รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 58

บทที่ 58 เขาเพียงแค่อยากแลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคุณ

คนคนนั้นสวมกระโปรงและผ้าคลุมศีรษะ แต่เมื่อพิจารณาจากรูปร่างที่ดูแข็งแรงของเขาแล้ว เขาน่าจะเป็นผู้ชาย

"ประธานมู่ ผมผิดเองที่ไม่ระวัง" ผู้ช่วยจางก้มศีรษะของเขาลงต่ำ ภายใต้แรงกดดันของมู่เฉินหย่วน เขาตัวสั่นงันงกพูดต่อไปว่า "ทำให้คุณถังถูกพาตัวไป"

"ทำไมคุณถึงได้สะเพร่าแบบนี้!" มู่เฉินหย่วนเหลือบมองมาที่เขาอย่างเย็นชา "ห้องรับรองสว่างซะขนาดนั้น คนตาบอดเท่านั้นแหละที่จะไม่เห็นคนร้าย?"

"คุณคิดว่าหลินเฉิงจี๋จะรู้เรื่องที่เรากำลังจะไปต่างประเทศไหมครับ?"

ผู้ช่วยจางก้มศีรษะลงต่ำแล้วต่ำอีก

มู่เฉินหย่วนไม่มีเวลาที่จะมาตำหนิผู้ช่วยจาง เขายังคงจับตาดูความเคลื่อนไหวอยู่ภายในล็อบบี้ของสนามบิน หลังจากที่เห็นภาพชายคนนั้นอุ้มถังซินขึ้นมาแล้วพาเธอไปที่ใดที่หนึ่งภายใต้การแนะนำของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน

วันนี้เครื่องบินโดยสารขนาดกลางไม่มีเที่ยวบิน ดังนั้นจึงถูกหลินเฉิงจี๋เช่าเหมาลำไว้ เมื่อมู่เฉินหย่วนมาถึง เครื่องบินลำนั้นก็พาหลินเฉิงจี๋และถังซินบินไปไกลแล้ว

ปลายทางคือตุรกี

ผู้ช่วยจางตรวจสอบเวลาของเที่ยวบินถัดไปและกล่าวกับมู่เฉินหย่วนว่า พวกเขาควรไปให้ถึงสนามบินอาตาเติร์กก่อนเที่ยงวัน “พวกเราต้องรออีกครึ่งชั่วโมงสำหรับเที่ยวบินระหว่างประเทศ และพวกเขาจะแวะเปลี่ยนเครื่องอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากขึ้นบิน แล้วจึงบินต่อไปที่สนามบินอาตาเติร์กครับ"

เมื่อเห็นการใบหน้าของมู่เฉินหย่วนเย็นแล้วเย็นอีก ก็ทำให้ผู้ช่วยจากเหงื่อออกจนหนาวเหน็บ

"ประธานมู่ คุณต้องการเช่าเครื่องบินโบอิ้งไหมครับ?" ผู้ช่วยจางแข็งใจพูด

"ผมจะไปติดต่อผู้อำนวยการจางที่อยู่ที่นี่ เพื่อให้ขั้นตอนพิธีการบินแล้วเสร็จโดยเร็วครับ"

"มันไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าไม่มีนักบิน" เสียงของมู่เฉินหย่วนเย็นชา "คุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมก็เหนื่อยเกินกว่าจะขับได้ แล้วจะทำยังไง จะปล่อยให้มันขับไปด้วยตัวเองหรือไง?"

ผู้ช่วยจางสะอึก

"จริงสิ ผมจะหานักบินได้ที่จากไหนกันนะ?"

"ประธานมู่ ผมนึกออกอยู่คนหนึ่ง!" ผู้ช่วยจางรีบร้อนกดโทรออก หลังจากที่ก้มหน้าก้มตาคุยกันอยู่สามนาที เขาก็หันมาเผชิญหน้ากับมู่เฉินหย่วนด้วยสีหน้าโล่งใจ

มู่เฉินหย่วนเลิกคิ้วแล้วถามว่า "คุณโทรหาใคร?"

"อีกสักครู่ประธานมู่ก็จะรู้ครับ"

เมื่อได้นักบินแล้ว ผู้ช่วยจางก็ไปติดต่อเรื่องเครื่องบินโบอิ้งให้มาจอดรออยู่ที่มุมหนึ่งของสนามบิน

ประมาณสี่สิบนาทีต่อมามู่เฉินหย่วนก็ได้พบกับคนที่ผู้ช่วยจางโทรขอความช่วยเหลือ

กวนชิงเฟิง

ชายหนุ่มสวมเสื้อแขนสั้นกับกางเกงลำลอง เสื้อผ้าของเขาดูไม่เข้ากับหน้าตาเลยสักนิด ผิวของเขาคล้ำเกินไป มู่เฉินหย่วนใช้สายตามองดูเขาอย่างพินิจพิเคราะห์

ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้นตาเหมือนใครสักคน

"ผู้ช่วยจาง คุณจะให้ผมขับเครื่องบินโบอิ้งลำนั้นจริงๆเหรอครับ?" หลังจากกวนชิงเฟิงมาถึงแล้ว เขาก็อดไม่ไหวที่จะถามผู้ช่วยจากด้วยท่าทางที่ไม่อยากจะเชื่อ

"สุดยอดไปเลย คุณทำได้ยังไงเนี่ย?"

