รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 261

ในดวงตาของเปปเปอร์ดำมืดลง “ผมเคยรับปากคุณจริงๆ แต่ว่าผมรับปากแค่ว่าจะไม่ขัดขวางคุณ แต่ไม่ได้รับปากว่าจะไม่แต่งงานซ้ำกับมายมิ้นท์”

“คุณ……” ทามทอยโกรธจนหน้าบิดเบี้ยว

แต่ไม่ช้า เขาก็สงบลงอีกครั้ง “ได้ เปปเปอร์คุณหาช่องโหว่ได้เก่งจริงๆ แต่ว่าคุณบอกจะแต่งงานใหม่ก็แต่งงานใหม่เหรอ? คุณคิดว่ามายมิ้นท์จะเห็นด้วยเหรอ?”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย ไม่ได้ต่อคำอีก

ทามทอยเห็นภาพฉากนี้ ก็ยิ้มเย้ยหยันออกมา “คุณดูสิ ตัวคุณเองยังไม่มีความมั่นใจในการตอบคำถามข้อนี้เลย งั้นผมจะตอบคุณให้ มายมิ้นท์ไม่แต่งงานซ้ำกับคุณหรอก ดังนั้นคุณควรล้มเลิกความคิดที่ไม่สมจริงนั่นของคุณไปแต่เนิ่นๆดีกว่า”

“คุณมีเหตุผลอะไรมาคิดว่ามายมิ้นท์จะปฏิเสธ?” เปปเปอร์มองดูเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“ก็เหตุผลจากทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำต่อมายมิ้นท์ตลอดหกปีที่ผ่านมาไง!” ทามทอยเอามือกอดอกเอาไว้ พูดเสียงเย็นชา: “ความรุนแรงทางจิตใจที่คุณปฏิบัติต่อมายมิ้นมาตลอดหกปี คุณคงจะยังไม่ลืมใช่ไหม? ดังนั้นคุณมีสิทธิอะไรไปแต่งงานซ้ำกับเธออีก? แค่เพราะว่าคุณรู้ตัวว่าคุณตกหลุมรักเธอแล้ว? เปปเปอร์ คุณไม่รู้สึกว่านี่มันน่าขำมากเหรอ?”

ฟังคำพูดเสียดสีของเขา เปปเปอร์กำหมัดของเขาเอาไว้

ใช่ เขาไม่ปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำต่อมายมิ้นท์ในอดีต

แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำผิดไป เขาจะชดเชยให้เธอเป็นเท่าตัว

ทามทอยไม่รู้ว่าเปปเปอร์กำลังคิดอะไรอยู่ เขานวดขมับตัวเอง “เปปเปอร์ พูดจริงๆ ผมรู้สึกว่าคุณไม่คู่ควรมากเลยคุณรู้ตัวไหม? ตอนที่คุณไม่รักเธอ คุณเห็นเธอแต่ทำเหมือนมองไม่เห็นเธอ ตอนที่คุณรักเธอ คุณก็อยากตามง้อเธอกลับไป คุณเห็นมายมิ้นท์เป็นอะไร? เป็นสิ่งของที่กวักมือก็มาโบกมือก็ไปเชื่อฟังคุณมากอย่างนั้นเหรอ?”

เปปเปอร์หรี่ตาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นี่ก็แค่จินตนาการส่วนตัวของคุณเองเท่านั้น!”

“ใช่ นีคือจินตนาการส่วนตัวของผม แต่ว่าการกระทำของคุณ ก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? คุณไม่รักมายมิ้นท์ เพราะอะไรถึงรับปากแต่งงานกับมายมิ้นท์ มายมิ้นท์เธอพูดแล้วว่า ขอแค่คุณปฏิเสธ เธอจะไม่บีบบังคับคุณเลย แต่ว่าคุณไม่ได้ปฏิเสธไม่ใช่เหรอ?”

ทามทอยมองดูเขา “ในเมื่อคุณไม่ได้ปฏิเสธ ก็หมายความว่าคุณยินยอมพร้อมใจเอง แต่หลังจากแต่งงานแล้ว คุณกลับไม่สนใจไยดีมายมิ้นท์เลย ปล่อยให้เธอถูกคนในครอบครัวคุณรังแก แม้กระทั่งตัวคุณเองก็เป็นหนึ่งในจำนวนคนที่รังแกเธอด้วย ในตอนนั้นเธอรักคุณ ดังนั้นท่าทีที่คุณมีต่อเธอ ทำเธอเสียใจมากแค่ไหนคุณรู้ไหม?”

