รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 511

บทที่ 511 พี่เฉินให้หนูลอง

หลินเฉิงจี๋เดินเข้ามา หัวเราะพลางชมออกมา “อืม สวยมากครับ”

เขายังไปถามมู่เฉินหย่วน “ท่านประธานมู่ คุณคิดว่าภรรยาผมสวมชุดเจ้าสาวชุดนี้สวยไหมครับ？”

สายตาของมู่เฉินหย่วนหันไปมองร่างผู้หญิง เอ่ยขึ้นอย่างเย็นชาว่า ：“ไม่สวย ชุดไม่มีแขน ทำให้เนื้อเธอโผล่ออกมา”

ถังซิน “......”

“ภรรยาผมกำลังท้อง อ้วนขึ้น แขนควรจะมีเนื้อเป็นธรรมดา” หลินเฉิงจี๋หัวเราะเบาๆ “ชุดแต่งงานชุดนี้ผู้หญิงอวบๆสวมถึงจะสวย ผู้จัดการร้านครับ คุณคิดว่ายังไง？”

“ค่ะ ใช่ค่ะ” ผู้จัดการร้านรีบพยักหน้าตอบ หน้าผากรู้สึกเหมือนมีเหงื่อออกมา

ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้ติดตามข่าวในวงการบันเทิง แต่เธอก็รู้ข่าวซุบซิบระหว่างถังซินกับมู่เฉินหย่วน ยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้โชคดีมากเลย เจอกับผู้ชายที่ไม่ธรรมดาทั้งนั้น แถมกำลังจะแต่งงานกับบุคคลใหญ่โตอีก

คาดไม่ถึงว่าวันนี้มู่เฉินหย่วนก็มาด้วย

โอ๊ย คุณชายหลินจะเหน็บแนมท่านประธานมู่ก็เหน็บแนมไปสิ จะดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำไม？

บุคคลใหญ่โตแบบนี้ผู้จัดการต่างไม่อยากมีเรื่องด้วยทั้งสองฝั่ง ทำได้แค่ยิ้มแล้วเอ่ยว่า ：“ร้านของเรามีชุดแต่งงานสวยๆเยอะแยะ คุณหนูถังลองเลือกดูอีกซิคะ ชุดแต่งงานต้องเลือกเยอะๆ ถึงจะเจอกับชุดที่ตัวเองพอใจมากที่สุด”

หลินเฉิงจี๋เอ่ยขึ้น ：“วันนี้พวกเราตั้งใจมาเลือกชุดแต่งงาน มีเวลาเหลือเฟือ ผมเอาชุดนี้ ช่วยใส่กล่องให้ด้วยครับ ภรรยาผมเลือกแล้วเจอชุดที่ชอบอีก ผมจะบอกกับคุณนะครับ”

“ชุดแต่งงานชุดเดียวก็พอแล้ว” ถังซินรีบห้ามเขา “คุณจะเลือกไปทำไมเยอะแยะ？”

“ชุดแต่งงานสกปรกง่าย เสียหายง่าย เลือกอีกซักสองชุดเตรียมไว้” หลินเฉิงจี๋ลูบจมูกเธอ “การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ครั้งหนึ่งในชีวิต ต้องจัดให้ดีที่สุด คุณอย่าคิดแต่จะช่วยผมประหยัดเงิน”

“ค่ะ” ถังซินฝืนยิ้มตอบ

มีสายตาเย็นยะเยือกกำลังจ้องมองเธออยู่ ทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

ตอนที่พวกเขากำลังจะทะเลาะกัน จู่ซือซือที่เลือกชุดได้แล้วเข้าไปลอง หลังจากออกมาก็ส่องกระจกครู่ใหญ่ ชื่นชมความสวยของตัวเอง เมื่อเห็นถังซิน วิ่งดีใจเข้ามาหาเธอ

“พี่ถังซิน！” คิดถึงถังซินที่กำลังท้องอยู่ จู่ซือซือแค่วิ่งเข้ามาหากอดเธอครู่หนึ่ง “พี่ถังซิน ชุดแต่งงานที่พี่สวมอยู่สวยมากเลย สวมแล้วทำให้พี่ดูสวยมาก！”

ถังซินจ้องมองชุดแต่งงานบนร่างของเธอ แล้วนิ่งไป ：“ทำไมเธอ......ซือซือ เธอลองชุดแต่งงานทำไมกัน？”

“พี่เฉินให้หนูลอง” จู่ซือซือเอ่ยขึ้น แล้วยังจับชายกระโปรงหมุนให้เธอดูรอบหนึ่ง “เป็นไงบ้างคะ สวยใช่ไหมคะ？หนูเห็นครั้งแรกก็ชอบชุดนี้เลย！”

มู่เฉินหย่วนเป็นคนจัดการ？

สีหน้าของถังซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย “เธอจะแต่งงานกับใครเหรอ？”

“พี่เฉินจัดการให้หนูเรียบร้อยแล้วคะ！” กลัวว่ามู่เฉินหย่วนจะพูดอะไรทำให้ถังซินเข้าใจผิด จู่ซือซือทำเป็นฉลาดแทรกมู่เฉินหย่วนพูดก่อน “ดังนั้นจึงพาหนูมาลองชุดแต่งงานคะ！”

