รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 446

บทที่446 อายุน้อย แผนการไม่ต้องลึกลับ

จ้าวอี้ซีนกำลังจ้องมองร่างเงาของถังซิน ยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง

ดูสิ่งที่ถังซินพูดอะไรกับผู้หญิงในร้าน หอมเธอหนึ่งครั้ง แล้วเดินออกมาข้างนอกไปด้วยพูดไปด้วย “แม่ต้มโจ๊กเห็ดหูหนูขาวไปก่อน ฉันจะไปดื่มช้าหน่อย！”

จ้าวอี้ซีนองถังซินที่เข้ามาในลิฟต์ หมุนตัวหลบอยู่หลังป้ายโฆษณาอย่างรวดเร็ว

เธอค่อยๆโผล่หัวออกมา

มองถังซินใส่รองเท้าส้นเตี้ยสีน้ำตาล เดินอย่างระวัง หลังจากเข้าลิฟต์แล้ว ก็ยังระวังด้วยการเอามือจับขอบลิฟต์

จ้าวอี้ซีนมองอย่างไม่แสดงออกในใจกำลังวินิจฉัยบางอย่าง

ทั้งที่ไม่ใช่วันทำงาน ถังซินทำไมยังใส่ชุดลำลอง รองเท้าส้นเตี้ย เดินอย่างระวังตัว ต้องท้องอย่างแน่นอน

ลูกของเฉินหย่วนเหรอ？

ถ้าเป็นลูกของเฉินหย่วนจริง ดูเธอแค่ช่วงเวลาสั้นๆ มู่เฉินหย่วนสงบเงียบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยังคงทำงานอยู่ทุกวัน แล้วก็ได้รู้มาจากผู้ช่วยจางอีก เขากับถังซินไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน

หรือว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะผิดพลาด ดังนั้นเรื่องของเด็ก ถังซินเลยไม่ได้บอกมู่เฉินหย่วน？

จิตใจของผู้หญิงธรรมชาติจะบอบบาง

หลังจากที่จ้าวอี้ซีนวิเคราะห์แล้วก็คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนที่มู่เฉินหย่วนลงหนังสือพิมพ์ แน่นอนว่าระหว่างเขากับถังซินต้องมีเรื่องอะไรแน่

ดังนั้นเรื่องท้องถัง ซินเลยไม่ได้บอกมู่เฉินหย่วน

“โชคดีที่ระหว่างพวกเขามีความเข้าใจผิด ไม่งั้นก็ยากที่จะจัดการ” จ้าวอี้ซีนก็แอบโล่งใจ

ถ้ามู่เฉินหย่วนรู้เรื่องลูกจะต้องหาวิธีคืนดีกับถังซินแน่นอน

จากนั้นจ้าวอี้ซีนก็เงยหน้า แววตามองไปในร้าน

วันนี้ผู้ช่วยจางยุ่งมาก เมื่อได้ยินว่าเธอจะออกมาส่งเอกสาร จึงให้เธอมานี่เพื่อช่วยเขาส่งของ

หรือว่าวันนี้จะเจอกันโดยบังเอิญ เธอไม่รู้ว่าแม่ของถังซินเป็นเจ้าของร้านนี้

จ้าวอี้ซีนหิ้วของเดินไปในร้าน เห็นเก้าอี้หน้าประตู เจอผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงสีม่วงอ่อนลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปพูดบางอย่างกับคุณแม่ถัง ทั้งสองคนมีท่าทางคุยกับอย่างคุ้นเคย

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

นึกถึงตอนก่อนที่กลับบริษัทมู่ซื่อกับผู้ช่วยจาง ผู้ชายจางรับโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็วิ่งไปที่รถคันนั้น พูดบางอย่างกับคนในนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นผู้หญิงคนนี้

หลังจากนั้นเธอก็ลองถามหยั่งเชิงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ผู้ช่วยจางพูดแค่ว่าเขาเป็นลูกค้าของบริษัทมู่ซื่อ

ลูกค้าของบริษัทมู่ซื่อ สนิทกับคุณแม่ถังขนาดนั้นเลย？

จ้าวอี้ซีนกำลังนึกถึงเรื่องต่างๆ ก็เดินมาถึงหน้าประตูร้าน

เธอยิ้มออกมาตามมารยาท เดินมาเจอหน้าคุณแม่ถัง “ขอถามหน่อยค่ะคุณคือคุณแม่ของถังซินใช่ไหม？”

คุณแม่ถังมองไปที่เธอแววตาแปลกใจ “ฉันเอง คุณมีเรื่องอะไรเหรอ？”

