รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 51

ตอนที่ 51 ถ้าทำฉันเจ็บอีกที ฉันจะตีก้นนาย!

เขาขึ้นไปกระชากถังซินอย่างแรง

"เฮ้ย แกเป็นใครเนี่ย?" เมื่อชายคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเห็นมู่เฉินหย่วนขึ้นมาถึงก็ลากคนไปเขาก็รีบขู่ทันที "แกรีบปล่อยคนซะจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแกได้เห็นดีแน่!"

ขายาวๆของมู่เฉินหย่วนพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วเตะชายคนนั้นล้มทั้งยืน โดยที่มือยังจับถังซินเอาไว้ตลอดเวลา ก่อนจะจ้องชายคนนั้นด้วยสายตาที่น่ากลัว

"เพื่อนของฉัน ฉันจะรับไป แกมีอะไรข้องใจอีกไหม?"

เขากวาดสายตาไปมองคนอีกสี่คนที่เหลืออีกที่กลัวจนไม่กล้าพูดอะไรออกมา

คนเหล่านี้ล้วนถูกจ้างมา เมื่อเห็นว่าไม่ง่ายที่จะตอแยกับมู่เฉินหย่วน พวกเขาก็พากันวิ่งหนีหายไปท่ามกลางฝูงชน

เฉินคางแบกหลี่ซูเจ๋ขึ้นมาบนหลัง "ประธานมู่ คุณไม่ไปเหรอ?"

ใบหน้าของมู่เฉินหย่วนเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำ "คนเขาใส่กระโปรงมา คุณช่วยอุ้มให้มันดีๆหน่อยได้ไหม? ถ้าคุณแบกเธอไปแบบนี้ ผู้คนในคลับเฮ้าส์จะคิดยังไงกับเรา พวกเขาคงเอาไปพูดเสียๆหายๆ"

เฉินคางเปลี่ยนท่าทางอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าหลังจากที่เขาพาหลี่ซูเจ๋กลับมา หลี่ซูเจ๋นั้นอยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูอย่างมาก เขาวางคนบนโซฟาแคบๆอย่างรวดเร็วในท่าเจ้าหญิง

เขาคิดอยู่ว่าควรจะโทรหาประธานมู่ดีไหม?

หลังจากที่มู่เฉินหย่วนลากถังซินไปแล้ว ก็ทิ้งเธอไว้กับเขาตามลำพัง ตอนนี้ในหัวของเขามีเครื่องหมายคำถามมากมายเต็มไปหมด

เขารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“อื้อออ..... เวียนหัวจัง” ถังซินรู้สึกว่าตัวเองหน้ามืดและร่างกายอ่อนปวกเปียกไปหมด เธอรู้สึกได้ว่ามีมือมาบีบที่ไหล่ของเธออย่างแรงบังคับให้เธอเดิน

เธอสะบัดหัวไปมา ตอนที่ยังสะลึมสะลืออยู่คล้ายจะเห็นว่า คนที่ลากเธอนั้นตัวสูงมาก ริมฝีปากบางเม้มแน่น แล้วก็มีการเตะกันอยู่ใกล้ๆ และ..... ดูคุ้นตาเล็กน้อย

"เจ้าเด็กหน้าเหม็น มาได้ยังไงเนี่ย?" ไม่กี่วินาทีต่อมาถังซินก็เห็นว่าคนข้างหน้าเธอเป็นกวนชิงเฟิง เธอเอื้อมมือออกไปบีบแก้มของเขาอย่างแรง “ใครใช้ให้กลับมาเนี่ย แล้วโรงเรียนล่ะ?”

เมื่อเธอเมา มือของเธอก็แข็งแรงขึ้นมาก ดึงแก้มของเขาเหมือนกับดึงหนังหมู

มู่เฉินหย่วนไม่เคยให้ใครมาแตะต้องใบหน้าของเขามาก่อน ใบหน้าของเขาจึงมืดสนิท ก่อนจะปัดมือเธอออกแล้วเมื่อเดินไปถึงรถเขาก็เปิดประตูด้านหลังออกและโยนคนเข้าไป

ถังซินที่ถูกโยนลงบนบนเบาะบิดตัวไปมาพลางทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจว่า

“ถ้าทำฉันเจ็บอีกที ฉันจะตีก้นนาย!”

“......”

“ประธานมู่ด้วยอีกคน"เฉินคางพยายามรีบจับถังซินดันเข้าไปในรถ มู่เฉินหย่วนปิดประตูรถอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขามืดมน

ทันใดนั้นเฉินคางก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ขังคนเอาไว้ในรถของเขา

แค่ทำงานล่วงเวลาก็เหนื่อยมากพอแล้ว ตอนนี้ยังต้องส่งคนกลับบ้านอีก ฮือ ฮือ ชีวิตเขานี่มันช่างลำบากเหลือเกิน

เขาขับรถเร็วไปตามถนนราดยางมะตอยเหมือนจะรีบไปเกิดใหม่ ถึงแม้ว่าถนนจะเรียบ แต่บางครั้งก็มีไฟแดงทำให้ต้องหยุดรถอย่างกะทันหัน ถังซินจึงมักจะไถลตกลงมาจากที่นั่งของเธอ

"เจ้าเด็กหน้าเหม็น ขับรถแบบนี้มีใบขับขี่รึเปล่าเนี่ย"หลังจากที่ตกลงมาหลายครั้งถังซินก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เธอคลานด้วยมือและเท้าขึ้นไปนั่งอยู่บนเบาะหลังคนขับก่อนจะลูบหน้าของมู่เฉินหย่วน "ถ้าถูกตำรวจจราจรจับก็จบเห่กันพอดี!"

