รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 491

บทที่491 เขาจะต้องไม่เป็นอะไร

เสียงของหล่อนสั่น พูดไม่รู้เรื่อง

ถังซินตระหนักได้ว่าท่าทางไม่ดี สนใจอะไรต่อไม่ได้แล้ว จึงรีบไปหาหมอแล้วก็ตะโกนออกมาเสียงดัง

“หมอคะ！หมอคะ！”

พยาบาลคนนั้นก็รู้ทันทีว่าเกิดเรื่องขึ้น ออกไปอย่างเงียบๆ

หมอสองสามคนรีบเข้ามาในห้องแล้วก็ปฐมพยาบาลให้ลุงบนเตียง

ถังซินกับจู่ซือซือรออยู่ด้านนอก

หล่อนสั่นไปทั้งตัว สงบลงไม่ได้

นี่คือคนในครอบครัวคนเดียวของสาวสวย ถ้าเป็นอะไรไป หล่อนจะรับผิดชอบยังไงกับสาวสวย？

หลายนาทีต่อมา หมอก็หยุดปฐมพยาบาลให้ลุง

ถังซินได้ยินว่าหมอให้พยาบาลจำเวลาเสีย หล่อนตัวอ่อนพิงไปที่จู่ซือซือ หล่อนเห็นหมอเดินเข้ามาทางนี้ ในสมองว่างเปล่าไปหมด

หมอมองถังซินแล้วพูดอยู่สองประโยคด้วยใบหน้าสงสาร ส่ายหัวแล้วเดินออกไป

แปปนึงหมอและพยาบาลต่างออกมาจากในห้องผู้ป่วย

เหลือแค่ถังซินกับจู่ซือซือ แล้วก็ลุงที่สิ้นลมหายใจแล้วบนเตียง

ถังซินนิ่งอยู่นาน หล่อนจับมือของจู่ซือซือไว้แน่น ริมฝีปากสั่น“เมื่อกี้ หมอพูดอะไร？”

“พี่ถังซิน……”

“ลุงหลี่พักผ่อนอยู่หรือเปล่า？”ถังซินถามหล่อน“พรุ่งนี้ก็จะดีขึ้นแล้ว ใช่ไหม？”

จู่ซือซือพูดเสียงทุ้ม：“หมอบอกว่าขอโทษ พวกเขาทำสุดความสามารถแล้ว”

ถังซินเม้มปากแรงๆแล้วก็จับมือของจู่ซือซือไว้แน่น

ที่เบ้าตาก็มีน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาบนใบหน้าหล่อน

“ฉันจะบอกสาวสวยยังไง？”ถังซินร้องไห้โหยหวนอย่างใจสลาย“หล่อนช่วยฉันตั้งเยอะ ฉันกลับรักษาครอบครัวคนเดียวของหล่อนไว้ไม่ได้……ฉันไร้ ประโยชน์เสียจริง……”

หล่อนรักษาน้องชายไม่ได้ ทำให้น้องเสียที่ต่างประเทศ

มันห่างมานานแค่ไหนแล้ว แม้แต่ครอบครัวของเพื่อนรักยังดูแลไม่ได้

“โทษฉัน โทษฉันทั้งหมด！”ถังซินเอนไปที่จู่ซือซือแล้วร้องไห้อย่างเจ็บปวด“โทษฉันที่โง่ ถ้าฉันให้สาวสวยไปต่างประเทศตั้งนานแล้วก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

โทษตอนที่หล่อนไปแม่น้ำหลีเจียง กลายเป็นเพื่อนกันกับหลัวจื่อเว่ย ให้ตัวอย่างสินค้าตัวใหม่กับหล่อน

โทษหล่อนที่เอาซุปเป็ดที่มีปัญหาไปให้หลัวจื่อเว่ย ทำให้หล่อนเสียลูก ต้องแก้แค้นตัวเอง！

โทษหล่อน！

เรื่องเศร้าๆทั้งหมดนี้เป็นเพราะหล่อนทำ！

ถังซินร้องไห้จนมือไม้ของจู่ซือซือไม่หยุดปลอบหล่อน：“พี่ถังซิน นี่ไม่ใช่ความผิดของพี่ เป็นเพราะพยาบาลนั่นปากมาก ลุงหลี่ถูกกระตุ้นก็เลย……”

ถังซินบ่น：“ตอนที่ฉันกลับมาจากแม่น้ำหลีเจียง ควรจะรับของแล้วก็ไป ทำไมต้องอยู่ต่อ ……ทำไมฉันไร้ประโยชน์ขนาดนั้นนะ……”

“พี่ถังซิน อย่าแบบนี้สิ”ท่าทางของหล่อนที่อกสั่นขวัญหายแบบนี้ทำให้จู่ซือซือจะร้องไห้เช่นกัน

