รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 124

เปปเปอร์กะพริบตา อือคำหนึ่ง

ตอนที่ออกจากลิฟต์ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเวียนหัวเล็กน้อย และอาจจะเป็นไข้

แต่จู่ๆเขาก็อยากเจอเธอ ดังนั้นก็เลยไม่สนใจ

มายมิ้นท์วางมือลงมา และยื่นมือไปตรงหน้าเปปเปอร์

เปปเปอร์มองดูเธอ“อะไรนะ!?”

“โทรศัพท์”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว พูดอย่างค่อนข้างหงุดหงิดว่า: “เอาออกมา ฉันช่วยคุณโทรหาตระกูลนวบดินทร์ ให้พวกเขาส่งคนมารับคุณ”

“ไม่ต้อง”เปปเปอร์เม้มริมฝีปากและปฏิเสธ

มายมิ้นท์ยิ้ม“ทำไม คุณยังอยากจะขับรถกลับไปเองเหรอ”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ ไม่ได้พูดอะไร

มายมิ้นท์ค่อนข้างปวดหัว“ไม่ให้คนมารับ และก็ไม่สามารถที่จะขับรถเองได้ คุณต้องการจะทำอะไรกันแน่เฮ้ยๆๆๆ……”

เธอยังพูดไม่จบ ก็เห็นชายหนุ่มปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากกรอบประตู และร่างสูงก็ล้มลงมาหาเธอ

เปปเปอร์ทั้งคนก็ล้มอยู่บนตัวของมายมิ้นท์ เกือบทำให้เอวของมายมิ้นท์เคล็ด

“เฮ้ยๆ คุณหน้าด้านไปหรือเปล่า ไม่นึกเลยว่าจะล้มอยู่บนตัวฉัน รีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย”มายมิ้นท์ผลักชายหนุ่มบนร่างกายอย่างหงุดหงิด

แต่ชายหนุ่มไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย

มายมิ้นท์เอียงหัวดู ถึงพบว่าชายหนุ่มหลับตา เห็นได้ว่าหมดสติไปแล้ว

“ไม่ใช่มั้ง อ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ?”มายมิ้นท์กระตุกมุมปากหนึ่งที

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่า ชายหนุ่มที่ร่างสูงใหญ่ขนาดนี้ ไม่นึกเลยว่าจะหมดสติไปเพราะเป็นไข้

มายมิ้นท์ถอนหายใจ อดกลั้นกับความคิดที่อยากจะทิ้งชายหนุ่มไว้นอกห้องแล้วไม่สนใจไยดี และประคองชายหนุ่มกลับไปในห้อง

ถึงในห้องนั่งเล่น เธอโยนชายหนุ่มลงบนโซฟาอย่างแรง

วินาทีที่แผ่นหลังของชายหนุ่มแตะโซฟา จู่ๆก็ส่งเสียงร้องคำหนึ่ง ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา แต่ก็ยังไม่ได้ฟื้นขึ้นมา

“หืม?”มายมิ้นท์นิ่งอึ้ง

ทำไม เธอยังโยนเขาจนเจ็บเหรอ?

ไม่ได้คิดมาก มายมิ้นท์ก้มลงไปหาโทรศัพท์ในกระเป๋าของเปปเปอร์ ต้องการติดต่อผู้ช่วยเหมันตร์ให้มาพาเขากลับไป

อย่างไรก็ตามโทรศัพท์มือถือของเปปเปอร์ไม่ได้ตั้งค่าด้วยลายนิ้วมือ แต่ปลดล็อกด้วยรหัสผ่านที่ตั้งไว้

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่ารหัสของเขาคืออะไร ก็ลองดูหลายครั้ง มีวันเกิดของเขา และก็มีวันเกิดของส้มเปรี้ยว แต่ก็ไม่ใช่

สุดท้าย มายมิ้นท์ก็ยอมแพ้ หยิบโทรศัพท์ของตัวเอง โทรให้นิติบุคคลจัดหาหมอมาหนึ่งคน

ไม่ว่ายังไงก็ตาม เปปเปอร์ล้มลงอยู่ที่นี่ ถ้าหากเธอไม่หาหมอมาตรวจให้เขา ถ้าเกิดเป็นไข้จนเป็นคนโง่ เธอก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน

หลังจากที่โทรเสร็จ มายมิ้นท์วางโทรศัพท์ลง จ้องมองไปที่ผมและไหล่ที่เปียกของเปปเปอร์สักพัก คิดว่าเขายังสวมเสื้อผ้าที่เปียกอยู่ต่อไป อาจเป็นไข้หนักมากขึ้น หลังจากที่ถอนหายใจ เริ่มที่จะถอดเสื้อผ้าให้เขา

บางครั้ง เธอก็เกลียดปัญหาความใจอ่อนนี้ของตัวเอง

แต่ช่วยไม่ได้ เมื่อเห็นแล้ว ก็ทำเป็นละเลยไม่สนใจได้จริงๆ

“หืม?”ทันทีที่ปลดกระดุมเสื้อของเปปเปอร์ มายมิ้นท์ก็มองไปทั่ว ก็เห็นว่าไหล่ข้างขวาของเขา มีรอยฟกช้ำจางๆเผยให้เห็น

