รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 377

มายมิ้นท์โกรธจนขำแล้ว “ฉันก็นึกว่า หล่อนสำนึกผิดแล้ว ที่แท้เป็นเพราะรู้ว่าหนีไม่พ้นก็เลยไม่หนีแล้ว”

เปปเปอร์จ้องมองเธอ “คนคนนี้ คุณอยากจะจัดการยังไง?”

“ยังไม่รีบร้อนค่ะ ฉันอยากรู้ว่า ทำไมหล่อนถึงต้องมาลอบทำร้ายฉันด้วย?” มายมิ้นท์หยิกฝ่ามือไป ใบหน้าเรียวเยือกเย็นถึงขีดสุด

จู่ ๆ ตาของเปปเปอร์ก็หรี่ลงมา “หล่อนไม่ได้สารภาพ”

“ไม่ได้สารภาพ?” มายมิ้นท์รู้สึกแปลกใจ

เปปเปอร์ลูบคลำนิ้วมือไปครู่หนึ่ง รอบตัวมีความโหดเหี้ยมปรากฏออกมา “ใช่ ไม่ว่าทางตำรวจจะสอบสวนยังไง หล่อนก็ไม่เปิดปากพูดเลย”

มายมิ้นท์กัดฟันกรอก “งั้นหล่อนก็ปากแข็งมากเลยนะคะ”

“ลาเต้ไปพบหล่อนแล้ว ฟังจากที่ลาเต้พูด เหมือนกับว่าจะมีอะไรคอยสนับสนุนหล่อนอยู่ หล่อนถึงได้ไม่สารภาพออกมาเลย” เรียวปากของเปปเปอร์เม้มกันเป็นเส้นตรง

ถึงเขาจะไม่เคยไปเจอคนคนนั้นที่สถานีตำรวจ แต่ผู้ช่วยเหมันตร์ไปมาแล้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์บอกว่า ทางตำรวจใช้แม้กระทั่งแสงไฟแรงสูง ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ยอมสารภาพ ทั้ง ๆ ที่ดูไปแล้วก็ไม่ใช่คนแข็งแกร่งอะไร เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง แถมยังดูเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนแอด้วย แต่ผู้หญิงคนนั้น ก็ยังคอยยืนกรานอยู่ตลอดไม่ยอมเปิดเผยอะไรเลย

เพราะฉะนั้นถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีอะไรให้หล่อนเป็นห่วงอยู่ ความตั้งใจของหล่อน ก็คงจะไม่แกร่งขนาดนี้หรอก

“ผู้หญิงคนนั้น ชื่อว่าอะไรคะ?” มายมิ้นท์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง พยายามสงบสติลงมา

เปปเปอร์จ้องมองเธอ “ลำดวน”

เป็นชื่อที่เชยมากและธรรมดามากชื่อหนึ่ง

“ลำดวนเหรอคะ?” มายมิ้นท์มีความสงสัยอยู่เต็มหน้า เห็นได้ชัดว่าไม่รู้จัก แถมยังไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

เพราะฉะนั้นคนที่ไม่เคยมีความแค้นอะไรต่อกัน ทำไมต้องมาทำกับเธอแบบนี้ด้วย?

เป็นเพราะโดนคนจ้างวานมาเหรอ หรือว่า……

ชั่วขณะหนึ่ง ใจของมายมิ้นท์เต็มไปด้วยความสงสัย

“พรุ่งนี้ฉันอยากจะไปดูผู้หญิงคนนั้นที่สถานีตำรวจสักหน่อย อยากไปถามหล่อนด้วยตัวเองค่ะ” มายมิ้นท์พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ถ้าไม่ได้ไปถามด้วยตัวเอง เธอจะไม่สบายใจ!

ตอนแรกเปปเปอร์ไม่ค่อยเห็นด้วยมากนัก ในเมื่ออาการบาดเจ็บของเธอยังไม่หายดี

แต่พอแววยึดมั่นบนใบหน้าเธอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ขัดขวางอะไร

ที่บ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์ ในเขตฟอลร่าซีน

ในเวลานี้ชวนชมเองก็เพิ่งรู้ว่าลำดวนโดนจับแล้ว ในใจก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก อาหารเย็นก็กินไปแค่ไม่กี่คำ ก็อ้างว่าไม่ค่อยสบายขอตัวกลับห้องไปเลย

เธอนั่งอยู่ข้างเตียง ลมหายใจดูเร่งรีบและหนักหน่วง ความไม่สบายใจในดวงตาและบนใบหน้าทำยังไงก็แอบซ่อนไว้ไม่อยู่

ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวมาก กลัวลำดวนจะซัดทอดเธอออกมา

ถึงแม้เธอจะทำการแลกเปลี่ยนกับลำดวน ให้ลำดวนตกลงยอมรับการสอบสวนจากตำรวจแทนเธอ ลำดวนเองก็รับปากไว้แล้วว่าจะไม่ซัดทอดเธอออกมา แต่ว่าสุดท้ายจะพูดหรือไม่พูดออกมา ใครจะไปรับประกันได้ล่ะ?