“ซือซือ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว น้ำเสียงไม่พอใจ “เธอทำไมพูดเยอะจริงๆ？”

จู่ซือซือมองบนใส่เขา

เห็นกันอยู่ว่าเธอพูดเข้าข้างพี่เฉิน พี่เฉินยังคิดว่าเธอพูดเยอะอีก เกินไปจริงๆ！

มู่เฉินหย่วนรู้สึกว่าจู่ซือซือพูดเยอะเกินไป และคำพูดนี้เมื่อถังซินได้ยินความหมายกลับเปลี่ยนไปอีกแบบ ทำให้เธอคิดถึงคำพูดของมู่เฉินหย่วน ตอนที่ไปตามหาจู่ซือซือ

“คุณรักน้องชายของคุณ ผมก็รักซือซือ”

“เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้น ฉันยังไม่ไปคิดบัญชีกับเขา แต่เขากลับถามฉัน ว่าเขาจะทำยังไง？”

“ถ้างั้นฉันจะบอกกับคุณ ถ้าเขาโผล่ออกมาอีก ฉันไม่รับรองว่าฉันจะทำอะไรกับเขาบ้าง！”

“เธอลืมกวนชิงเฟิงไป สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ สามารถเจอสิ่งที่ดีกว่า คนที่รักเธอยิ่งกว่า”

“......”

ถังซินเหมือนกับถูกคนดูดพลังจนหมดตัว หยิกแขนหลินเฉิงจี๋สุดแรง

หลินเฉิงจี๋รีบมองเธอ ：“ยินยิน เป็นอะไรไปครับ？”

“ฉัน ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย” ถังซินรู้สึกไม่สบายใจมากๆ

เมื่อเธอเริ่มพูด ท้องก็เริ่มปั่นป่วน รู้สึกเหมือนจะอ้วก รีบปิดปากทันที

“ฉันรู้” ผู้จัดการร้านฉีกใบเสร็จที่พิมพ์ออกมาทิ้ง ไม่พอใจกล่าวขึ้น “พูดให้น้อยๆ ทำงานให้เยอะ”

“......ค่ะ”

รอจนจู่ซือซือเปลี่ยนชุดแต่งงานอีกชุดหนึ่งเสร็จ นอกจากพนักงานในร้าน ก็ไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว

“เธอเห็นท่านประธานมู่ไหม？” เธอถามพนักงานคนนั้น

พนักงานตอบว่า ：“ท่านประธานมู่บอกว่ามีธุระ กลับไปก่อนแล้ว ให้คุณอีกสักครู่นั่งรถแท็กซี่กลับ”

จู่ซือซือไฟร้อนระอุเต็มออกทันที พูดออกมาอย่างโมโหว่า ：“พี่เฉินเกินไปแล้วน่ะ นัดให้หนูออกมา สุดท้ายปล่อยหนูทิ้งไว้ที่นี่คนเดียว อ้ายยย น่าโกรธจริง！”

“ช่วยฉันเอาชุดแต่งงานให้ห้องลองชุดเก็บใส่กล่อง！” จู่ซือซือสั่งพนักงาน “รูดบัตรของท่านประทานมู่！”

“ขอโทษด้วยคะ คุณหนูจู่ ท่านประธานมู่ไม่ได้ฝากบัตรไว้”

“......”

พนักงานซ้ำเติมเธออีกดอกหนึ่ง ：“ท่านประธานมู่บอกอีกว่า เด็กน้อยซื้อทำไมชุดแต่งงาน ”

“......”

จู่ซือซือด่ามู่เฉินหย่วนในใจเละเทะ

เธอเดินเข้าไปในห้องลองชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองอย่างหงุดหงิด ตอนออกมา เห็นพนักงานกำลังคุยอะไรสักอย่างกับชายคนหนึ่ง จ้องมองผู้ชายสูงๆคนนั้นอย่างละเอียด

“ไอ้วิปริต นายแอบสะกดรอยฉันมาใช่ไหม？” จู่ซือซือจ้องมองเขา “ไม่ใช่บอกให้นายรออยู่ที่บ้านเหรอ！”

“ท่านประธานมู่งส่งผมมารับคุณหนูครับ”

“ต้องให้นายมารับเหรอ ฉันมีขา กลับเองได้！” จู่ซือซือในอกกำลังเต็มไปด้วยความโกรธ ตอนกำลังจะออกไป ก็ถอยหลังกลับไปมองเขา “เอาบัตรมาไหม บัตรของนายมีเงินอยู่เท่าไหร่？”

อาสุ่ยถามขึ้น ：“เอามาครับ คุณหนูจู่จะซื้ออะไรหรือครับ？”

“จริงเหรอ？” จู่ซือซือมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที “แต่ละเดือนพี่เฉินให้เงินนายไม่น้อยใช่ไหม？ใช้บัตรนายรูดซื้อชุดแต่งงานให้ฉันชุดหนึ่ง กลับไปแล้วจะคืนเงินให้！”