รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 588

บทที่ 588 ลูกชายฉันทำเอง กินไปแล้ว

“ไม่หิว”วี่เหวินถิงเอากล่องวางตรงทางเข้าอย่างลวกๆ

เขาเข้าไปในห้องเห็นจู่ซือซือกับฉางผิงกำลังเล่นเกมส์อยู่ที่ห้องรับแขก หัวใจที่ตายในที่สุดก็ใจเต้น

“ฉางผิง”

ฉางผิงเงยหน้าขึ้นพอเห็นวี่เหวินถิงตาก็เบิกโตเหมือนฤดูใบไม้ผลิ รีบวิ่งเข้าไป“พ่อ！”

วี่เหวินถิงอุ้มเขาขึ้นมา ในมือรู้สึกหนัก หน้านิ่งๆที่เหมือนเคยนั้นในที่สุดก็ยิ้มออกมา“หนักนะเนี่ย สูงขึ้นเยอะด้วย”

“ก็ผมออกกำลังกายทุกวัน อยากสูงเท่ากับพ่อไง！”เกือบครึ่งปีถึงได้เห็นพ่อที่ดูปลอดภัยดี ฉางผิงดีใจไม่รู้จะพูดอะไร

เขาเห็นวี่เหวินถิงมาคนเดียวก็ถาม：“แม่ล่ะ？”

สีหน้าวี่เหวินถิงนิ่งไป อุ้มเขาไปนั่งที่ห้องรับแขกแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน“แม่ยังไม่ฟื้น แต่ว่าไม่ต้องกังวลนะ อาสามเก่งเดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว”

ทันใดนั้นฉางผิงก็ผิดหวัง

“เหรอครับ อาสามบอกว่าแม่บาดเจ็บค่อนข้างหนัก ไม่ฟื้นไวขนาดนั้น”แปปนึงเด็กหนุ่มก็ไม่เศร้าขนาดนั้น“ไม่เป็นไร พ่อกลับมาแล้วผมก็รอได้！”

วี่เหวินถิงลูบหัวเขา“พ่อไม่ได้ดูแลลูกกับแม่ดีๆ”

“ไม่เลย”ฉางผิงส่ายหัว“พ่อสุดยอดมาก พ่อเป็นไอดอลผมเสมอ！ผมรู้ว่าบางเรื่องพ่อก็ควบคุมไม่ได้”

“พ่อครับ วันนี้แซนด์วิชผมทำเอง พ่อต้องชิมนะ！”ฉางผิงกระโดดลงจากโซฟาไปที่ตู้เย็นเอาแซนด์วิชออกมาให้วี่เหวินถิง

จู่ซือซือเข้ามาเตือนเบาๆ：“พี่ใหญ่ พี่อย่ากินเลยดีที่สุด”

“ไม่อร่อยมากเหรอ？”วี่เหวินถิงดูแล้วท่าทางจะอร่อย พอกัดลงไป“นี่ลูกชายฉันทำ……”

แปปนึงเขาก็สำลักไอออกมา

พอเปิดแซนด์วิชออกมาก็เห็นทั้งแผ่นขนมปังเต็มไปด้วยวาซาบิ！

จู่ซือซือโบกมือด้วยท่าทางสะใจ“ฉันเตือนแล้วไง พี่ใหญ่อยากกินเอง”

“ใส่วาซาบิเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ？”วี่เหวินถิงตบมือเด็กหนุ่ม“พ่อเพิ่งฟื้นก็อยากให้พ่อไปโรงพยาบาลอีกหรือไง？”

ฉางผิงลูบหลังหัวแล้วหัวเราะแห้งใส่“ผมอยากใส่นิดเดียว คิดไม่ถึงว่าจะบีบออกมาซะเยอะ วาซาบิก็แพงจะฟุ่มเฟือยก็ไม่ได้ พ่อกินหมดได้ใช่ไหม？”

เห็นลูกชายมีความสุขขนาดนี้วี่เหวินถิงก็ไม่อยากทำลายความรู้สึกดีๆของเขา

แม้ว่ารสชาติจะเผ็ดขึ้นจมูก แต่ว่าแซนด์วิชไม่ได้ชิ้นใหญ่อะไรมากมายไม่กี่คำเขาก็กินหมด

“คุณวี่เป็นพ่อที่ดีจริงๆ”กวนชิงเฟิงเทน้ำให้วี่เหวินถิง“เรื่องที่คุณกลับมาประธานมู่รู้ไหม？”

วี่เหวินถิงพูด“ระหว่างทางที่มาคุยกับเขาแล้ว เดี๋ยวเขาก็จะถึงละ แต่ว่า……”

