รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 493

บทที่493 พูดมาก

คนรับใช้ผู้หญิงเห็นว่าถังซินจะพาออกไป ก็อยากเข้ามาแย่ง

คนเดียวไม่มีทางสู้สามคนได้ สุดท้ายก็ถูกจู่ซือซือมัดไว้ที่ห้องรับแขก

พอออกมาจากวัง ถังซินก็ขับรถไปสนามบินแล้วพูดกับซือซือ：“ซือซือ เธอรู้จักคนเยอะ ติดต่อกับคนที่สนามบิน เหมาลำพาสาวสวยไปต่างประเทศ”

“ไปต่างประเทศ？”หลี่ซูเจ๋นิ่งไปแล้วก็รีบพูด：“ฉันไปต่างประเทศไม่ได้ ลุงฉันยังอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันกลัวว่าลู่เหวินซูไม่เห็นฉันแล้วจะทำอะไรลุง”

ถังซินจับพวงมาลัยแน่นพยายามยิ้ม：“ไม่เป็นไร ฉันจะดูแลลุงหลี่อย่างดี”

จู่ซือซือถาม：“พี่ถังซิน เหมาลำไปไหน？”

“ประเทศY”

ที่นั่นเป็นถิ่นของหลินเฉิงจี๋

ให้หลี่ซูเจ๋ไปหลบที่นั่น ลู่เหวินซูไม่มีทางหาเจอแน่

จู่ซือซือใช้คำว่า‘น้องสาวประธานมู่’แปปนึงก็หาคนช่วยได้แล้ว

พอถึงสนามบิน จู่ซือซือพาถังซินไปตรงทางพนักงานเพื่อไปพบกัปตัน

กัปตันคนนี้จะพาหลี่ซูเจ๋ไปถึงประเทศYอย่างปลอดภัย

หลี่ซูเจ๋จับมือถังซินแน่น ไม่อยากไป“ฉันไปแล้วเธอจะทำไง ลู่เหวินซูเขา……”

“วางใจเถอะ เขาไม่มีทางทำฉันแน่”ถังซินเช็ดน้ำตาของหล่อน“พอถึงประเทศY เธอก็รอ จงเซิงจะส่งคนไปรับเธอ”

พูดไป เสียงของหล่อนก็ทุ้มลง：“ขอโทษนะ ฉันไร้ประโยชน์จริงๆ ให้เธอมาช่วยขนาดนี้……”

รักษาคนในครอบครัวของหลี่ซูเจ๋ไว้ไม่ได้ อย่างน้อยก็รักษาหล่อนไว้

“ฉันแล้วแต่เธอ ฉันไปละนะ”หลี่ซูเจ๋กอดถังซิน“ส่วนลุงฉัน……ขอร้องเธอล่ะนะ”

ถังซินพยักหน้า

ถังซินยืนอยู่นั่นไม่ไปไหน หล่อนจ้องหลี่ซูเจ๋ขึ้นเครื่องไป

พอเครื่องบินขึ้น หล่อนก็สบายใจขึ้นมาหน่อย แล้วจึงพาจู่ซือซือออกไปด้วยกัน

จู่ซือซือมองหน้าถังซินแล้วก็ถามอย่างทนไม่ไหวว่า“พี่ถังซิน ลุงของพี่ซูเจ๋……ทำไมพี่ไม่บอกหล่อนล่ะ？”

ถังซินรู้สึกเหนื่อยหน่ายมาก ตัวอ่อนไปทั้งตัว

หล่อนขมวดคิ้ว ตอบจู่ซือซืออย่างไม่เต็มใจ：“หล่อนท้องอยู่ ข่าวแบบนั้นหล่อนรับไม่ไหวแน่ ยังปิดได้ก็ปิดไปก่อน”

ส่วนจู่ซือซือก็เสียใจแทนหลี่ซูเจ๋ ถอนหายใจออก“คิดไม่ถึงว่าพี่สี่ของฉัน……ใจดำขนาดนี้”

จะฆ่าคนในครอบครัวของหลี่ซูเจ๋ได้

เท้าของถังซินดูอ่อนแรง ตัวบิดไปมา

“พี่ถังซิน ไม่เป็นไรใช่ไหม？”จู่ซือซือประคองหล่อน พอขยับตัวก็ทำให้หมวกตก เผยให้เห็นผมสีดำกับดวงตาที่สวยงามคู่นั้น

คนข้างๆทางมองเข้ามา

มีคนล้อมเข้ามา จ้องจู่ซือซือแล้วถามอย่างสงสัย“คุณใช่จู่ซือซือหรือเปล่า？”

