รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 204

ดูสิ นี่คือสิ่งที่ไม่เหมือนกันครับ

เมื่อได้ยินว่าคุณมายมิ้นท์เป็นคนมอบให้ แม้แต่อารมณ์โกรธก็จางหายจนหมดสิ้น

“มายมิ้นท์เป็นคนมอบให้？”เปปเปอร์จับปากกาที่อยู่ในมือแน่น แววตาเผยความดีใจออกมาเล็กน้อย

ผู้ช่วยเหมันตร์เห็น จึงรีบนำกล่องที่อยู่ในมือกองนั้นยื่นให้กับเขา พลางแกล้งถามขึ้นว่า：“ประธานเปปเปอร์ แล้วของพวกนี้คุณต้องการไหมครับ？หากคุณไม่ต้องการ ผมก็จะนำไปมอบให้กับฝ่ายการเงิน”

เขาไม่เชื่อว่าประธานเปปเปอร์จะให้ทำแบบนั้น

“เอาวางไว้ข้างๆเถอะ”เปปเปอร์เงยคางขึ้น พลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

เป็นอย่างที่คิดไว้ ผู้ช่วยเหมันตร์อดยิ้มไม่ได้ พลางพยักหน้า“ครับ”

เขาเดาถูกจริงๆ ประธานเปปเปอร์รับไว้จริงๆ

อีกทั้งในใจของประธานเปปเปอร์ก็ดีอกดีใจจนแทบจะทนไม่ไหว แต่ใบหน้าก็ยังแสร้งทำเป็นนิ่งเฉย ไม่เห็นจำเป็นเลย

หลังจากที่วางของบำรุงร่างกายไว้เรียบร้อยแล้ว ผู้ช่วยเหมันตร์ก็เตรียมที่จะออกไป

ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของเขาก็ดังขึ้น

ผู้ช่วยเหมันตร์หยิบออกมาดู พนักงานต้อนรับโทรมา“ประธานเปปเปอร์ ผมขอรับโทรศัพท์นะครับ ”

เปปเปอร์อึมหนึ่งที สายตาตกอยู่ที่กองของบำรุงร่างกายกองนั้นด้วยแววตาอ่อนโยน

ผู้ช่วยเหมันตร์ถอนสะอื้น

เขาคิดว่า หากเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ประธานเปปเปอร์จะต้องรีบเข้าไปดูอย่างแน่นอน

แต่ว่าผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้มองดูนาน รีบไปรับโทรศัพท์ทันที

สองนาทีถัดมา เขาวางโทรศัพท์ลง “ประธานเปปเปอร์ คุณส้มเปรี้ยวมาครับ”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว“หล่อนมาทำไง？”

“ไม่ทราบแน่ชัดเหมือนกันครับ แต่ว่าน่าจะเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของท่าน”สายตาของผู้ช่วยเหมันตร์มองไปยังเก้าอี้รถเข็นของเขา

เปปเปอร์คลึงที่หว่างคิ้ว“ให้หล่อนขึ้นมาเถอะ”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์นำโทรศัพท์กลับไปวางแนบหูอีกครั้ง แล้วสื่อสารกับคู่สายตรงข้าม

ผ่านไปไม่นาน คุณส้มเปรี้ยวก็ขึ้นมา

“คุณเปปเปอร์ ได้ยินมาว่าคุณได้รับบาดเจ็บที่ขา เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ ？”เมื่อหล่อนเข้ามาก็รีบถามขึ้น

เปปเปอร์ยกแก้วกาแฟขึ้นพลางจิบหนึ่งอึก“เกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยครับ”

“จริงเหรอคะ？”คุณส้มเปรี้ยวมองไปที่ขาของเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “เกิดเรื่องไม่คาดคิดอะไรกันแน่？”

เปปเปอร์วางกาแฟลงพลางตอบกลับ：“ขาแพลงนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”

“ฉันจะไม่เป็นห่วงได้ยังไงคะ ตอนที่ฉันทราบว่าคุณได้รับบาดเจ็บ ฉันตกใจจนสติแทบหลุด ไม่ได้ ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าบาดแผลคุณเป็นยังไงบ้าง”ขณะที่พูด คุณส้มเปรี้ยวก็คุกเข่าลง อยากที่จะเปิดขากางเกงของเปปเปอร์เพื่อตรวจเช็กบาดแผล

เปปเปอร์เห็นสถานการณ์เช่นนั้น คิ้วก็ขมวดแน่น พลางผลักหล่อนออก

คุณส้มเปรี้ยวไม่ทันระวังถูกเขาผลักจนก้นกระแทกพื้น นั่งอยู่ที่พื้นมองไปที่เขาอย่างมึนๆ

เขาผลักหล่อนอย่างคาดไม่ถึงมาก่อน！

“คุณเปปเปอร์……”คุณส้มเปรี้ยวกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ

เปปเปอร์ก็รับรู้ได้อย่างอัตโนมัติว่าการกระทำของตนเมื่อสักครู่นี้ไม่ถูกต้องนัก ในใจรู้สึกผิดเล็กน้อย ยื่นมือออกไปเพื่อดึงหล่อนขึ้นมา“ขอโทษนะครับส้มเปรี้ยว ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัวผมอย่างพลการ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ข้างๆและไม่ได้เอ่ยอะไรมาโดยตลอด เมื่อได้ยินคำพูดนี้จึงเหลือบตาขาวอย่างจนปัญญา

ประธานเปปเปอร์ อะไรที่เรียกว่าไม่ชอบให้คนแตะต้องตัวเหรอ เมื่อคืนวานนี้คุณมายมิ้นท์ก็เปิดขากางเกงของเขาออกมาไม่ใช่เหรอ？ ตอนนั้นคุณก็ไม่ได้พูดแบบนี้นะ และก็ไม่ได้ผลักคุณมายมิ้นท์ด้วย

