รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 267

ปัง!

ประตูห้องทำงานถูกปิดลง ภายในห้องเงียบสงบลงมาทันที

มายมิ้นท์มองดูมือสองข้างที่ถูกเปปเปอร์จับเอาไว้ พูดขึ้นมาอย่างเย็นชา: “ประธานเปปเปอร์ เต้ถูกพาออกไปแล้ว ตอนนี้คุณปล่อยฉันได้แล้วมั้ง?”

เปปเปอร์อืมออกมาคำหนึ่ง แล้วก็ปล่อยเธอ

สองมือของมายมิ้นท์ได้รับอิสระ รีบถอยหลังไปสองก้าวทันที เว้นระยะห่างออกจากเขา “ประธานเปปเปอร์ คุณอยากจะพูดอะไรกับฉันกันแน่?”

เปปเปอร์มองดูเธอ สายตาจริงจังผสมไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง “สิ่งที่พูดกับคุณที่คอนโดพราวฟ้าครั้งก่อน ไม่ได้กำลังกลั่นแกล้งคุณ ทุกอย่างเป็นความจริงทั้งนั้น คนที่ผมรัก ไม่ใช่ส้มเปรี้ยว คือคุณ!”

“……” มายมิ้นท์เงียบไปไม่กี่วินาทีก่อน จากนั้นก็หัวเราะอย่างประชดประชันขึ้นมา “เปปเปอร์ ในตัวฉันมีอะไรดีที่ควรค่าให้คุณคิดถึงตลอดเวลา คุณไม่เพียงยังอยากจะหลอกฉัน กระทั่งร่วมมือกับท่านย่ามาหลอกฉันด้วย?”

เห็นเธอยังไม่ยอมเชื่อความจริงใจของตัวเอง เปปเปอร์ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “คุณยังจำข้าวก้องได้ไหม?”

เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ

มายมิ้นท์ได้ยินชื่อนี้ สีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปเล็กน้อย “คุณรู้จักข้าวก้องได้อย่างไร?”

เป็นแบบนั้นจริงๆเธอคือต้นไผ่ตัวจริง!

คิ้วของเปปเปอร์อ่อนโยนมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากบางเปิดออกช้าๆ: “ก้องกวินคืออีกชื่อหนึ่งของผม หลายปีก่อนหน้านี้ ผมใช้นามสกุลตามแม่ แม่ผมเรียกผมว่าข้าวก้อง!”

“คุณ……คุณ……” ได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์เบิกตากว้างชี้ไปที่เขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ จะไม่เข้าใจได้อย่างไร ว่าเขาก็คือข้าวก้องที่เป็นเพื่อนทางจดหมายกับเธอมานานหลายปี!

ราวกับรู้ว่ามายมิ้นท์ต้องการจะพูดอะไร เปปเปอร์กดมือของเธอลงเบาๆ “ผมก็คือข้าวก้องที่คุณคิดถึงคนนั้น ต้นไผ่!”

เขาเรียกนามปากกาตัวเองออกมาแล้ว มายมิ้นท์ ไม่สามารถปฏิเสธได้อีกต่อไปว่าเขาไม่ใช่เพื่อนทางจดหมายของเธอ

เพียงแต่ว่าเธอแค่ยังรับไม่ค่อยได้เท่านั้น

“ทำไมถึงเป็นคุณได้ล่ะ?” มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก รู้สึกแค่ว่ามันไร้สาระมาก “ทำไมคุณถึงเป็นข้าวก้องได้?”

ไม่นึกเลยว่าพี่ชายอ่อนโยนที่ใช้จดหมายปลอมประโลมเธอ ตอนที่เธอถูกแม่เลี้ยงรังแก ตอนที่เธอไม่สบายใจ จะเป็นเปปเปอร์!

“ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้?” เปปเปอร์ถามพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย: “หรือจะบอกว่า คุณเสียใจที่ผมคือข้าวก้อง?”

เขาดูออกว่า ในตอนที่เธอแน่ใจว่าเขาก็คือข้าวก้อง สีหน้าท่าทางของเธอดูผิดหวัง

ไม่นึกเลยว่าเธอจะไม่ต้องการให้เขาเป็นข้าวก้อง!