สายตาแหลมคมของเขามองไปที่กวนชิงเฟิงแล้วขมวดคิ้ว“นายเป็นใคร？บอดี้การ์ดคนใหม่ของซือซือ？”

“ไม่ใช่ เขาเป็นแฟนฉัน！”จู่ซือซือมาคล้องแขนกวนชิงเฟิง

“ล้อเล่นใช่ไหม？”วี่เหวินถิงมองกวนชิงเฟิงอีกครั้ง มุมปากยกขึ้น“เขาแก่กว่าพี่ซะอีก อีกอย่างฉันจำได้ว่าแฟนของเธอไม่ได้ชื่อว่ากวนชิงเฟิงเหรอ？”

ก่อนไปซีเรีย เขาได้ยินจู่ซือซือพูดว่ากำลังคบกับน้องชายของถังซิน

“ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเลยเลิกกับเขาไปฝ่ายเดียว！”จู่ซือซือโบกมือบ่นอย่างไม่พอใจ“ความรักไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุ พี่ใหญ่จำเป็นต้องไม่ชอบแฟนฉันขนาดนี้เลยเหรอ！”

ฉางผิงพูด“ลุงอาสุ่ยอายุมาก ที่จริงผมก็ติหน่อยๆนะ”

“เด็กบ้าไปไกลๆ！”จู่ซือซือค้อนเขา

“พอผมเห็นลุงสี่ก็เรียกนี่”ฉางผิงเอนหัวพูด เอาแซนด์วิชยัดใส่มือลู่เหวินซู“นี่ผมทำเองเชียวนะ ลุงสี่ ลุงจะไว้หน้าใช่ไหม？”

วี่เหวินถิงก็ไม่พูดที่เด็กคนนี้ทำอะไรไป ไอออกมา“ซือซือ พาฉางผิงไปเล่นที่ห้อง”

“เขาไปสิฉันไม่ไปอ่า ฉันก็อยากฟังนะ！”

กวนชิงเฟิงตบบ่าหล่อนเอนไปกระซิบที่ข้างหูหล่อนแล้วพูด“ไปเถอะ เดี๋ยวตอนดึกพาคุณไปเล่น”

จู่ซือซือถึงจูงฉางผิงเข้าไปในห้องอย่างไม่เต็มใจ

ทั้งสองเข้าไปไม่นานก็มีเสียงทะเลาะกับทำร้ายของออกมาจากข้างใน

“ปกติเขาก็แบบนี้”กวนชิงเฟิงชินแล้ว เลยนิ่งมาก“ทะเลาะเป็นปกติ ไม่เป็นไรคุยกันเถอะเดี๋ยวผมไปชงกาแฟให้”

“พี่ใหญ่แบบนี้ไม่ได้นะ”ลู่เหวินซูพูดแทนจู่ซือซือ“ถึงฉางผิงจะเป็นเด็ก แต่ก็ไม่สามารถทำผู้หญิงได้นะ ไม่มีมารยาท พี่ต้องสอนเขาดีๆ”

วี่เหวินถิงใบหน้าเยือกเย็น ยกคางขึ้นมาหาเขา“กินแซนด์วิช”

“แซนด์วิชอร่อยตรงไหน……”ลู่เหวินซูบ่น กัดคำใหญ่ แล้วก็สำลักวาซาบิจนหน้าดูแย่ ยื่นมือไปเอาถังขยะ

มู่เฉินหย่วนเตะถังขยะออกไป

ถังขยะที่ใกล้ๆนั้นไกลออกไป สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของลู่เหวินซูมองมู่เฉินหย่วน

“ลูกชายฉันทำเอง กินไปแล้ว”วี่เหวินถิงเอาน้ำวางตรงหน้าลู่เหวินซูแล้วขยับนิ้วมือ เสียงดังนั่นทำให้ในใจของลู่เหวินซูกลัว พยายามกลืนลงไปสุดๆ

ลู่เหวินซูรีบกินน้ำเต็มปาก“โห！พี่ใหญ่เกินไปแล้ว！”

วี่เหวินถิงไม่พูดกับเขาอีก ยิ้มออกมา“ที่เมืองหนานเฉิงเกิดเรื่องขึ้นจิ่งเหนียนบอกฉันแล้ว ฉันกำชับให้คนพวกนั้นไปหาเกาะตามที่นายกำชับมา ถ้าได้ข่าวอะไรจะบอก”

พูดถึงเรื่องนี้สายตามู่เฉินหย่วนก็หม่นลง พยักหน้า“ขอบคุณพี่ใหญ่”