รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 99

บทที่ 99 ชนะได้สวย

“ถังซิน เธอ…..” เงินสี่ล้านไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เฉียวมั่นหลัวตัดสินใจลดศักดิ์ศรีตัวเองลง “จริงๆแล้วพวกเราเล่นไพ่ก็เพื่อความบันเทิง ใช่ไหมล่ะ?”

“ฉันรู้ดีว่าเมื่อก่อนฉันทำไม่ถูก ที่แย่งสามีของเธอ ก็…..ก็มู่หยางซิวมาติดกับของฉัน ยิ่งไปกว่านั้นลาฉันก็ออกจากบริษัทมู่ซื่อแล้ว พวกเราก็ไม่ได้เกลียดกันแล้ว ใช่ไหม?”

ถังซินยิ้มอ่อน: “ใช่เหรอ?”

ไม่เกลียดก็แปลกแล้ว!

หล่อนก็ไม่ใช่คนตาบอด หลังจากที่ถูกประธานส้งพาเข้ามาในห้อง ก็เห็นว่าเฉียวมั่นหลัวมองหล่อนอยู่ตลอด แถมยังหันไปกระซิบกระซาบกับประธานกาว หล่อนเพียงแค่ชิงลงมือก่อนแค่นั้นเอง

“ใช่สิ” เฉียวมั่นหลัวพยักหน้าอย่างแรง คิดว่าถังซินจะยกโทษให้ แสร้งทำเป็นพูดน่าสงสาร: “ฉันตอนนี้ทำงานที่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง เงินที่ตัวแสนนึงยังไม่มีเลย”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?” ถังซินถามกลับ

เฉียวมั่นหลัวหน้าซีดเผือด

“คุณเฉียว เงินสี่ล้านนี้ฉันให้เวลาคุณหนึ่งปี” ถังซินมองใบสัญญาที่อยู่ในมือ แล้วพูดต่ออย่างไม่รีบร้อนอะไร: “แต่ว่าวิ่งรอบทะเลสาบหลงเยว่ข้อนี้อะ ฉันหวังว่าคุณจะรีบทำนะ”

เฉียวมั่นหลัวโกรธจนคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เริ่มพูดออกไปโดยไม่คิดอะไรแล้ว

“ถังซิน นังผู้หญิงชั้นต่ำ วางแผนหลอกพวกเราตั้งแต่แรกแล้ว ใช่ไหมล่ะ?”

“สมควรแล้วที่หล่อนมีภาวะรังเกียจกิจกรรมทางเพศ พอแต่งงานก็ถูกผู้ชายทิ้ง!”

“เธอคิดว่าเรื่องของเธอในอดีตจะไม่มีคนรู้เหรอ? ผัวเก่าถูกแย่งไปก็สมควรแล้ว!”

เฉียวมั่นหลัวชักสีหน้า คำด่าต่างๆนาๆล้วนหลุดออกมาจากปากหล่อน แต่สีหน้าของถังซินกลับไม่เปลี่ยน ยังคงยิ้มอ่อนๆ

รอเฉียวมั่นหลัวด่าเสร็จ หล่อนถึงจะเปิดปาก: “ดูแล้วคุณเฉียวยังคงไม่สำนึก ถ้าอย่างนั้นเงินสี่ล้านก็คืนฉันภายในสามเดือนก็แล้วกัน”

พูดจบถังซินก็เดินโซเซๆออกไปจากกลุ่มคน

“เหอะ ปากดีนัก สมควรแล้วเธอน่ะ!” จู่ซือซือเห็นเฉียวมั่นหลัวเอาไม่ชนะถังซิน ก็รู้สึกสะใจไม่น้อย สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่แค่หล่อนคนเดียวที่พ่ายแพ้ให้กับถังซิน

จู่ซือซือควงแขนของมู่เฉินหย่วน “พี่เฉิน เกมจบแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ”

“อื้ม” เกมจบแล้ว ก็ควรจะไปได้แล้ว

แต่ว่าก่อนจะไป มู่เฉินหย่วนหันไปพูดกับเฉียวมั่นหลัว: “คุณเฉียว ที่หล่อนพูดตะกี้จำได้ใช่ไหม?”

สายตาของเขาเย็นชาจนเฉียวมั่นหลัวกลัวจนสั่นไปทั้งตัว

มู่เฉินหย่วนก็ย้ำไปแล้ว ถ้าเกิดหล่อนไม่คืนเงินถังซินภายในเวลาล่ะก็ ภายหลังจะไปไหนทำอะไรก็ลำบากแล้ว

ทำไมมู่เฉินหย่วนต้องปกป้องถังซินขนาดนี้?

ระหว่างพวกเขาสองคนมีอะไรกันแน่?

มู่เฉินหย่วนมีความอดทนสูง รอหลังจากเฉียวมั่นหลัวพยักหน้าตอบกลับ จึงพาจู่ซือซือจากไป

การกระทำของเขาเมื่อตะกี้ กลับทำให้จู่ซือซือไม่พอใจ ทำปากมุ่ยๆ “พี่เฉิน ตอนที่ไปงานกันที่ตุรกีไม่ใช่ว่าทำเสร็จเรียบร้อยไปแล้วเหรอ ทำไมพี่ถึงยังปกป้องยัยปีศาจจิ้ง…ผู้หญิงคนนั้นอยู่ล่ะ”

“หล่อนเป็นพนักงานของบริษัทมู่ซื่อ”

“ไม่ถูก ไม่ถูก!” จู่ซือซือตะโกนตอบ “บริษัทมู่ซื่อมีคนเยอะขนาดนั้น แต่ไหนแต่ไรฉันก็ไม่เคยเห็นพี่ช่วยเหลือใครแบบนี้มาก่อน พี่เฉินพี่แอบสนใจหล่อนอยู่แน่ๆ ใช่ไหม?”

“ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีงั้นเหรอ สวยก็ไม่สวย ชอบทำตัวให้คนเกลียดอีก!”

“ซือซือ” มู่เฉินหย่วนหยุดเดิน มองหล่อนด้วยสีหน้านิ่ง: “ที่เห็นฉันยอมเธอตลอด ไม่ใช่ว่าฉันโกรธไม่เป็นนะ ฉันหวังว่าเรื่องที่ตุรกี ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายนะ หลังจากนี้ห้ามพูดถึงอีก ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเธอไปอยู่เกาะที่นอร์เวย์สักครึ่งเดือน”

พอจู่ซือซือได้ยินน้ำเสียงของเขา ก็รู้ว่าครั้งนี้เขาโกรธแล้วจริงๆ ได้แต่งอไหล่ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ “ฉันผิดเอง จะไม่มีครั้งที่สองแล้ว”

ต่อให้มีอีกก็ไม่กล้าลงมือเองแล้ว ไม่อยากโดนผู้หญิงคนนั้นเล่นงานกลับ

สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็เริ่มดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

ยืนคิดอยู่ประมาณห้านาที ก็วิ่งแจ้นกลับไปขึ้นรถแท็กซี่ที่กำลังจะขับไปด้วยความรวดเร็ว หล่อนที่กะจะมารับถังซินดันเปลี่ยนใจกลับไปซะแล้ว

ทางนี้ มู่เฉินหย่วนก็รู้แล้วว่า “นางฟ้าตัวน้อย” ที่หล่อนพูดถึงก็คือ หลี่ซูเจ๋ แต่ว่าบนถนนข้างนอกก็ไม่มีรถวิ่งผ่านแล้ว เขาไม่ไว้ใจให้หล่อนรออยู่ที่นี่คนเดียว ก็เลยอยู่เป็นเพื่อนหล่อนด้วย

ถังซินเอียงคอมองไปที่เขา ถามด้วยความสงสัย: “คุณอา ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก”

“กำลังรอรถอยู่”

“ฮัดเช้ย” ถังซินสูดน้ำมูก แล้วก็จามอีกครั้ง มู่เฉินหย่วนหันไปมองหล่อน เสื้อกระโปรงที่ใส่บางมาก ดูเหมือนไหล่กำลังสั่นอยู่

เขาถอดเสื้อสูทข้างนอกออก เอามาสวมให้หล่อน

ได้กลิ่นหอมอ่อนๆของมิ้นท์จากเสื้อสูทที่หล่อนสวมอยู่ ในขณะนี้หล่อนก็เริ่มสร่างเมาแล้ว แก้มเริ่มแดง “ขอบคุณค่ะคุณอา”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” มู่เฉินหย่วนพูดเสียงทุ้มในลำคอ “เกมที่เล่นในห้องเมื่อตะกี้ เธอชนะได้สวยมากเลยนะ”

ถังซินมุดหน้าลงใกล้หัวเข่า จมูกชนกับเสื้อสูทแบบไม่ทันได้ระวังตัว แก้มก็เริ่มแดงขึ้น ก็ไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินคำชมจากเขาแล้ว ใจมันก็เต้นด้วยความดีใจ

“ก็ ก็ไม่ได้อะไรนี่คะ” ถังซินพูดขึ้น “จริงตอนที่ช่วยประธานส้งคุยเรื่องธุรกิจเสร็จ ฉันก็ตั้งใจจะกลับแล้ว แต่ประธานส้งดันลากฉันไปเล่นซะก่อน พอเห็นเฉียวมั่นหลัวก็อยู่ที่นั่นเหมือนกัน ทำให้ฉันถึงไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ต่อ”

มู่เฉินหย่วนถามขึ้น: “เจียงจิ้งเป็นคนสั่งให้เธอมาที่นี่ใช่ไหม?”

“อื้ม”

“เป็นแค่ตัวแทนของหัวหน้า กลับใช้อำนาจตามอำเภอใจ” มู่เฉินหย่วนพูดขึ้นอย่างแดกดัน “ถ้าให้หล่อนเป็นหัวหน้าฝ่ายจริงๆล่ะก็ แม้แต่ตัวฉันที่เป็นเจ้าของก็คงจะไม่เห็นหัวกันแล้วล่ะมั้ง”

“หล่อนทำงานให้กับรองประธานซุน เป็นคนของรองประธานซุน” ถังซินรู้ว่าบางเรื่องหล่อนไม่ควรถามและก็ไม่ควรยุ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป: “คุณอามู่ คุณจะเอาคนจากบริษัทย่อยที่นิวยอร์กย้ายกลับมานี่ไหม?”

ตอนนี้มู่เฉินหย่วนกลับมาแล้ว เขาจะไม่ให้คนของรองประธานซุนขึ้นมารับตำแหน่งแน่นอน

พอได้ยินที่ถังซินถาม มู่เฉินหย่วนก้มหัวลงมองหล่อน สายตานิ่งขรึม: “เธอไม่อยากนั่งตำแหน่งนี้เหรอ?”