รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 448

บทที่ 448 หนักมากเลย

เธอคอยติดตามจี้เจียจื้อมาหลายปี น้อยมากที่จะเห็นเขาเสียการควบคุมตัวเองแบบนี้

จี้เจียจื้อหายใจแรง เดินไปเดินในห้องส่วนตัวตลอดเวลา และพูดออกมาอย่างดุดัน “ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ว่าชอบมู่เฉินหย่วนเหรอ ทำไมถึงมาอยู่กับหลินเฉิงจี๋และยังท้องแล้วด้วย!”

ยิ่งพูดเขายิ่งก็โกรธและจับเก้าอี้เควี้ยงอีกครั้ง

“มีสิทธิ์อะไรมาโชคดีขนาดนี้ ไม่ต้องพยายามก็สามารถได้ทุกอย่าง พ่อมีของดีอะไรก็ให้เขาก่อน ไม่ถามผมสักคำว่าลูกคนนี้อยากได้ไหม!”

“ผมขบคิดหาวิธีทุกรูปแบบ ไม่ง่ายเลยที่จะได้ของทุกอย่างที่เป็นของตัวเอง! เมียของเขาตอนนี้มีลูกแล้ว!”

“เขาสู้กับผมคนเดียวไม่พอ ลูกยังอยากจะมาสู้กับผมอีก”

“อะไรกันว่ะเนี่ย”

จี้เจียจื้อตะโกนออกมา โกรธจนทำลายข้าวของที่อยู่ในห้องส่วนตัว เหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังบ้าคลั่ง

หมัดกระแทกกับจอคริสตัลอย่างแรง โดยไม่คำนึงถึงเลือดที่ไหลออกมาจากมือแม้แต่นิดเดียว

“ไซเลส์ พอแล้ว! พอแล้ว!” กาวเหม่ยซีรีบเข้าไปและกอดเขาจากข้างหลังไว้แน่น พูดอ้อนวอนเขา “คุณอย่าทำร้ายตัวเองอีกเลย ฉันเจ็บปวดใจ!”

เธอกอดชายหนุ่มไว้ไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง “ทั้งหมดนี้เป็นของคุณ ฉันจะช่วยให้คุณได้มา ฉันจะไม่ให้ผู้ชายคนนั้นเอาอเล็กซ์เลียร์ไปได้”

การปลอบใจของกาวเหม่ยซีนั้นได้ผล สุดท้ายจี้เจียจื้อก็สงบลง

จี้เจียจื้อพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม “เรื่องที่เธอท้องหลินเฉิงจี๋อาจจะยังไม่รู้ ไม่เช่นนั้นคงไปอยู่เป็นเพื่อนเธอที่หนานเฉิงนานแล้ว คุณหาวิธีดักโจมตีหลินเฉิงจี๋ที่ประเทศR”

“ฉันรู้หมดว่าคุณคิดอะไร” กาวเหม่ยซีพูดไปพลางและจัดการแผลให้ชายหนุ่มไปพลาง “คุณทำงานของคุณไป เรื่องพวกนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันก็พอแล้ว ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”

หลังจากที่เธอคลายมือออก จี้เจียจื้อลูบคลำไปที่แก้มของเธอ “ลำบากคุณแล้ว”

กาวเหม่ยซีส่ายหน้าและเอาหน้าคลอเคลียไปที่ฝ่ามือของเขา “ฉันรักคุณ ฉันยินยอมทำแทนคุณได้ทุกอย่าง ไซเลส์ ถ้าคุณเงินไม่พอฉันสามารถเอาบริษัทของพ่อฉันให้คุณได้”

“ตอนนี้ผมยังไม่ต้องการ” จี้เจียจื้อทำตาหรี่ “มู่เฉินหย่วนขัดขาผม คนของผมเข้าไปประเทศRไม่ได้ บริษัทของพ่อคุณสามารถเข้าไปสอดแหนมให้ผมได้”

“ได้ คุณอยากทำอะไรก็บอกฉัน”

ทั้งสองไปนั่งที่บนโซฟา

จี้เจียจื้อดึงเธอมานั่งบนตัก ลูบคลำที่ผมและเอ่ยถาม “โครงการAobaมีความคืบหน้าไหม?”

“ไม่มี นักธุรกิจที่ร่ำรวยในประเทศZนั้นมีค่อนข้างเยอะ บวกกับฮ่องกงและใต้หวัน ทำให้ตรวจสอบไม่ครบ” กาวเหม่ยซีพูดออกมา “หาคนลงทุนไม่พบก็ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอาคนที่คุณพูดถึงเข้าไปแล้ว”

“เป็นเด็กดีจริงๆ” จี้เจียจื้อให้รางวัลเธอด้วยการจูบหนึ่งครั้ง

กาวเหม่ยซียิ้มอย่างอ่อนหวานและพูดด้วยความกังวลใจ “คนคอยเป็นหูเป็นตาให้หลินเฉิงจี๋มีไม่น้อย เขาก็รู้เรื่องโครงการAobaแล้ว”

จี้เจียจื้อไม่สนใจ “เขารู้ก็ทำได้แค่เพียงมองดู ถ้าผมหาไม่ได้ เขาก็ยิ่งหาไม่ได้ คนที่มีความสามารถที่อยู่เคียงข้างก็คือจงเซิงและถังซิน”

“ถ้ารู้อย่างนี้ตอนนั้นวางยาไปแล้ว” กาวเหม่ยซียิ้มมุมปาก พูดด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเขาตายอเล็กซ์เลียร์ทั้งหมดก็จะเป็นของนาย คงไม่มีเรื่องข้อตกลงนี้?”