หล่อนคลำโทรศัพท์อยากโทรหามู่เฉินหย่วน แล้วก็มีสายเข้ามาพอดี

จู่ซือซือกดรับ“ฮัลโหล”

“สวัสดีค่ะ ฉันคือผู้ช่วยไอราของบริษัทเหอซ่ง”คนในสายพูดว่า“วันนี้ประธานถังไม่เข้าบริษัท มีอะไรให้โทรหาเบอร์นี้ ไม่ทราบว่าประธานถังอยู่ไหมคะ？”

จู่ซือซือคิดว่าท่าทางของถังซินคงคุยโทรศัพท์ไม่ได้แน่ๆก็ถาม：“คุณมีอะไรไหม？”

“คือแบบนี้ค่ะ เมื่อวานประธานถังบอกว่าหาโทรศัพท์ไม่เจอ แล้วฉันหาเจอที่ห้องน้ำค่ะ เลยอยากถามว่าประธานถังรีบใช้ไหมคะ ถ้ารีบฉันจะเอาไปให้หล่อน เพราะมีสายที่ไม่ได้รับอยู่สิบกว่าสายค่ะ”

“คุณส่งมาที่โรงพยาบาลของเมืองละกัน”

พอวางสาย จู่ซือซือก็โทรหามู่เฉินหย่วน

แต่ยังปิดเครื่องอยู่

จู่ซือซือโกรธจนกัดฟัน ในใจคิดว่าถ้าพี่เฉินเป็นแฟนตัวเองคงเลิกไปเป็นร้อยครั้งแล้ว

พอออกจากลิฟท์จู่ซือซือก็ตามถังซินไป ยังไงก็จะตามหล่อนไปด้วย

พอโทรติดถังซินก็ถามอย่างเสียงแหบๆว่า：“คุณโทรมาหาฉันหลายสายเลย มีอะไร？”

“คุณถัง เป็นอะไรไป？”

“ฉันไม่เป็นไร”

จงเซิงเงียบไปจากนั้นก็พูด：“คุณถัง ก่อนหน้านี้คุณชายทำพินัยกรรมไว้ ถ้าเกิดเขาเป็นอะไร ทรัพย์สินทั้งหมดของเขาจะตกที่ไปคุณ……”

“หมายความว่าไง？”ถังซินพูดตัดบท เกือบจะจับโทรศัพท์ไว้ไม่ได้“ทำไมจู่ๆถึงพูดล่ะ？หลินเฉิงจี๋ล่ะ？เขาอยู่ที่ไหน？”

“……”

“ฉันถามอยู่นะ！”จงเซิงไม่ตอบ ถังซินพูดอย่างโกรธๆ“เขาอยู่ไหน！”

“คุณชายไปเจรจาต่อรองกับจี้เจียจื้อ ต้องการศพของน้องชายคุณกลับ ให้ทั้งสองบริษัท จี้เจียจื้อให้เขากลับประเทศไปเอาด้วยตัวเอง”จงเซิงพูดเสียงทุ้มต่อไป“ระหว่างทางที่คุณชายกลับ เครื่องบินส่วนตัวหายไปครับ”

ถังซินเหมือนโดนตีหัวใส่

หล่อนเสียงสั่น：“เครื่องใหญ่ขนาดนั้นก็ต้องบินไปตามเส้นทางไม่ใช่เหรอ？บอกว่าหายก็หายเหรอ？คุณหาหรือยัง？”

จงเซิงพูด；“เส้นทางบินถูกคนเล่นสกปรกใส่ บนเครื่องมีคนของจี้เจียจื้อ……ผมหาที่ที่หาได้หาไปหมดแล้ว หาคุณชายไม่เจอคุณชายบอกแล้ว……”

“เขาจะต้องไม่เป็นอะไร！ไม่เป็นอะไร！”ถังซินตะโกนใส่เขา

หล่อนหลับตาลงพยายามให้ตัวเองใจเย็นลง

ตอนที่พูดเสียงก็สั่น：“คุณพาคนไปหา ไปตามเส้นทางที่เครื่องบินบินผ่าน ฉันก็จะหาคนช่วย เขาจะต้องไม่เป็นไร”

“พี่ถังซิน……”

ถังซินไม่รอเขาพูดอะไรอีก ตัดสายไปอย่างรีบร้อน ก้มลงร้องไห้ ที่พื้นเต็มไปด้วยน้ำตา

เรื่องที่เกิดวันนี้ทำให้หล่อนรับไม่ไหว เหนื่อยจริงๆ！

จู่ซือซือประคองหล่อนพูดอย่างเจ็บปวด：“พี่ถังซิน……”

“พี่ไม่เป็นไร”ถังซินยืนขึ้นมาเช็ดน้ำตา“พี่ร้องไห้ไม่ได้ ร้องไห้ไม่มีประโยชน์ ยังมีอีกหลายเรื่องที่รอพี่ไปจัดการ พี่จะเป็นไรไปไม่ได้”