รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 475

บทที่ 475 งั้นเธอกับลูกจะทำอย่างไร

ถังซินยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งผู้ชายสองคนเดินออกมาจากห้องผ่าตัด ตะโกนเรียกเธอ เธอถึงได้สติ

มองเห็นทั้งสองจมูกบวมช้ำ เดาว่าลูกน้องของมู่เฉินหย่วนคงลงมือค่อนข้างหนัก

“ขอโทษที่ทำให้ทั้งสองคนต้องเจ็บตัว”

ถังซินให้ค่าจ้างทั้งสองคนเพิ่มเป็นสองเท่า เธอพูดว่าหมดเรื่องแล้ว จึงไล่พวกเขาไป ส่วนตนเองก็กลับออกไปเช่นกัน

เธอกลับไปที่ทำงานเพื่อจัดการเรื่องราว

รอจึงถึงเวลาห้าโมงเย็น จึงขับรถออกไปที่หมู่บ้านของมู่เฉินหย่วน แต่เธอไม่ลงจากรถ

ถังซินโทรศัพท์หาฉางผิง：“ฉางผิง เก็บของเธอให้เรียบร้อย ป้ารอเธออยู่ที่ประตูทางเข้าหมู่บ้าน”

ฉางผิงไม่ได้ถามอะไร ตอบตกลงอย่างเชื่อฟัง

ไม่กี่นาทีต่อมา ถังซินที่กำลังรออยู่ในรถ มองเห็นจากไกลๆว่าฉางผิงกำลังลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากหมู่บ้าน สุนัขสายพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดสะบัดหางเดินตามอยู่ข้างหลังเขา

ถังซินลงจากรถ รับกระเป๋าเดินทางของเขาวางไว้ด้านหลัง

ก้มลงไปมองสุนัขสายพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดของฉางผิงใกล้ๆ ถังซินพูดว่า：“มันไปกับพวกเราไม่ได้”

“ทำไมครับ？”ฉางผิงต้องการพาสุนัขตัวนี้ไปด้วย เขาอ้อนวอน“ป้าครับ ให้มันไปกับพวกเราได้ไหม มันอยู่กับอาคนที่สองไม่มีคนพาไปเดินเล่น น่าสงสารมากๆเลย”

ถังซินใจอ่อนขึ้นมานิดหน่อย แต่สุดท้ายกลับต้องกัดฟันพูด“ไม่ได้ นี่เป็นสุนัขของอาคนที่สองของเธอ พามันกลับไปส่งซะ”

“คุณป้าครับ……”

“ขืนเธอยังพูดอีก ป้าจะไม่พาเธอไปด้วย”

เห็นถังซินสีหน้าเย็นชา ไม่ต้องการเจรจาต่อรองด้วยแม้แต่นิดเดียว ฉางผิงคอตก เดินจูงสนัขกลับไป

ผ่านไปสักพัก เขาเดินคอตกกลับมา

ถังซินขับรถพาเขากลับไปอพาร์ทเม้นท์

เธอพูดกับหลี่ซูเจ๋ไว้ก่อนหน้านี้ ให้ฉางผิงพักห้องที่อยู่ถัดไป ซึ่งหลี่ซูเจ๋ก็เห็นด้วย

หลังจากวางของเรียบร้อย ถังซินพาฉางผิงไปหาจู่ซือซือ

ป้าหลินเพิ่งจะซื้อผักกลับมาเพื่อเตรียมทำอาหารเย็น เมื่อเปิดประตูเธอถึงกับตกตะลึง เมื่อมองเห็นถังซินพาเด็กมาด้วย“คุณถัง เด็กคนนี้คือ……”

ถังซินตอบ“ลูกของเพื่อนฉันเอง เขาพักกับฉันชั่วคราว หลังจากนี้อาจจะมาที่นี้บ่อยๆ ฝากดูแลด้วยนะคะ”

ฉางผิงทักทายป้าหลินด้วยความน่าเอ็นดู“สวัสดีครับป้าหลิน ผมชื่อฉางผิง”

“น่าเอ็นดูจริงๆ”ป้าหลินลูบหัวของเขา“เข้ามาสิ พวกเธออยากกินอะไรกันจ๊ะ？”

“ไม่เป็นไรค่ะ ป้ากลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะทำข้าวเย็นเอง”

“ได้ งั้นป้ากลับก่อนนะ”

ถังซินมาที่นี้บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่กลับมาตนเองจะลงมือทำอาหารให้จู่ซือซือและคนอื่นรับประทาน ป้าหลินก็คุ้นเคยที่เป็นแบบนี้ จึงพูดกับเธอว่าในครัวมีต้มซุปนกพิราบ จากนั้นจึงกลับไป

หลี่ซูเจ๋ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากห้องนอน“ซินซิน ที่บริษัทไม่ยุ่งหรอ？”

หลังจากเปลี่ยนสภาพแวดล้อม เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของหลี่ซูเจ๋เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น อาการแพ้ท้องไม่รุนแรง ภายในระยะเวลาสั้นๆ ใบหน้าเริ่มอวบขึ้นจนราศีจับ

