รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 428

บทที่428 เขาเป็นคุณมู่ที่ดีที่สุดในโลก

หล่อนก็ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้อารมณ์ขึ้นๆลงๆ เรื่องกินก็เหมือนกัน อยากกินซาลาเปาไส้เต้าหู้มากพอไม่ได้กินก็จะรู้สึกน้อยใจ

คิดไม่ถึงว่าหาซื้อซาลาเปาไส้เต้าหู้มาให้หล่อนไม่ได้ มู่เฉินหย่วนเลยทำให้หล่อนเองเลย

เป็นครั้งแรกที่หล่อนเห็นเขาอยู่ในครัวนานขนาดนี้ ไหล่กว้างๆนั่นให้ความรู้สึกปลอดภัยให้คนพึ่งพิงได้

ถังซินเดินเข้าไปเงียบๆมือก็ค่อยๆเข้ามาใกล้เขา

อีกนิดหล่อนก็จะโอบกอดเขาได้……

ในตอนนี้เองมู่เฉินหย่วนก็ขยับแล้วหมุนตัวมา

ถังซินตกใจเลยโบกมือให้แล้วยืนงงอยู่ตรงนั้นพร้อมกับสายตาที่ค้นหาคำตอบของเขาที่จ้องมา

“ไม่ดูทีวีแล้วเหรอ？”มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนเข้ามาที่ครัวก็ประหลาดใจหน่อยๆ ตัวเอนไปที่ด้านขวานิดๆเหมือนกลัวหล่อนเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ

ถังซินเลยพูดแก้ตัวขึ้นมา“ฉันกลัวคุณเอาน้ำตาลไปเป็นเกลือ ก็เลยมาดูซะหน่อย”

“……”

“คุณห่อเป็นไงบ้าง？”ถังซินมองไปที่ด้านหลังเขาก็เห็นบนเขียงมีซาลาเปาลูกใหญ่ๆสองสามชิ้น รูปร่างน่าเกลียดมีไส้บางไส้ก็ยังเข้าไปไม่หมด

มู่เฉินหย่วนมองตามหล่อนไปสีหน้าก็แปลกไปนิดๆ“กดได้ไม่ค่อยดี เดี๋ยวผมห่ออีกรอบ”

ถังซินส่ายหัวแล้วยิ้ม“สวยมากและก็ต้องอร่อยแน่ๆ”

เขาทำครั้งแรกทำได้แบบนี้ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

หล่อนยังพูดชมอีกว่า“ฉันพูดจริง นี่เป็นครั้งแรกที่คุณทำและยังไม่มีใครมาสอนอีก ทั้งทำแป้ง ทำไส้ สุดยอดมาก！”

มู่เฉินหย่วนก็เห็นด้วยแล้วพยักหน้า“อือ ดูเหมือนว่าผมก็มีพรสวรรค์ในการทำอาหารเหมือนกัน”

เชฟที่ได้ยินทั้งสองพูดก็ยกมุมปากขึ้น

ประธานมู่ อย่าบ้ายอเลย เดี๋ยวคุณถังให้คุณทำอาหารครบเซ็ทแบบจัดเต็มคุณจะรู้เอง！

ถังซินอยากอยู่ดูเขาทำต่ออีกสักพัก

ออดประตูก็ดังขึ้น

มู่เฉินหย่วนพูด“ส้มน่าจะมาส่งไปเปิดประตูสิ”

“ฝนตกหนักคุณยังให้คนเอาส้มมาให้ ให้คนเขาลำบากอีกแล้ว！”ถึงถังซินจะบ่นอย่างนี้แต่ในใจมู่เฉินหย่วนกลับอุ่นขึ้น หล่อนเดินไปเปิดอย่างไว

คนส่งของเห็นว่าคนเปิดประตูมาคือผู้หญิงก็งง“เอ๋？นี่ใช่……ที่พักของประธานมู่หรือเปล่า？”

“ใช่ค่ะ เขากำลังยุ่งอยู่ในครัว”ถังซินเห็นหน้าประตูมีส้มสดๆวางอยู่เต็มตะกร้าสองใบ พอได้กลิ่นก็รู้สึกตะกละเลยหยิบขึ้นมาปอกเปลือกลูกนึง“รบกวนช่วยเอาเข้ามาให้ฉันหน่อยค่ะ”

“อ้ออ้อ โอเค”

คนส่งก็เอาตะกร้าไปวางที่ตรงมุมแล้วก็แอบมองถังซิน เห็นหล่อนชอบกินส้มขนาดนี้ก็คิดได้ทันทีว่าที่แท้ไม่ใช่มู่เฉินหย่วนอยากกินแต่เป็นคุณนายมู่ที่อยากกิน！

