รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 74

บทที่74 ประธานมู่รอยลิปสติกสีเเดงบนหน้าเป็นของใครหรือ

ในอีกที่หนึ่ง กวนชิงเฟิงก็ได้มัดจู่ซือซือไว้กับรถเพื่อพาเธอกลับมาโรงแรม

จู่ซือซือไม่มีความสวยสดงดงามเหมือนแต่ก่อน ตอนนี้มีแต่ความน่าเวทนาสงสาร กระโปรงลายตารางที่อยู่บนตัวนั้นขาดลุ่ย บนข้อมือและข้อเท้ามีแต่รอยมัดของเชือก

ก่อนหน้านี้อยู่ในสภาวะสลบไสลตลอดเวลา ไม่ได้รับความรู้สึกถึงสิ่งใดเลย หลังจากที่กวนชิงเฟิงป้อนน้ำให้เธอดื่มก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น มือรวบดึงที่แขนเสื้อของกวนชิงเฟิง

“หมาป่า ในรถไม่ได้เปิดแอร์หรอ ฉันร้อนมากเลย”

เธอพูดไปพลาง ขยับตัวไปพลาง เสื้อคลุมที่ห่มอยู่บนตัวก็หลุดร่วงลงไป ทำให้เห็นกระโปรงลายตารางที่สวมอยู่ข้างใน หน้าอกอันอวบใหญ่ปรากฏให้เห็นออกมา

“คุณจู่ นั่งให้เรียบร้อย” กวนชิงเฟิงเก็บเสื้อคลุมขึ้นมาและคลุมไปที่ตัวเธอ สีหน้ากลัดกลุ้ม “ต่อจากนี้รบกวนคุณอย่าก่อเรื่องอะไรอีกได้ไหม? มันจะก่อความวุ่นวายให้กับประธานมู่”

ริมฝีปากอันแดงก่ำของจู่ซือซือพูดออกมาด้วยความน้อยใจ “ทำไมถึงว่าฉันก่อความวุ่นวายหล่ะ เชอะ มันเป็นเพราะ ถัง ถัง นังหมาจิ้งจอกคนนั้นที่มายั่วยวนพี่เฉิน”

เธอรู้สึกร้อนมากจริงๆ เวลาพูดต้องพ่นลมออกมา ยิ่งมองไปที่ใบหน้าของกวนชิงเฟิงในคอของเธอก็ยิ่งแห้งจึงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป

จู่ซือซือใช้แรงดึงไปที่แขนเสื้อของเขาและปีนไปนั่งที่บนตัก

บนตัวนายเย็นดี ฉันชอบ จู๋ซือซือใช้แก้มถูบนตัวเขา อ่อนอ้วนคล้ายกับแมวตัวเล็กๆ “นายกอดฉัน กอด” บนปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานของหญิงสาว สีหน้าของกวนชิงเฟิงเริ่มไม่ดี จับมือของจู่ซือซือออกและอยากที่จะลากเธอลงไป แต่จู่ซือซือก็พยายามที่จะโอบกอดเขาให้ได้

“คุณจู่ ถ้าคุณไม่ปล่อยมือผมจะเอาจริงแล้วนะ”

“นายทำไม่ได้หรอก”

ที่จริงแล้วกวนชิงเฟิงก็ไม่กล้า เขาไม่ได้พูดอะไร ทำได้แค่เพียงปัดมือเธอออก ยังไงเธอก็คือหัวใจอันเป็นที่รักของประธานมู่

แม่งเอ๊ย วุ่นวายมาก

“หมาป่า หมาป่า....” ริมฝีปากอันแดงก่ำของจู่ซือซือนั้นเบะออก ทั้งตัวแทบจะแนบชิดไปกับหน้าอกของเค้า สีหน้าแดงก่ำ

ในตอนนี้กวนชิงเฟิงถึงได้เอะใจ เมื่อมองที่ดวงตาของเธอ จึงรู้ว่าเกิดปัญหาขึ้นแล้วจริงๆ ดูจากลักษณะท่าทางแล้ว น่าจะไม่ใช่ยาธรรมดาทั่วไป สีหน้าของเขาอึมครึม

จู่ซือซือไม่ใช่เพียงแค่ลักพาตัวผู้หญิงคนนั้นหรอ ทำไมถึงกลายมาเป็นเช่นนี้

ร่างกายของจู่ซือซือยิ่งออกแรงมากขึ้น ยังไม่หยุดดึงเสื้อผ้าของเขา และยื่นปากออกมาจูบไปที่บนคอของเขา ทำให้กวนชิงเฟิงตกอยู่ในสภาพเก้ๆกังๆเป็นอย่างมาก จากนั้นจึงเอาเสื้อคลุมมัดที่มือเธอไว้

เมื่อรถถึงหน้าประตูโรงแรม กวนชิงเฟิงอุ้มตัวจู่ซือซือตรงไปยังที่ที่มู่เฉินหยวนอยู่ กดกริ่งประตูสองครั้ง

จู่ซือซือที่ถูกมัดมือไว้นั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก ขยับตัวไปมาในอ้อมอกของเขา ทำหน้ามุ่ยเอะอะโวยวายว่าร้อนอยู่ตลอดเวลา เส้นเลือดบนหน้าผากของกวนชิงเฟิงเต้นจึงเต้นไม่หยุด

เมื่อประตูเปิดออก มู่เฉินหย่วนก็ยืนอยู่โดยสวมชุดคลุมอาบน้ำ

“ประธานมู่ เกิดเรื่องกับคุณจู่นิดหน่อย เกรงว่าจะมีแค่คุณเท่านั้นที่สามารถแก้ไขได้” ในขณะที่พูด กวนชิงเฟิงก็คิดอยากจะเอาสิ่งที่จัดการยากนี้ออกไป

“ผมยังมีธุระ งั้นผม..”