หัวใจเปปเปอร์รู้สึกเจ็บแปลบเล็กน้อย

เขามาด้วยความตื่นเต้นเต็มที่ อยากจะบอกกับเธอ ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนทางจดหมายกัน

เดิมเขาคิดว่า หลังจากที่เธอรู้ว่าเขาคือข้าวก้องเธอจะดีใจมาก เพราะพวกเขาเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขนาดนั้น

แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะมีปฏิกิริยาแบบนี้!

นี่คือเรื่องราวทั้งหมดตั้งแต่รู้จักกันจนถึงจุดสิ้นสุดระหว่างเธอกับข้าวก้อง ที่น้ำเน่าเวอร์เกินจริงก็คือ ข้าวก้องกับผู้ชายคนที่เธอแอบรักในตอนนั้น เป็นคนคนเดียวกัน เปปเปอร์!

“คุณพูดถูก ตอนนี้ผมกับข้าวก้องไม่มีส่วนไหนเหมือนกันเลยจริงๆ” เปปเปปอร์มองต่ำลงไป

เพราะการสะกดจิตจางหายไป เขาค่อยๆนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองเป็นอย่างไร

แต่เขาก็รู้ชัดเจนดี ถึงแม้เขาจะหลุดพ้นจากการสะกดจิต แต่เขาที่เคยผ่านการต่อสู้ทางธุรกิจและการวางแผนร้อยเล่ห์เพทุบายมาแล้ว ก็กลับไปเป็นเขาคนเดิมไม่ได้อีก

“พอแล้ว พูดเรื่องพวกนี้มีประโยชน์อะไร ถึงแม้ว่าคุณคือข้าวก้องแล้วอย่างไร มันเกี่ยวอะไรกับที่คุณบอกว่าคุณรักฉัน?” มายมิ้นท์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ระงับอารมณ์วุ่นวายในใจลงมา พูดด้วยเสียงเย็นชาเฉยเมย

“มีแน่นอนอยู่แล้ว!” ริมฝีปากบางเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย เอ่ยปากตอบกลับไปว่า: “หลายปีก่อนหน้านี้ ผมก็หลงรักต้นไผ่แล้ว แม้แต่ตัวผมเองยังไม่กล้าจะเชื่อ ว่าตัวเองจะหลงรักหญิงสาวที่ไปเคยพบเจอกันมาก่อนผ่านตัวอักษร ซึ่งก็คือคุณ มายมิ้นท์!”

“เดี๋ยวก่อนนะ!” มายมิ้นท์รีบทำท่าทางหยุด “คุณบอกว่า คุณหลงรักฉันที่ยังเป็นต้นไผ่มานานแล้ว?”

“ใช่!” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์หัวเราะออกมา ในเสียงหัวเราะมีความเยาะเย้ยอยู่เล็กน้อย “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ? คุณกับส้มเปรี้ยวคบกันเมื่อหกปีที่แล้ว แสดงว่า……”

“ไม่ใช่นะ!” รู้ว่าเธอจะพูดอะไร เปปเปอร์รีบขัดขัดจังหวะคำพูดของเธอทันที อธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “ผมไม่เคยรักส้มเปรี้ยวมาก่อน คนที่ผมรักคือคุณมาตลอด หกปีก่อนที่ผมคบกับเธอ นั่นเป็นเพราะว่าผมคิดว่าเธอเป็นคุณ”

“อะไรนะ?” สีหน้ามายมิ้นท์ตะลึงไป ริมฝีปากอ้าออกเล็กน้อย “คิดว่าเธอเป็นฉัน?”

เปปเปอร์พยักหน้า “หกปีก่อน ผมเห็นในจดหมายของคุณบอกว่า อยากสารภาพรักกับคนที่แอบชอบ ผมไม่สามารถรับได้ ดังนั้นจึงเขียนจดหมายตอบคุณ นัดพบกับคุณ ก็เพื่อบอกกับคุณด้วยตัวเอง ผมรักคุณมาโดยตลอด อยากอยู่ด้วยกันกับคุณ แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่มาไม่ใช่คุณ แต่เป็นส้มเปรี้ยว!”