รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 477

บทที่ 477 ทำไมเขาโหดร้ายเช่นนี้

หลังจากกดรีเฟรชนักครั้งไม่ถ้วน ในที่สุดเธอก็พบอีเมลเข้ามาใหม่

แต่อีเมลมีขนาดใหญ่มาก ไม่สามารถดูออนไลน์ได้

ถังซินใช้เวลาไม่กี่นาทีปรับความถี่ของเสียงและปรับคุณภาพของเสียง

ในช่วงเริ่มต้นมีเพียงเสียงฝีเท้าเท่านั้น หลังจากนั้นปรากฏเสียงอย่างอื่นตามมา เหมือนกับมีคนกำลังดูทีวี

ถังซินเร่งความเร็ว

หลังจากฟังได้สักพัก เหมือนกับมีคนเปิดประตูเข้ามา เธอจึงเลิกเร่งความเร็ว

“จู่จู่ พี่เฉินซื้อสตรอเบอร์รี่ครีมและเชอร์รี่ให้มาให้”ได้ยินเสียงผู้ชายดังออกมา และยังมีเสียงฝีเท้า

“พี่จะเอาไปล้างในห้องครัว แล้วจะมาดูทีวีเป็นเพื่อนเธอดีไหม？”

จู่ซือซือส่งเสียงเห็นด้วย

หลังจากถังซินฟังไปได้ไม่กี่ประโยค ดูจากท่าทีของจู่ซือซือ เดาว่าน่าจะเป็นช่วงเวลาที่มู่เฉินหย่วนพาจู่ซือซือกลับมาจากประเทศ Y

ทำไมในตอนนั้น คนของจงเซิงถึงติดตั้งเครื่องดักฟังในที่พักของจู่ซือซือ

เธอไม่ได้คิดสืบสาวเรื่องราว ตอนนี้เธอเพียงถือโทรศัพท์มือถือแน่นเอาไว้ข้างหู ฟังอย่างเงียบๆ

ได้ยินมู่เฉินหย่วนพูดคุยกับจู่ซือซืออย่างอ่อนโยน แต่ไม่ว่าเขาจะพูดเรื่องอะไร จู่ซือซือจะตอบแค่เพียง‘ อือ’

ถังซินสามารถรับรู้ได้ว่าตอนนั้นมู่เฉินหย่วนจะรู้สึกเจ็บปวดเพียงไหน

เธอก็รู้สึกเจ็บปวดเช่นกัน จึงเร่งความเร็วขึ้นอีกครั้ง

ผ่านไปสักพัก ถังซินได้ยินเสียงกดออดที่ประตู และยังมีเสียงของเย่นจิ่งเหนียนและลู่เหวินซู

หลังจากทุกคนต่างพูดคุยกันไม่กี่ประโยค

เย่นจิ่งเหนียนพูดขึ้นมาอย่างกระทันหัน：“พี่ชายสอง พากวนชิงเฟิงมาเถอะ ก่อนหน้านี้ให้ซือซือดูภาพของกวนชิงเฟิง พี่ก็ดูออกว่าเธออยากเจอกวนชิงเฟิงมากแค่ไหน……”

“ไม่ได้！ น้องสาวของฉัน อย่าให้คนนอกเข้ามาทำให้วุ่นวาย！”

“……”

“พี่ชายสอง คุณถังโทรศัพท์มาหาฉัน เธออยากช่วยหลินเฉิงจี๋……แต่นักการเมืองที่ต้องการเข้าร่วม party ต้องลงนามในเอกสาร พอดีบังเอิญว่าฉันมีใบรายชื่อนั้น”

มู่เฉินหย่วนพูดเบาๆ：“เธอกับฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกันตั้งนานแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามความรู้สึกของฉันหรอก”

“……”

ผ่านไปสักพัก มู่เฉินหย่วนถามเย่นจิ่งเหนียนขึ้นมาอีกครั้ง“party จัดเมื่อไหร่？”

“อีกสองเดือนหลังจากนี้”

ฝ่ายชายมีท่าทีเย็นชา“ส่งรายละเอียดเรื่องเวลาและสถานที่ให้กวนชิงเฟิง”

พี่ชายสอง ประเทศ Y คือศูนย์บังคับบัญชาการใหญ่ของจี้เจียจื้อ เขาจะโดนจับตัวได้ ถึงตอนนั้นคงไม่ได้อะไรสักอย่าง

“……”

“เอาน่า！กลับไปได้ไม่เป็นไร！”

เมื่อถึงประโยคนี้ เทปบันทึกเสียงก็สิ้นสุดลง ไม่มีเสียงใดๆอีกแล้ว ส่วนถังซินกำลังตกใจตาค้าง เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ

เธอเพิ่งเข้าใจ ว่าทำไมภายในระยะเวลาสั้นๆ กวนชิงเฟิงถึงสืบหาที่อยู่ของจี้เจียจื้อได้ชัดเจน และทำไมถึงสามารถดักซุ่มเพื่อรอโจมตีบนตึกสูง ลงมือยิงจี้เจียจื้อ

