รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 47

ตอนที่47 ไม่แปลกใจเลยที่นายไม่มีแฟนสักที

กวนชิงเฟิงแสยะปากยิ้ม “รู้แล้ว ถ้าพี่ไม่อยากแต่งงานอีกก็ไม่เป็นไร ต่อไปผมจะหาเงินมาดูแลพี่เอง!”

“เรียนหนังสือให้จบก่อนแล้วค่อยมาพูด”เพราะการที่มีน้องชายที่เข้าใจ ในใจถังซินก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา“ไป พี่จะเลือกเสื้อสูทให้เธออีกสักสองชุด ยังไงที่โรงเรียนก็คงมีกิจกรรมให้ต้องได้ใช้อยู่แล้ว”

สองพี่น้องคุยไปพลางเดินไปพลาง ก็เดินเข้าไปในร้านขายเสื้อสูทเฉพาะ Character ซึ่งร้าน Characterเป็นร้านเสื้อสูทที่สืบทอดต่อมาเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งทศวรรษ ต่อมาก็ถูกตระกูลมู่ซื้อธุรกิจไปและได้ประสบความสำเร็จในการเข้าไปเป็นหนึ่งในแบรนด์ชั้นนำระดับสากล และยังเป็นเป็นเสื้อสูทที่ได้รับความนิยมเป็นอย่างมากมาตลอด

“นี่ ถ้าคุณไม่ซื้อก็ไม่ต้องมาจับ ถ้าเกิดสกปรกจะทำยังไง？”

“คุณลุง ดูยังไงคุณก็ไม่เหาะกับเสื้อสูท คุณรีบออกไปจะดีกว่า ลงไปดูร้านข้างล่างตึกไป”

ถังซินที่เพิ่งจะพากวนชิงเฟิงเดินเข้ามาที่ร้านเสื้อสูท ก็ได้ยินเสียงบ่นของพนักงานเข้า เมื่อมองไปตามเสียง ถังซินก็เห็นคุณลุงที่สวมเสื้อผ้าธรรมดาคนหนึ่งยืนอยู่หน้าราวเสื้อสูท เหมือนว่ากำลังเลือกเสื้อสูทอยู่ พนักงานที่อยู่ข้างๆพูดไม่หยุด บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เมื่อพนักงานเห็นคุณลุงยื่นมือขึ้นไปจับเสื้อสูทก็ชักสีหน้าแล้วใช้มือกระชากลงมาอย่างแรง และพูดว่า“ก็บอกว่าไม่ต้องจับไง ถ้าคุณจับพวกเราจะขายยังไงล่ะ”

กวนชิงเฟิงคว่ำปากลง เอือมระอาเป็นอย่างมาก“ก็แค่พนักงานขายเสื้อเอง ทำไมถึงยโสแบบนี้”

“ทนดูไม่ได้ใช่ไหม ？”ถังซินหันหน้าไปมองกวนชิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า“พี่ก็ทนดูไม่ได้”พูดเสร็จถังซินก็เดินมุ่งตรงไปยังทางนั้น หยิบเสื้อสูทลงมาจากไม้แขวนลงมาหนึ่งตัวล้วพูดขึ้นว่า“คุณภาพไม่เร็วเลยนิ”และยังเอาเสื้อสูทมาลองทาบลงบนตัวของกวนชิงเฟิงอีกสองสามที

พนักงานคนนั้นเมื่อเห็นถุงช้อปปิ้งบนมือของพวกเขา ตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที แล้วใช้ใบหน้าที่ประจบสอพลอเข้ามาใกล้พวกเธอแล้วพูดขึ้นว่า“แน่นอนอยู่แล้วครับ วัตถุดิบทั้งหมดล้วนนำเข้ามาจากประเทศอิตาลีทั้งนั้น ล้วนเป็นงานเย็บฝีมือหมด รสนิยมคุณดีจริงๆ”

“แฟนของคุณก็หล่อมาก เสื้อผ้าพวกนี้เขาสามารถลองได้ทั้งหมดเลย”พนักงานยังหยิบเสื้อผ้าสองสามชุดจากชั้นวางสินค้าลงมาส่งให้กับถังซินแล้วปากก็พูดชมกวนชิงเฟิง

“อืม ใช่ได้หมดเลย”ถังซิงแกล้งทำท่าเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่สักพัก “ก็ได้ เอาไปห่อให้ฉันให้หมด”

“ห่อทั้งหมด？”เสื้อสูทตัวล่ะหลายหมื่น ลูกค้าท่านนี้เอาหมดทั้งสีห้าชุด ทำให้พนักงานถึงกับมึนงงจากนั้นรอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าพนักงานก็กว้างขึ้นกว่าเดิม ถือเสื้อสูทกำลังจะไปห่อ

“เดี๋ยวก่อน”ถังซินเรียกพนักงานให้หยุดลง ยิ้มแล้วพูดว่า“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าฉันคนนี้เป็นคนที่รักความสะอาด เสื้อผ้าพวกนี้คุณแตะมันแล้ว ฉันไม่เอาแล้ว”

พนักงานหน้าเสียงขึ้นมาอย่างฉับพลัน พูดว่า“คุณ นี่คือ……”

“ฉันทำไม?”ถังซินถามกลับ “คนเขาอุส่าห์มาดูเสื้อสูทร้านพวกคุณก็นับว่าเป็นเกียรติแล้ว แล้วดูคุณทำหน้าอะไร? คิดว่าคนเขาไม่มีปัญญาซื้อเหรอ? ”