ตอนออกไปก็พูดกับถังซินว่า“คุณนายมู่ งั้นผมไปแล้วนะครับ ถ้าท่านอยากกินอะไรอีกก็ให้ประธานมู่โทรมาที่สวนได้ เดี๋ยวผมเอามาส่งให้ครับ”

ถังซินยังไม่ตอบอะไร คนส่งก็ใส่เสื้อกันฝนเข้าไป

คุณนายมู่？

ก่อนหน้านี้หล่อนติดอยู่ในกับดักของมู่เฉินหย่วน หมั้นกับเขา ถูกผู้ช่วยจางเรียกว่าคุณนายมู่บ่อยๆแต่กลับไม่รู้สึกอะไร วันนี้พอได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกพอใจอย่างแปลกๆ

สีหน้าถังซินแดงหน่อยๆ มองผู้ชายที่อยู่ในครัวก็อดที่จะยิ้มออกมานิดๆไม่ได้

ที่นี่นอกจากรองเท้าแตะของหล่อนก็ไม่มีรองเท้าหรือของใช้ของผู้หญิงอย่างอื่นเลย

หรือบางทีเขาอาจจะไม่มีแฟนใหม่ หนังสือพิมพ์นั้นก็แค่ไร้จรรยาบรรณเอาแต่ปั่นกระแส

ถังซินชอบกินส้มนี้มาก กินไม่หยุดเลย

ตอนที่ไม่รู้ว่ากินไปเท่าไหร่แล้วมู่เฉินหย่วนก็ออกมาจากครัว ในมือถือชามซาลาเปาร้อนๆ

พอเขาเอาวางลงที่โต๊ะชา ถังซินก็หยิบซาลาเปาอย่างทนไม่ไหวจนโดนลวกแล้วดึงมือกลับ จนต้องเอามือไปจับติ่งหู

“……”

“คุณมีรักใครสักคนแล้วรู้สึกเบื่อ สร้างวุ่นวายทั้งวัน อยากหาทางกำจัดหล่อน？”

“……”

มู่เฉินหย่วนนิ่งไปแล้วยกมุมปากหน่อยๆพูดว่า“ในสมองคุณกำลังคิดอะไร？”

ถังซินถามต่อ“งั้นมีไหมล่ะ？”

“ไม่มีทาง และก็ไม่มีทางฟุ่มเฟือยเวลาขนาดนั้น ผมยุ่งมาก ไม่อยากเลี้ยงสาวไว้ทุกเมือง ยังต้องหาเวลาไปหาพวกหล่อน คอยระวังว่าจะใส่แหวนผิดหรือเปล่าและก็ไม่ได้สนใจนักศึกษาสาวๆยี่สิบปีพวกนั้น”

เขาพูดอีกว่า“รักใครก็ไม่เบื่อและก็ไม่คิดหาทางกำจัดหล่อนไปด้วย ถ้าคนนั้นคิดว่าเห็นเขารักใครแล้วเบื่อ งั้นต้องเป็นเพราะไม่เคยรักหล่อนจริงจังแน่นอน”

ได้ยินดังนั้นถังซินก็โล่งใจ

ที่แท้ผู้ชายในโลกนี้ก็ต่างกัน ผู้ชายบางคนทำแบบนั้นได้ บางคนก็ไม่ทำ

เขาเป็นคุณชายมู่ที่ดีที่สุดในโลก

“งั้นหนังสือพิมพ์นั้นล่ะ？”ถังซินถามเขาอย่างประหม่า

ติดอยู่ในใจหล่อนเสมอมา เพราะวันนั้นเห็นท่าทางของพวกเขาที่สนิทชิดเชื้อกันบนหนังสือพิมพ์และวันนั้นจ้าวอี้ซีนก็รับโทรศัพท์ที่ห้องประธาน

หล่อนคิดว่าเขายังรักหล่อน ไม่งั้นคงไม่เอาใจขนาดนี้ ตามใจหล่อน ระหว่างพวกขายังมีความเป็นไปได้

ถังซินจ้องเขาด้วยสายตาที่วิเคราะห์ออกมาอย่างชัดเจน“คุณ……ชอบจ้าวอี้ซีน？”

แค่เขาอธิบาย หล่อนก็เชื่อ หล่อนสามารถจีบเขาอีกครั้งได้และยังอยากบอกเรื่องลูกด้วย

ลูกๆจะขาดพ่อได้ไงล่ะ？

เกินความคาดหมายของหล่อน มู่เฉินหย่วนไม่ตอบอะไร แค่ขมวดคิ้วนิดๆ ทำให้หล่อนกระวนกระวาย

สักพักนึง เขาก็เปิดปากพูดด้วยเสียงทุ้มๆมีพลัง“ถังซิน ผมไม่ใช่คนอายุยี่สิบ ไม่มีแรงกระตุ้นกับความคิดแบบสมัยนั้น ควรทำอะไรผมรู้ดี”