"ก็เช่าพวกเขามาน่ะสิ แต่จะคิดราคาเป็นวินาที" ผู้ช่วยจางตัดบท

แต่สำหรับความจำเป็นเร่งด่วนพิเศษแบบนี้ ถ้าไม่เช่าแล้วจะให้ทำยังไง? นี่มันผลาญเงินเล่นชัดๆ

"ถ้างั้นก็ไปสิ รออะไรอยู่ล่ะครับ?" ใบหน้าของกวนชิงเฟิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดูกระตือรือร้นที่จะลอง "ผมเคยฝันว่าสักวันจะได้ขับเครื่องโบอิ้ง ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว”

มู่เฉินหย่วนถามว่า "คุณมีใบอนุญาตนักบินรึเปล่า?"

"ถ้าคุณไม่มีใบอนุญาตนักบิน ผมคงไม่สบายใจ" กวนชิงเฟิงรู้สึกไม่ดี "ผมมีมาตั้งนานแล้วครับ ผมเองก็ไม่อยากจะตายเพราะเครื่องบินตกหรอกครับ”

เขาแสดงใบอนุญาตนักบินของเขาให้มู่เฉินหย่วนดู

เขาเป็นนักเรียนในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ยังไม่จบการศึกษา แต่มีผลการฝึกที่เป็นเลิศโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการฝึกซุ่มยิงและฝึกซ้อมรบ เขาถึงกับติดหนึ่งในห้าอันดับแรกจากจำนวนนักเรียนหลายพันคน

ผู้ช่วยจางขยับเข้ามาใกล้มู่เฉินหย่วน อธิบายว่า "นักเรียนของโรงเรียนนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อยห้าปีในการฝึกฝนขับเครื่องบินไอพ่นเพื่อให้สำเร็จการศึกษา แต่สำหรับเขาใช้เวลาแค่หนึ่งปีก็เพียงพอแล้ว ถ้าผมไม่ได้ไปถามที่โรงเรียน ผมก็คิดว่าเขาโม้!"

"หิวน้ำมั้ย?" หลินเฉิงจี๋ถาม ก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้เธอ ถังซินไม่ตอบและพยายามลุกขึ้นจากอ้อมแขนของเขาอยู่หลายครั้ง แต่หลินเฉิงจี๋ก็กอดเธอไว้แน่น

"ยินยิน เราไม่ได้เจอกันตั้งสามปีแล้วนะ ผมก็แค่อยากกอดคุณ อยากคุยกับคุณ"

หลินเฉิงจี๋วางคางของเขาไว้บนไหล่ของเธอ ถังซินรู้สึกอึดอัดกับสัมผัสใกล้ชิดจากเขา

ถังซินพูดเสียงแข็งว่า "ฉันจำสิ่งที่คุณพูดที่แผนกต้อนรับได้ ปลายทางของเครื่องบินลำนี้คือตุรกี คุณต้องการที่จะตัดหน้ามู่เฉินหย่วน โดยใช้ฉันเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือ"

"ฉลาดมาก" หลินเฉิงจี๋สัมผัสผมของเธอ เส้นผมสีดำนั้นสวยงามมาก เขาลูบมัน "ยินยิน เขาแค่แลกเปลี่ยนผลประโยชน์กับคุณ แต่สำหรับผมแล้วมันไม่เหมือนกันเพราะผมเป็นของคุณ"

"แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ แต่ฉันก็ไม่อยากช่วยคุณ" ริมฝีปากของถังซินสั่นเทา เมื่อย้อนคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนอีกครั้งเธอก็พูดด้วยเสียงที่เย็นชา

"ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ"

เมื่อครู่ที่หลินเฉิงจี๋สัมผัสผิวของเธอมันยังอุ่นอยู่ แต่ตอนนี้มันเย็นและสั่นเทา ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยเข็มนับไม่ถ้วนจนรู้สึกเจ็บปวด

คืนนั้นที่เขาปล่อยให้เธอทนทุกข์ทรมาน เธอจะต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน?

"ขอโทษ" ริมฝีปากบางของหลินเฉิงจี๋สัมผัสลำคอของเธอเบา ๆ

เขามีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกเธอ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ เรื่องเลวร้ายทั้งหมดเขาจะทนแบกรับมันเอง เด็กน้อยของเขา เขาแค่อยากให้เธอมีความสุข

"หลินเฉิงจี๋ พวกเรามานั่งคุยกันดีๆเถอะ" ถังซินผลักเขาด้วยมือของเธอ ลมหายใจที่ร้อนผ่าวของชายนั้นพ่นอยู่รอบคอของเธอ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

แต่ไม่ว่าถังซินจะพูดยังไง หลินเฉิงจี๋ก็ไม่ยอมปล่อย

"ให้ผมอยู่อย่างนี้สักพักเถอะนะ หลังจากนั่งเฝ้าคุณมาตั้งนาน ผมก็ง่วงแล้วเหมือนกัน"

เสียงของหลินเฉิงจี๋เบาลง เขาถอดแว่นออก แล้วซบศีรษะไว้บนไหล่ของเธอ

ร่างกายของถังซินแข็งเกร็ง เธอก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวอยู่เป็นเวลานาน

หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของหลินเฉิงจี๋ที่หลับไปบนหลังของเธอ