และเขาเหมือนกับมองเห็นอะไรบางอย่าง เขาจึงหยุดพูดในทันที

เขาคิดว่ามู่เฉินหย่วนพึ่งอาบน้ำเสร็จเลยเปลี่ยนเป็นชุดคลุมอาบน้ำ แต่เหมือนกับว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น เพราะว่าเขาเห็นบนแก้มของมู่เฉินหย่วนมีรอยจูบจางๆ คาดว่าในห้องคงจะมีผู้หญิงอยู่

มู่เฉินหย่วนมองมาที่จู่ซือซือซักครู่หนึ่ง สีหน้าแดงก่ำ คาดว่าสถานการณ์คงเป็นเหมือนกับถังซินในตอนนี้

แค่คิดก็สามารถคาดเดาได้ว่าจู่ซือซืออยากจะทำให้ถังซินอายขายขี้หน้า แต่สุดท้ายเป็นเพราะว่าความซื่อบื้อของเธอจึงถูกถังซินเอาคืน และตนเองก็เลยถูกฉีดยา

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจู่ซือซือจะโง่ขนาดนี้

เมื่อคิดว่าข้างในห้องนอนยังมีหญิงสาวคนนั้นอยู่ และตรงหน้าก็ยังมีอีกหนึ่งคน มู่เฉินหย่วนก็รู้สึกปวดหัว “นายเอามาส่งให้ฉันที่นี่จะมีประโยชน์อะไร?”

“ประธานมู่ ถ้าอย่างนั้นคุณจะให้ผมไปส่งเธอที่ไหน?” กวนชิงเฟิงก็รู้สึกเก้อเขินเช่นกัน ใครจะไปรู้ว่าประธานมู่จะมีผู้หญิงอื่น “ไม่เช่นนั้นเอาเธอไว้กับประธานมู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวผมจะไปตามหมอมา”

คนที่เปิดประตูคือเฉินคาง ท่อนบนของเขาเปลือยและท่อนล่างใส่แต่กางเกงขาสั้นตัวเดียว

“อะไรวะเนี่ย” เฉิงคางเห็นกวนชิงเฟิงอุ้มผู้หญิงเข้ามา ก็เอามือแนบไปที่หน้าอก สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัว “พี่ใหญ่ พี่ไปเปิดอีกห้องไม่ได้หรอ ฉันก็อายเป็นนะ”

“เปิดอะไรหล่ะ เธอเป็นใครนายจำไม่ได้หรอ?” กวนชิงเฟิงเอาขาข้างหนึ่งเตะเขาออกไป อุ้มตัวจู่ซือซือไปทิ้งไว้ที่ห้องน้ำข้างหลัง และควานหาของในกระเป๋า

กลังจากที่เฉินคางเข้าใจในสถานการณ์แล้ว จึงรีบหยิบเสื้อแขนสั้นมาใส่ เดินเข้าไปใกล้กวนชิงเฟิง “เธอคือคุณจู่หรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น พี่ถึงอุ้มเธอกลับมา?”

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“ห้ะ?”

เฉินคางเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ จู่ซือซือที่อยู่ในอ่างอาบน้ำนั้นบิดตัวเขินอาย แก้มนั้นแดงก่ำ รูปร่างหน้าตาสวยยั่วยวน ผู้ชายเห็นก็คงต้องเกร็งหน้าท้อง

“จริง เรื่องใหญ่จริงๆ” เฉินคางตกใจเป็นอย่างมาก และพูดอย่างอึกอักขึ้นว่า “คุณจู่อยากที่จะเซอร์ไพรส์เรื่องบนเตียงให้กับประธานมู่ใช่มั้ย แต่ประธานมู่ไม่อยู่ ดังนั้นจึง…”

“ไม่ใช่ เธอโดนคนอื่นฉีดยามา” กวนชิงเฟิงตอบไปด้วยหาของไปด้วย “คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวไป ฉันพึ่งจะอุ้มไปให้ประธานมู่แต่ประธานมู่กำลังอยู่กับผู้หญิงคนอื่น”

เฉินคางมึนงงนิดหน่อย แต่หลังจากที่เข้าใจแล้วก็อุทานขึ้นมา “อะไรนะ!”

กวนชิงเฟิงผลักเฉินถางออกอย่างแรง และถือขวดยาจำนวนหนึ่งเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ จู่ซือซือที่อยู่ในอ่างอาบน้ำนั้นถูกมัดมือมัดเท้า น้ำกระเด็นไปทั่วหน้าอก เส้นผมยุ่งเหยิง

“หมาป่า ฉันรู้สึกไม่สบายตัว” จู่ซือซือถูกมัดมือไว้แต่ก็ต่อสู้ดิ้นรนอย่างไม่กลัวเป็นกลัวตาย ในตาที่มองมาที่กวนชิงเฟิงนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา “นายกอดฉันหน่อย”

กวนชิงเฟินไม่สนใจ เอายาเทลงบนมือ “เอาน้ำมาหนึ่งขวด”

เฉินคางรีบไปเอาน้ำแร่มาขวดหนึ่ง

กวนชิงเฟิงบีบปากของจู่ซือซือ บังคับให้เธออ้าปาก แล้วเอายาใส่เข้าไป เฉินคางที่อยู่ข้างๆรีบเทน้ำตามด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ เกรงว่าจู่ซือซือจะสำลักออกมา