มู่เฉินหย่วนเอนไปทางด้านข้างหลบเลี่ยงมือของเธอและพ่นน้ำเสียงเย็นชาว่า "กลับไปนั่ง"

"นายกล้าสั่งฉันเหรอ วอนซะแล้ว! "ถังซินสบถก่อนจะโน้มตัวผอมๆของเธอลอดผ่านมาตรงกลางช่องว่างระหว่างที่นั่งด้านหน้า

"ถังซิน คุณมันบ้าไปแล้ว!"ผู้ชายคนนั้นสบถ เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะทำแบบนี้ รีบลดความเร็วลงอย่างรวดเร็ว

"ฉัน ฉันจะดูแลนายเอง"ถังซินคาดเข็มขัดนิรภัยของเธออย่างงุ่มง่ามก่อนจะยิ้มให้เขา

"เจ้าเด็กหน้าเหม็น นายยังอายุไม่ถึงเกณฑ์ จะขับรถต้องมีคนดูแลสิ”

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าเธอมีน้องชาย และการที่เธอเรียกเขาว่า “เจ้าเด็กหน้าเหม็น” ก็เดาได้ว่ายัยผู้หญิงขี้เมานี่เข้าใจว่าเขาเป็นน้องชายของเธอ จากนั้นใบหน้าของเขาก็มืดลงอีกครั้ง

เขาอยากที่จะโยนยัยผู้หญิงขี้เมานี่ออกไปจริงๆ!

ด้านหลังของรถดูเหมือนจะถูกกระแทกอย่างแรง ถังซินถูกเหวี่ยงไปข้างหน้าและดึงกลับไปยังที่นั่งอีกครั้งเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า "เจ้าเด็กหน้าเหม็น ขับรถให้มันระวังหน่อยสิ"

มู่เฉินหย่วนเปลี่ยนเลนอย่างรวดเร็วและมองกลับไปที่กระจกมองหลัง

เขามองกลับไปที่เฉินคางด้วยท่าทางฉงน “ทำไมคุณถึงได้พูดเหมือนกับผู้ช่วยจางมากขนาดนี้?”

เฉินคางตอบว่า “อ้อ ผมเป็นญาติกับเขา”

“......”

หลังจากขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องแล้ว มู่เฉินหย่วนก็โยนคนในอ้อมแขนของเขาลงบนโซฟา ถังซินทำเสียงฮึดฮัดอยู่สองครั้งก่อนจะเปลี่ยนท่าแล้วนอนต่อ

ถึงอย่างไรก็เป็นอพาร์ทเมนท์ของหญิงสาว เฉินคางไม่กล้าเดินสะเปสะปะ เขาวางหลี่ซูเจ๋ไว้บนโซฟาอีกอัน ก่อนจะตามมากล่าวลากับมู่เฉินหย่วน

เฉินคางถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ "ประธานมู่ ผมกลับบ้านเลยได้ไหม?"

เขาง่วงจะตายอยู่แล้ว!

“กลับไปเถอะ” มู่เฉินหย่วนสลับกุญแจรถของเขากับเฉินคางก่อนจะพูดอย่างไม่ลังเลว่า

"พรุ่งนี้เช้าเอารถผมไปล้างด้วยนะ ขอบคุณ”

เฉินคางมองไปที่กุญแจรถปากานีในมือของเขาแล้วก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีน้ำตา

มู่เฉินหย่วนไม่จำเป็นต้องดมก็รู้ว่าตอนนี้ชุดสูทของเขามีกลิ่นอย่างไร แม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าเขามีนิสัยรักความสะอาด แต่เขาก็ทนไม่ได้ที่จะกลับไปในชุดนี้ เขาเปลี่ยนไปใช้ลิฟต์อีกตัว

เขากดกริ่งที่ด้านหน้าของอพาร์ทเมนท์ของจู่ซือซือ

ทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ก็เห็นชายหนุ่มผิวเข้มท่าท่างทะมัดทะแมง สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อกล้าม สีหน้าของเขาดูไม่ดีนัก "นี่มันดึกแล้วนะ คุณเป็นใครกัน?"

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดอย่าวรวดเร็วว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร ก่อนจะถามว่า

"ผู้ช่วยจางไม่ได้ให้คุณพักอยู่อีกที่หนึ่งเหรอ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

"ประธานมู่"เมื่อเห็นผู้อื่นเรียกผู้ช่วยจางอย่างเป็นธรรมชาติแล้ว กวนชิงเฟิงก็ตอบว่า

"ผู้ช่วยจางจัดอพาร์ทเมนท์ชั้นล่างให้ แต่คุณจู่ไม่ให้ผมไปครับ"