในวันเกิดผมพรุ่งนี้ดีกว่า!"

หลี่ซูเจ๋กล่าวด้วยเสียงต่ำ "ฉันไม่ได้ให้ดอกทานตะวันคุณไปดอกนึงเเล้วหรอ!"

"นั่นมันของขวัญวันคริสต์มาส ผมไม่นับ"

"งั้นคุณอยากได้อะไรล่ะ?"

"ที่รัก ของขวัญที่คุณจะให้ ถ้าผมบอกไปมันก็ไม่เซอร์ไพรซ์สิ" ลู่เหวินซูงอนิ้วเเล้วชี้ไปที่หน้าผากของเธอพลันเคาะอย่างเบาๆ "เเต่ว่า ในช่วงเวลาที่พิเศษเเบบนี้ มันก็ยืดหยุ่นกันได้"

สายตาของเขาเลื่อนต่ำลง

หลี่ซูเจ๋เข้าใจความหมายของเขา จึงรีบดึงผ้านวมมาปิดบังร่างของตัวเองอย่างมิดชิด พร้อมพูดตัดบทเขา "ไม่ให้มองเเล้ว! นอน พรุ่งนี้ฉันต้องเตรียมของขวัญให้คุณอีก"

"ที่รัก คุณเเน่ใจหรอว่าของที่คุณให้น่ะ จะเป็นของที่ผมอยากได้?"

"จะเอาหรือไม่เอา ตาทึ่ม!"

"ฉันรู้เเล้ว เธอวางใจเถอะ!"

หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จ หลี่ซูเจ๋ก็รีบไปล้างหน้าบ้วนปากเเล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าลงไปด้านล่าง คุณเเม่ลู่ได้ทำอาหารเช้าด้วยตัวเอง เมื่อเห็นเธอเดินลงมาด้านล่างก็ยิ้มพร้อมกล่าวทักทาย "ตื่นเเล้วหรอซูเจ๋ มาๆ ฉันต้มโจ๊กลิลลี่เมล็ดบัวเอาไว้ รีบมากินตอนที่ยังร้อนสิ"

"ขอบคุณค่ะคุณเเม่"

หลี่ซูเจ๋เห็นคุณเเม่ยกโจ๊กมาให้กับตัวเธอ เธอจึงรีบเข้าไปรับมาพร้อมวางไว้บนโต๊ะ

เธอทั้งกินโจ๊ก ทั้งถามคุณเเม่ไปด้วย "คุณเเม่คะ จะให้หนูเเบ่งไว้ให้ลู่เหวินซูด้วยส่วนนึงมั้ย?"

"นี่ฉันตั้งใจต้มไว้ให้เธอโดยเฉพาะ ถ้าเค้าจะกินเดี๋ยวให้คนรับใช้ทำให้" คุณเเม่ลู่โบกไม้โบกมือ มองเธอด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

สายตาที่ลึกซึ้งนั้นทำให้หลี่ซูเจ๋รู้สึกไม่สบายใจ ภายในใจก็ได้เกิดความทุกข์ขึ้นมา

คุณเเม่ลู่ดีเกินไปจริงๆ ทำให้เธอนั้นทนรับความกดดันไม่อยู่

คุณเเม่ลู่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม "ซูเจ๋จ้ะ เธออยากเป็นอิสระ มีงานของตัวเองนั้นก็เป็นเรื่องดี เเต่ว่าทุกวันนี้เหวินซูก็ยี่สิบเจ็ดเเล้ว เรื่องบางเรื่องพวกหนูก็พิจารณาหน่อยเเล้วกัน"

ใบหน้าของหลี่ซูเจ๋เริ่มเเดงขึ้นอย่างช้าๆ พร้อมกล่าวด้วยเสียงเบา "คุณเเม่คะ หนู หนูทราบเเล้วค่ะ"

"ถ้างั้นก็ลำบากเธอหน่อยนะ" คุณเเม่มู่จับมือของเธอ " ใช่เเล้ว พ่อเเม่ของหนูว่างกันเมื่อไหร่ล่ะ พาพวกเค้ามาที่นี่สิ เหวินซูก็เหมือนกัน งานเเต่งพวกหนูก็ได้หมั้นได้หมายกันเเล้ว ก็พาเค้าไปที่บ้านเธอสักหน่อยสิ เค้าก็รู้จักบริษัทหมาง บริษัทจะไปสำคัญกว่าการไปหาพ่อตาเชียวหรอ!"

สีหน้าของหลี่ซูเจ๋ผิดเเปลกไปจากเดิมเล็กน้อย เธอรีบปกปิดมันอย่างรวดเร็ว พร้อมพูดอย่างเรียบๆ "พ่อเเม่ของหนูเขาไปต่างประเทศเเล้วค่ะ ค่อนข้างยุ่งเลยทีเดียว พวกเขาพอใจในตัวเหวินซูนะคะ คุณเเม่อย่ากังวลไปเลย"

คณเเม่ลู่พยักหน้า "งั้นก็ดีเเล้ว"

หลี่ซูเจ๋ทานอาหารเช้าเสร็จสรรพ ก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

คุณเเม่มู่เห็นผ้าพันคอของเธอยังอยู่บนไม้เเขวนเสื้อ จึงคว้าผ้าพันคอเเล้วตามเธอออกไป ก็มองไม่เห็นเเม้เเต่เงาของหลี่ซูเจ๋

"ยังเช้าอยู่เลย รีบออกไปเเม้เเต่ผ้าพันคอก็ไม่เอาซะละ" คุณเเม่มู่เอาผ้าพันคอเก็บกลับไปบนไม้เเขวนเสื้อเช่นเดิม

เวลานี้ คนรับใช้ที่ทำความสะอาดอยู่บนชั้นสองก็ได้ลงมา

คนรับใช้เดินมาหาคุณเเม่มู่พร้อมถามด้วยความสงสัย "คุณนายคะ คุณหนูไม่สบายหรอคะ?"

"ทำไมหรอ?" คุณเเม่ลู่ได้ยินคนรับใช้ถามเช่นนี้ ก็กระวนกระวายอย่างอยู่ไม่สุข "พอเธอพูดมาเเบบนี้ ฉันก็นึกขึ้นมาได้ว่าหลายวันมานี้สีหน้าของซูเจ๋ก็ดูไม่ค่อยดีจริงๆ ดูเหมือนจะไม่สบาย"