“ฉันคือคนของบริษัทมู่ซื่อชื่อจ้าวอี้ซีน” จ้าวอี้ซีนบอกชื่อให้รู้และส่งของที่อยู่ในมือ “วันนี้ผู้ช่วยจางยุ่งมาก รบกวนให้ฉันนำสิ่งนี้มาให้คุณ”

“พูดกับเขาไปแล้วว่าไม่ต้อง ยังจะส่งมาอีก รบกวนคุณเสียแล้ว” คุณแม่ถังบ่นออกมาแล้วนำของออกมา “คุณมาที่นี่ก็เหนื่อย ฉันจะไปเอาน้ำมาให้”

จ้าวอี้ซีนเดิมทีไม่ได้เตรียมตัวจะไปอยู่แล้ว เจอคุณแม่ถังพูดแบบนี้ ยิ้มแล้วพยักหน้า “รบกวนด้วย”

“ไม่รบกวนเลย”

คุณแม่ถังกวักมือเรียกรีบเทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาให้

จ้าวอี้ซีนพูดขอบคุณแล้วรับมา แต่ยังไม่ดื่ม

เธอมองไปรอบๆร้าน แล้วก็มีผักดองบนหิ้งสินค้า พูดแบบขำๆ “ฉันมาที่โอเลมอลล์บ่อย ได้ยินมาว่าผักดองและไวน์แดงที่หมักเองนั้นเยี่ยมมาก อยากจะซื้อมาตลอด แต่ทุกครั้งที่ผ่านร้านคนก็เยอะอยู่ตลอด”

หน้าของคุณแม่ถังเปลี่ยนไปทันที อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ชิวเสี่ยวอี้

ลูกสาวของดธอจะคบกับใครก็เป็นอิสระ คนเป็นแม่อย่างเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

เพียงแต่ว่าแม่ของคู่หมั้นคนก่อนของลูกสาวของฉันก็อยู่ที่นี่ หลังจากฟังประโยคนั้น แม่ถังก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก

จ้าวอี้ซีนนึกว่าแม่ถังคิดว่ามีคนนอกอยู่ตรงนี้ด้วย คนนอกมาฟังเรื่องนี้ก็จะทำให้เธอขายหน้า

ตาของจ้าวอี้ซีนแสร้งทำเป็นพูดอย่างไม่สนใจ “ฉันก็ฟังเรื่องนี้มาจากคนอื่นอีกที มักจะพูดว่าประธานหลินกับประธานมู่เป็นพี่น้องแม่เดียวกัน ก็ไม่รู้ว่าคุณถังคิดยังไง”

“อา？” คุณแม่ถังตะลึง

เรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของหลินเฉิงจี๋และมู่เฉินหย่วน ถังซินไม่เคยพูดเรื่องนี้กับเธอ ชิวเสี่ยวอี้มีเจตนาเลี่ยงเรื่องในอดีต และไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอ คุณแม่ถังเป็นคนนอกอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นเมื่อฟังเรื่องพวกนี้จากจ้าวอี้ซีนแล้วจึงถึงกับตกใจมาก

จิตใต้สำนึกของคุณแม่ถังอยากที่จะหยิบโทรศัพท์โทรไปหาถังซิน ถามถังซินว่าเกิดอะไรขึ้น

ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็นึกได้ว่าแม่แท้ๆของมู่เฉินหย่วนได้อยู่ข้างๆ เธอยังจะโทรศัพท์อะไรอีก？

คุณแม่ถังมองที่ชิวเสี่ยวอี้ ถามอย่างตะกุกตะกัก “เสี่ยวอี้ คุณ คุณยังมีลูกอีกเหรอ？”

อะไร？

จ้าวอี้ซีนเห็นคุณแม่ถังถามชิวเสี่ยวอี้แบบนี้ และคิดคำพูดของเธออย่างละเอียด รอยยิ้มที่นุ่มนวลก็ได้ติดอยู่บนหน้า

“ไม่มี” ชิวเสี่ยวอี้ปฏิเสธอย่างเย็นชา

จ้าวอี้ซีนรีบดึงสติกลับมา พูดขอโทษกับชิวเสี่ยวอี้ “ขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าคุณ——”

“อายุยังน้อย อย่าร้ายลึกขนาดนั้น” ชิวเสี่ยวอี้พูดขัดเธอและมองเธออย่างดูถูก “ไม่ต้องเรียกคุณแม่ถัง เห็นคนอื่นใจดี ก็มาพูดด้วยคำพูดที่ดุร้ายเช่นนี้”

ฉันไม่เคยคิดมาก่อน” จ้าวอี้ซีนลดท่าทีลงและตอบด้วยเสียงอ่อน “ฉันผิดพลาดเองที่ไม่ระวังในการพูดจา”