รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 360

บทที่ 360 เธอยังมีหัวใจอยู่ไหม

ลู่เหวินซูลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างยากลำบาก เขาผลักประตูออกไป ใช้มีกดๆโทรศัพท์เพื่อจะตรวจสอบตำแหน่งของห

หลี่ซูเจ๋ ตาเขาเบิกโพลง

เธออยู่ที่โรงพยาบาล!

ลู่เหวินซูรีบขึ้นรถขับไปที่โรงพยาบาล

เขาหลับตาแน่น บอกกับตัวเองในใจ ไม่ว่าเขาจะเห็นอะไรมาก็ตาม ถ้าเธอขอโทษเขา เขาจะไม่ถือโทษโกรธอะไรเลย จะพาเธอและลูกในท้องกลับไปฉลองวันเกิดด้วยกัน

พอถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูไปถามที่ประชาสัมพันธ์ว่า “ช่วยเช็คให้หน่อยว่าคนที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ห้องไหน ผมเป็นแฟนเธอครับ”

แผนกประชาสัมพันธ์เงยหน้ามองเขาอย่างระมัดระวังเล็กน้อย “ถ้าเลขบัตรประชาชนที่คุณกรอกไม่ได้ผิดพลาดอะไร ตอนนี้คนไข้ที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ที่แผนกสูตินารีค่ะ กำลัง....ขูดมดลูก”

ขูดมดลูก??

ลู่เหวินซูไม่เข้าใจว่าแผนกสูตินารีจะตรวจอะไร เขารู้ว่าการขูดมดลูกคืออะไรเขาทั้งโกรธทั้งโมโห รีบขึ้นไปชั้นบนด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น

พอมาถึงชั้นบน เขาจับพยาบาลคนหนึ่งไว้แล้วถามว่า “ห้องผ่าตัดอยู่ที่ไหน?”

“ทางนั้นค่ะ”

เขาเดินเข้าห้องผ่าตัดไป ลู่เหวินซูเห็นผู้หญิงคนหนึ่งพึ่งออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวแล้วยังเอามือกุมท้องน้อยไว้ เดินแทบไม่ไหว

ใจเขาเต้นแรง รีบจับแขนพยาบาลที่กำลังจะเดินไปแล้วถามว่า “หลี่ซูเจ๋อยู่ที่ไหน เธอผ่าตัดไปหรือยัง?”

“คุณเป็นแฟนของเธอหรอ?” พยาบาลมองมาที่เขา สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงท้องเนี่ยอ่อนแอขนาดไหน? เธอ...”

“ผมถามว่า เธอผ่าตัดไปหรือยัง?” ลู่เหวินซูพูดตัดประโยคของพยาบาล ดวงตาแดงก่ำ

พยาบาลตกใจ ตอบว่า “เธอ เธอสภาพแบบนั้น ไม่ทำก็ไม่ได้สักหน่อย... น่าเสียดายจริงๆ เด็กในท้องเป็นตัวแล้ว และยังเป็นฝาแฝดอีก”

ในหัวของลู่เหวินซูว่างเปล่า เขาคิดอะไรไม่ออก

สภาพเธอแบบนั้น? แบบไหน?

หรือว่าเธอไม่อยากได้เด็กแล้วก็เลยมาโรงพยาบาลขอร้องไห้หมอผ่าตัดให้?

หลังจากถามห้องคนป่วยจากพยาบาลแล้ว ลู่เหวินซูก็รีบไปหา

ในอกของเขาเหมือนกำลังถูกเผาไหม้มากขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะเผาตัวเขาเองด้วย

เขารีบเปิดประตูออกแบบรุนแรง เห็นหลี่ซูเจ๋ที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย หลี่ซูเจ๋เห็นการเคลื่อนไหวจึงหันมามองทางลู่เหวินซู ใบหน้าของเธอไร้สีเลือดใดๆ

ลู่เหวินซูก้าวเท้าเข้าไปหาเธอถึงหน้าเตียง ดวงตาแดงก่ำของเขามองไปที่เธอ “การได้แก้แค้นมันรู้สึกดีไหม? พอรึยัง หรือว่าจะฆ่าผมไปด้วยเลย?”

หลี่ซูเจ๋ขยับปาก

ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ก็ถูกลู่เหวินซูบีบคอเอาไว้ เขาออกแรงจนเธอเจ็บจนขมวดคิ้ว

เขาเอนกายลงมาประจันหน้ากับเธอ

“หลี่ซูเจ๋ ทำไมเธอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้!” ลู่เหวินซูกัดฟันแน่น ตาเขาแดงก่ำ “ใช้เด็กมาแก้แค้นผม เธอไม่กลัวบาปกรรมหรือไง?”