“คุณลุง พวกเราไปกันเถอะ!”ถังซินเดินเข้าไปจูงมือคุณลุงคนนั้นแล้วพูดอย่างสดใสว่า“บนชั้นนี้ยังมีร้านเสื้อสูทอยู่อีกตั้งกี่ร้าน ไม่จำเป็นต้องมาทนดูสีหน้าคนอื่นที่นี่หรอกคะ”

คุณลุงสวมเสื้อผ้าที่ดูธรรมดา แต่ท่าทางนั้นดูใจดี ท่าท่าไม่สนใจอะไรเลยตั้งแต่ต้นจนจบ เขาเพียงใช้สายตาที่เฉียบคมมองมาทางถังซินเท่านั้น พยักหน้าแล้วพูดว่า“ได้”

จากนั้นทั้งสามคนก็เดินจากร้านเสื้อสูทนี้ไป

ถังซินถามขึ้นว่า“คุณจะเลือกเสื้อสูทไปมอบให้ใครคะ?”

“มอบให้ลูกชายฉันเอง”คุณลุงยิ้มแล้วพูดว่า“ใกล้จะถึงวันเกิดลูกชายฉันแล้ว อยากมอบของขวัญให้เขาชิ้นหนึ่ง แต่ฉันกลับนึกวันเกิดเขาไม่ออก เลยคิดว่าจะมอบเนกไทให้เป็นของขวัญ แม่หนูช่วยฉันเลือกหน่อยได้ไหม?”

“ได้สิค่ะ ยังไงหนูก็จะซื้อเสื้อสูทให้น้องชายอยู่แล้ว”

ถังซินและพวกเดินเข้าไปในร้าน Armani ที่ขายเสื้อสูทเฉพาะ หลังจากที่บอกไซส์เสื้อของกวนชิงเฟิงกับพนักงานแล้ว ถือโอกาสตอนที่กวนชิงเฟิงไปลองเสื้อผ้าก็มาช่วยคุณลุงเลือกเนกไท

“คุณลุงคะ โดยปกติลูกชายลุงชอบใส่เสื้อผ้าสีอะไรคะ?”

“น่าจะสีดำเป็นส่วนใหญ่นะ”คุณลุงพูด “เขาเป็นคนช่างเลือก ไม่ชอบสีที่ฉูดฉาดเกินไป”

ถังซินมองดูเนกไทที่อยู่ในลิ้นชัก สักพักก็เลือกเนกไทสองเส้นออกมาแล้วพูดว่า“คุณลุงว่าพอได้ไหมคะ”

คุณท่าน ทำร้ายกันเกินไปแล้วนะ

………………..

ระหว่างทางกลับบ้าน ขณะที่กำลังจะผ่านร้านขายรองเท้าแบรนด์แอร์จอร์แดน ถังซินก็ลากกวนชิงเฟิงไปซื้อรองเท้าอีกสองสามคู่ “รองเท้าห้ามใส่ของคนอื่นเด็ดขาด ยังไงคนเขาต้องมีกลิ่นเท้าแน่นอน เดี๋ยวจะติดเอาได้”

กวนชิงเฟิงมองถังซินด้วยสายตาคลุมเครือ

โชคดีที่ถังซินไม่รู้ว่า“อุปกรณ์ติดตั้ง”มันคืออะไร ไม่งั้นเธอคงกลัวแย่แน่นอน

ถังซินและกวนชิงเฟิงถือของเต็มไม้เต็มมือมาถึงบ้านที่แม่ถังอยู่

ในตอนแรกที่แม่ถังเห็นกวนชิงเฟิงนั้นก็ตกใจเป็นอย่างมากกับรูปร่างของเขา ดึงเขามานั่งคุยเป็นครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็ไปวุ่นที่ห้องครัวต่อ กวนชิงเฟิงจะลงมือทำอาหาร แม่ถังก็บอกว่าเกะกะตัวเอง

“ให้แม่ทำเถอะ” ถังซิงหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมากัดหนึ่งลูกแล้วพูดว่า“แม่จะได้ทำอาหารสองสามอย่างก็แค่ตอนที่เราอยู่แหละ ปกติทำกินเองก็แค่จานเดียว”

กวนชิงเฟิงรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย แล้วพูดว่า“จากนี้ผมจะพยายามกลับมาบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนแม่ล่ะกัน”

“ไม่ต้องๆ แค่นายตั้งใจเรียนก็พอแล้ว”ถังซินพูด เธอไม่อยากให้การที่เขากลับมาบ้านบ่อยๆส่งผลให้เขาเสียเวลาเรียน“ถ้าฉันกับหลิงเอ่อว่างเมื่อไรจะกลับมาดูแลแม่เอง ไม่ต้องให้นายมากังวล”

กวนชิงเฟิงส่งเสียง อืม ครั้งหนึ่ง เหมือนคิดอะไรได้ ก็ควักแหวนวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ส่งให้ถังซินและพูดว่า“พี่ อันนี้ผมเป็นคนออกแบบขึ้นมาเอง ข้างในจะมีระบบบอกตำแหน่งอยู่”

วัตถุดิบที่ใช้ทำแหวนเป็นวัตถุดิบที่ธรรมดามาก เป็นแหวนสีดำบางๆวงหนึ่ง และไม่มีการตกแต่งอะไร

“เคาะหนึ่งครั้งคือเปิดระบบ เคาะสองครั้งคือปิด”กวนชิงเฟิงเคาะลงบนแหวนครั้งหนึ่ง แหวนวงสีดำก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเข็มทันที เหมือนกับเป็นการเรืองแสงอย่างงั้น “ตอนพี่เจอเรื่องอันตราย พี่ก็เคาะมัน ทางผมก็จะได้รับสัญญาณ จากนั้นผมก็จะรีบไปช่วยพี่ทันที”