รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 118

ทันใดนั้น ก็มีเสียงสะอื้นเล็กๆดังมา

เปปเปอร์ไม่ได้คิดมากอีก เปิดประตูห้องตรวจในทันที

ส้มเปรี้ยวดูเหมือนจะตกใจ นิ่งอึ้งไปก่อน ต่อจากนั้นก็หันหลังเดินเข้าไปในทันที

“ส้มเปรี้ยว”เปปเปอร์เรียกเธอไว้

ส้มเปรี้ยวก็หยุดฝีเท้าในทันที ยกมือขึ้นเช็ดน้ำเช็ดน้ำตา ถึงได้หันกลับมาใหม่ บนใบหน้าก็ฝืนยิ้ม“เปปเปอร์ นายคุยกับรันต์เสร็จแล้วเหรอ”

เปปเปอร์อือคำหนึ่ง สายตาก็จ้องมองเธอสองวินาที และถามว่า: “เธอได้ยินแล้วเหรอ?”

ส้มเปรี้ยวพยักหน้า ดวงตาที่น้ำตาเพิ่งจะหยุดไหล ก็มีน้ำตาเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง“เปปเปอร์ ฉัน……เป็นโรคหลายบุคลิกจริงๆเหรอ?”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายยังก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ตอบเพียงแค่อือคำหนึ่ง

ส้มเปรี้ยวปิดใบหน้า ร้องไห้อย่างเจ็บปวด“ขอโทษด้วยเปปเปอร์ ฉันไม่รู้ว่า ฉันไม่รู้จริงๆฮือๆๆๆ……”

“ไม่เป็นไร”เปปเปอร์กอดเธอไว้อย่างปวดใจ“นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่ต้องขอโทษ”

“แต่ว่าเมื่อกี้นี้ฉันได้ยินรันต์พูดว่า บุคลิกนั้นของฉันร้ายมาก เป็นศัตรูกับคุณมายมิ้นท์ ในความทรงจำที่ฉันสูญเสียไปช่วงนั้น ทำอะไรกับคุณมายมิ้นท์หรือเปล่า!?”ส้มเปรี้ยวดึงปกเสื้อที่หน้าอกของเปปเปอร์ และถามด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

เปปเปอร์มองลงไป และตอบด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ: “บุคลิกนั้นของเธอ ผลักมายมิ้นท์ลงบันได”

“ฟืด……”สูดลมหายใจ“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉัน……ฉันอยากจะฆ่าคุณมายมิ้นท์เหรอ?”

“ไม่ใช่เธอ แต่เป็นบุคลิกคนนั้นของเธอ”เปปเปอร์ลูบหัวของเธอ และพูดแก้ไข

ส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปาก และพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอึกสะอื้น“ต่อให้เป็นบุคลิกคนนั้นของฉัน แต่เธอยังเป็นฉัน มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ฉันมุ่งเป้าไปที่คุณมายมิ้นท์หลายครั้ง ทั้งๆที่ฉันรู้ว่าทำเป็นแบบนั้นไม่ถูกต้อง แต่กลับควบคุมไม่ได้ ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าฉันเป็นโรคจิตเภท!”

เธอตบหัวของตัวเองอย่างรังเกียจ

“ส้มเปรี้ยว เธออย่าทำแบบนี้”เปปเปอร์รีบเอามือของเธอลงมา“ฉันบอกแล้วว่า นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอ”

“เป็นความผิดของฉัน ฉันไม่เพียงแต่ใส่ร้ายว่าคุณมายมิ้นท์ขับรถชนฉัน ยังทำให้มายมิ้นท์ล้มลง ตอนนี้ก็ผลักคุณมายมิ้นท์ลงบันไดอีก ฉัน……ฉัน……”ส้มเปรี้ยวร้องไห้สะอื้นอยู่ในใจ

เปปเปอร์จูบไปที่หน้าผากของเธอ“ก่อนหน้านี้สองครั้ง ได้รับผลกระทบจากบุคลิกภาพย่อยที่กำลังจะเกิดขึ้น ดังนั้นถึงได้ทำแบบนั้น แต่ผลักมายมิ้นท์ลงบันได กลับเป็นบุคลิกภาพย่อยทำอย่างสมบูรณ์ ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ ดังนั้นเธอถึงได้ไม่มีความทรงจำ เธอไม่ต้องโทษตัวเอง”

“แต่ว่าคุณมายมิ้นท์ไม่รู้”ส้มเปรี้ยวสูดจมูก ต่อจากนั้นคิดถึงอะไรบางอย่าง และดันชายหนุ่มออกแล้วถาม“ใช่แล้วเปปเปอร์ คุณมายมิ้นท์เธอเป็นยังไงบ้าง เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร”เปปเปอร์เอ่ยปากตอบ

ส้มเปรี้ยวตบหน้าอก และถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีมาก ไม่เป็นไรก็ดี แต่คุณมายมิ้นท์คงจะไม่มีทางปล่อยฉันไปอย่างแน่นอน”

เปปเปอร์เม้มปาก“เธอจะแจ้งตำรวจ”

“แจ้งตำรวจเหรอ?”ส้มเปรี้ยวอุทานก่อน ต่อจากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่น: “ก็ใช่ ฉันก็ผลักคุณมายมิ้นท์ลงบันไดแล้ว เธอแจ้งตำรวจก็สมควรแล้ว ฉันควรติดคุกเพราะการกระทำของตัวเอง เพียงแต่ได้ยินว่าในคุกน่ากลัวมาก นักโทษหญิงพวกนั้นก็ทรมานคนเก่งมาก ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า”

เธอมองเขาไปแวบหนึ่งโดยที่ไม่ตั้งใจ

เปปเปอร์ไม่ได้สังเกตเห็น ในสมองก็นึกถึงคำพูดของการันต์

ต้องการให้บุคลิกภาพย่อยและบุคลิกหลักหลอมรวมกัน ก็ไม่สามารถทำให้ส้มเปรี้ยวไปที่คุกได้

ถ้าหากส้มเปรี้ยวติดคุกจริงๆ ด้วยอุปนิสัยของเธอ คงจะถูกกระตุ้นอีกครั้งอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นนับประสาอะไรกับการรักษาโรคหลายบุคลิก คงจะแยกได้รุนแรงมากขึ้น

นอกเหนือจากนี้ จากนี้ไปเธอจัดการกับมายมิ้นท์อีก เปปเปอร์ไม่มีทางคิดว่าเธอเลว

เพียงแค่คิดว่า นั่นคืออาการของเธอที่รุนแรงมากขึ้นเท่านั้นเอง

การันต์มองไปที่ส้มเปรี้ยวที่หน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจว่าจะชนะ และกางมือสองข้างทำท่าทางก็ไม่รู้สินะอย่างช่วยไม่ได้ “โอเค ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของเธอ ฉันก็เคารพเธอ”

“ฉันก็รู้ว่านายดีกับฉัน”ส้มเปรี้ยวยิ้มหวานให้กับเขา

สายตาของการันต์ก็หลุดอยู่ในภวังค์ จากนั้นก็อ่อนโยนลงมา“เธอเป็นผู้มีพระคุณของฉัน เป็นนางฟ้าของฉัน ฉันไม่ดีกับเธอ จะดีกับใคร?”

รอยยิ้มของส้มเปรี้ยวแข็งทื่อ ต่อจากนั้นเปลือกตาก็ลดลง ปกปิดความร้อนตัวในดวงตา และเปลี่ยนเรื่องอย่างควบคุมอารมณ์“ถูกแล้ว ฉันยังมีเรื่องที่จะอยากให้นายช่วย”

“ช่วยอะไร?” การันต์ไม่รู้สึกถึงความแปลกของเธอ และเอ่ยปากถาม

ส้มเปรี้ยวเม้มปาก“ในมือของมายมิ้นท์มีบันทึกที่ฉันผลักเธอลงบันได แม้ว่าเปปเปอร์จะรับปากว่าไม่มีทางทำให้ฉันติดคุก แต่บันทึกในมือของมายมิ้นท์นั้น ก็เป็นระเบิดเวลาอยู่เสมอ ฉันต้องการให้นายคิดหาทางไปทำลายบันทึก”

“เรื่องนี้ง่ายดาย” การันต์ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว และตอบด้วยใบหน้าที่ผ่อนคลาย

ส้มเปรี้ยวก็พูดอีกว่า: “อีกอย่างหนึ่งก็คือมายมิ้นท์ท้องแล้ว”

“ของใคร?” การันต์เลิกคิ้วขึ้น

ใบหน้าของส้มเปรี้ยวบิดเบี้ยวไปครู่หนึ่ง กัดฟันตอบว่า“ของเปปเปอร์ แต่ว่ามายมิ้นท์ไม่รู้ แต่ถ้าหากเปปเปอร์รู้ว่ามายมิ้นท์ท้อง คงจะเดาได้ทันว่า นั่นเป็นลูกของเขา”

คืนนั้น เธอวางยาให้มายมิ้นท์ เดิมทีตั้งใจจะทำให้มายมิ้นท์มีความสัมพันธ์กับชายอื่น ต่อจากนั้นฉวยโอกาสถ่ายรูปและวิดีโอ และทำลายมายมิ้นท์อย่างสมบูรณ์ เพียงแต่คาดไม่ถึงว่ามายมิ้นท์ไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่ไปค้างคืนกับเปปเปอร์ที่อีกห้องหนึ่ง ทำให้แผนการของเธอล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

หมดหนทาง รอหลังจากที่เปปเปอร์ออกไป เธอทำได้เพียงเปลี่ยนแผน จัดการให้ผู้ชายแอบเข้าไปในห้องแล้วนอนที่ข้างกายของมายมิ้นท์ ปกปิดว่าคนที่ใช้เวลาทั้งคืนกับมายมิ้นท์คือเปปเปอร์ แต่คาดไม่ถึงว่า ก็ครั้งนั้น ไม่นึกเลยว่ามายมิ้นท์จะตั้งครรภ์แล้ว!