จี้เจียจื้อเอนกายลงบนโซฟา พูดด้วยเสียงเบาๆ “ถ้าหากเขาตายอย่างมีเลศนัย พ่อคนหนึ่งแหละที่จะสงสัยผม คนที่คุกคามผมก็คือลูกที่อยู่ในท้องของถังซิน”

“คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะจัดการให้เรียบร้อย” กาวเหม่ยซีโผเข้าไปโอบกอดที่คอของเขา จูบเขาและแนบชิดไปกับเขา

“ไซเลส์ คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม?”

“ผมยังมีงานที่ต้องจัดการอีกเยอะ” จี้เจียจื้อยิ้มหัวเราะเบาๆ มือลูบคลำจากเอวด้านหลังขึ้นไปเรื่อยๆ “แต่ว่าถ้าหากคุณสามารถอยู่กับผมได้ ผมก็ไม่ไปแล้ว”

“………”

……………

เมื่อคืนวานถังซินได้หกล้มขณะอาบน้ำ ไม่ทันระวังจึงทำให้เท้าเคล็ด

พ่นยาแล้วแต่ก็ทำให้เธอเจ็บจนนอนพลิกไปพลิกมาตลอดทั้งคืน

เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เธอจึงรีบเก็บของแล้วไปที่สนามบิน หลังจากที่เข้าไปในห้องวีไอพีก็ยังคงไร้ชีวิตชีวา

ถังซินจึงพูดกับพนักงานต้อนรับให้หาโซฟาให้ตัวหนึ่ง เธออยากที่จะพักผ่อนสักครู่

นอนหลับไปสักครู่ เธอรู้สึกว่ามีคนมาตบที่ไหล่ และพูดข้างหูด้วยเสียงที่เคร่งขรึม

“ถังซิน ขึ้นเครื่องได้แล้ว”

“รอสักครู่” ถังซินปัดมือเขาออก พูดตอบไปอย่างไม่ชัด “ให้ฉันได้งีบหลับอีกสักครู่”

“คุณจะไปทำงานที่แม่น้ำหลีเจียงเหรอ?”

“………”มู่เฉินหย่วนแสดงออกเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไม่เข้าใจว่าหลังจากที่ถังซินกลับมาจากต่างประเทศแล้ว ทำไมสมองถึงได้เปลี่ยนเป็นปัญญาอ่อนขนาดนี้

เขาเอ่ยถาม “เรื่องการประชุมเมื่อวานเย็นคุณลืมแล้วเหรอ?”

“บริษัทมู่ซื่อประชุมแล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน” ถังซินยังไม่แสดงปฏิกิริยาออกมา

เมื่อเห็นบนโต๊ะเล็กๆของชายหนุ่มมีอาหารว่างหลายอย่างวางอยู่ จึงรู้สึกหิวเล็กน้อย จึงยื่นมือไปหยิบเค้กม้วน

มู่เฉินหย่วนมองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ฉันหิวแล้ว อีกสักครู่ให้พนักงานต้อนรับเอามาคืนคุณเยอะหน่อย” ในขณะที่กินอยู่ถังซินจึงพูดออกมาอย่างไม่ชัด “คุณอย่ามองฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่คนขี้ขโมยนะ”

“ถังซิน ทำไมเธอถึงไปแม่น้ำหลีเจียง”

ถังซินเอ่ยตอบ “ไปถ่ายหนังสั้นโฆษณาสินค้าตัวใหม่ของบริษัทเหอซ่ง! หาคนไม่ได้ มีเพียงฉันที่สามารถไปได้……”

ในขณะที่พูดเธอจึงนึกเรื่องบางอย่างออก

เมื่อวานเย็นเธอรีบกลับไปประชุมที่บริษัทเหอซ่ง ได้รายงานเรื่องสินค้าใหม่กับมู่เฉินหย่วน

เธอพยายามอธิบายเรื่องเงินทุนงบประมาณไม่พอ หานักแสดงที่เหมาะสมไม่ได้ มีเพียงเธอที่สามารถแสดงได้และแสดงคู่กับนักแสดงชายที่มีชื่อเสียงไม่ดังมาก หนังสั้นโฆษณาที่ถ่ายออกมาจะต้องดีอย่างแน่นอน

เธอมั่นใจในบทและผู้กำกับ เสื้อผ้าเครื่องสำอางล้วนแล้วแต่มาจากสินค้าที่มีราคาสูง

แต่มู่เฉินหย่วนกลับไม่เห็นด้วยกับความคิดของเธอ บอกว่าเธอไม่ให้เกียรติบริษัทมู่ซื่อ ไม่ให้เกียรติต่อความร่วมมือระหว่างพวกเขา และยังบอกอีกว่าก่อนหน้านี้นักแสดงชายคนนั้นมีข่าวฉาว ถ้าหากสินค้าใหม่โฆษณาออกไป ในอินเตอร์เน็ตขุดคุ้ยเรื่องฉาวของนักแสดงชายออกมา การโฆษณาก็จบเห่แล้ว

ถังซินยุ่งกับเรื่องนี้อยู่นาน เดิมทีก็เหนื่อยแล้ว นักแสดงนำหญิงที่เลือกมาก็โก่งราคาสูง ทำให้เธอต้องแสดงเอง

ครั้งนี้มู่เฉินหย่วนโมโหเธออีกครั้ง ทำให้เธออารมณ์เสียเช่นกัน

เธอทะเลาะกับมู่เฉินหย่วนต่อหน้ากลุ่มคนในห้องประชุม ทะเลาะจนสุดท้ายพูดให้มู่เฉินหย่วนอย่าทำรังเกียจคนอื่น ถ้ามีความสามารถก็ไปแสดงเอง

ในตอนนั้นชายหนุ่มเงียบไปสักครู่ จากนั้นจึงพูดออกมา “ได้ ฉันแสดงเอง”