“ไม่ยุ่ง ฉันไปรับฉางผิงมาแล้ว”

ถังซินตอบ จากนั้นดึงฉางผิงเข้ามาหา“ป้าจะแนะนำให้รู้จัก นี่คือคุณป้าหลี่ซูเจ๋ เธอกำลังท้อง เตรียมตัวคลอดอยู่ที่นี้ เรื่องของนี้ ห้ามบอกใครเด็ดขาด รวมถึงลุงทุกคน”

“ครับ ผมเข้าใจแล้ว！”ฉางผิงพยักหน้า ทักทายหลี่ซูเจ๋เสียงดังฟังชัด“คุณป้า ไหนบอกว่าอาเล็กพักอยู่ที่นี้？ทำไมไม่เห็นคุณอา？”

หลี่ซูเจ๋ยิ้ม“เธอกำลังหลับ รอเธอตื่นค่อยว่ากัน”

“นอนตั้งแต่เที่ยงจนถึงตอนนี้？”ถังซินถามอย่างกังวล“เธอไม่สบายหรือเปล่า？”

“เมื่อคืนเธอลากฉันไปดูหนังสยองขวัญจนตกใจ”หลี่ซูเจ๋ใบหน้าจนปัญญา“ช่วงฟ้าสางฉันตื่นขึ้นมา พบว่าเธอยังนั่งเล่นweiboจนถึงเช้า หลังจากกินข้าวกลางวัน เธอกลับเข้าห้องนอนจนถึงตอนนี้”

ถังซินไร้คำพูด“ทำไมไม่ห้ามเธอ แถมยังดูเป็นเพื่อนกันอีก？เธอกำลังท้องกำลังไส้ เธอไม่กลัวหรือไง？”

“ฉันอย่างดูจริงๆ ขออนุญาตตัวเองแล้ว”ถังซินยักไหล่“ฉันไม่ตกใจกับภาพซอมบี้”

“อย่าพูดขอโทษเลย มันไม่ใช่ความผิดของเธอ”ถังซินยิ้ม“ฉันเพียงแค่อยากบอกกับเธอว่า เขาสามารถวางแผนบังคับให้ฉันไปทำแท้ง จิตใจโหดเหี้ยมแบบนี้ เขาจะยังคิดถึงฉันอยู่หรอ？”

“งั้นเธอกับลูกจะทำอย่างไร？”

“ฉันจะเลี้ยงลูกเอง”ถังซินก้มลงไปมองท้องที่นูนออกมานิดๆอย่างอ่อนโยน“รอผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทเรียบร้อบ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จฉันก็จะไปต่างประเทศ”

หลี่ซูเจ๋ถาม“ไปกับหลินเฉิงจี๋หรอ？”

ถังซินทำท่าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ สักพักเธอจึงตอบว่า“เขายุ่งมาก ฉันก็อยากใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่า”

หลี่ซูเจ๋ไม่ได้ถามต่อ“เอาตามที่เธอตัดสินใจเลย”

“รอเด็กทารกเริ่มทรงตัว ฉันค่อยแอบส่งเธอไปต่างประเทศ”ถังซินพูด“ฉันหาคนทำหนังสือเดินทางได้แล้ว ขืนซ่อนตัวอยู่แบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องหาเจอ”

“อื้ม ตามนั้น”

มีคนมาเป็นลูกมือ อาหารเย็นจึงทำเสร็จอย่างรวดเร็ว

ถังซินนำอาหารไปวางบนโต๊ะ ตะโกนเรียกฉางผิงมากินข้าว เธอสังเกตเห็นประตูห้องนอนของจู่ซือซือยังคงปิดสนิท จึงเดินไปเคาะเรียก

“ซือซือ ได้เวลากินข้าวเย็นแล้ว”

ตะโกนเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่มีเสียงขานรับ ถังซินจึงบิดประตูเข้าไป

ม่านบังแดดถูกดึงมาปิดไว้ครึ่งหนึ่ง แสงไฟมืดสลัว

เธอเดินเข้าไป เห็นจู่ซือซือยังคงนอนหลับ ไปพร้อมกับขมวดคิ้ว ดุเหมือนจะนอนหลับไม่สนิท

“ซือซือ”ถังซินตบหน้าเธอเบาๆ

“อย่าไป……”จู่ซือซือเอียงคอส่งเสียงออกมา น้ำตาไหลออกมาบนใบหน้า“อย่าไป……”

ถังซินเข้าใจว่าเธอฝันร้าย จึงอยากปลุกเธอให้ตื่น จู่ซือซือที่กำลังฝันร้ายร้องไห้โฮขึ้นมาอย่างกระทันหัน เธอหลับตาสนิท น้ำตาไหลออกมาสองข้างไม่ยอมหยุด

“อย่าไปนะ……กลับมา……”

เธอร้องไห้ใจแทบขาด สองมือไขว่คว้าไปในอากาศ เหมือนอยากจะคว้าอะไรสักอย่าง“ขอร้อง อย่าไป……”