ที่แท้เรื่องเหล่านี้มู่เฉินหย่วนเป็นคนบอกเขา！

ทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือสั่นสองครั้ง

ถังซินกดอ่านข้อความวีแชท พบว่าจงเซิงส่งรูปมา เธอรู้สึกกดดันจนสมองแทบระเบิดออก

หยกเจ้าแม่กวนอิมในภาพมีรอยเลือด

เธอนำมาจากวัดเพื่อมอบให้กวนชิงเฟิง คิดไม่ถึงว่าผ่านไปหลายสิบปี เธอยังคงจำหยกนี้ได้

ผู้ชายคนนั้นคิดไม่ถึงว่า คิดไม่ถึงว่า……

ถังซินมองภาพหยก มือไม้อ่อน คล้ายกับจะเป็นลม

เรื่องของซือซือ เป็นความผิดพลาดของเธอ เธอรู้สึกผิดต่อซือซือ แต่มู่เฉินหย่วนทำไมถึงดึงน้องชายของเธอเข้ามา ปล่อยให้เขาแก้แค้นจี้เจียจื้อคนเดียว？

ทำไมเขาถึงโหดร้ายอย่างนี้！

นึกถึงจิตใจที่เหี้ยมเกรียมของฝ่ายชาย ทันใดนั้นถังซินรู้สึกโศกเศร้าสุดขีด

เธอใช้มือพยุงร่างกายไว้กับกำแพง ร่างกายโรยริน ล้มกระแทกลงบนพื้น

คนที่กำลังรับประทานอาหารต่างพากันตกใจ

เมื่อได้ยิน สายตาของหลี่ซูเจ๋ลดต่ำลง เธอจิบปากจิบคอพูด：“ ทำอาหารก็ไม่ได้ยาก ศึกษาเรียนรู้บ่อยก็ทำเป็นแล้ว เอาล่ะ เธอนอนพักสักหน่อย รอฉันเรียกกินข้าว”

หลี่ซูเจ๋เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ในใจของถังซินมีเรื่องราวมากมาย เธอนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาบนเตียง

ในสมองเอาแต่นึกถึงภาพหยกเปื้อนเลือดไม่รู้จักจบสิ้น

เธอบอกตนเองหลายต่อหลายครั้ง：น้องชายของตนเองฉลาดขนาดนั้น ไม่มีทางตายได้ ในระหว่างทางที่เขาหลบหนีอาจจะทำหยกหล่นหายจนไปเปรอะเลือดของคนอื่น

แต่เพียงแค่ปลอบใจตนเอง เธอยังคงอดไม่ไหวร้องไห้ออกมา กลัวตนเองจะเห็นความจริงที่โหดร้าย

ถังซินหลับไม่ลง เปิดประตูห้องนอนเดินออกไป

เธอได้ยินเสียงจู่ซือซือพูดอย่างรางเลือน น้ำเสียงมีความโมโห：“พี่เฉินทำมากเกินไปแล้ว ทำไมเขาทำเป็นแบบนี้ ฉันขอตัดขาดความเป็นพี่เป็นน้องกับเขา！”

“เธอระวังหน่อย ซินซินนอนหลับอยู่ข้างใน”หลี่ซูเจ๋พูด“อยากปลุกเธอขึ้นมาหรือไง？”

“พี่ถังซินไม่ได้ยินหรอก……”จู่ซือซือกระซิบ เธอลดความดังของเสียงลงมา

หลี่ซูเจ๋พูด“เรื่องนี้เธอก็อย่ายุ่ง ถึงอย่างไรซินซินกับประธานมู่ก็เลิกกันแล้ว ประธานมู่จะมีชีวิตอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวกับซินซิน เข้าใจไหม？”

จู่ซือซือจิ้มโทรศัพท์มือถือ พูดอย่างรังเกียจ“แต่พี่เฉินตาบอดจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นสวยไม่ได้ครึ่งของพี่ถังซิน！”

“ระวังคำพูดหน่อย！ ข่าวนี้อย่าให้ถังซินเห็นเด็ดขาด”

ในระหว่างที่พวกเธอคุยกัน ถังซินก็เดินเข้ามา“คุยอะไรกัน ไม่อยากให้ฉันดูข่าวอะไรหรอ？”

จู่ซือซือหันกลับมา มองเห็นถังซินเดินเข้ามา เธอนิ่งไปทันที รีบเอาโทรศัพท์มือถือซ่อนไว้ข้างหลัง“ก็แค่ข่าวไร้สาระแค่นั้นเอง！”

“ขอดูหน่อย”ถังซินยื่นมือขอโทรศัพท์มือถือจากเธอ

“อย่าเลยน่า”จู่ซือซือถอยหลังสองก้าว พูดอย่างอ้ำอึ้งอยู่ในปาก“ไม่มีอะไรน่าดูจริงๆ……”

ถังซินมองเห็นหน้าจอมือถือของเธอยังสว่าง จึงก้าวเข้าไปหาสองก้าว

อาศัยจังหวะที่จู่ซือซือไม่ทันระวัง แย่งโทรศัพท์มือถือของเธอมา

เพียงแค่กวาดตามองหน้าจอ รูม่านตาดำของถังซินก็หดลงฉับพลัน

***************

ผู้อ่านที่รักทุกคนค่ะ เรื่อวนี้ผู้แต่งกำลังเขียนอยู่ค่ะ เวลาอัพเดทตอนใหม่ไม่แน่ค่ะ รบกวนอดใจรอนะคะ ขอขอบคุณสำหรับการสนับสนุนและความเข้าใจของคุณค่ะ