“ฉันเคยคิดแบบนั้นจริง แต่ว่า...” หลี่ซูเจ๋พยายามอธิบาย เสียงของเธอแหบแห้งและอ่อนแรง

หลังจากที่รู้ว่าท้องแล้ว เธอก็อยากจะปล่อยวางทุกอย่าง

เธอก็รู้ว่าลู่ลี่เฉิงได้ตายไปแล้ว บ้านตระกูลลู่ก็ไม่ได้ติดค้างอะไรเธออีก เธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับลู่เหวินซู อยากคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย

ลู่เหวินซูฟังอะไรไม่เข้าหูสักอย่าง เขาบีบคอเธออย่างรุนแรงกดเธอลงบนเตียง

เขาจ้องเธอเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะบีบคอเธอให้ตายอยู่บนเตียง

“ผมรู้จุดประสงค์ที่เธอมาเข้าใกล้ผมตั้งนานแล้ว และรู้ด้วยว่าการตายของพ่อผมคือแผนการของคุณ ผมเกลียดแต่ผมกลับเอ็นดูคุณ ผมบอกตัวเองตลอดว่า แค่คุณพูดว่ารักผม ผมก็จะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”

“ฉันตีให้เธอตายจะมีประโยชน์อะไร?” ลู่เหวินซูพึมพำแล้วตบเข้าที่หน้าตัวเองสองครั้ง “คนที่ฉันควรตีคือตัวผมเอง! เพราะผมตาบอด เพราะผมโง่!”

หลี่ซูเจ๋เห็นแล้วรู้สึกปวดใจ อยากจะห้ามเขา แต่ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย

ให้มันจบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว

ลู่เหวินซูจ้องไปที่เธออย่างเอาเป็นเอาตาย เก็บกล่องไว้แล้วเดินออกไปจากห้องพักผู้ป่วย

ระยะเวลาสิบนาทีในของผู้ป่วย เหมือนกับดูดพลังของเขาไปทั้งร่างกาย

ตัวของเขาสั่นเทา และสับสนไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหน

ลู่เหวินซูมองคนไข้ที่เดินไปเดินมา ทั้งคนแก่ เด็กและผู้หญิงที่อุ้มลูกเอาไว้สามีที่อยู่ข้างๆก็คอยดูแลอย่างระมัดระวังกลัวว่าจะทำเด็กตกลงไป

เขามองเห็นเด็กทารกที่ถูกผ้าห่อตัวเอาไว้อย่างอ่อนโยน ลืมตาโตจ้องมองไปยังแม่ของตัวเองและหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนานทั้งอ่อนโยนและอ่อนหวาน

ลู่เหวินซูยิ่งรู้สึกเจ็บปวดในใจ เริ่มก้าวเท้าเร็วขึ้น

ทันทีที่เขาชนกับกำแพง สติจึงฟื้นคืนกลับมา มองกล่องในมือตัวเองร่างกายของเขาทรุดลงและร้องไห้ออกมาอย่างทนไม่ได้

ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยร้องไห้เลย แม้กระทั่งตอนที่พ่อตายเขาก็ไม่ร้องไห้ แต่ครั้งนี้เขากลับร้องไห้เพราะเด็กที่ยังไม่ได้ลืมตามองโลกเนี่ยนะ

ลู่เหวินซูคิดมาตลอดว่าผู้ชายเป็นเพศที่โหดร้าย แต่ไม่คิดว่า พอผู้หญิงจะเหี้ยมขึ้นมาก็โหดร้ายจนถึงขั้นจะเอาชีวิต

สิ่งที่เขาได้จากผู้หญิงคนนี้คือบาดแผลที่ไม่มีวันฟื้นคืนได้

ลู่เหวินซูกอดกล่องใบนั้นไว้ที่อ้อมแขนของเขา นั่งอยู่บนพื้นที่เย็นเฉียบเป็นเวลานาน หลังจากนั้นก็พยุงตัวเองกับกำแพงค่อยๆยืนขึ้นมา หยิบโทรศัพท์ออกมา

พอโทรศัพท์เสร็จ ใบหน้าของเขาเย็นชาไร้อารมณ์ กลับไปที่ห้องของหลี่ซูเจ๋อีกรอบ

หลี่ซูเจ๋กำลังโทรศัพท์หาถังซิน รอบนี้โทรติดแล้วยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร โทรศัพท์ก็โดนดึงไป โยนลงกับพื้นและเหยียบมันด้วยรองเท้าหนังจนโทรศัพท์แตกละเอียด

เธอเห็นชายหนุ่มที่กลับมาอีกรอบ ก็ถามด้วยเสียงแผ่วว่า “ลู่เหวินซู คุณทำอะไร?”