รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 197

ถึงอย่างไร เธอกับเปปเปอร์ก็ไม่ได้จูบกันจากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันแบบนี้เป็นครั้งแรก

ยังมีอีกครั้งหนึ่งในห้องครัวบ้านพักตากอากาศที่สนามม้าของประธานชัชวาล

ดังนั้น เธอไม่จำเป็นต้องถือสาขนาดนั้น ถือเสียว่าถูกหมากัดครั้งหนึ่งแล้วกัน

เมื่อคิดแบบนี้แล้ว มายมิ้นท์ก็สูดลมหายใจลึก หันหน้าไปทางผู้ชายเฮงซวยที่อยู่ข้างกาย

ชายหนุ่มแปะไพ่โป๊กเกอร์รอเธอเรียบร้อยแล้ว

เธอกำมือ ในใจก็เฝ้าบอกตัวเองอยู่หลายรอบว่า ต่อไปอย่าได้พลาดอีก ถึงได้หันหน้าไป ใช้ริมฝีปากแนบลงบนไพ่

เปปเปอร์ที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งมาจากอีกด้านของไพ่ก็มีนัยน์ตาหม่นหมองลง

แต่ไม่รอให้เขาได้รู้สึกไปมากกว่าสองวินาที ความอบอุ่นนั้นก็จางหายไปพร้อมกับไพ่โป๊กเกอร์ใบนั้นแล้ว

เปปเปอร์หลุบตาลง ความรู้สึกหมดอาลัยตายอยากจากการสูญเสียก็แผ่ไปทั่วก้นบึ้งหัวใจ

ในไม่ช้า ก็ถึงกำหนดเวลาแล้ว

ผู้จัดการประกาศครอบครัวที่ได้สามอันดับแรก หมายเลข 1 3 และ 5

มายมิ้นท์พวกเธอก็คือหมายเลข 5

ไมโลปรบมือด้วยความดีใจ “แม่ครับ พวกเราเข้ารอบต่อไปแล้ว”

“ใช่แล้วจ้ะ” มายมิ้นท์พยักหน้า บนใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เธอนึกว่า พวกเขาพลาดไปครั้งหนึ่ง ทั้งยังเสียเวลาไปอีกครู่หนึ่ง จะต้องตกรอบแน่นอน

แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เข้ารอบ

เห็นท่าทางเหลอหลาอึ้งๆของเธอแล้ว เปปเปอร์ก็รู้สึกว่าน่ารักอยู่บ้าง สายตามีประกายขบขันพาดผ่านไปอย่างอดไม่ได้ “นอกจากหมายเลข 1 กับหมายเลข 3 ครอบครัวหมายเลข 2 กับ 4 ก็ผิดพลาดเช่นกัน พวกเขาพลาดมากกว่าพวกเรา ดังนั้นพวกเราจึงเป็นอันดับที่ 3”

“คุณรู้ได้อย่างไร” มายมิ้นท์มองไปทางเขาด้วยความสงสัย

เปปเปอร์หลุบตาลงสบสายตาเธอ “ระหว่างเล่นเกมส์ ผมสังเกตความก้าวหน้าของครอบครัวอื่นๆ ดังนั้นจึงรู้”

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะชูนิ้วโป้งให้เขา “นับถือ”

ภายในช่วงเวลาแห่งการเล่นเกมส์สั้นๆ เขาถึงกับสามารถแบ่งสมาธิไปสนใจคู่ต่อสู้อื่นๆได้ แค่จุดนี้ เธอก็ตามไม่ทันแล้ว

มิน่าล่ะ เขาถึงได้สามารถพัฒนาบริษัทตระกูลนวบดินทร์ให้กลายเป็นบริษัทชั้นนำของเมืองเดอะซีได้

“ไม่มีอะไร นี่เป็นความเคยชินของผม” เปปเปอร์ได้ยินคำว่านับถือของมายมิ้นท์แล้ว มุมปากก็โค้งขึ้น

มายมิ้นท์เห็นเขายิ้ม ก็นึกว่าเขาได้ใจ จึงเบ้ปาก หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง

เปปเปอร์เลิกคิ้ว

เธอเป็นอะไรไป

เขาทำอะไรผิดไปอีกแล้วหรือ

เปปเปอร์ขมวดคิ้วครุ่นคิด ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเองไปล่วงเกินมายมิ้นท์ตรงไหน

ในตอนที่จะอ้าปากถามให้ชัดเจน เสียงของผู้จัดการก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ขอแสดงความยินดีกับครอบครัวสามอันดับแรกที่ได้เข้าสู่การแข่งขันรอบที่สองนะครับ การแข่งขันในรอบที่สองคือการวิดพื้น เชิญทั้งสามครอบครัวมาบริเวณพื้นที่โล่งด้านนี้เลยครับ”

“แม่ครับ พวกเรารีบไปกันเถอะ” ไมโลทิ้งไพ่โป๊กเกอร์ในมือ กระโดดลงจากโซฟา ดึงมายมิ้นท์วิ่งไปทางพื้นที่โล่ง

สำหรับเปปเปอร์นั้น

เขาไม่สนใจคุณอาชั่วร้ายคนนั้นหรอก

ถึงอย่างไรคุณอาชั่วร้ายก็เดินไปเองได้

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้เรียกเปปเปอร์ จิตใจล้วนอยู่บนร่างของไมโล ให้ไมโลวิ่งช้าลงหน่อย