คุณไม่ชอบให้คุณส้มเปรี้ยวแตะต้องตัวมากกว่ามั้ง

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่กล้าพูดออกมา

ดังนั้น เขาจึงยังคงยืนอยู่ข้างๆ เผือกอยู่อย่างเงียบๆดีกว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ”คุณส้มเปรี้ยวเม้มริมฝีปาก ฝืนยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ฉันก็บุ่มบ่ามเกินไป อยากที่จะดูบาดแผลของคุณ ดังนั้นก็เลยไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของคุณเปปเปอร์ คุณเปปเปอร์ก็อย่าได้ถือโทษโกรธฉันเลยนะคะ”

เปปเปอร์อึมหนึ่งที“วางใจเถอะ ผมไม่โทษคุณ แผลของผมเล็กน้อย อีกไม่กี่วันก็หายแล้ว คุณไม่ต้องเครียดหรอกครับ”

ขณะที่พูด เขาก็เหลือบมองผู้ช่วยเหมันตร์หนึ่งที

เปปเปอร์ดึงมือออกมาเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น “ผมคิดไม่ถึงเองครับ”

“พอได้แล้วค่ะ ฉันให้อภัยคุณแล้ว”คุณส้มเปรี้ยวยิ้มพลางพูดขึ้น

เปปเปอร์ปิดกล่องนาฬิกาลง พร้อมนำนาฬิกาใส่ไว้ในลิ้นชักด้วยท่าทางอ่อนโยน

เมื่อคุณส้มเปรี้ยวมองเห็น ก็ไม่ได้คิดมาก คิดเพียงว่าเป็นของๆเพื่อน อ่อนโยนหน่อยอย่าทำพังก็เป็นเรื่องปกติ

อีกทางด้านหนึ่ง มายมิ้นท์ได้ยินว่าเลขาซินดี้ได้นำของบำรุงมอบให้กับเขาแล้ว ก็อึมหนึ่งทีเพื่อบอกเป็นนัยว่ารับทราบแล้ว และก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

ในเมื่อของบำรุงก็มอบให้แล้ว ก็แสดงว่าบุญคุณเมื่อคืนวานของเปปเปอร์เธอได้ชดเชยให้กับเขาแล้ว เธอไม่ได้ติดค้างอะไรเขาแล้ว

สำหรับความช่วยเหลือในครั้งอื่นๆ ก็ล้วนเป็นเพราะคุณส้มเปรี้ยวต้องการทำร้ายเธอ ในฐานะที่คุณส้มเปรี้ยวเป็นว่าที่ภรรยาของเขา การที่ออกมาช่วยเธอก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว？

ดังนั้น เธอจึงไม่ติดค้างอะไรเขา

“ที่รัก”น้ำเสียงของลาเต้ดังออกมาจากห้องทำงาน

มายมิ้นท์เงยหน้ามองขึ้นไปพลางยิ้ม“คุณมาได้ยังไงคะ？”

“ก็มาผ่าตัดเป็นเพื่อนคุณไงครับ คุณคงไม่ลืมหรอกนะ？”ลาเต้ปล่อยมือออกจากบานประตู ยกเท้าขึ้นพลางเดินเข้าไป

มายมิ้นท์พิงไปที่ผนังเก้าอี้“ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงตอนกลางวันเลย ทำไมคุณถึงได้มาเร็วจังคะ”

“พอดีไม่มีธุระอะไร ก็เลยรีบมาก่อน ”ลาเต้ลากเก้าอี้ตัวหนึ่งออกพลางนั่งลง มองไปยังโต๊ะทำงานของเธอ “ฉันยังทำธุระไม่เสร็จเลยค่ะ？”

“จัดการงานของวันมะรืน”มายมิ้นท์พลิกเอกสารพลางตอบกลับ

ลาเต้กำลังจะถามว่าอยากจะให้ช่วยไหม จู่ๆก็มองเห็นการ์ดเชิญแผ่นหนึ่ง จึงยื่นมือออกไปแล้วหยิบขึ้นมาดู “ที่รัก คุณก็ได้รับบัตรเชิญงานประมูลเหมือนกันเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้บอกคุณเหรอคะ？”มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นมองเขา

ลาเต้เม้มริมฝีปาก“แน่นอนว่ายังไม่ได้บอก ถ้าคุณบอกแล้ว ผมจะถามคุณทำไมครับ？”

มายมิ้นท์ยิ้ม“งั้นฉันก็คงลืมค่ะ ใช่แล้ว คุณแพลนที่จะบริจาคอะไรเหรอครับ？”

“ภาพอักษรจีนสมัยยุคใกล้หนึ่งรูปครับ ราคาก็ประมาณแสนกว่าหยวน แล้วคุณล่ะ？”ลาเต้วางการ์ดเชิญลงพลางถามกลับ

มายมิ้นท์บิดขี้เกียจ“ฉันแพลนที่จะบริจาคเครื่องประดับค่ะ แต่ว่าเมื่อหกปีก่อนเครื่องประดับของฉันถูกพวกแม่เลี้ยงเอาไปหมดแล้ว ตลอดหกปีที่อยู่ตระกูลนวบดินทร์ก็ไม่ได้ซื้อเลย เครื่องประดับที่ซื้อมาช่วงนี้ฉันก็ต้องใช้ ไม่ได้มีมากพอที่จะบริจาค ก็เลยแพลนที่จะซื้อสร้อยสักเส้นเพื่อบริจาคค่ะ”