เปปเปอร์เม้มริมฝีปากบางเอาไว้แน่น ไม่ได้พูดอะไร

เขารู้ เขาต้องรู้อยู่แล้ว

เขาจำได้ตอนที่เพิ่งแต่งงานใหม่ๆ สายตาที่เธอมองเขาสดใสมันขนาดนั้น ราวกับมีแสงกำลังส่องประกาย แต่ว่าแสงสว่างในแววตาของเธอค่อยๆจางหายไป จนกลายเป็นสีเทา แม้แต่ตัวเธอเองก็ไร้ชีวิตชีวาไป

แต่ตัวเขาเองในตอนนั้นทำอย่างไรเล่า?

ไม่ได้สนใจเป็นห่วงว่าเพราะอะไรเธอถึงกลายเป็นแบบนั้น แต่กลับรู้สึกเห็นแล้วมันหงุดหงิดน่ารำคาญ!

คือตัวเขาเองที่ผิดต่อมายมิ้นท์!

คิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์รู้สึกแค่ว่าหัวใจราวกับถูกเข็มทิ่มแทง อัดแน่นไปด้วยเจ็บปวดรวดร้าว

เห็นเปปเปอร์ไม่พูดอะไร ทามทอยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “คุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำร้ายมายมิ้นท์ มีเพียงแค่นี้เหรอ?”

เปลือกตาเปปเปอร์สั่นเล็กน้อย

ทามทอยพูดขึ้นมาอีกว่า: “ตอนที่ส้มเปรี้ยวเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา คุณถึงกับเสนอให้มายมิ้นท์ย้ายออกจากคฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ เพียงเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับส้มเปรี้ยว ในตอนนั้นพวกคุณยังไม่ได้หย่ากันใช่ไหม มายมิ้นท์ยังเป็นภรรยาของคุณ คุณให้ภรรยาที่แท้จริงของคุณ ย้ายออกเพื่อให้ที่ว่างสำหรับมือที่สาม การกระทำไร้เหตุผลเกินไปแบบนี้ แม้แต่เพลย์บอยอย่างเลอแปงยังไม่ทำเลย คุณที่เคยได้รับการอบรมสั่งสอนชั้นยอดอย่างคุณ กลับทำมันออกมาได้”

พูดถึงตรงนี้ เขายิ้มด้วยความไม่เข้าใจอย่างมาก “เปปเปอร์คุณรู้ไหมตอนที่ผมได้ยินเรื่องนี้ ผมก็แปลกใจมาก สงสัยกระทั่งว่าคุณถูกผีเข้าสิงหรือเปล่า และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ คุณทำแบบนี้ เป็นการเอามีดเสียบเข้าไปในหัวใจของมายมิ้นท์อย่างไม่ต้องสงสัยเลย”

“นั่นไม่ใช่เจตนาจริงๆของผม!” เปปเปอร์ลืมตาขึ้นมาตอบทันที

แต่เขารู้ดีแก่ใจ ไม่ว่าจะถูกสะกดจิตหรือไม่

สุดท้ายก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า เรื่องพวกนี้ เขาเป็นคนทำจริงๆ

ทามทอยส่ายหน้า “ไม่ว่าจะเป็นเจตนาที่แท้จริงของคุณหรือไม่ พูดเรื่องพวกนี้ตอนนี้มีประโยชน์อะไร หลายเดือนมานี้ ส้มเปรี้ยวทำร้ายมายมิ้นท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณก็ไม่ได้ทำอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นคุณยังมีหน้าอะไรไปตามง้อมายมิ้นท์ แต่งงานซ้ำกับมายมิ้นท์อีก? เปปเปอร์ ปล่อยมายมิ้นท์ไปเถอะ กว่าเธอจะเดินออกจากความรู้สึกที่มีต่อคุณกลับมาเป็นตัวเองได้มันไม่ง่ายเลย คุณให้เธอสมหวังไม่ดีเหรอ?”