เพราะฉะนั้นตั้งแต่ช่วงบ่ายมา เธอก็หวาดระแวงมาตลอด ไปช้อปปิ้งก็แม่ก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนถึงเวลาอาหารเย็นเมื่อกี้ เธอได้เห็นในข่าวแล้วว่าลำดวนโดนจับแล้ว ถึงได้ลนลานขึ้นมาทันที และเป็นกังวลว่าตำรวจจะบุกมากะทันหัน มาจับตัวเธอที่เป็นฆาตกรตัวจริงไป

ใช่แล้ว คนที่ลงมือกับมายมิ้นท์จริง ๆ คือเธอ ไม่ใช่ลำดวน

ลาเต้เบ้ปากเล็กน้อย “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเห็นแก่จุดนี้ ไม่ว่ายังไงผมก็จะขัดขวางคุณแน่”

“เอาล่ะเต้ เลิกเล่นได้แล้ว พวกเราไปกันเถอะ” มายมิ้นท์มองไม่เห็น จึงได้แต่ลูบ ๆ คลำ ๆ ไปแตะต้องตัวลาเต้ แล้วตบมือลาเต้เล็กน้อย แล้วพูดเร่งขึ้นมาอย่างปวดหัว “อย่าลืมซะล่ะ พวกเรามีเวลาแค่ครึ่งวันเองนะ”

“ขอโทษด้วยนะยาหยี คุณก็รู้ ว่าพอผมเห็นเปปเปอร์ก็จะต้องพูดกวนเขาสักหน่อย ผมจะรีบพาคุณขึ้นรถเดี๋ยวนี้แหละ” ลาเต้พูดขึ้นมา แล้วก็เอากุญแจรถเปิดประตูรถออก

ที่ด้านข้าง ผู้ช่วยเหมันตร์เบ้ปากแล้วกระแอมไอขึ้นมาคำหนึ่ง และข่มความอยากขำลงไป แล้วพูดกับเปปเปอร์ขึ้นว่า “ประธานเปปเปอร์ครับ พวกเราก็ไปขึ้นรถเถอะนะครับ”

เปปเปอร์ตอบอืมไปคำหนึ่ง ถึงปากจะตอบตกลงแล้ว แต่ก็ไม่ขยับ แล้วจ้องมองมายมิ้นท์อยู่ตลอด

จนกระทั่งมายมิ้นท์เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยด้วยความช่วยเหลือของลาเต้ ถึงได้ให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข็นตัวเองไปที่ข้าง ๆ รถ

รถทั้งสองขับมาตาม ๆ กันมาคันหนึ่งอยู่หน้าคันหนึ่งอยู่หลัง มาถึงสถานีตำรวจห่างกันไม่กี่สิบวินาที

ลาเต้เข็นมายมิ้นท์แล้วเดินเข้าไปข้างใน

ทางสถานีตำรวจได้รับโทรศัพท์ของเปปเปอร์มานานแล้ว และรู้ว่าพวกเขาจะมา เพราะฉะนั้นก็เลยไม่ได้พูดอะไร แล้วก็พาเธอไปเจอลำดวนเลย

ลำดวนโดนขังอยู่ในห้องสอบสวนมาตลอด ทางตำรวจกะว่าจะขังหล่อนไว้ยี่สิบสี่ชั่วโมง และไม่ให้อาหารและน้ำดื่ม และห้ามนอน แถมยังใช้แสงไฟแรงสูงส่องไว้ด้วย เพื่อต้องการกดดันจิตใจหล่อน ให้หล่อนทนไม่ไหวแล้วก็สารภาพออกมา

แต่ตอนนี้ได้ผ่านไปสิบกว่าชั่วโมงแล้ว เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจของลำดวนห่อเหี่ยวมากแล้ว แต่หล่อนก็ยังกัดฟันไว้แน่นไม่ยอมพูดอะไร นี่ทำให้ทางตำรวจรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมากเลย

ในเมื่อคนที่ปากแข็งแบบนี้ พวกเขาพบเจอไม่บ่อยนัก ปกติแล้วมักจะเป็นแบบพวกที่ชั่วร้ายและทำผิดใหญ่หลวงถึงจะปากแข็งแบบนี้ เพราะว่าเชื่อมโยงอะไรไว้มากมาย

แต่ว่าลำดวนคนนี้ เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง แล้วก็ทำผิดเล็กน้อยเท่านั้น แต่กลับปากแข็งเช่นนี้ ช่างทำให้คนเหนื่อยหน่ายจริง ๆ

“คุณก็คือลำดวน!” มายมิ้นท์โดนลาเต้เข็นเข้าไปในห้องสอบสวน ลาเต้กระซิบกับเธอเบา ๆ ว่าลำดวนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว