รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 304

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเปปเปอร์คิดอะไรอยู่ เธอเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “อะไรนะคะ ไม่ใช่คุณเหรอ?”

เปปเปอร์ตอบรับเบาๆ ในลำคอ

มายมิ้นท์กุมโทรศัพท์ไว้ในมือแน่น

ถ้าไม่ใช่เปปเปอร์ก็คงเป็นราเม็ง

แต่ราเม็งมีความสามารถอย่างนี้ได้อย่างไร ในระยะเวลาอันสั้นเขาสามารถตรวจสอบข้อมูลของชาวเน็ต บัญชีการตลาดและสื่อมีเดียต่างๆ ได้อย่างละเอียดเช่นนี้!

เมื่อคิดได้ดังนั้น จู่ๆ มายมิ้นท์ก็นึกถึงคำพูดของเปปเปอร์ที่เคยพูดกับเธอก่อนหน้า

เปปเปอร์บอกว่าราเม็งไม่ธรรมดา ให้คอยระวังไว้เป็นดี

ในตอนนั้นปฏิกิริยาของเธอคือหัวเราะออกมาหึๆ เป็นการเยาะเย้ย แต่ตอนนี้เธอพบว่าเธอผิดไปแล้ว

ราเม็งไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่เธอคิดเอาไว้จริงๆ

“มายมิ้นท์ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เมื่อพบว่ามายมิ้นท์ไม่พูดอะไรออกมา เปปเปอร์จึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย

มายมิ้นท์ได้สติกลับคืนมา เธอเอามือขึ้นลูบจมูกแล้วตอบว่า “ไม่มีอะไรค่ะ ถ้าไม่ใช่ประธานเปปเปอร์ อย่างนั้นฉันขอวางสายก่อนนะคะ”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วเข้าหากัน

ที่จริงเขาอยากจะถามเธออีกสักสองสามประโยค แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะวางสายเร็วแบบนี้

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมองผู้ช่วยเหมันต์ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “คุณยังมีเรื่องอะไรอีกมั้ย?”

“ไม่มีอะไรแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นประธานเปปเปอร์ครับ ผมขอตัวก่อน” เลขาเหมันต์ขยับขอบแว่นตาตนเอง

ประธานเปปเปอร์โบกไม้โบกมือเป็นการอนุญาต

ผู้ช่วยเหมันต์หันหลังกลับไป จากนั้นก็กลอกตามองบน

จริงๆ เชียว! หงุดหงิดกับคุณมายมิ้นท์แล้วก็หันมาระบายอารมณ์ใส่เขา เจ้านายแบบนี้ช่างน่าอึดอัดจริง!

หากไม่ได้เห็นแก่หุ้นร้อยละศูนย์จุดไม่เท่าไรนั่น เขาก็คงจะไม่อยู่รับใช้แล้ว!

ณ เทนเดอร์กรุ๊ป

ลาเต้เห็นมายมิ้นท์โยนโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ แววตาของเขาเป็นประกายและรีบเอ่ยถามว่า “ทำไมเหรอครับ ไม่ใช่ฝีมือเขา?”

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ เป็นฝีมือของราเม็ง”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ลาเต้ก็กระโดดขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ “คุณ......คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นเจ้าราเม็ง?”

หรือว่าเปปเปอร์รู้แล้วว่าราเม็งเป็นแฮกเกอร์?

มายมิ้นท์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องดูตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย จึงมองไปทางเขาด้วยความประหลาดใจแล้วตอบว่า “ราเม็งเป็นคนบอกกับฉันเอง เขาบอกว่าเขาจะจัดการกับคนเหล่านั้น เปปเปอร์ก็เคยบอกกับฉันเหมือนกัน แต่ในเมื่อไม่ใช่เปปเปอร์ทำแน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของราเม็งนะสิคะ”

“อ๋อ แบบนี้นี่เอง” ลาเต้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วนั่งลงดังเดิม

ที่แท้เจ้าราเม็งนั้นเป็นคนเปิดเผยตัวตนเองหรอกหรือ

ว่าแต่ เจ้าหมอนั่นตั้งใจจะไม่ปิดบังที่รักแล้วเหรอ?

มายมิ้นท์ไม่ได้สังเกตแววตาอันผิดปกติไปของลาเต้ เธอดื่มน้ำเข้าไปสองอึกแล้วตอบว่า “แต่ว่าราเม็งทำให้ฉันตกใจมากทีเดียวนะคะ เขาทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่ได้ป่าวประกาศให้ใครรู้ คุณว่าเขามีความสามารถมากขนาดนี้ไปเรียนกับใครมากัน?” สามารถสืบค้นข้อมูลเบื้องหลังของชาวเน็ตเหล่านั้นออกมาได้จนหมด ความสามารถแบบนี้มันแฮกเกอร์ชัดๆ อีกอย่างราเม็งตรวจสอบข้อมูลของคนได้มากมาย เห็นได้ชัดว่าทักษะแฮกของราเม็งไม่เบาเลย

“เออ......เรื่องนี้ผมจะรู้ได้ยังไง?” ลาเต้รีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มทำท่าทำทางเป็นหิวน้ำ

มายมิ้นท์นวดบริเวณหัวคิ้วแล้วพูดว่า “ฉันพบว่าที่จริงแล้วฉันไม่ได้รู้จักราเม็งเท่าไหร่เลย สิ่งที่อยู่ในความทรงจำของฉัน ยังคงเป็นเขาตอนที่อายุสิบห้า จนกระทั่งตอนนี้ฉันจึงได้ค้นพบว่าเขาเติบโตแล้ว และเปลี่ยนไปจนยากที่จะเข้าถึง”

“อะไรกัน ทุกคนล้วนมีความลับของตนเอง คุณเพียงแค่รู้ว่าเขาจะไม่ทำร้ายคุณก็พอ จะไปสนใจเรื่องอื่นทำไม?” ลาเต้ยักไหล่แล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อถูกเขาโน้มน้าวแบบนี้ มายมิ้นท์ก็รู้สึกว่ามีเหตุมีผล เธอวางแก้วน้ำกลับไปที่เก่าแล้วพูดว่า “ที่คุณพูดมาก็ถูกนะคะ เพียงแค่ราเม็งไม่ทำเรื่องวุ่นวาย ต่อให้เขามีความลับแล้วยังไงล่ะ”

อีกอย่าง ราเม็งทำเรื่องมากมายขนาดนี้ก็เพื่อที่จะแก้แค้นแทนเธอ

จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์เหลือบตาไปมองและพบว่าเป็นสายจากทางสถานีตำรวจ

"เธอจึงรีบรับสายมัน “สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณมายมิ้นท์ ข่าวเรื่องข้อมูลความจริงของบรรดาชาวเน็ตถูกเปิดโปง คุณรู้เรื่องหรือยังครับ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจเอ่ยถาม

มายมิ้นท์พยักหน้า “รู้แล้วค่ะ”

“ฟังไม่ออกเลย” ลาเต้ยกนิ้วโป้งขึ้น

มายมิ้นท์หัวเราะ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ”

เพื่อราเม็งแล้ว เธอพยายามโกหกให้แยบยลที่สุด

โชคดีที่ผลลัพธ์ออกมาไม่เลว

“แต่ว่า เราควรจะบอกเรื่องที่ทางตำรวจจะจับกุมเขาให้เขารับรู้” หลังจากพึมพำจบ มายมิ้นท์ก็ตั้งใจจะโทรศัพท์ไปหาราเม็ง

เพราะถึงอย่างไรทางเจ้าหน้าที่ตำรวจคงไม่ปล่อยให้แฮกเกอร์ที่เก่งกาจขนาดนี้ลอยนวลอยู่ข้างนอก พวกเขาคงจะใช้มาตรการเด็ดขาดในการจับกุม

อาชีพที่ราเม็งชื่นชอบที่สุดก็คือนายแบบ แน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมให้ถูกจับกุมโดยง่ายแน่

“อย่าครับ อย่าโทร” ลาเต้รีบกุมมือมายมิ้นท์ที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือเอาไว้ เขาพูดอย่างจริงจังว่า “แม้ว่าคุณจะพยายามโกหกให้อีกฝ่ายหนึ่งฟังไม่ออกอย่างไร แต่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจคงไม่เชื่อแน่ ถึงอย่างไรพวกเขาก็ไม่ใช่คนโง่ บางทีพวกเขาอาจจะทำความร่วมมือกับบริษัทโทรศัพท์ และดักฟังการโทรเข้าโทรออกของคุณ”

“นี่มัน......” เมื่อถูกเขาเตือนขึ้นดังนี้ มายมิ้นท์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกและได้สติกลับคืนมา พบว่าตนเองเกือบจะทำร้ายราเม็งเสียแล้ว

“โชคดีจริงนะคะที่คุณคอยเตือนฉันเอาไว้” มายมิ้นท์มองไปทางเขาด้วยอาการซาบซึ้ง

ลาเต้ยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “เรื่องเล็กน้อยครับ การติดต่อกับราเม็งให้ผมจัดการเองดีกว่า ผมจะใช้วิธีอื่นในการบอกเรื่องนี้กับเขา”

“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” มายมิ้นท์พยักหน้า

หลังจากนั้นลาเต้ก็สนทนากับเธอเป็นเพื่อนอยู่สักพักก่อนจะจากไป

ในไม่ช้า เวลากลางคืนก็มาถึง

ณ โรงพยาบาลนิวเวอร์ ไฟในห้องผ่าตัดสว่างขึ้นและในที่สุดก็ดับลง

การันต์เดินกลับมาที่ห้องตรวจด้วยอาการเหนื่อยล้า

พยาบาลเดินถือข้าวมาให้เขา “คุณหมอการันต์คะ อาหารค่ำค่ะ”

“เอาวางไม่ตรงนั้นก่อนเถอะครับ” การันต์หลับตาลงแล้วตอบเบาๆ

นางพยาบาลจึงวางกล่องข้าวลงแล้วตั้งใจจะเดินจากไป ขณะที่เดินไปถึงปากประตูดูเหมือนเธอจะคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันหลังกลับไปพูดว่า “อ้อจริงสิคะคุณหมอการันต์ เมื่อตอนกลางวันที่ดิฉันไปเอาเอกสารที่ห้องทำงานของคุณ ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของคุณดังขึ้น เป็นสายจากคนที่ชื่อว่านางฟ้าค่ะ”