เปปเปอร์มองคนตัวโตและคนตัวเล็กที่ห่างออกไป โดยไม่เรียกตัวเองแล้ว ก็มีสีหน้าทะมึน

เด็กผีนี่จะต้องจงใจแน่ๆ

ยังถือโทษโกรธเคืองที่เขาบีบหน้าเมื่อครู่นี้อยู่

เปปเปอร์แค่นเสียงเย็น มือซุกกระเป๋าลุกขึ้นยืน เตรียมตัวเดินไป

จู่ๆเขาก็เห็นอะไรบางอย่าง จึงหยุดเท้านิ่ง

เห็นเพียงแค่ว่าตำแหน่งที่ไมโลนั่งเมื่อครู่มีไพ่โป๊กเกอร์เล็กๆใบหนึ่งวางเอาไว้

นั่นก็คือไพ่ที่พวกเขาใช้ตอนเล่นเกมส์เมื่อครู่ใบนั้น

เปปเปอร์หรี่ตาลง เอามือออกจากกระเป๋ากางเกง ยื่นไปหยิบไพ่ใบนั้นขึ้นมา

บนไพ่ยังมีรอยประทับริมฝีปากแดงของมายมิ้นท์อยู่ ชัดเจนมาก

เปปเปอร์ก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ ถึงได้เก็บไพ่ใบนั้นเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูท

เพิ่งจะเก็บเสร็จ ก็ได้ยินเสียงไมโลตะโกนเรียกว่า “พ่อครับ รีบมาเร็วเข้า เกมส์เริ่มแล้ว”

เปปเปอร์หันกลับไป แค่นเสียงพอใจในใจ

ราวกับรู้สึกว่ายังไม่พอ เขาจึงเอ่ยเพิ่มอีกประโยคว่า “เบามาก”

เขาไม่ได้พูดไปอย่างนั้น

ส่วนเธอก็ตัวเบามากจริงๆ เธอเบากว่าส้มเปรี้ยวเสียอีก

แต่เธอกลับสูงกว่าส้มเปรี้ยวหนึ่งช่วงศีรษะ ดังนั้นเห็นได้ว่า น้ำหนักของเธอไม่ถึงมาตรฐานอย่างเห็นได้ชัด ที่สำคัญก็คือ เธอยังตั้งครรภ์

“คุณควรจะกินให้มากหน่อย เพิ่มน้ำหนัก” เปปเปอร์หันหน้ามามองมายมิ้นท์ น้ำเสียงค่อนข้างจริงจัง

มายมิ้นท์ได้ยินแล้วก็มีสีหน้าเย็นชา “นี่เป็นเรื่องของฉัน ไม่ลำบากให้ประธานเปปเปอร์ต้องเป็นห่วง ประธานเปปเปอร์เป็นห่วงคุณส้มเปรี้ยวเถอะค่ะ ฉันไม่ต้องการ ตั้งใจเล่นเกมส์เถอะ”

ฟังแล้วน่าขบขันเสียจริง แต่ก่อนเขาไม่เคยเอาใจใส่เธอ

ตอนนี้กลับมาเอาใจใส่ เธอรู้สึกเพียงแค่ว่ามันจอมปลอมมาก

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์ไม่ยอมรับ เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้ว และหันหน้ากลับไปโดยไม่ได้พูดอะไรมาก

การแข่งขันเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

หลังจากเปปเปอร์ให้มายมิ้นท์นั่งอย่างมั่นคงแล้ว ก็เริ่มต้นวิดพื้น

ไมโลนั่งนับอยู่ด้านข้าง

แม้ว่าธุรกิจของเปปเปอร์จะยุ่งวุ่นวาย แต่ทุกอาทิตย์ก็จะหาเวลาว่างไปออกกำลังกายว่ายน้ำ พื้นฐานร่างกายจึงไม่ต้องพูดถึง ดีกว่าคุณพ่อหมายเลข 1 และหมายเลข 3 อยู่มาก

คุณพ่อของครอบครัวหมายเลข 1 และหมายเลข 3 ก็คือชายหนุ่มตามมาตรฐานที่ไม่ออกกำลังกาย โดยเฉพาะคุณพ่อหมายเลข 1 สภาพอ้วนลงพุงนั้นคล้ายกับตั้งท้องเด็กหลายเดือนเลย

แม้ว่าคุณพ่อหมายเลข 3 จะดีกว่าเล็กน้อย แต่ต้องแบกภรรยาที่น้ำหนักเกือบร้อยกิโลกรัม

มายมิ้นท์เห็นใบหน้าเขาแดงก่ำเพราะกินแรง รวมไปถึงท่อนแขนที่สั่นระริกแล้วก็กลัวว่าแขนของเขาจะทนไม่ไหว หักไปเสียก่อน

ดังนั้นเมื่อเทียบกับคุณพ่อสองคนนั้น การวิดพื้นของเปปเปอร์จึงทำได้ดีราวกับปลาได้น้ำ การเคลื่อนไหวงดงามตามมาตรฐานมาก ทำให้คนจิตใจเบิกบาน

ลูกค้าผู้หญิงในร้านอาหารล้วนแทบจะทนไม่ไหวแปะลูกตาไว้บนร่างเขา

เปปเปอร์ไม่สนใจสายตาเหล่านี้ สมาธิของเขาอยู่บนร่างของมายมิ้นท์ตลอด

เมื่อเหลือบตาเห็นหญิงสาวบนหลังของตัวเองที่จ้องไปทางคุณพ่อของสองครอบครัวอื่นตลอด ใบหน้าหล่อเหลาก็ทะมึนทันที “ตั้งใจหน่อย”

“หือ?” มายมิ้นท์ตะลึงไปเล็กน้อย

ไม่เข้าใจว่าคนที่วิดพื้นนั้นเป็นเขา

เธอเพียงแค่นั่งนิ่งๆบนหลังเขาก็พอแล้ว ทำไมเธอจะต้องตั้งใจด้วยกัน?