มายมิ้นท์หรี่ตา คาดเดาอะไรบางอย่างได้ และพลิกร่างของเปปเปอร์อย่างใช้แรงมาก ต่อจากนั้น เธอทั้งคนก็ตกใจ กุมริมฝีปาก แล้วก็สูดหายใจเข้าลึกๆ

พระเจ้า ทั้งแผ่นหลังของเขาแทบจะเป็นรอยฟกช้ำทั้งหมด ดูแล้วสะดุดตาตกใจ และน่ากลัวมาก

รอยฟกช้ำนั้น เกิดจากการกระแทกอย่างรุนแรงที่ด้านหลัง ซึ่งเกิดจากการที่เส้นเลือดฝอยใต้ผิวหนังแตกออก

มิน่าล่ะตอนที่เธอโยนเขาลงบนโซฟา เขาก็ครวญครางอย่างกะทันหัน เขาคงจะเป็นไข้ ก็เป็นเพราะเกิดจากอาการบาดเจ็บนี้ด้วย ต่อจากนั้นก็โดนฝน ก็เลยล้มลง

มายมิ้นท์มือสั่นเทา แตะไปที่แผ่นหลังของเปปเปอร์

เธอรู้ว่าอาการบาดเจ็บเต็มแผ่นหลังของเขามาจากไหน นั่นคือเกิดมาจากที่เขาช่วยเธอในระหว่างวัน ไม่ใช่ครั้งนั้นที่หน้าลิฟต์ของโรงแรม แต่เป็นครั้งนั้นที่ส้มเปรี้ยวผลักเธอตกบันได

ดังนั้น ตอนนั้นเขาได้รับบาดเจ็บ แต่ตอนที่เธอถามกลับเงียบ?

มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก ในใจก็พูดไม่ออกว่ามีความรู้สึกอย่างไร มีโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน สารพัดความรู้สึก

เปปเปอร์ลุกขึ้นมานั่ง และผ้าห่มก็หล่นลงกับพื้น

เขายื่นมือไปเก็บขึ้นมา ก็ได้ได้กลิ่นหอมอันละเอียดอ่อน มาจากผ้าห่ม เหมือนกับกลิ่นหอมบนร่างกายของมายมิ้นท์

ดังนั้นผ้าห่มนี้ เป็นผ้าห่มที่มายมิ้นท์เคยห่มเหรอ?

ดวงตาของเปปเปอร์สลัวเล็กน้อย หันไปมองที่ประตูห้องของมายมิ้นท์ที่ปิดอยู่แวบหนึ่ง ถึงได้ตอบว่า: “เดี๋ยวฉันจะตรงไปที่สถานีตำรวจ นายเอาเสื้อผ้ามาที่คอนโดพราวฟ้าชุดหนึ่ง”

“อะแฮ่ม”ผู้ช่วยเหมันตร์ไออย่างกะทันหัน และน้ำเสียงก็สูงขึ้น“ประธานเปปเปอร์ คุณอยู่ที่คุณมายมิ้นท์เหรอครับ? คุณและคุณมายมิ้นท์เมื่อคืนนี้คงจะไม่……”

“ไม่มี ฉันเป็นไข้ เธอเป็นคนช่วยเอาไว้”เปปเปอร์มองไปที่ยาลดไข้และยาสลายเลือดคั่งบนโต๊ะกาแฟ คิ้วก็อ่อนโยนเล็กน้อย

เสื้อผ้าบนตัวของเขาหายไปแล้ว เธอน่าจะถอดออกตอนที่ทายาบนหลังของเขา

“งั้น……งั้นเหรอ”ผู้ช่วยเหมันตร์ยิ้มแห้งๆ ราวกับเชื่อคำพูดของเปปเปอร์ แต่ในใจกลับไม่เชื่อ

ทำไมประธานเปปเปอร์ต้องเป็นไข้ที่บ้านของคุณมายมิ้นท์ด้วย?

ไม่น่าเชื่อถือมาก!

“ใช่แล้ว ตอนที่มา อย่าลืมนำอาหารเช้ามาด้วย”เปปเปอร์ก็กำชับอีกประโยคหนึ่ง

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า“เข้าใจ”

หลังจากวางสาย เปปเปอร์วางโทรศัพท์ลง และไปที่ห้องน้ำ

ในห้องน้ำ เขาเห็นชุดชั้นในของมายมิ้นท์แขวนอยู่ข้างใน และเลิกคิ้วเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่า เขาคาดไม่ถึงว่าตัวเองจะได้เห็นของส่วนตัวขนาดนี้

ลูกกระเดือกของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย ละลายสายตาไป ไม่มองชุดพวกนี้อีก และเดินไปตรงหน้าอ่างล้างหน้าแล้วล้างหน้า

ในระหว่างนี้ เขาค้นพบอย่างกะทันหัน ไม่ว่าจะเป็นห้องนั่งเล่น หรือว่าที่นี่ เขาเห็นเพียงแค่ข้าวของของมายมิ้นท์คนเดียว และไม่มีของผู้ชาย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ลาเต้ไม่เคยนอนที่นี่มาก่อน ไม่อย่างนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีข้าวของอะไรเลย

เมื่อตระหนักถึงสิ่งนี้ ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ก็กระตุกขึ้นมาเล็กน้อย และก็รู้สึกมีความสุขเล็กน้อย