รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 427

“ประธานเปปเปอร์……”ผู้ช่วยเหมันตร์ยื่นมือออกไป อยากจะเรียกเปปเปอร์ก็ไม่ทัน ทำได้เพียงมองดูเขาที่หายไปจากสุดขอบถนน

ช่วยไม่ได้ ผู้ช่วยเหมันตร์ทำได้เพียงวางมือลง มองไปทางป้าทิพย์“ป้าทิพย์ ประธานเปปเปอร์น่าจะไปไล่ตามรถตู้คันนั้นไปแล้ว”

“ถ้างั้นก็ดีๆ” ป้าทิพย์ถอนหายใจอย่างโล่งอกขึ้นมาทันที พยักหน้ารัวๆ และรีบปาดน้ำตาไม่ร้องไห้แล้ว

สำหรับเธอมองว่า เพียงแค่คุณชายใหญ่ออกโรง เรื่องทุกอย่างก็จะแก้ได้หมด

“จะว่าไปป้าทิพย์ ทำไมคุณถึงนั่งอยู่บนพื้นนี้ล่ะ？”ผู้ช่วยเหมันตร์พึ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าตอนที่ตัวเองเห็นป้าทิพย์ ป้าทิพย์ก็นั่งอยู่บนพื้นอยู่แล้ว ไม่ได้ลุกขึ้นมาเลย และอีกอย่างท่าทางก็แปลกประหลาดมาก

ป้าทิพย์เอามือนวดไปตรงเอวของตัวเอง ยิ้มแห้งและกล่าวว่า：“ตอนที่คุณมายมิ้นท์ถูกจับไป เดิมทีฉันต้องการเข้าไปดึงเธอออกมา แต่สุดท้ายกลับถูกคนผลักลงบนพื้น เอวได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ลุกไม่ขึ้นเลย”

“อะไรนะ？”ผู้ช่วยเหมันตร์เสียงสูง

ถึงว่าทำไมป้าทิพย์ไม่ลุกขึ้นสักที

ที่แท้ก็เพราะได้รับบาดเจ็บนั่นเอง！

แถมยังสาหัสหนักอีกด้วย！

“ไม่ได้การละ ผมต้องส่งคุณไปที่โรงพยาบาล”ขณะที่พูด ผู้ช่วยเหมันตร์ได้เดินตรงไปหา อุ้มป้าทิพย์ทันที และรีบวิ่งตรงไปที่โรงพยาบาลนิวเวอร์

ในไม่ช้า ป้าทิพย์ก็ถูกส่งไปที่ห้อง CT ของแผนกกระดูก

ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนรออยู่ที่หน้าห้อง CT และระหว่างที่รอ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรไปหาเปปเปอร์

เปปเปอร์จับพวงมาลัยรถอย่างแน่น เขามองไปยังทางสี่แยกข้างหน้าด้วยดวงตาที่เย็นเฉียบจนชวนให้หนาวสะท้าน รอบกายแผ่รังสีอำมหิตคุกคามออกมาได้ลดลง

ทางสี่แยก……

ในตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าควรขับไปทางไหนต่อแล้ว

เพราะว่าเขาไม่รู้ รถตู้ของคนที่ลักพาตัวมายมิ้นท์ไปนั้น ขับไปทางไหน！

“ให้ตายเถอะ！”เปปเปอร์กำหมัด ใบหน้าเคร่งขรึมนั้นได้ก้มลงบนพวงมาลัยรถ

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น

เปปเปอร์หายใจเข้าลึกๆ และสงบสติอารมณ์ จากนั้นเขาก็ขับรถไปจอดข้างถนน จึงถึงจะหยิบโทรศัพท์มาดู รับโทรศัพท์พร้อมพูดว่า“ว่ายังไง！”

“ประธานเปปเปอร์ครับ เรื่องของคุณมายมิ้นท์นั้น ผมได้แจ้งตำรวจไปแล้วครับ และผมได้โทรบอกฝ่ายควบคุมการจราจร เพื่อขอให้ฝ่ายควบคุมการจราจรตรวจสอบและเฝ้าติดตามส่วนถนนทั้งหมดในเมือง ในไม่ช้านักอาจจะเจอรถตู้คันนั้นแล้วครับ”ผู้ช้วยเหมันตร์พูดด้วยความเร่งรีบ

พอได้ยินคำนี้ สีหน้าของเปปเปอร์ก็ดีขึ้นมาก“ดีมาก หากทางนั้นได้รับเบาะแสว่าเจอรถตู้คันนั้นแล้ว รีบส่งเข้ามาโทรศัพท์ของผม”

“เข้าใจแล้วครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า

เปปเปอร์จับโทรศัพท์อย่างแน่นและพูดขึ้นมาอีกว่า：“อีกอย่าง ส่งบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งมาทางผมที พอได้รับเบาะแสของรถตู้เมื่อไหร่ ก็รีบตามผมไปช่วยคน”

ป้าทิพย์พูดว่า คนที่ลักพาตัวมายมิ้นท์ไป เป็นชายร่างใหญ่สองคน และชายร่างใหญ่สองคนนั้น เป็นพวกอันธพาล คนที่ลักพาตัวมายมิ้นท์ไปจริงๆ คือคนที่อยู่เบื้องหลังของชายร่างใหญ่สองคนนั้นแน่ๆ คนนั้นยังมีอันธพาลอื่นอีกไหม ไม่สามารถรู้ได้เลย

ดังนั้น เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่ไม่คาดฝัน เพื่อสามารถช่วยมายมิ้นท์ออกมาอย่างราบรื่น จำเป็นต้องหาคนไปเพิ่ม

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบกลับ

เปปเปอร์วางโทรศัพท์ลง และนั่งอยู่ในรถ บังคับตัวเองให้รออย่างใจเย็นและอดทนรอ รอผลจากฝ่ายควบคุมการจราจร และรอการมาถึงของบอดี้การ์ด

และอีกอย่างในตอนนี้นอกจากรอแล้ว ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

เขาได้เพียงแต่ปรารถนา ให้มายมิ้นท์ไม่เกิดเรื่องอะไรเด็ดขาด

เปปเปอร์หลับตาลง เพื่อปกปิดความรู้สึกที่แสดงออกมาทางสายตา มือของเขาเอาแต่เคาะพวงมาลัยรถโดยไม่มีจังหวะอย่างไม่หยุด เสียงเคาะนั้นยุ่งเหยิงเป็นพิเศษ แสดงถึงความหงุดหงิดและความยุ่งเหยิงในใจของเขา

เขากำลังคิดว่า ใครกันแน่ที่เป็นคนลักพาตัวมายมิ้นท์ไป

เยี่ยมบุญ？

หรือเป็นคนที่ทำให้เขาเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์？

เปปเปอร์หรี่ตาลงเล็กน้อย

สองคนนี้ มีสิทธิ์เป็นไปได้หมด แต่ระหว่างเขา เยี่ยมบุญมีแนวโน้มเป็นไปได้สูงที่สุด

เนื่องจากความเกลียดชังระหว่างเยี่ยมบุญและมายมิ้นท์เป็นสิ่งที่เกิดโดยตรงมากที่สุด และเรื่องก็พึ่งเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ จึงเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลที่สุดที่จะลงมือทำร้ายมายมิ้นท์

เหมือนกับตอนนี้ เธอสามารถเห็นผู้ชายผมยาวเรียบๆ ที่ดูเหมือนผู้หญิงยืนอยู่นอกประตูรถ

และแน่นอน สำหรับรูปร่างหน้าตาของผู้ชายคนนี้ เธอยังคงมองไม่ชัดมาก

แต่มายมิ้นท์เข้าใจ ผู้ชายคนนี้ ก็คือคุณชายสี่ที่ชายร่างใหญ่สองคนนั้นพูดกัน

และผู้ชายคนนี้ เธอไม่เคยเจอมาก่อน และไม่มีความคุ้นตาเลยแม้แต่น้อย

“อือออ！”มายมิ้นท์ถลึงตา ร่างกายขยับได้เล็กน้อย และมีเสียงออกจากปาก ต้องการที่จะพูดอะไร

มุมปากขององอาจยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเย็นยะเยือก จากนั้นได้โบกมือพร้อมสั่งการว่า：“นำเทปที่ติดบนปากของเธอออก”

“ครับ”ชายร่างใหญ่คนหนึ่งได้ตอบกลับ และได้ขึ้นไปบนรถ คว้าปกคอเสื้อของมายมิ้นท์ และยกร่างกายส่วนบนของมายมิ้นท์ขึ้น แล้วดึงเทปที่ปากของเธอออกโดยทันที

หลังจากที่ดึงมันออกแล้ว ชายร่างใหญ่ก็เหวี่ยงมายมิ้นท์ลงบนเบาะนั่งอย่างแรง

หลังของมายมิ้นท์กระแทกกับพนักพิงที่ค่อนข้างแข็ง มันเจ็บปวดมากจนเธอขมวดคิ้ว และคร่ำครวญออกมา เสื้อผ้าหน้าผมของเธอก็ยุ่งเหยิงไปหมด

นอกจากนี้ ยังมีที่ปากอีกด้วย เนื่องจากแรงที่ชายร่างใหญ่ใช้ดึงเทปนั้นดึงแรงเกินไป เธอไม่เพียงแต่รู้สึกเจ็บที่รอบปาก แต่ยังทิ้งรอยแดงที่รอบๆ ปากอีกด้วย และสภาพแย่จนดูไม่ได้เลย

แต่มายมิ้นท์ก็ไม่สนใจอะไรมากนัก เธอใช้แรงเยอะมากในการนั่งให้ตรง จ้องมองไปทางผู้ชายที่อยู่นอกประตูรถ ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นระริกว่า“คุณเป็นใคร ทำไมต้องจับฉัน！”

“ผมเป็นใครนั้นไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือ ผมจับคุณมาจะสามารถบรรลุเป้าหมายที่ผมต้องการได้” องอาจหัวเราะเสียงเบาๆออกมา

เสียงหัวเราะนี้เข้ามาในหูของมายมิ้นท์ ทำให้ร่างกายของเธอรู้สึกตึงเครียดขึ้นมาทันที และรู้สึกเสียวซ่าหนังศีรษะ

เพราะรอยยิ้มนั่น มันช่างน่ากลัวจริงๆ และซ่อนความชั่วร้ายไว้ในนั้น ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว

“เป้าหมาย……”มายมิ้นท์หายใจเข้าลึกๆ พยายามทำให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ลง แล้วถามต่อว่า“เป้าหมายอะไร？ถ้าหากว่าฉันจำไม่ผิดละก็ พวกเราไม่ได้รู้จักกันเลย ฉันก็ไม่เคยเจอคุณ ดังนั้นฉันไม่คิดว่าฉันจะสามารถทำอะไรให้คุณบรรลุเป้าหมายได้”

“ไม่ คุณทำได้！”ชายคนนั้นโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ เสียงของเขาต่ำลง และแหบแห้งไม่น่าฟังยิ่งกว่าเดิมอีก“ใครสั่งให้เธอนั้นเป็นผู้หญิงที่ธิติสนใจละ”

“ธิติ？”มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

คือใคร？