“คุณพูดกับผมเยอะแยะขนาดนี้ นี่ถึงจะเป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของคุณใช่ไหม อยากให้ผมปล่อยมือ ไม่ขัดขวางการตามจีบมายมิ้นท์ของคุณ” เปปเปอร์หัวเราะเยาะและมองดูเขา

ท่านย่าถอนหายใจ “ตอนนั้นย่าก็เคยบอกแล้ว ว่าให้แกอย่าเสียใจภายหลัง แกบอกว่าแกจะไม่เสียใจภายหลังเด็ดขาด แต่ตอนนี้……”

เปปเปอร์รู้สึกแค่ว่าหน้าของตัวเอง เหมือนถูกคนตบอย่างแรงหนึ่งฉาก เจ็บแบบปวดแสบปวดร้อน

ใช่แล้ว ตอนนั้นท่านย่าเคยเกลี้ยกล่อมเขา บอกให้เขาว่าไม่ต้องหย่า ให้เขาใช้ชีวิตกับมายมิ้นท์ดีๆ แต่เขาก็ไม่ฟัง ท่านย่าบอกว่าให้เขาอย่าเสียใจภายหลัง ตอนนั้นเขาพูดอย่างแน่วแน่ว่าตัวเองจะไม่เสียใจภายหลังแน่นอน

แต่ตอนนี้ เขาเสียใจภายหลังจริงๆแล้ว……

หัวใจเปปเปอร์เจ็บปวดทรมาน

ท่านย่าสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเขา ตบไปที่หลังมือของเขาเบาๆ “เปปเปอร์ ตอนนี้เสียใจภายหลังก็สายไปแล้ว ฟังคำพูดของลูกชายตระกูลชุติเกษม ปล่อยมือเถอะ”

“ไม่!” เปปเปอร์ตอบปฏิเสธด้วยสีหน้าดุร้าย “ผมรักเธอมาสิบกว่าปี ผมจะปล่อยมือได้อย่างไร”

“สิบกว่าปี? แกกับหนูมิ้นท์ไม่ใช่เพิ่งจะรู้จักกันเมื่อหกปีกว่าเหรอ? สิบกว่าปีมาได้อย่างไร?” ท่านย่ามึนงง

เปปเปอร์กำหมัดแน่นและมองดูเธอ “ท่านย่า มายมิ้นท์ต่างหากที่เป็นเพื่อนทางจดหมายของผม”

“อะไรนะ?” ท่านย่าตะลึงไป “มิ้นท์คือเพื่อนทางจดหมายของแก งั้นส้มเปรี้ยวก็คือตัวปลอมสิ?”

“ใช่!” พูดถึงส้มเปรี้ยว แววตาเปปเปอร์ประกายความโกรธขึ้นมาเล็กน้อย กัดฟันตอบกลับไปว่า: “เธอแอบอ้างตัวเป็นมายมิ้นท์!”

นานพักใหญ่กว่าที่คลื่นลูกใหญ่ในใจท่านย่าจะสงบลง ตบเบาๆไปที่หน้าอก “มิน่าล่ะส้มเปรี้ยวถึงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแกชอบดอกไม้ชนิดไหน ที่แท้ก็เป็นตัวปลอมนี่เอง แกก็เหลือเกิน เพื่อนทางจดหมายเป็นตัวจริงหรือตัวปลอมแกยังแยกไม่ออก เสียทีที่แกเป็นถึงผู้บริหารจัดการกลุ่มบริษัทใหญ่โตแบบนี้!”

ท่านย่ากลอกตาใส่เปปเปอร์อย่างไม่สบอารมณ์

เวรกรรมจริงๆ ส้มเปรี้ยวผู้หญิงคนนั้น นกพิราบครองรังนกกางเขนเรื่องหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้ยังทำออกมาได้

เปปเปอร์ก็โง่เหลือเกิน แยกของจริงของปลอมไม่ออก ถ้าหากเปปเปอร์รู้เร็วกว่านี้ว่ามายมิ้นท์ต่างหากที่เป็นตัวจริง บางทีตอนนี้ลูกของเปปเปอร์กับมิ้นท์คงจะวิ่งได้แล้วมั้ง