จู่ซือซือหยิบหมวกขึ้นมา แล้วประคองถังซินไป

“ไม่ผิดแน่ๆ เธอคือจู่ซือซือ！”คนนั้นจู่ๆก็ร้องออกมา“ผมคือแฟนคลับคุณ เซ็นลายเซ็นให้หน่อยได้ไหม？ทำไมไม่ถ่ายหนังล่ะครับ？”

“จู่ซือซือ？”

“ไม่มั้ง หล่อนจะมาอยู่นี่ได้ไง？”

คนรอบๆพอได้ยินชายคนนั้นพูดก็ค่อยๆเข้ามาขอลายเซ็นกับจู่ซือซือ

แต่ว่าไม่กี่วิถัดมาพวกหล่อนก็ถูกคนล้อมไว้

“ฉันไม่ใช่ พวกคุณขอทางหน่อยสิ！”จู่ซือซือเห็นถังซินหน้าขาวก็รีบร้อนรน เอามือดันพวกเขาออก“ให้พวกเราออกไปได้ไหม！”

คนพวกนั้นไม่หลบทางให้ บางคนก็พยายามดึงหน้ากากที่หน้าของจู่ซือซือ

รอบๆมีแต่คนทำให้ไม่มีอากาศ

ตาของถังซินที่ดูเบื่อหน่ายก็ล้มลงที่ตัวของจู่ซือซือ

“พี่ถังซิน！”จู่ซือซือตื่นตระหนก ออกแรงพยุงถังซินพูดกับคนพวกนั้นด้วยความโกรธ：“ขอทางหน่อยค่ะ ถ้าขวางอีกฉันจะแจ้งตำรวจ！”

ลุงคนนี้น่ารำคาญจริงๆ！

แปปนึงอาสุ่ยก็ขับรถมาที่โรงพยาบาล อุ้มถังซินไปแผนกฉุกเฉิน

พอถังซินตรวจร่างกายเสร็จ หมอก็บอกว่าเหนื่อยล้าเกินเลยเป็นลม พักเยอะๆก็โอเค จู่ซือซือเลยโล่งใจ

หล่อนถามอาสุ่ย：“แต่ก่อนคุณติดตามพี่เฉินเหรอ？พี่เฉินอยู่ไหน ปิดเครื่องทำไม？”

“ประธานมู่ต้องจัดการเรื่องด่วนก็เลยปิดเครื่องไว้ตลอด”อาสุ่ยพูด“ประธานมู่กลับมาพรุ่งนี้”

จู่ซือซือขมวดคิ้วพูดอย่างไร้อารมณ์：“จัดการเรื่องด่วนก็ปิดเครื่องไม่ได้นะ จะติดต่อก็ติดต่อไม่ได้！ฉันว่างั้นพี่เฉินก็ไปทำงาน แล้วก็โดดเดี่ยวไปทั้งชีวิตเถอะ！”

“คุณกลับไปเถอะ เดี๋ยวผมคุ้มครองคุณถังที่นี่เอง”

“ไม่กลับ ฉันจะอยู่นี่ พี่ถังซินเหนื่อยมาก อั่ย！”จู่ซือซือรู้สึกหิว“ออกไปซื้ออะไรให้ฉันกินหน่อยสิ”

“โอเค ผมจะไป”อาสุ่ยพูดแล้วหยิบแหวนออกมาให้หล่อน

“คุณ คุณทำอะไร！”จู่ซือซือตกใจจนถอยหลัง เหลือบมองแหวนนั่น

น่าเกลียดจะตาย ไม่เหมาะกับหล่อน

จู่ซือซือพูด：“ลุงไม่รู้เหรอว่าตัวเองอายุเท่าไหร่？ฉันเพิ่งยี่สิบกว่า วัยรุ่นสดใส คุณจะเอาแหวนมาขอฉันแต่งงาน？”

“……”

มุมปากของอาสุ่ยยกขึ้น จับมือของหล่อนแล้วเอาแหวนใส่ที่นื้วนางของหล่อนอย่างบังคับ

จู่ซือซือร้องออกมา：“ผู้ชายแก่คนนี้นี่ ท่าทาง บ้าไปแล้วใช่ไหม！รีบเอาออกเลย！อ๊าอ๊าอ๊า ฉันจะไปฟ้องพี่เฉินให้เขาไล่คุณออก！”

“อย่าหลงตัวเอง ไม่มีใครอยากขอคุณแต่งงานหรอก”เสียงร้องสูงของหล่อนทำให้อาสุ่ยขมวดคิ้ว“หลบอยู่ที่ห้องคนไข้ เวลาเห็นมีอันตรายก็แตะไปที่แหวน เข้าใจไหม？”

“แหวนใส่จีพีเอส？”

“อือ”

จู่ซือซือใจเย็นลง กรอกตามองใส่เขา“งั้นทำไมคุณไม่พูด บ้าจริง！”

“คุณให้โอกาสผมพูดยัง？”